Bloody scent. [&SATSUI]

Met een knikje gaf Rapidpaw te kennen dat hij de opdracht had begrepen. Samen met een andere Apprentice en twee Warrior’s had hij vanochtend mee op patrouille mogen gaan. Hij had aangenomen dat Sinclaw het goed had gevonden en was dus meegegaan. Het had aangenaam aangevoeld om de wind door zijn vacht te voelen en er alleen op uit te mogen, want de andere Apprentice, die minstens één maan jonger was dan hem, had wel met de andere twee Warrior’s mee gemoeten. De Warrior’s hadden hem oud genoeg geschat om hem alleen te laten gaan en de kater had daar dankbaar gebruik van gemaakt. Hij was inmiddels alweer wat ouder geworden en het zou niet meer lang duren voordat hij een Young Warrior mocht worden, maar eerst zou hij echt beter zijn best moeten doen bij Sinclaw om haar te overtuigen. Hij had er echter het volle vertrouwen in dat het hem wel zou lukken. Voor nu was hij nog iets te triomfantelijk over het feit dat de Warrior’s hem oud genoeg schatten om alleen een patrouille te vervolledigen terwijl hij toch eigenlijk even groot was als dat zijn leeftijd zei, misschien net iets groter. De kater keek op toen hij bij de juiste grens was aangekomen en begon deze te markeren. Zorgvuldig liet hij zijn geur achter. Hij was blij dat hij de scherpe geur van ShadowClan droeg zodat hij in elk geval goed te ruiken was vanaf een afstand. Schijnbaar gold dat niet voor iedereen, want Rapidpaw staakte zijn pogingen om te markeren toen hij plotseling een andere geur rook. Het was geen bekende geur. De geur liet zijn haren in de hoogte rijzen en razendsnel draaide de kater zich om terwijl zijn klauwen naar buiten kwamen. Een BloodClanner! Zo dichtbij de grens? En hij had niemand om hem te komen helpen. Maar dat was niet nodig, bedacht hij zich rustig. Hij kon dit. ‘Kom tevoorschijn, BloodClanner,’ snauwde hij. ‘Ik weet dat je er bent en ik kan je zo weer wegjagen als ik wil.’ Kwaad richtte hij zich naar voren en ontblootte zijn nagels.

Hij had zijn blik gericht op één van de velen die hem vroegen hen te volgen. En als een tam paard deed hij dat ook. Zijn pootjes deden na een tijdje al pijn, hij was nog nooit zo ver van Bloodclan geweest maar echt controle had hij er ook niet over. Het was of ze zijn hele lichaam bewogen en hij het toestond. Gek genoeg deed hij dat ook een beetje. Hoe gemeen en wreed ze ook waren, de demonen waren de enige die hem hadden geholpen met opgroeien. Katten vanuit de Elite deden dat niet, daar voelen ze zich te belangrijk voor. Opeens hoorde hij een onbekende stem en schudde hij met zijn hoofd. Het rook hier raar... Waar was hij? Met een frons stapte hij naar voren om langs de laatste demoon te lopen en de kat te zien. "Waarom wil je mij wegjagen?" Vroeg hij verbaasd.

Terwijl hij hier zo alleen stond moest hij denken aan zijn Clan. Nervositeit ging door hem heen. Hij moest aan Waspsting en Innerstar bewijzen dat hij de Clan makkelijk in zijn eentje kon verdedigen, maar hij wist wat de reputatie van BloodClan was. Hij wist hoe bloeddorstig ze waren en had ook al gehoord hoe veel ellende ThunderClan er wel niet mee had gehad. Het probleem met BloodClanners was dat ze onvoorspelbaar waren. Hun Clankatten waren tijdens een patrouille meestal bij elkaar, maar de BloodClanners liepen altijd gescheiden rond of konden bij elkaar samenkomen op elk moment. Dus wie weet liep deze kat niet alleen en liep er ergens nog iemand van de BloodClan rond, maar wist hij dat gewoon niet. Toch probeerde Rapidpaw zich niet door zijn eigen zenuwen te laten overnemen, maar concentreerde zich in plaats daarvan op de kater die tevoorschijn kwam. Rapidpaw probeerde zijn opluchting zo goed mogelijk te verbergen toen hij zag dat het nog maar aan Apprentice was en dat hij ook nog eens jonger moest zijn dan hemzelf. Dat wilde echter niet veel zeggen. Ze kregen strenge trainingen daar in BloodClan. Wie weet hoe gevaarlijk deze kater wel niet was. Hij moest ten alle tijden voorzichtig zijn. En dus keek de kater met een nijdig zwiepende staart hoe de kater nog een stap naar voren deed. Zijn pupillen verwijdden en zijn klauwen boorden zich in de grond. Hij had zin om uit te halen naar het gezicht van de BloodClanner, maar herhaalde de woorden van Innerstar en Waspsting. Eerst praten, dan klauwen. Maar gold dat ook voor een BloodClanner? Hij besloot dat één laatste waarschuwing genoeg zou zijn. Bovendien leek de Apprentice niet in de gaten te hebben wat hij fout deed. BloodClan was echt nog stommer dan hij dacht. ‘Ben je nu zo dom of…?’ Hij liet de vraag in het midden vallen. ‘Je bevindt je op verkeerd Clangebied, vriend.’ Dat laatste klonk vrij spottend. ‘En als je nu niet onmiddellijk weggaat ben ik genoodzaakt om je zelf weg te jagen. Dus ik zeg het nog één keer… ga van mijn territorium af!’ Hij deed kwaad een stap naar voren en keek de BloodClanner furieus aan.

Verbaasd keek hij de kater aan, was dat beledigend bedoelt? Zo voelde het wel... Zijn oren stonden gespitst naar voren om elk woord te begrijpen van de Clankat. Oké, dus alles wat hij moest doen was weg- de kater gromde naar hem en dat deed Satsui naar achter stappen. Met zijn kin tegen zijn borst deed hij ook een kleine grom ontsnappen. "Zo laat je toch niet tegen je praten?" De young-one draaide zijn kop naar de demoon die gesproken had en keek deze met puppy-oogjes aan. "Wat moet ik doen dan?" Vroeg hij aan deze met een pruillipje.

Rapidpaw’s hart klopte in zijn keel, maar de kater deed zijn uiterste best om niks van zijn angst te tonen. Had hij nu maar minder als jonge Apprentice geluisterd naar de Elders die hun verhalen altijd wat meer aandikten dan nodig was. Het feit dat BloodClan echter nog geen paar manen geleden een deel van ShadowClan had geterroriseerd spookte ook nog rond in zijn kopje. De nederlaag van ShadowClan was niet bepaald iets om trots op te zijn, maar hij zag het als geen reden om nu de bangerik uit te hangen. Als hij zich nu zou omdraaien en zijn mentor zou halen dan zou deze al helemaal niet meer trots op hem zijn. Zou ze juist niet trotser op hem zijn als hij een BloodClanner kon verjagen? Alleen al het idee aan de lof die hij zou krijgen van zijn leader, Deputy en zijn mentor liet hem sterk op de grond staan. Nee. Hij ging niet weg. En hij zou aanvallen. De kater leek overduidelijk de boodschap niet begrepen te hebben. Net toen hij echter wilde uithalen, begon de kater te praten. Het leek niet tegen hem gericht te zijn, maar tegen iemand anders en Rapidpaw keek om zich heen. Waren er toch meerderen? Ook had hij de grom van de BloodClanner gemerkt. Was de kater zo wanhopig om toch een poging te doen om binnen te breken? ‘Oprotten, dat is wat je moet doen,’ sprak Rapidpaw hem sissend toe. En toen vond hij het genoeg. Hij had de kater immers genoeg waarschuwingen gegeven, had de kater genoeg kansen gegeven om weg te gaan. Hij wist dat hij door deze actie ging boeten en dat BloodClanners hem misschien zouden opzoeken, maar tegen die tijd had hij Innerstar en Tallshadow allang op de hoogte gebracht van wat er was gebeurd. Samen stonden ze immers sterk. De kater slaakte een kreet en sprong naar voren. ‘Je hebt je laatste waarschuwing gehad!’ krijste hij nog voordat hij vol met zijn nagels uithaalde naar het gezicht van de BloodClanner.

De kater was blijkbaar heel erg boos en Satsui schrok zich een ongeluk door wat hij zei. Oké oké dan ging hij toch- Voor hij überhaupt een poging kon doen tot weglopen voelde hij een immense pijn door het feit dat de kater zijn nagels door zijn nog niet geheelde wond van Zira haalde. Met een knippering van zijn ogen was het voorbij en had hij niet eens meer controle over wat hij deed. Nu hadden zíj dat. Een grote grom verliet zijn kleine bek voor hij naar de flank van de kater uithaalde.

Adrenaline pompte door zijn lijf en verdreef heel even het gevoel van angst. Hij wilde zich het liefste ook niet angstig voelen, want dan zou hij minder goed vechten en dat zou hij niet over zijn hart kunnen verkrijgen. Als hij hier zou sterven aan zijn verwondingen zou deze kater met een groepje BloodClanners ShadowClan binnen kunnen vallen en dat was iets wat hij niet wilde. Bovendien leek de kater jonger dan hem te zijn, maar dat wilde niet per se iets zeggen. Hij had gehoord dat ze in BloodClan veel strengere trainingen kregen dan hier in ShadowClan en eigenlijk verbaasde hem dat ook niet echt. Deze kater had ook een paar verwondingen en hij vroeg zich af of zijn mentor dat gedaan had. Sinclaw zou enkel kwaad op hem worden als hij iets verkeerd zou doen, ze zou hem nooit slaan of krabben. Rapidpaw dacht dat de kater wel weg zou gaan omdat er duidelijk een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht had gestaan, maar het volgende moment vloog de kater naar voren en haalde uit naar hem. Het was naar zijn flank gericht en Rapidpaw siste toen de klauwen zich in zijn flank vestigden, maar hij draaide zich kwaad om en haalde uit met zijn tanden naar de rug van de kater die zich dankzij de aanval van de BloodClanner vrij dichtbij bevond. Daarna week hij snel naar achteren en haalde nogmaals uit naar dezelfde wond waar hij al eerder op gemikt had. Er had schijnbaar al een wond gezeten en die was zo te zien opengegaan dankzij zijn aanval. Het maakte niet uit. De BloodClanner moest weten dat hij hier niet hoorde, zo hadden Innerstar en Waspsting hem dat geleerd. ‘Ga weg of ik kan niet anders dan je nog meer te verwonden,’ zei hij kwaad tegen de BloodClanner terwijl hij met een opgezette vacht een stap naar achteren deed, zijn houding nog steeds op eventuele aanvallen.

Hij had nog niet genoeg geleerd, zelfs niet als de demonen controle over hem hadden om een aanval zoals deze te vermijden. Scherpte tanden scheurde langs zijn pels en de pijns was groots. Misschien moesten ze toch meer gebruik maken van de trainingen die hij kreeg. De tweede aanval was toch overduidelijk waardoor hij ontweek en vervolgens luisterde. "Door hem kom je heen, door ons niet." Gromde hij, of nouja... zij...

De eerste aanval was gelukkig raak en Rapidpaw voelde iets van voldoening door zich heen gaan toen hij de vacht open zag scheuren. Het was nu niet bepaald dat hij een fan was van anderen verwonden – zoals de BloodClanner hier voor hem waarschijnlijk wél was – maar hij vond het goed aanvoelen dat hij zijn Clan beschermde tegen een potentiële indringer. Hij had genoeg verhalen gehoord over de border fight bij de Burnt Sycamore. Hij wist dat BloodClan verantwoordelijk was en wist dat deze kater of misschien zelfs zijn mentor had deelgenomen aan het gevecht. Rapidpaw wist de namen niet van diegenen die allemaal hadden deelgenomen aan het gevecht, maar net als alle andere Clans vocht de BloodClan als één Clan en kon Rapidpaw dus iedereen van die Clan ook verantwoordelijk stellen voor de daden die gebeurd waren. De kater fronste even verbaasd zijnde toen hij de opmerking van de kater hoorde. Het was net alsof de kater zelf niet meer praatte, maar alsof iemand anders dat voor hem deed en even voelde Rapidpaw een huivering door zich heen gaan. Met welke gek had hij nu weer te maken? Nog voordat hij echter weer wilde uithalen naar de kater hoorde hij gehijg. Deze was niet afkomstig van hem, noch van de BloodClanner en Rapidpaw draaide zijn kopje naar rechts. Zijn vacht begon te prikkelen van nervositeit bij het idee dat zich daar een hond of iets anders gevaarlijks verschool. ‘Hoorde jij dat ook?’ vroeg hij en even vergat hij helemaal dat hij eigenlijk met de kater aan het vechten was. Zijn houding was nog steeds wel gealarmeerd en zijn klauwen staken nog steeds uit zijn poten, maar zijn aandacht was gericht op de bosjes waar hij het gehijg had gehoord. En toen drong het tot hem door. Hij stond hier, moederziel alleen, met een BloodClanner voor hem en een potentieel gevaarlijk dier verborgen in de bosjes. En op dit moment wilde hij graag dat Tallshadow, Innerstar, Waspsting of Sinclaw bij hem waren om hem te helpen.

Op het moment dat gehijg zijn oren binnenkwam sloot hij zijn ogen en was hij weer op de wereld. Verbaasd zegebeurd twee stappen naar achter. Zelfs wat er gebeurd was voor de black-out, daar had hij geen herinnering van. Doodsbang werden zijn ogen groter. "Wie ben jij? Waar ben ik? Je ruikt raar..." Piepte hij half huilend. Wat was er allemaal gebeurd en wat kwam er voor gek gehijg uit de bosjes?

Natuurlijk was het zijn geur die recht het ShadowClan territorium in ging.
Het irriteerde haar mateloos. Nu moest zij zijn zooi weer achter zijn kont opruimen. Ze gromde lichtjes toen ze zijn geur achterna liep op snelle pas. Hou zou hiervoor in de problemen komen. Veel katten dachten dat de BloodClan bestond uit een ongeregeld zooitje katten maar dat was verre van waar. Zij en Claw wilden juist als een groep werken, dan kreeg je de beste resultaten. Dat had meneer hier blijkbaar niet door.
Zira gromde toen ze hem zag staan. Hij werd aangevallen door een ShadowClan, jong ding nog. Niet veel ouder dan Satsui zelf. Toen hij echter terugsloeg verraste dit haar. Ze kwam wat dichterbij, zodat ze hun gesprek kon opvingen. Echter bleek er iets te zijn waardoor Satsui niet goed wist waar hij was. Ze rolde met haar ogen. In plaats van dat hij goed oplette met wat hij deed, liep hij rond als een kip zonder kop. Als hij zo zou doorgaan zou hij eindigen als een kat zonder kop.
Toen zag de Commander echter wat beweging tegenover haar, schuilend in de bosjes. Ze liet zich door haar poten zakken en hield haar kop laag bij de grond. Ze opende haar bek lichtjes en proefde de geur. Hond, de geur was duidelijk. Zijn geur was wild, niet zoals degene die in het mensengebied woonden. Het was overduidelijk een jachthond, en op het moment was er geen mens te bekennen. Toen ze echter gesnik hoorde keek ze half afgeleid op, haar bloedrode ogen zich op Satsui vestigend. Ze schudde haar kop. Hij was zo ontzettend slap, ze wist niet hoe het mogelijk was. Toen maakte de hond echter een plotselinge beweging. Meteen ging haar aandacht naar het grote beest dat uit de bosjes sprong. Het was bruin, had een spitse snuit en grote tanden. Zira kwam overeind en sprong met grote kracht naar voren, waarbij ze naar haar young one toe sprintte en deze aan de kant beukte. Ze had wel gezien dat de hond hem achterna wilde gaan. Natuurlijk deed hij dat. Altijd eerst de zwakste. Ze snoof en gaf de kater snel een strenge blik die boekdelen sprak - hij zou straks een flinke straf kunnen verwachten. Bovendien hielp dit niet met hun al slechte band. Ze vond hem zwak, deze ShadowClan young one had nog meer kracht in zich dan Satsui.
Haar nagels - die altijd uitgeklapt waren, omdat ze te groot waren om in te klappen - boorden zich diep in de grond voor houvast en ze siste hard naar het grote beest. Haar ogen stonden vurig. Ze kwam tot aan zijn borst, maar dit betekende niet dat ze bang voor hem was. Hij gromde naar haar en ze gromde net zo hard terug. Hij beet naar haar kop, een voorspelbare zet dus ontweek de commander hem. Snel en met harde kracht zwiepte ze haar klauw richting de hond zijn kop. "Satsui. Meedoen, nu." beet ze haar young one toe. Training nummer drie.

Het was een rare, en verontrustende geur, die Nightthorn rook tijdens het ronddwalen in het dennebos. Ergens kwam het zich bekend voor, maar nog nooit was de geur zo vers geweest. Hij snuffelt even. Ja, en hij wist waar de geur vandaan kwam. Grommend kwam hij tevoorschijn. Er stonden nog 3 katten, maar alleen Rapidpaw herkende hij als Shadowclanner. De andere hadden een bloederige geur, welke hij al eerder had geroken. Bloodclanners. Zijn vorige ontmoeting was zo teleurstellend nog niet, maar alsnog zaten de bloodclanners op hun gebied. Iets wat hij zeker niet wilde hebben. Dit was Shadowclan territorium en zolang hij hier zat, moest hij zijn clan verdedigen tegen andere, niet-shadowclan, katten. Niet dat het op dit moment zoveel uitmaakte, want voor hun stond een wat groter probleem. Een probleem waar hulp van die bloodclanners nog niet eens zo verkeerd bij klonk.. Hij keek even naar de grote hond. Hoe zou hij dit aanpakken? Eerlijk had hij nog nooit een hond moeten verjagen,maar hij zou niet terugdeinzen. Gewoon klauwen dan maar? Hij laat zich zakken om met een grote sprong op de hond te springen, die ook al  klappen kreeg door een van de bloodclanners. Hij boort zijn klauwen en tanden in de rug van het beest, welke piepte van de pijn op zijn rug. Of omdat hij de kater niet had opgemerkt en het zo onverwachts was voor de hond. Het maakte weinig uit. De hond probeerde hem van zijn rug te gooien, en probeerde met zijn bek Nightthorn te happen. Snel laat de zwarte kater zich op de grond vallen, om onder de hond door te rollen. Autsj, dat was een harde klap. Hij voelde een flits van pijn nog door zijn lichaam trekken, maar hij bleef niet stilliggen. De val was beter als op de rug blijven zitten. Hij wilde liever niet in die woeste kaken terechtkomen. Eerlijk wist hij niet geheel wat hij deed, maar hij gokte dat als je met een hond vecht, niemand precies weet wat te doen. Behalve de volwassen bloodclanner misschien, die zelfs de bloodclan Apprentice beveelde om mee te vechten. Iets wat Nightthorn niet zou doen. Hulp was handig, maar een hond was gevaarlijk en hij wist niet of hij wel een Apprentice in het gevecht moest betrekken. Als de apprentice dán iets zou overkomen, zou het zijn schuld zijn. En een dood van een Apprentice doordat hij die persé met een hond wilde laten vechten.. was op dit moment nog niet de bedoeling.

In een flits werd hij aan de kant gezet en op het moment dat hij fysiek zwak werd werd hij dat mentaal nog erger. Nogmaals hadden zij de controle over hem en beveelde zijn commander hem om mee te doen. Geïrriteerd rolde de, nu bezeten kater, met zijn ogen. Hij maakte zich groot en liet al zijn haren overeind staan voor hij siste naar het grote mormel. Toen hij actie wilde ondernemen kwam er een andere, gek ruikende kater die op de hond sprong. Wat was dat nou weer voor domme actie? Kon hij niet zien dat Bloodclanners het prima aankonden? Hoewel... Zo dom was het nog niet. De aandacht van de hond lag nu op de zwarte kater wat hem tijd gaf naar achter te rennen en hard in zijn achterpoot te bijten. Zij zouden Zira eens laten zien wat deze jongen allemaal wel niet kon.

En alsof het allemaal nog niet raar genoeg was begon de kater voor hem, die hem eerder bedreigd had en zelfs een poging had gedaan om hem aan te vallen, half te snikken waardoor Rapidpaw zijn oortjes naar de kater draaide. Maar lang tijd had hij weer niet om zich daarop te focussen, want plotseling zag hij een hond tevoorschijn komen en Rapidpaw voelde zijn spieren verlammen. Het was een groot beest met een woedende blik en een robuust uiterlijk. Als de hond hem zou bijten zou hij gedood worden. Daar zou hij ook van snikken, maar de tijd had hij er niet voor. Er kwam een nieuwe BloodClanner aangezet, een grotere en gevaarlijkere dan de kater voor hem. Toen ze begon te vechten met de hond twijfelde Rapidpaw kort. Moest hij meevechten tegen de hond en hem verdrijven van zijn territory of moest hij het de BloodClanners nog wat lastiger maken? Plotseling kwam er ook een ShadowClanner aangezet en Rapidpaw herkende hem als Nightthorn. Nightthorn begon mee te vechten tegen de hond en Rapidpaw twijfelde of hij de tom of de andere kat zou aanvallen. Zijn aandacht werd gevestigd op de tom toen deze gebruik maakte van de situatie om er zelf een voordeel uit te halen. Door de verwarring kon Rapidpaw niet goed zien waar de kater naar beet en woede ging door hem heen. Hij besloot om Nightthorn en de grotere BloodClanner met de hond te laten dealen. Hij wist zeker dat als hij zich ging bemoeien met dat gevecht dat hij ernstig gewond zou raken. Hij kon eerder deze stomme kater van het territory verjagen. En dus rende de kater naar voren en beukte zijn volledige lichaam tegen de jonge kater aan zodat hij hopelijk zijn evenwicht zou verliezen. Daarna deed hij een gemikte uitval naar de nek van de kater met zijn tanden.