Into Flames

De enorme kater was bezig wat ziekten te commanderen hun kruiden op te eten of niet dood te gaan door het kuchen. Echt, ze schatte zijn leven soms veel te spannend in dan dat het waard was. Toch ging alles wel zijn gangetje en ruimte hij nu de overige planten op die waren blijven liggen. Na nog een rondje gehad te hebben waarin iedereen wat te drinken kreeg besloot hij dat hij er mee klaar was. De meeste gingen nu ook een dutje doen of waren er al mee bezig. Het beste was om die katten nu hun rust te geven en later terug te komen met wat prooi zodat ze op krachten kwamen. Zijn plan was dus ook buiten zijn den te gaan zitten, nog dichtbij genoeg de katten te hulp te kunnen schieten, en als hij zeker wist dat iedereen sliep even een rondje te lopen langs het kamp en op de terugweg wat eten van de prooistapel af te grissen. De enorme kater ging dus ook net comfortabel liggen en riep naar een apprentice die naar buiten ging of hij even het klamme mos weg wou gooien. Het leek geen moeite te zijn en het leek er net op dat hij ook wat rust ging krijgen toen hij in zijn ooghoek ineens een gevlekt beestje weg zag rennen. Normaal had hij er weinig aandacht aan besteed. Maar deze kende hij, dit was Lightkit, zijn zoon. Met een schokje in zijn hart stond hij dus ook op. Toch bleef hij nog even staan en achtte zichzelf tot rede. Die kit ging heus niet in drie seconde dood. Dus draaide hij nog even om naar den, waarna hij weg liep toen hij zeker wist dat hij gemist kon worden. Met zijn grote passen beende hij naar de uitgang en bukte om er doorheen te komen. Zoals altijd nam hij weer heel de ingang in met zijn vacht. Ach, eenmaal weer in volle grote buiten zag hij Lightkit lopen, "Lightkit, de laatste keer dat ik checkte was jij nog geen apprentice" Sprak hij redelijk streng, al zat zijn brutaliteit er nog steeds in. Hij was zelf ook nooit de beste regelvolger geweest. En tja, dat was hij nog steeds niet. Ace keek naar zijn perfecte zoon. "Je moeder zal wel ongerust worden, dat weet je, en laat staan over Burningkit" Het was niet dat hij alles had gemist, hij was er altijd geweest, vanaf een afstandje. Klaar om in te springen mocht het niet anders meer kunnen. Maar hij had nooit de kans gekregen. Hij deed ook zijn best het verlangen niet in zijn stem door te laten dringen.

De grijze kater keek neer op zijn zoon. Hij kon er eigenlijk niet op klagen, want hier had hij geen vat meer op. Maar toch zag hij liever dat zijn kit wat meer respect zou hebben naar.. vreemde. Toch was hij zelf ook een lastpost geweest en het brutale was hij nu nog steeds niet verloren. Hij geloofde zelfs niet in Starclan tot hij ermee samendroomde. Maar iedere kat kon begrijpen dat het niet fijn was als je als vader niks kon zeggen over je zoon, zelfs al hoorde deze je niet eens te kennen. Ace was echter vastbesloten niet op te geven en te winnen van de gevlekte kater. Bij zijn tegen argument trok hij zijn wenkbrauw op en zette een stap naar voren, waardoor hij de ander de weg blokkeerde. "Het is mijn werk om moeilijk te doen" sprak hij simpelweg terug. Hierna ging hij verder. "Dus, wat word het, vrijwillig mee terug of dat ik je oppak?" Het zou voor hem geen enkele moeite zijn, dat was zeker. Toch wou hij wel dat zijn zoon hem aardig vond, maar dit betekende niet dat hij wou dat hij in gevaar kwam. Het was de laatste tijd gevaarlijker dan ooit.