One year

Nom nom nom. Blackpaw zat heerlijk te smikkelen van een versgevangen ratje, wat een geweldige vangst was deze tijd van het jaar. Ze was intussen een jaar oud, wat betekende dat ze nog maar kort kon genieten van haar periode als apprentice, waarbij ze als een van de eersten kon eten van de prooistapel. Aan haar dikke vacht kleefde klontjes sneeuw en haar poten waren wit door haar tocht door het territorium. Ze likte haar neus af en keek om zich heen, en genoot van de actieve, knusse sfeer die in het kamp heerste. In haar neus prikten bekende geuren.

Het was tamelijk koud in het Shadowclan camp. De grote tabby zette haar vacht op en rilde even. Brr. Ze liet haar groene blik over het camp glijden tot ze bij een bekende gestalte kwam. Haar vriendin, Blackpaw. Ze zou ook bijna warrior worden. Winddancer trippelde op haar af, een piepklein glimlachje om haar snuit. Aan goede dingen denken, moedigde ze zichzelf aan. "Hallo, Blackpaw.", zei ze, niet zo luid en enthousiast dan ze vroeger was, maar wel met een warme en vriendelijke ondertoon. De poes legde zich neer naast haar vriendin en keek even naar haar poten. Ze had zich niet gerealiseerd hoe lang geleden het was geweest dat ze nog echt oprecht geglimlacht had, en deze half-glimlach kwam niet helemaal in de buurt - hij bereikte nooit haar bladgroene ogen.

De dikke pels van Windpaw.. Dancer raakte die van Blackpaw aan. Die kant van haar lichaam werd nu lekker warm. "Wind!" glimlachte ze, en ze gaf haar een opgewekt kopje. Ze wist hoeveel shit Winddancer de laatste tijd had doorgemaakt, maar ze deed nu haar best om weer te glimlachen - Blackpaw zou wel de laatste zijn die de glimlach weg zou vegen. "Hapje?" Ze schoof de restanten van de rat voor Wind's neus. Ze wilde niet vragen hoe het ging, wantja, het ging niet écht heel lekker. Blackpaw had nog niet gehoord van de botsing met Hazelnut.

Haar vriendin schoof haar prooi naar Winddancer toe. De tabby knikte zachtjes op haar vraag en naam een klein hapje. de laatste tijd had ze Blackpaw veel minder gezien, mede door de druk die haar nieuwe warriortaken met zich meebrachten, maar voornamelijk door de voorbije gebeurtenissen. "Hoe gaat het met je?", vroeg ze. Haar stem had weinig emotie in zich, nog iets dat vroeger helemaal anders geweest was; ook het volume was veel lager dan de anderen van haar gewend waren. Katten veranderden nu eenmaal.

De toon in Wind's stem deed Blackpaw schrikken, maar ze verborg het zo goed als mogelijk. Ze begon te knikken om de schrik van haar gezicht af te krijgen, om haar antwoord te ondersteunen. "Ja, wel oké." Wat kon ze zeggen? Het was allemaal wel oké. Misschien was dit de eerste keer dat het clanleven haar een beetje begon te vervelen. Het was dag-in dag-uit hetzelfde. Ze was blij dat haar eigen drama over was, maar kon niet zeggen dat haar leven daardoor nu een grote glittersparklebende was. Het was.. neutraal. En neutraal paste niet zo bij Black.
"En met jou? Een beetje je.. gedachtes kunnen verzetten?"

De tabby haalde enkel haar schouders op als antwoord. was dat niet vrij duidelijk? Maar Winddancer wou niet onbeleefd lijken door dat luidop te zeggen. Plotseling had ze geen honger meer, en ze schoof de half-opgegeten prooi woordeloos weer terug naar Blackpaw. De laatste tijd was moeilijk voor haar geweest. Veel veranderingen kwamen kort op elkaar, en behalve haar benoeming tot warrior waren daar niet echt goede ervaringen bij. Een clanleader verliezen, die tevens ook haar grootmoeder was - haar grootvader op dezelfde dag. Haar vader, dood; de enige buiten haar familie die haar écht begreep, volgens haar, kon haar waarschijnlijk niet meer luchten na de ruzie die zij door haar naïviteit veroorzaakt had. Misschien overdreef ze allemaal maar, maakte ze van een mug een olifant, maar voor de tabby warrior was dat genoeg om haar nooit meer gelukkig te voelen.

Er kwam geen antwoord. Blackpaw nam het aangevreten beest terug en begon zich daar op te focussen. Wind wilde niet praten, en Black was niet helemaal zeker hoe ze daar op moest reageren. Misschien was het juist wel fijn als ze ook zwijgend bij elkaar kon zijn. Dat was ook wat waard. Ze begon haar snoet en poten te likken om zich schoon te maken. Blackpaw gaf haar een kopje om haar te laten weten dat ze er altijd zou zijn.

Blackpaw gaf haar een kopje en even was er een stilte tussen de twee vriendinnen. Winddancer staarde naar een warrior die naar de prooistapel liep en er zijn gevangen prooi oplegde, en keerde zich daarna terug naar de tabby naast haar. "Dus.. Bijna warrior huh?", vroeg ze, haar stem nog steeds zacht maar iets van haar vroegere enthousiasme was erin terug te vinden - misschien was het de kleine glimlach om haar snuitje, misschien de ondertoon van blijdschap, blijdschap om nog eens zoals vroeger met haar vriendin te kunnen praten.

Blackpaw begon te knikken, en bedacht manieren om hier zo uitgebreid mogelijk op te antwoorden, zodat het gesprek op gang zou blijven. "Jup. Hoop ik dan toch, maar ik heb er wel vertrouwen in," antwoordde ze. "Ik bedoel.. ik heb alles wel zo'n beetje onder de knie. Ik denk niet dat een mentor me nog heel veel meer kan leren." Ze purde met haar poot in de sneeuw onder haar lichaam. "Ik mis je wel bij me in de den." Net als Wind's broertjes en zusjes. Het was altijd zo gezellig geweest, en die aansluiting miste ze nu wel. "Hoe is het met Hazelnut?" vroeg ze, hopend dat dat Wind wat zou opvrolijken.

De tabby luisterde naar wat haar vriendin zei en knikte af en toe om dat te tonen, maar van zodra ze begon over Hazelnut verdween haar glimlach. Ze vermeed de blauwe ogen van Blackpaw en keek een andere richting uit. "Weet ik veel.", antwoordde ze, misschien een beetje te bot. Maar de twee spraken al even niet meer, dus hoe moest zij nu weten hoe het met hem was? Misschien wist Blackpaw niet van de 'ruzie' - die, toegegeven, misschien kinderachtig was -, want anders had ze waarschijnlijk niets gevraagd. Of ze dacht natuurlijk dat het al weer opgelost was, wat natuurlijk wel zo zou moeten zijn.. De afstandelijke relatie tussen Winddancer en de knappe kater gaf haar een onbehaaglijk gevoel, alsof haar vacht de verkeerde kant op gekamd werd, en ze vond er maar niets aan - maar ze was te koppig om er iets aan te doen.