Everybody has to leave their home and come back so they can love it again for all new reasons

Langzaam knipperde hij de tranen uit zijn ogen. De crèmekleurige kater had zijn kop op zijn voorpoten gelegd en staarde afwezig naar het nest die van Honeyscent was geweest. Nu zijn naar een andere den was verplaatst had Fairfaith haar plek ingenomen, maar zo voelde het ook voor hem dat ze die had ingepikt. Natuurlijk was dat geheel onterecht, maar het zou nooit meer hetzelfde voelen. De sneeuwwitte kattin die altijd voor hem gezorgd had voelde vertrouwd, net als hij dat gevoel bij Whisperwind had gehad. Deze veranderingen had hem van streek gemaakt, waardoor zijn verlangen naar papaverzaadjes weer veel groter was geworden. Zijn blik verplaatste zich naar vlak voor zijn nest waar Honeyscent altijd een visje voor hem neer had gelegd. Hij zette zijn kaken op elkaar en rolde zich op, waardoor zijn ribben zichtbaar werden. Zo bleef hij roerloos liggen, zijn lijf bewoog enkel als hij ademhaalde.

[Fairfaith]

Ze vond het moeilijk om zo hals over kop al Honey's taken over te nemen, maar gelukkig stond de sneeuwwitte kattin altijd klaar om een pootje toe te steken als ze dat nodig had. Dat was iets waar ze erg dankbaar voor was. Whisperwind was plots verdwenen, dus Honey moest maar zien waar ze de dingen die ze nog niet geleerd had vandaan zou moeten halen. Fair's respect voor Honeyscent was groot, heel groot.
Bij haar nieuwe taken was het verzorgen van gerespecteerd krijger en geliefd clanlid Creamyfrost inbegrepen, iets wat ze ook moeilijk vond. Ze had nog geen tijd gehad zijn hele situatie van Honeyscent uitgelegd te krijgen, en ze moest toegeven dat ze best bang was het hem zelf te vragen. Bang om de verkeerde dingen te zeggen die hem van streek zouden kunnen maken.
Hier had ze over liggen piekeren, maar uiteindelijk had ze een overeenkomst met zichzelf kunnen sluiten. Misschien dat ze hem gewoon eens moest leren kennen, dan zou de rest wel volgen. Het leek haar een prima kater.
Dit was dan ook wat ze besloot vandaag te doen. Gewoon, een beetje bonding-time. Hij verbleef tevens bij haar, dus zou het fijn zijn er een goede vriend aan over te houden. "Goedemorgen, Creamyfrost." spinde ze vriendelijk toen ze haar hol in liep, net teruggekomen van de nursery om de kittens te checken op groenhoest. Ze nam plaats naast de kater, nog een staartlengte tussen hen houdend.

Zijn spieren spanden zich nog wat meer toen Fairfaith tegen hem sprak. Hij had niks tegen de gevlekte poes, ze was altijd vriendelijk tegen hem. Toch leek er een afstand tussen hen te zijn ontstaan sinds ze de taken van Honeyscent had overgenomen. Er was een emotie bijgekomen die hij niet zo goed kende en waar hij eigenlijk een beetje bang van werd, bang van zichzelf. Was hij nog wel zo voorspelbaar als iedereen dacht? Hij haalde zijn neus uit zijn vacht en keek de jonge poes aan. “Fairfaith.” Zijn normaal zo vriendelijke en warme stem klonk een beetje koeltjes. Zijn blik gleed naar de plek waar de kruiden lagen en bleef hangen bij de papaverzaadjes. Zijn kaken stonden nog steeds strak en je kon zijn hart horen bonken tegen zijn ribbenkast. Het verlangen wat in zijn ogen zichtbaar werd lag dicht tegen hongerigheid aan. Plots schoot zijn blik naar de medicine cat. “Komt Honeyscent nog vandaag?” Bijna direct schoot zijn blik opnieuw naar de kruiden.

Haar pootjes begonnen een beetje te trillen bij het horen van de koelte in zijn stem, maar ze deed haar best haar expressie zo open en vriendelijk mogelijk te houden. Deze kater was ziek, hij meende het waarschijnlijk niet eens zo. Ze zag hoe zijn blik telkens opnieuw naar de kruiden getrokken werd, maar besloot er maar niet te veel aandacht aan te besteden. Ze wilde de kater absoluut geen ongemakkelijk gevoel geven. Hij moest zich al rot genoeg voelen als ze hem zo zag.
Geschrokken haalde ze haar pootje kort van de grond toen zijn blik in een fractie van een seconden naar haar toe schoot. "Komt Honeyscent nog vandaag?" miauwde hij waarna zijn blik weer naar de voorraad kruiden schoot. De gevlekte poes staarde naar haar pootjes. "I-ik weet het niet." Stotterde ze een beetje ongemakkelijk. Deed ze iets niet goed..? "Maar ik kan het wel even vragen!" voegde ze er gehaast aan toe. "A-als ze in het kamp is dan, tenminste." Ze wist niet waarom ze plots zo nerveus was. Kwam het door haar eigen onzekerheid, of de manier waarop de kater zich gedroeg? Misschien wel een combinatie van beide, ze wist het niet zo goed meer.

Hij maakte haar zenuwachtig, dat zag hij toen zijn blik weer naar haar toe gleed. Hij zuchtte zachtjes en sloeg zijn blik neer. Terwijl hij een tijdje stilletjes naar zijn voorpoten staarde, pas na een paar minuten keek hij weer op. Het was niet eerlijk wat hij deed, want Fairfaith kon er ook niets aan doen wat Honeyscent en zijn tante besloten hadden. Daar was hij kwaad over en niet omdat zij nu medicine cat was. “Het spijt me.” Hij slikte de brok in zijn keel weg die daar ontstaan was. “Jij kunt er ook niets aan doen.” Hij legde zijn kop op zijn voorpoten neer en keek weg. Het was ook schuldgevoel, dat het misschien wel aan hem lag dat Honey het niet meer aan had gekund. Het maakte hem radeloos en dat was de reden waarom het verlangen naar de zaadjes weer zo groot was. “Mag ik.. mag ik er eentje?” De blik in zijn ogen was weer strak op haar kruiden gericht.

Een vlaag van schuldgevoel vulde haar geweten toen de kater zich verontschuldigde. "N-nee," viel ze hem in de reden. "Het maakt niet uit, Creamyfrost. Ik snap je." spinde ze met een waterige glimlach. Ze snapte best dat je gehecht raakte aan iemand waar je het grootste gedeelte van de dag mee spendeerde. Iemand die je ook nog eens verzorgde.
Ze keek op bij het horen van de stem van de kater. "Mag ik.. mag ik er eentje?" vroeg hij, zijn blik op een hoopje papaverzaadjes gericht. Gossie, had die arme kater zoveel pijn? "Natuurlijk," zei ze met een knikje. Ze trippelde richting de stapel en bracht hem een van de zaadjes. "Ik hoop dat de pijn snel minder wordt.." fluisterde ze, haar ogen naar de grond gericht. Haar blik gevuld met onzekerheid. "Creamyfrost," miauwde ze vervolgens. "Honeyscent heeft nog geen tijd gehad me te vertellen waarom je hier ligt, dus ik zou het heel fijn vinden als je zelf aangeeft wat je nodig hebt, zoals je net al deed." Ze keek de kater aan. "Tot je natuurlijk klaar bent om het zelf te vertellen, of Honeyscent tijd heeft." Ze hoopte dat ze nu niet iets doms zei. Ze wilde de kater het niet nog moeilijker maken. "Ik wil niet dat je tegen je zin in deelt wat er gebeurd. Ik weet dat het soms even kan duren voor dingen verwerkt zijn." De poes hoopte dat hij haar een beetje begreep.

- Fair doesn't know about the papaverzaadjes. (A)

Haar vacht blinkte in het zonlicht terwijl ze haar ogen gesloten had. Tussen haar kaken hing een dikke vis genoeg voor twee volwassen katten. Het was een wonder dat Butter die uberhaupt gevangen had dus ze wist geen kat beter om 'm aan te geven dan haar neefje. Creamy verdiende wel eens iets en zeker gezien hij een van de weinige was die wist van haar 'omstandigheden' moest hij zeker wel trots zijn op zijn tante dat ze hem had weten te vangen. Ja dit zou een mooie dag worden, een perfecte dag. Ze knikte vriendellijk naar de katten om haar heen die haar gedag zeiden terwijl de flame point richting de medicine cat den stapte. Fairfaith was daar nog maar net binnen gekomen dus het zou een mooi moment zijn voor haar en Creamyfrost om de vis samen te delen. Wat dingen van elkaar teweten te komen. Zeker gezien Cream daar langer zou blijven liggen. Ze hoopte maar dat het beter met hem zou gaan. Elke dag werdt hij wat sterker maar ze wist dat zijn verlangens nog altijd groots waren maar hij wist zichzelf te redden elke dag weer. Als hij alleen maar zag dat hij daarmee al werkelijk liet zien dat hji het hart van een warrior had en hoe trots ze wel niet was op hem.

Zodra ze echter zichzelf met een snor bekenbaar maakte in de medicine cat den en haar ogen op de twee katten vielen leek haar kaak niet meer te werken en donderde de vis op de grond. Bijna direct had ze door wat er gebeurde, het zaadje dat Fair voor de neus van Creamy gelegd had het liet haar hoofd bijna overkoken en sneller dan ze ooit dacht te zijn trapte ze het zaadje met haar voorpoot weg voor ze meteen Fairfaith omlaag drukte nog net niet haar nagels in diens schouder zette. Vuur spuwde uit haar ogen terwijl ze haar lippen grommend opkrulde. "Ben je helemaal gek geworden!" Siste ze hard voor ze met haar poot opnieuw uithaalde dit keer over het gezicht van de calico medicine cat en draaide haar hoofd naar creamy wanhopig proberend te achterhalen of hij niet al meer zaadjes op had zoor ze zichzelf om hem heen krulde. Zijn oor zachtjes likkend. "Het is oke.. je bent oke.. Fluisterde ze haar stem trillend en zwak terwijl haar hart tekeer ging in haar borst.

-Butter = mega mindy

Hij verwachtte van alles, dat ze haar kop geschud had of hem streng had toegesproken, maar dit had hij niet verwacht. Ze pakte een zaadje en legde die voor hem neer, waardoor zijn blik verrast naar die van haar gleed. Vluchtig keek hij naar het papaverzaadje die pal voor zijn neus lag. Hij begon maar wat dom te knikken terwijl de drang om het zaadje te pakken steeds groter werd. Ja ja, hij zou haar alles beloven en alles zeggen wat ze wilde horen. Eigenlijk luisterde hij ook maar half al zijn aandacht was naar het papaverzaadje verplaatst. Hij boog zijn kop, maar voordat hij het zaadje op kon pakken stond zijn tante opeens voor hem. Als door een adder gebeten schoot hij achteruit tot achter in zijn nest. “Niet doen!” Riep hij geschrokken toen Butterstar haar nagels in Fairfaith sloeg, maar hij wist dat het al te laat was. Als versteend staarde hij naar zijn tante proberend te bevatten wat er daarnet gebeurd was, wat hij nou eigenlijk gezien had. Toen het langzaam tot hem doordrong dat het zijn schuld was, dat hij dit had aangericht. “Het is mijn schuld.” Zijn stem haperde terwijl hij vol spijt naar Fairfaith keek. Toen sloeg hij zijn blik neer en durfde ze niet meer aan te kijken. Ooh wat een vreselijke oen was hij ook.

De gevlekte poes keek toe hoe de kater zijn kop boog om het zaadje in te nemen, toen Butterstar plots tussenbeide kwam en het zaadje voor zijn neus wegsmeet. Net toen Fair wilde protesteren krijste Butterstar haar richting op. "Ben je helemaal gek geworden!" siste ze de leider kwaad, en voor ze 't wist lag ze tegen de grond gedrukt, verlamd van angst en verwarring. W-wat was er gebeurd? Had ze iets gedaan? Was ze erachter gekomen van Lotus? Van Mist? Veel tijd erover na te denken had ze niet en al snel ontving ze een kras over haar snoet. De calico krijste het uit. Vervolgens krulde ze zich om Creamy heen, alsof hij een hulpeloze kitten was.
De calico snakte naar adem, haar vacht en staart dik opgezet. Ze was er gloeiend bij, Butterstar wist er van. Ze wist van Lotus, dat moest.Toen ze eenmaal op adem was gekomen besefte zich wat er zojuist gebeurd was. De tranen sprongen in haar ogen en haar nagels boorde zich in de grond. "Dat StarClan een verkeerde keuze gemaakt heeft na al mijn leugens betekend niet dat ik op deze manier behandeld dien te worden!" Schreeuwde ze, zo hard dat waarschijnlijk het halve kamp het wel gehoord had. Vervolgens nam ze een sprint de afgesloten plek af, de open plek van het kamp over en vervolgens de kamp ingang door. Het was voorbij.

- Fair is het topic uitgerend. :'> Misschien "wordt vervolgd" later? <3

De uitbarsting van haar gloed nieuwe medicine cat was niet iets waar Butterstar op gerekend had en met wat vergrote ogen staarde ze toe hoe de kleine kattin met groot kabaal wegrende. De eerste gedachte die ze had was het bevestigen dat de poezen van Riverclan, allemaal stuk voor stuk drama queens waren. Haar daarbij inbegrepen. Niet dat iemand dat hoefde te weten. Maar toch tikte haar staart lichtelijk geirriteerd met haar diep blauwe ogen gericht op de uitgang wachtend tot de kleine kattin terug kwam om haar excuses aan te bieden voor haar belachelijke gedrag. Ze had een rang hier in te vullen en moest starclan verdomme weten wat ze wel en niet kon geven. Het zou het eerste moeten zijn geweest wat Honeyscent haar zou moeten hebben verteldt. Was ze nou werkelijk waar zo mentaal afwezig? Met een zucht schudde de kattin haar hoofd vertrapte het zaadje en keek naar Creamyfrost. "Kan jij een bezoekje brengen aan Ravenmist en Missingstep.." Mompelde ze langzaam hem niet in z'n eentje willen hebben in de den waar de papaver zaadjes over z'n hoofd gegooid werden en in z'n schoot vielen als een luxe diner. Daarnaast moest ze appearently achter een uit de kluiten gegroeide kitten aan omdat haar vacht vies geworden was. Yap. Butter's mood zakte even flik door de bodem heen. Great. Just Great.

Nog meer verschikt dan hij al was, keek hij op toen Fairfaith ook nog eens uitviel. Verkeerde keuze? Waar had zij het nou weer over. Hij had inmiddels een beetje het idee dat hij tussen een stel kemphanen was beland en zijn bek viel daarom ook een klein stukje open. Hij staarde haar na toen ze de den uitrende. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, nog steeds niet goed bevattend wat er nou eigenlijk was gebeurd. Ze had hem een papaverzaadje aangeboden en toen was zijn tante binnen komen stormen, maar vanaf daar was hij een beetje de draad kwijt. Was dat iets van poezen? Hij klapte zijn kaken weer op elkaar toen Butterstar vroeg of hij bij de elders wilde gaan kijken. Of nou ja het was niet echt een vraag. Haastig krabbelde hij overeind, hij wist zich echt geen houding meer te geven. “Ja Butterstar.” Zei hij daarom ook heel formeel terwijl hij niet wist hoe snel hij weg moest komen. Zijn haren die iets overeind hadden gestaan gingen pas weer liggen toen de buitenlucht zich langs zijn vacht streek. Hij liet de ingehouden adem ontspannen en liep naar de elders den.

[Creampje is topic uit]