"Home is where the heart is.."

"Ga je hem echt weg doen?"
"Ik heb geen andere keus.. hij maakt geen kans hier."
"Ze vermoorden hem daar. Maar het is jouw keuze."

Harde, botte woorden doorbraken de stilte van de nacht. Een zwarte kitten die zijn ogen nog niet kon openen, een moeder poes die de kitten droeg en een andere kat stonden stil op een paar vossenlengtes van de grens van Shadowclan gebied.

"Je had nooit wat met die kater moeten beginnen, clankatten brengen ongeluk. Zie wat er van komt, Luna."
"Hou je mond. Je weet er niks van. Laat me nu met rust Chico."
"Je bent al drie andere kittens verloren."

Met die woorden stapte de moederpoes boos door, haar vriendin achterlatend. Ze wist dat ze zich op gevaarlijk terrein begaf. De kater die ooit de liefde van haar leven was had haar verteld over wat Shadowclan kon doen met katten die ongevraagd hun territorium op kwamen. Maar ze was niet bang. Ze wou alleen een beter leven voor haar kitten, haar aller laatste die uit het nestje met de Shadowclan kater kwamen. De anderen waren allemaal gestorven aan complicaties, het was haar eerste keer geweest. Onder een boom legde ze het zwarte hoopje wat ze in haar bek tilde neer. Een laatste keer duwde ze haar neus tegen hem aan. "Sterk zijn kleine man. Je gaat een sterke kat worden, dat voel ik."
En met die woorden werd hij achter gelaten, in de duisternis en de koude nacht. De kitten voelde dat hij alleen was en besloot de longen uit zijn lijf te schreeuwen, in de hoop dat iemand hem zou horen en hem warmte zou bieden.

&Innerstar.

Onlangs had Innerstar één van haar warriors moeten verbannen uit de clan. Deze kater was een vroegere beste vriend van haar geweest en ze kon nog steeds niet geloven wat er gebeurt was. Maar het was nou eenmaal zo. Hij had een partnerverhouding gehad met een rogue poes en was dus niet meer te vertrouwen in de clan, Innerstar had veel gewaarschuwd, maar hij had er niet naar willen luisteren.. Nu, liep de leider al malend door het territorium heen. Hoeveel katten moesten nog het tegendeel van loyaliteit laten zien? Hoe veel van haar warriors waren écht te vertrouwen. Innerstar wist het niet meer en omdat deze gedachtegang haar koppijn gaf, duwde ze deze ook meteen weer weg. Een uil vloog door de takken heen en liet een luid geritsel horen. Innerstar keek op en zag hoe het beest weer verdween tussen de takken. Het luide gekrijs van een jonge kitten trok vervolgens haar aandacht. Dit kon toch niet waar zijn. Met een paniekerige blik ging ze er op af. Haar poten stampte op de grond terwijl ze met een vors tempo het geluid volgde en vervolgens ook de geur van kitten. Het was haar moederinstinct die er voor zorgde dat ze zich ook nog eens zorgen zou gaan maken. De kitten droeg nauwelijks de geur van Shadowclan, al was deze weg lichtjes te bekennen. Nee, het zou toch niet..? Innerstar kwam dichterbij en zag toen een donker hoopje vacht liggen. Innerstar kwan nog dichterbij en duwde haar neus in zijn vacht. "Och, jonkie..." murmelde ze, een stem vol ongeloof. Aan de geur was te merken dat hij deels Shadowclan was, kitten van de kater die ze had verbannen. De moeder moest die rogue zijn. Ze kon het niet geloven en even wist ze niet wat voor keuze ze maken moest. De warrior code luidde echter al in haar oren. Een kitten in nood mocht je niet afwijzen en moest je altijd helpen. Dit maakte dat Innerstar de keuze nam om de kitten onder haar hoede mee terug te nemen naar het kamp. Maar voor ze het katertje op pakte bekeek ze hem nog eens goed. Hij leek op Ravenkit, haar verloren kitten. Ze slikte even en begon de kitten warm te likken. "Kleine Wolfkit..." murmelde ze toen. "Dat zal je naam zijn," vervolgde ze op zachte toon. Toen nam ze de kitten bij zijn nek vel en begon haar reis terug naar het kamp te maken.

Alles wat hij voelde was kou om zich heen en even dacht hij dat hij vergeten was en dat dit zijn leven geweest zou zijn. Een korte anderhalve week geleefd en dan zo eindigen, alleen in een vreemd territorium, verstoten door je eigen moeder. Niet dat de kitten ook maar iets besefte van de wereld om hem heen. Het was allemaal nog een beetje wazig nu hij nog niet echt goed kon zien. Hij stopte met piepen en mauwen toen hij een dreun van een voetstap bijna naast hem voelde. Er was iemand hier. Hij hoorde een zachte stem die iets mompelde tegen hem, gevolgd door een warme tong die hem weer likte. Het was net zoals zijn moeder het deed en het liet hem spinnen. Er was weer iemand bij hem. Zou het zijn moeder zijn? Het kleine zwarte lijfje van hem werd weer opgetild en hij werd meegenomen. Wanneer zijn reis zou eindigen wist hij niet, maar hij vond het prima, zo lang hij maar warm bij iemand kon zijn.