Nightingale

Met nog veel slaap in haar ogen stond de kitten op uit haar nest. Kort schudde ze haar kopje in een poging om zichzelf wakker te krijgen. Ze zuchtte. Meestal was ze wel vrolijk, maar ze was gewoon moe. Te wakker om nog te gaan slapen, maar te moe om echt vrolijk te zijn. Het was nog best donker en ze hoorde hoe een queen ergens een liedje zong voor een jongere kitten. Het klonk mooi en gaf een rare sfeer in de nursery. Ergens wel rustgevend. De kitten stapte uit het nest en probeerde daarbij niet op een ander te gaan staan. Ze begon haar reis naar de uitgang terwijl het liedje van de queen doorging. Met nog altijd de slaperige oogjes keek ze naar buiten zodra ze bij de uitgang was aangekomen. Daar ging ze zitten. De zon zou wel snel opkomen, maar het was nu ook in de ochtend donker. Jammer genoeg. Het liedje stopte en gelijk viel er een stilte.

{ Bitterkit eerste post, daarna OPEN

Ergens tussen slapen en wakker zijn in, daar zat ze. Een heerlijk gevoel: het idee dat de tijd niet langs je voorbij vloog, maar je ook nog lang niet je nest uit hoefde. Hemels was het, letterlijk, want ergens hoorde ze zachtjes het engelachtige gezang van één van de queens. Wie het was, wist ze niet, en het deerde haar ook weinig. Het zorgde voor de perfecte achtergrond voor haar goddelijke dutje. Toch voelde ze de drang om op te staan, alsof iets of iemand haar riep. Ze moest naar buiten, maar waarom wist ze niet. De drang werd steeds groter, dus verwijderde ze zich van haar moeder en haar siblings. Ze probeerde zo voorzichtig mogelijk bij Nightkit weg te kruipen, die dicht tegen haar aanlag. Sinds de dood van hun vader, waren de zusjes bijzonder close geworden. Zachtjes stapte ze naar de uitgang, maar zodra ze het nest verliet, stopte de queen met zingen. Tot zover de mooie ambiance. Toch liep Bitter verder, en haar ogen vielen buiten op twee dingen: Crescentkit, die ook buiten was, en de sterrenhemel die op intimiderende wijze op haar neerkeek. Was het haar vader die haar naar buiten had geroepen? De grijze kitten geeuwde even, en keek vervolgens weer naar Crescent. "Hé, goedemorgen, Crescent," zei de poes op haar hese stem. "Ook lekker vroeg wakker?" De slanke kitten probeerde de slaap nog wat uit haar ogen te wrijven, tevergeefs.

"Hé, goedemorgen, Crescent", hoorde ze en ze keek achterom om Bitterkit te zien. Kort glimlachte ze en keek daarna terug naar de grote sterrenhemel die nog altijd te zien was. "Ja, ik wou even naar de sterren kijken", zei ze toen. Dat was waar. De sterren hadden haar extra aangesproken vandaag. Misschien was het helderder dan normaal of het was iets anders, ze vond ze gewoon leuker dan normaal. Crescent wou toen een vraag over starclan vragen, maar sloot haar bek snel weer zodra ze bedacht tegen wie ze het had. Niet slim om dat aan haar te vragen. Nu ze van Shrewstar had gehoord wie haar vader was keek ze iets anders naar het nest van Snowynight. Bleven evengoede vrienden en ze gedroeg zich niet anders tegen ze of zoiets, maar bedenken dat dit half-siblings van haar waren was raar. Night, Bitter, Reed & Grey had ze allemaal als vrienden gezien en ze had eigenlijk helemaal geen zin om ze nu ineens als broertjes en zusjes te gaan zien. Dat was ook de reden dat ze het stil hield. "Ze zijn echt super mooi vandaag hé?" De kitten probeerde vrolijk te blijven. Zoals ze altijd deed.

Bitter wist het niet zeker, maar op één of andere manier had de dood van Thrushdive haar aardiger gemaakt. Vriendelijker, als dat mogelijk was. Ze was niet meer zo streng ten opzichte van haar siblings, en ergens deed het haar goed. Ze had zowaar vrienden nu. Crescent glimlachte liefjes naar haar, zoals ze altijd deed, en gaf aan dat ze naar de sterren wilde kijken. Silverpelt, ook al zag je het elke dag, dat maakte het niet minder indrukwekkend. De gedachte dat haar vader daar was, samen met alle gevallen krijgers van de Shadowclan. Ze kon er met haar kopje gewoon nog niet bij. Misschien dat ze ooit op een dag nog eens op Acefray afstapte met haar honderdduizenden vragen over Starclan. Misschien kon hij wel praten met haar vader, dat zou pas bijzonder zijn! De ogen van Bitter lichtten helemaal op bij de gedachte. Er viel een stilte tussen de twee grijze kittens, maar erg ongemakkelijk was het om één of andere reden niet. Gewoon twee kittens die ademloos naar de nachthemel staarden. "Ze zijn echt super mooi vandaag hé?" vroeg Crescent vervolgens, en Bitter knikte. Haar ogen vielen op de maan, de halve maan. "Oh, kijk, Crescent, daar ben je naar vernoemd!" fluisterde de grijze kitten zachtjes, maar klaarblijkelijk onder de indruk. De maan zag er prachtig uit tussen alle sterren. Als Silverpelt alle katten in Starclan omvatte, wie was de maan dan?

De andere poes knikte en nu keek Crescent haar aan. Slaap nog in haar oogjes, want het was raar voor haar om zo vroeg hier te zitten. Al had ze het wel gedaan toen er sneeuw kon liggen, maar welke kitten dan ook niet? De moeheid van Crescent liet haar gedachtes een beetje op hol slaan over wat er ging gebeuren als ze niet zei wie haar vader was, maar toch kwam het niet uit haar mond. Nee het zat op slot en inmiddels diep genoeg om er niet over te gaan lopen huilen. Waarom zou ze dat ook doen? Bitter was haar vader verloren zij gewoon een vader die ze niet kende. Crescent had geen reden om te huilen. "Oh, kijk, Crescent, daar ben je naar vernoemd!" Wat verbaasd dat haar naam werd genoemd keek ze op. Een glimlachje kwam weer op haar gezicht. De maan was inderdaad half vandaag en dat liet haar wel lachen. "Met alle sterren is hij wel echt extra mooi vandaag", zei ze vrolijk. Toch stiekem wel trots op dat ze naar dat mooie ding genoemd was. Bitter kon je niet echt aanwijzen, al was het ook een heel originele naam. De grijze kitten met de blauwe oogjes draaide zich naar de ander. "Waarom zijn we zo vroeg wakker?", zei ze toen en grinnikte er zacht achteraan. Je kon bij beide zien dat ze nog moeheid in hun ogen hadden. In haar hoofd dacht ze misschien dat het de maan was geweest of starclan die wou dat ze zei dat ook haar vader dood was, of gewoon om haar op te vrolijken. Maar ze was al vrolijk? Andersom misschien? Achter haar begon het lied van de queen weer. Een andere deze keer.

Bitter keek haar ogen uit: eigenlijk was ze amper buiten wanneer het nacht was, dus ze zag de maan en sterren dan ook zelden. De laatste keer was toen ze zij aan zij met Nightkit naar Silverpelt had zitten kijken toen hun vader was overleden. Het was raar geweest, triest, hartbrekend, maar het had hen wel dichter bij elkaar gebracht. De grijze kitten beet even op haar lip bij de gedachte aan Thrushdive. Ze was er van uitgegaan haar vader een stuk langer aan haar zijde te hebben, maar het had niet zo mogen zijn. En nu was Greykit ook nog ziek. Het zat allemaal niet mee, maar ze kon niet anders dan hopen dat de familie zich er doorheen zou slaan. Bitter knikte toen Crescent sprak over de schoonheid van de nachthemel. Er waren weinig dingen zo adembenemend als Silverpelt, en dan die mooie halve naam. Het deed Bitter zich afvragen waarom zij zo genoemd was, maar haar moeder zou er destijds wel een reden voor gehad hebben. In ieder geval hoorde je het ook niet vaak, en daar was ze wel blij mee. Toen Crescent vroeg waarom ze zo vroeg wakker waren, trok Bitter even met haar oortjes. Moest ze het vertellen? "Ik weet niet, het leek wel of iets me naar buiten stuurde," fluisterde Bitter toen, en haar blik week vervolgens af naar Silverpelt. Ze wist zeker dat Thrushdive haar naar buiten had geroepen.

"Ik weet niet, het leek wel of iets me naar buiten stuurde", zei de andere grijze poes en het bracht gelijk vragen bij haar omhoog. Zij had ongeveer hetzelfde gehad, al durfde ze dat niet toe te geven. Waarschijnlijk waren het gewoon de mooie sterren geweest. Ja dat moest het zijn! "Het waren vast gewoon de mooie sterren", besloot ze maar te zeggen. Ze probeerde de mogelijkheid dat het misschien haar vader was geweest te vermijden al dacht ze er wel hard over na. Zonder dat ze het doorhad verliet toen ineens iets haar mond. "Of starclan", geschrokken deed ze haar mond dicht. Oh nee dit kon ze niet gebruiken. Ze wou niet dat Bitter verdrietig werd of dat zij op de manier moest toegeven waarom ze dat dacht. Waarom zou zij dan ook door starclan geroepen worden? Die vraag lag voor de hand, vooral bij een slimme kitten zoals Bitter. Crescent was ook nog eens verschrikkelijk in liegen. Oh wat had ze gedaan? Zonder het aan de buitenkant te laten zien hoopte ze dat Bitter de link niet zou leggen.

{ uuuh laat sorry D;

Het was een raar soort aantrekkingskracht geweest die haar naar buiten had gestuurd. Ze dacht, misschien hoopte ze zelfs wel dat het haar vader was geweest. Dan had ze nog iets om zich aan vast te houden. Een gevoel dat hij er nog wel was en dat hij op haar neer kon kijken. Maar aan de andere kant wist ze wel hoe wanhopig zo'n gedachte dan weer klonk. Waarschijnlijk zou ze het nooit weten. Toen Crescent zei dat het vast gewoon de sterren waren, knikte Bitter dan ook een tikkeltje teleurgesteld. Alsof haar twijfels aan zichzelf bevestigd werden. Hoe kon het haar vader ook zijn? Één van die duizenden sterren zou haar echt niet persoonlijk gaan roepen, toch? Bitter trok nieuwsgierig met haar oortjes toen Crescent uitriep dat het Starclan zou kunnen zijn. Waarom werden ze dan allebei geroepen? Crescent had zojuist gezegd hetzelfde gevoel gehad te hebben, maar wie had haar dan moeten roepen. "Wie bedoel je?" fluisterde Bitter zachtjes, alsof er een hele zware lading in die woorden zat. De bruine ogen van Bitter tuurden nieuwsgierig naar de andere grijze kitten. Nu wilde ze ook graag een antwoord. 

"Wie bedoel je?" Oh wat had ze gedaan. Nu moest ze beginnen over haar vader. Kort keek ze om zich heen. Was er iets wat haar kon afleiden? Niks leek mee te werken. Juist nu was het stil. Geen warrior die zei dat ze stil moesten zijn, geen zingende queen meer. De kitten slikte. Ze wou Bitter niet verdrietig maken. "J-je vader?" Stotterde ze nou? Nee ze leek Heave wel. De kitten keek Bitter wel aan. Had ze nog een teken van zelfverzekerdheid. "Maar ik ken niemand in Starclan hoor." Geen leugen officieel. Ze had haar vader niet gekend. Haar vader deed alsof hij niet haar vader was. Kort glimlachte ze om haar standpunt aan te sterken. Bitter wist wel dat haar vader onbekend was toch? Hopelijk zou ze die link niet gaan leggen.

Dit was toch wel een beetje apart, wist Crescent iets dat Bitter niet wist? Bitter keek de grijze kitten voor haar vragend aan, nieuwsgierig naar het antwoord dat ze zou krijgen. Al was het waarschijnlijk iets dat op een ontkenning zou lijken, aan de toon waarmee Crescentkit zou spreken, zou ze vast ook wel iets hebben. Crescent stotterde haar antwoord, haar vader. Toen gaf de kitten aan niemand in Starclan te kennen. Heel vreemd, want ze had net eigenlijk indirect beweerd van wel. "Maar je zei net dat iemand uit Starclan ons hier had kunnen brengen," zei Bitter op een neutrale toon, waaruit je geen enkele subjectiviteit kon trekken. "Dus daarmee bedoel je dat je juist wel iemand in Starclan kent." Uit Bitters mond klonk het allemaal heel rustig. De vader van Crescent mocht dan wel onbekend zijn voor de Clan, dat betekende niet dat hij onbekend was geweest voor de grijze kitten zelf.

Bitter zag het. De kitten keek naar de grond en traantjes begonnen zich op te bouwen in haar ogen. Ze kende haar vader niet eens, waarom was ze verdrietig? Toch werd ze verdrietig toen ze zei dat ze wel iemand moest kennen. Ja ze wist wie het dan moest zijn. Zelfs haar oma's van beide kanten waren nog in leven, dus er was niemand anders. De kitten keek strak naar één punt op de grond en hield de traantjes binnen. "U-uh", begon ze voorzichtig. "M-mijn vader?" Ze had nog niet gezegd dat ze wist wie het was toch? Dat was het hele punt van het verhaal. Thrushdive was haar vader en ook die van Bitter. Haar moeder had kittens met twee katten en één kater was nog een partner van iemand anders. Nee dat kon ze haar moeder niet aandoen toch? Ook haar vader zou raar aangekeken worden, in starclan...

De blauwe oogjes van Crescent begonnen zichtbaar te tranen, en Bitter had enigszins een gevoel van spijt gehad als ze niet zo graag had willen weten wat de grijs-witte poes nou bedoeld had. De tranen maakten alleen maar duidelijker dat het toch een significant iets was dat Crescent nu voor haar verborg. Ongeduldig zwaaide Bitterkit haar eigen staart rond haar poten, zonder haar blik ook maar van Crescent af te halen. Toen verbrak Crescent de stilte, zei dat ze het over haar vader had gehad en Bitter's blik verzachtte nu ze had gekregen waar ze om had gevraagd. "Je vader?" herhaalde de grijze poes zachtjes. Het grote mysterie van de Shadowclan, met wie had Fawnstep nou weer kittens gekregen? "Dat spijt me," vervolgde Bitter toen. Ze wist zelf ook wel hoe vreselijk het was om je vader te verliezen. Maar Crescent wíst wel dat hij dood was, dus wist ze vast ook wie het was. "Hoe heette hij?" vroeg ze toen, met een vaag gevoel dat ze het antwoord niet wilde weten.