Are we fighting for the same side?

Haar groene blik was gefocust op de raaf die een eindje verderop stond rond te scharrelen. Hij was waarschijnlijk op zoek naar eten, zich niet bewust van het gevaar. De tabby gleed vooruit over de gladde grond en maakte daarbij amper geluid, zoals haar mentor het haar geleerd had. Nog een pasje.. Winddancer zakte door haar achterpoten en zorgde ervoor dat haar staart stil was. De wind waaide haar kant op, de raaf had niets door. Nog heel even.. En nu springen! De tabby sprong omhoog, haar klauwen naar voren uitgestrekt om de vogel te pakken. Met een soepelheid die je alleen kreeg door manen van training, pakte ze de raaf met haar klauwen en pinde ze hem vast op de grond. Om het diertje niet te veel te laten lijden maakte ze meteen een einde aan zijn leven en dankte ze Starclan voor de prooi. Daar zou de clan vast blij mee zijn.

Eerste post Roughflower

Roughflower controleerde nog eens goed of Acefray en Canarypaw weg waren. Niet dat ze dan ook maar enig bevel van Canarypaw zou accepteren. Zij was maar een apprentice, dan wel een medicine cat apprentice, maar ze was jonger dan Roughflower. Zij was daarentegen net een warrior. Ze hinkte de medicine cat den uit, direct door naar de uitgang van het kamp. Ze was niet snel en haar linker schouder deed echt enorm veel pijn, maar ze kon het handelen. Terwijl ze zo door hinkte, terwijl ze genoot van het zonnetje die de koude, bevroren omgeving enigszins verwarmde hoorde ze opeens gekraai van een raaf. Maar dat geluid was maar kort. Ze hinkte door, tot ze in de verte een vaag beeld zag van wat het tafereel van een jagende kat en een dode raaf moest wezen. Ze snoof de geur op en herkende de geur van Winddancer. Haar ogen waren slecht, maar haar gehoor en neus werkten daardoor meer dan uitstekend, waardoor ze alsnog alles kon waarnemen. "Mooie vangst," miauwde ze met een glimlach, terwijl ze dichter bij hinkte. "Ik kan niet wachten tot ik ook weer wat kan jagen, ik voel me nu nogal gehandicapt," miauwde ze met een flauw grijnsje.

De tabby glimlachte bij het compliment van de poes, een nét iets te grote glimlach die ze niet tegen kon houden. Onder haar dikke wintervacht was er een lichte blos op haar wangen verschenen, maar dat was gelukkig niet zichtbaar. De tabby had geen verklaring voor het feit dat haar lichaam zo sterk leek te reageren op een simpel compliment van een poes die slechts een halve moon ouder was dan haar, maar ze schudde het van haar af. Haar groene ogen twinkelden. "Dankje.", antwoordde Winddancer. "Je geneest vast snel!", vervolgde ze, haar ondertoon vriendelijk. Een tijdje was ze boos geweest op de kattin, omdat ze zo dicht was bij Hazelpaw - Hazelnut nu - misschien, maar dat was verleden. De tabby vond het moeilijk om zich te herinneren waarom ze zo depri was geweest die tijd, maar na de dood van haar vader was het nog moeilijker. Nu begon het in ieder geval al veel beter te gaan, en dat was duidelijk.

Ondanks de slechte ogen van Roughflower ontging de gigantische glimlach van Winddancer haar niet. Ze was vast in een vrolijke bui. Dat kon ook niet anders. De lucht was helder blauw en de zon scheen fel. Het was dan wel koud, maar weer als dit gaf hoop en een positieve vibe met zich mee. "Dankje," bedankte de iets jongere warrior haar, al was ze wel langer warrior dan haar. "Je geneest vast snel!" Vervolgde de poes vervolgens. Roughflower grijnsde iet wat ondeugend. "Ja, anders stond ik hier niet!" Merkte ze op. Ze wist de ruzie nog wel, of ruzie, ze hadden elkaar een poos niet gemogen. Maar nu ging het wel goed. Ze mocht Winddancer nu wel. Ze was vriendelijk en verder een prima warrior. Misschien was er een vriendschap tussen de twee te zien in de toekomst.

De tabby knikte instemmend en gebruikte haar voorpoot om haar prooi tussen haar twee voorpoten te schuiven, zodat er niet opeens een ander wild dier hem weg zou graaien. "Dat is waar.", antwoordde ze, haar groene ogen nog steeds vrolijk twinkelend. Misschien zou er een vriendschap kunnen groeien tussen de twee poezen, hoewel er een tijd geweest was dat niemand dat gedacht zou hebben. "Je bent sterker dan een gewonde voorpoot.", ging ze verder, niet helemaal zeker wetend wat ze anders moest zeggen. Winddancer was nooit heel goed geweest met woorden.

Roughflower keek naar de gevangen raam en voelde een steek. Zij wou ook jagen, haar poot moest snel helen. Ging haar poot wel sneller helen als ze hier zo stond? In plaats van uit de medicine cat den geslopen? "Dat is waar," was echter het antwoord van Winddancer. "Je bent sterker dan een gewonde voorpoot," vervolgde ze. "Hahaha dat is een ding dat zeker is, ik hoop alleen wel dat die snel weer de oude is. Dan durf ik namelijk te wedden dat ik een grotere raaf weet te vangen," grapte Roughflower met een knipoog, waarna ze haar gewonde poot uit strekte. De wond was geheeld, maar er zat nog een duidelijke korst, onder de kruiden gesmeerd om sneller te helen en infecties te voorkomen als deze ging bloeden. Daarbij stond ze er ook nauwelijks op.

De grote tabby greens haar tanden bloot, haar groene ogen ondeugend twinkelend. "Dat zullen we nog wel zien!", antwoordde de poes uitdagend. Haar blik flikkerde even naar de poot van Roughflower toen ze die uitstak, de wond bedekt in een korst van kruiden. De scherpe geur ervan was dan ook duidelijk ruikbaar, maar het was bijlange na niet zo erg als in de medicine den. Hoe Acefray en Canarypaw ermee konden leven wist ze ook niet, maar ja. "H-hoe was het gevecht?", vroeg Winddancer na een korte stilte, serieuzer nu. Ze had in het camp moeten blijven toen de anderen aan het vechten waren en had dus eigenlijk nog nooit een écht gevecht meegemaakt - en hoewel ze wist dat het niet zo mooi was als sommigen altijd zeiden dat het was, kon ze het niet helpen om nieuwsgierig te zijn naar hoe het zou zijn.

"Dat zullen we nog wel zien!" miauwde Winddancer met een duidelijke uitdaging. Roughflower stak haar tong uit naar de poes. Vervolgens besloot ze te gaan zitten, om haar poot iets meer rust te geven. Ze mocht dan zonder toestemming hier zijn, ze moest wel om zichzelf denken. "H-hoe was het gevecht?" vroeg Winddancer ploets. Roughflower haar heldere blik verduisterde wat en ze draaide met haar linker oor. "Heftig," miauwde ze eerst kort. "Eigenlijk gewoon een hel, hoe het er aan toe ging... hoe genadeloos die Bloodclanners zijn en die Thunderclanners leken wel robots, slaven van Bloodclan," merkte ze op. Ze kon namelijk niet geloven dat die Thunderclan katten vrijwillig mee werkten met Bloodclan. Dat kon gewoon niet.

De tabby ging zitten en keek Roughflower aan. De katten van haar clan hadden er vreselijk uitgezien toen ze terugkwamen van het gevecht, ze kon het zich nog herinneren. Doodse ogen, gescheurde pelzen en de geur van bloed en dood.. Brr. Ze moest er niet aan denken wat het geweest moest zijn in het gevecht zelf. Winddancer wist niet of ze het zou aan kunnen, zowel fysiek gezien als mentaal gezien. "Niet te geloven dat Thunderclan Bloodclan gewoon de leiding laat nemen..", mompelde ze, half tegen zichzelf en half tegen de tabby voor haar. Het was echt een vreselijke wereld soms, zo ver was ze al.

"Niet te geloven dat Thunderclan Bloodclan gewoon de leiding laat nemen.." hoorde ze Winddancer zeggen. Roughflower vernauwde haar ogen. "Hmmm..." reageerde ze enkel. Ze wist niet zeker of het "gewoon de leiding laten nemen" was. "Hé, laten we even wat leukers doen dan het hier over hebben," stelde ze voor terwijl ze Winddancer een por in haar zij gaf. Het was bijna newleaf dus er zou misschien wel weer wat meer prooi wezen. Of gewoon samen verder wandelen en daarbij de grenzen markeren, of gewoon wat leuks. Een boom in klimmen of iets dergelijks.

De glimlach keerde weer terug op het gezicht van de jonge poes en ze knikte, vrolijk weer recht springend. Ze porde speels even terug, een gewoonte die ze al sinds ze piepjonge kitten had zodra iemand haar porde. "Wat stel je voor?", vroeg ze, in haar hoofd verschillende mogelijkheden op een rij zettend. Natuurlijk moest ze rekening houden met de gewonde poot van de andere warrior, maar dan nog.. Er waren veel dingen die je kon doen, zelfs al was je geblesseerd - al zou klimmen en rennen enzo moeilijker voor haar zijn.

Winddancer vroeg aan haar wat ze voorstelde om te gaan doen. Roughpaw kneep peinzend haar ogen bijeen en dacht na. Toen bedacht ze zich dat Acefray vast wel wat kruiden kon gebruiken in de medicine cat den. "We kunnen kruiden gaan zoeken voor Acefray," stelde Roughflower voor met een glimlach. Ondertussen begonnen de wolken wat meer samen te trekken in de lucht, iets wat Roughflower opmerkte doordat haar zich nog slechter werd dan dat het al was. Het werd namelijk wat donkerder. En niet omdat de zon onder ging.

De tabby glimlachte bij dat voorstel en knikte enthousiast, even een blik naar boven werpend toen een wolk voorbij de zon schoof. Het werd bewolkter, en misschien zou het later gaan regenen - niet dat dat veel uitmaakte. Ze hadden wat beschutting met de bomen en hun vacht zou de regen wel wat tegenhouden, tenzij het echt begon te stortregenen. "Ik ben recent met Tallshadow nog Catnip gaan zoeken", vertelde Winddancer, ondertussen even de lucht opsnuivend om te zien of ze iets van kruiden kon vinden. "We gingen helemaal tot het tweebeengebied! ben jij daar ooit al geweest?" De grote poes wierp een blik over haar schouder naar Roughflower, een enthousiaste vragende blik in haar bladgroene ogen.

Winddancer vertelde haar dat ze recent met Tallshadow opzoek gegaan was naar Catnip, dat ze toen helemaal tot het twoleggebied waren gegaan, waarna de vraag kwam of Roughflower daar al eens geweest was. "Niet echt veel verder dan de grens," vertelde Roughflower. "Maar heel eerlijk gezegd denk ik dat Goudsbloem beter zal zijn nu, gezien alle gevechten," merkte Roughflower op. En een grote fan van twoleggebied was Roughflower ook niet, dus kwam ze daar liever niet. Daarbij was het newleaf, dus catnip zou voorlopig nog niet echt nodig zijn. Het zou eerder zonde zijn. Rond het einde van greenleaf zou het beter zijn om opzoek te gaan naar Catnip, want dan zouden ze een voorraad hebben tijdens leaf-fall en leafbare. Nu moesten alle Catnip planten juist de kans krijgen om goed te groeien en kon je er beter vanaf blijven.

Winddancer knikte en liep een beetje rond om op verschillende plaatsen de geur te kunnen opsnuiven. "Hun nesten zijn echt heel groot, en ze lijken hun planten te beschermen met een soort van kale bomen die heel dicht bij elkaar geplant zijn. Maar het zijn geen grote bomen zoals hier, maar kleintjes waar je soepel op kunt springen.", vertelde de tabby verder, enthousiasme duidelijk in haar stem. De jonge warrior was al sinds haar kittentijd een erg nieuwsgierige kattin, en nieuwe dingen ontdekken maakte haar nog altijd vrolijk en opgewonden; alleen moest ze nu vaak wat verder gaan om dingen te ontdekken.

Winddancer begon te vertellen over de twoleg nesten en het trok haar zeker niet aan. De cyperse, bruine poes vernauwde haar ogen en begon de geuren op te snuiven, waarbij ze haar ogen nog eens dicht deed. Ze kreeg een lichte koppijn, dus voelde het sowieso fijner om haar ogen te sluiten. "Klinkt raar," reageerde ze uiteindelijk terwijl ze begon te lopen. "Kom je mee?" Vroeg ze, terwijl ze door liep. "Maar twolegs zijn sowieso raar, hun manier van leven, hun nesten en ik snap niet dat kittypets daar comfortabel kunnen leven," merkte ze op. Ondertussen begon ze na te denken over waar je het beste Goudsbloem vinden kon. Want dat wist ze dan net weer niet. Ze was goed in kruiden, ze kende er een hoop, en wist van sommigen zelfs waarvoor je ze gebruiken moest. Maar ze wist niet waar je alles vinden kon.

Winddancer volgde de andere tabby en knikte nadenkend. Ze gaf verder niet echt antwoord, haar mond wat open om de geuren goed op te kunnen vangen. Een tijdje keek ze zo rond alvorens zich naar Roughflower te draaien. Ze wist wel ongeveer hoe enkele kruiden roken - Goudsbloem, bijvoorbeeld, al wist ze niet echt waarvoor het gebruikt werd - maar had totaal geen idee waar je ze kon vinden. Gewoon ergens, had ze gedacht, al bleek het minder vaak voor te komen als ze gedacht had. "weet jij waar we kruiden kunnen vinden?", vroeg de jonge warrior daarom ook aan haar leeftijdsgenote. Ze wist er waarschijnlijk meer over dan zijzelf - Winddancer stond er niet bekend om om de slimste van de hoop te zijn.

Winddancer gaf verder geen antwoord meer op haar reactie over de twolegplace. Was ook niet echt nodig, het was nou niet per se haar favoriete onderwerp om over te praten. Er viel namelijk niets positiefs over te zeggen. Vervolgens vroeg Winddancer aan Roughflower waar ze de kruiden vinden konden. De gestreepte poes dacht na. "Euhm," miauwde ze. "Ik heb ze als apprentice wel eens moeten zoeken met Smokebreath..." vertelde ze. "We vonden ze bij Little Creek... dus ze zijn te vinden bij water," miauwde ze als volgt. "Oh en het zijn mooie, oranje gekleurde bloemen met smalle bladeren," vervolgde ze met een glimlach. Ze wist het nog, dat maakte haar dan wel weer trots. Ze wist dit ook puur omdat ze deze bloemen dus eerder had moeten zoeken.

De grote tabby knikte terwijl ze de informatie in zich opnam. Ze dacht wel dat ze al eens eerder zo'n bloemen gezien had bij Little Creek, al had ze der nooit echt op gelet. "Laten we dan naar daar gaan!", zei Winddancer enthousiast, omkijkend naar haar leeftijdsgenote. Ze zat natuurlijk met een gewonde poot, dus misschien moesten ze niet al te snel gaan rennen - en daarbij, ze hadden geen haast. De jonge warrior vond het knap van de andere poes dat ze zoveel wist, ook deels omdat ze zelf niet zozeer de slimste was. Ze kon niet begrijpen hoe zoveel informatie zo lang in je hoofd kon blijven zitten - Roughflower had als apprentice de bloemen ooit een keer gezien, en wist nu nog hoe ze eruitzien. "Ik snap niet dat je dat allemaal kan onthouden!", zei de tabby dan ook na een korte stilte.

Winddancer stelde voor om dan maar te gaan en Roughflower knikte instemmend en volgde Winddancer. Ze gingen op een rustig, maar wel snel tempo. Roughflower was niet van het langzame werk, maar ze moest wel rekening houden met haar gewonde poot. Winddancer leek nogal verrast te zijn met dat Roughflower al dat informatie onthouden kon, waarop de cyperse poes grijnsde. "Misschien draag ik toch de verkeerde rang op me," reageerde ze met een flauwe grijns op haar gelaat. Ondertussen kwamen ze aan bij Little Creek. "Kom, laten we de bloemen opzoeken en verzamen," stelde ze voor met een grijns.