Make it a pair (Arcticfox)

De jonge kater sloop door het vijandige territoir heen, zijn lichaam was bijna tegen de grond aan. Zijn poten zakte bij elke stap door de sneeuw heen, hij tuurde voorzichtig door het gebied heen. Elke stap, elke zet was een gevaar. Hij rook voorzichtig, hij rook een dichte geur van een Windclan kat. Waarschijnlijk was deze een stuk veder, hopelijk. Zijn hart bonkte in zijn lichaam, alleen hij wilde de sterkste worden. Alleen moest hij dan wachtte tot zijn training was afgemaakt. Alleen nu kon hij beter wat informatie vinden, wat technieken. Wat handige truckjes, hij slikte even. Zijn oren stonden gespitst, elk lichaamsdeel tot en met zijn tenen stond scherp. Zijn lange klauwen waren ontbloot, zijn wapens waren start klaar om aan te vallen. Zijn tanden waren nog niet ontbloot, hij kwam hier in vrede. Hij wilde meer weten, hij wilde zich sterker maken. Hij moest meer weten, hij moest genoeg weten. Hij moest zich voorbereiden, hij sloop door. Alleen dit keer was het niet meer veilig genoeg, het was bij een open plek. De geuren maakten nu niet meer uit, bij een openplek konden de katten je makkelijker zien. Nu was het dus tijd, hij ging zitten. Hij sloeg zijn staart om zijn poten heen en wachtte op een kat, hij had het niet geplant maar hij was wel klaar.

Arctic draafde door het terretorium. Het was licht, maar de zon stond al lager. Althans, waarschijnlijk stond die al lager want door de dikke plak wolken was dat niet te zien. Sneeuw kraakte onder haar poten, de dikke laag wolken was wat donkerder geworden waardoor het duidelijk was dat er nog een laag sneeuw bij zou komen. Arctic verheugde zich daar wel op, de laag die er nu lag was wat dun geworden. Hoewel de meeste niet echt van sneeuw hielden vond zij het heerlijk, ook om in te jagen. Ze richtte haar neus wat omhoog om een geur op te vangen. En geur van een muis, of nog beter, een konijn. Ze draaide zich even om om ook de geur van een andere richting te inspecteren. Helaas had ze geen geluk, er was geen prooi in de buurt. Echter gaf dit haar wel wat tijd om te relaxen en om gewoon een wandelingetje te maken. Jagen was leuk, maar ook vermoeiend. Ze draaide zich weer om om verder te lopen. Een koude wind streelde over haar vacht terwijl ze een open gebied benaderde.

Plotseling stopte ze met lopen. Midden in het open gebied zat een kat wat natuurlijk niet vreemd was, enkel kwam deze niet uit haar clan. Arctic keek verward om zich heen, hoe kwam die daar nou? Ze had zijn geur eerder nog niet opgevangen, inmiddels lukte het haar nu wel en wist ze dat het een Shadowclan kat was. Dat was zeker geen kat uit de meest sociale clan.'Wat doe jij hier nou?' Zei de witte langharige poes verbaast en verward. Het liefst wilde ze terug naar het kamp om hulp te halen, maar de afstand was groot. Ze bekeek de kat even, het was een jonge Apprentice, waarschijnlijk was hij niet echt sterk. Maar helaas gold het zelfde voor haar, zij was namelijk ook totaal niet geschikt om te vechten en dat wilde ze ook niet.'Volgens mij hoor jij hier niet,' Zei Arctic vervolgens onzeker. Ze voelde hoe het gevoel van angst steeds sterker werd. Nog een keer keek ze om zich heen, opzoek naar een clangenoot, maar die was er niet.

ARCTIC FOX ❄

(c) ELRIC

De kater bleef wachtten, zijn poten waren koud. Hij zette zijn borst naar voren en zag een wit bruine kat op het kale openveld, deze kwam zijn richting op. Hij keek kil, gevoelloos naar de kat. Hij slikte kort, hij was klaar voor een gevecht maar was niet voorbereid genoeg. Zijn ogen waren strak op de kattin gericht, hij keek door haar groene ogen heen. Hij wachtte tot de witte kat dicht bij genoeg was, 'Wat doe jij hier nou?' Zei de witte langharige poes verbaast en verward. Hij glimlachten rustig, hij wachtte tot ze klaar zou zijn met praten. 'Volgens mij hoor jij hier niet,' Zei de Windclan krijger vervolgens onzeker. Hij knikte en bleef stil zitten, ze keek nog een keer om zich heen. Hij opende zijn mond langzaam, "Ik ben een Shadowclan kat natuurlijk hoor ik hier niet." Miauwde hij rustig. Hij mocht de geur niet van deze konijnen eters en ook vaak hoe ze zich gedragen maar dat moest hij achterwegen laten, hij ademde de koude lucht in en proefde de Windclan geur. Het was haar geur die hij daarvoor had geroken, hij keek haar aan met zijn brede kopje. "Alleen ik heb je hulp nodig, als je dat toestaat." Een uitdagende glimlach sierde zijn lippen, hij keek haar aandachtig aan. Hij wachtte tot ze haar antwoord zou geven, hij keek haar aan.

Arctic staarde onzeker en zenuwachtig naar de kater voor haar. Ze had geen idee van wat ze nu moest doen. Zijn blik was kil en gevoelloos, dat maakte haar nog zenuwachtiger. Waarom moest zij dit nu weer meemaken? Ze zuchttte, als poging de zenuwen een beetje weg te krijgen. De kater knikte na haar reactie, toen begon hij te praten."Ik ben een Shadowclan kat natuurlijk hoor ik hier niet." Hoorde ze hem zeggen. Ze had in ieder geval gelijk over zijn afkomst. Door de rustige stem ontspande ze iets, al was het niet veel."Alleen ik heb je hulp nodig, als je dat toestaat." Bij die woorden keek ze op, hij had haar hulp nodig? Arctic keek hem nu nog verwarder aan dan dat ze eerst deed. Waarom zou hij haar hulp nodig hebben? Ze keek hem aan terwijl ze een antwoord probeerde te bedenken.'Eh... Waarom heb jij mijn hulp nodig?' Besloot zij uiteindelijk maar te zeggen. Haar stem was minder voorzichtig dan eerst, maar ze vertrouwde het nog steeds niet.'Is dat niet verboden?' Vroeg ze vervolgens. Het liefst overtrad ze geen regels, haar clan was belangrijk voor haar en ze wilde er absoluut niet uitgegooid worden. Dat zou echt het ergste zijn wat haar kon overkomen. Ze keek even achter zich, weer hopend op een clangenoot maar die kwam niet. Daarna staarde ze de kater weer aan. Zijn uitdagende grijns maakte haar wat onzeker.

ARCTIC FOX ❄

(c) ELRIC

De kater keek de kattin aan, zijn grijns ging weer terug in een normale serieuze blik. 'Eh... Waarom heb jij mijn hulp nodig?' Besloot de witte langharige kattin uiteindelijk maar te zeggen. Ze had wel het recht om het te weten, hij slikte kort en keek haar aan. Hij klapte zijn nagels weer terug in zijn hulzen, hij wiebelde kort met zijn oor. Ze moest zich wel op haar gemak voelen, hij likte kort zijn schrale lippen. Het was koud, het sneeuwde nog steeds. Langzaam viel elke sneeuwvlok op zijn vacht, "ik wil beter worden zodat ik ook mee kan vechten." Miauwde hij voorzichtig. Hij wilde zijn Clan steunen, dus wilde hij getraind worden in elk soort techniek. Hij keek haar rustig aan, 'Is dat niet verboden?' Vroeg de witte poes vervolgens, hij zetten een vriendelijke glimlach op. Hij schudden zijn kop, hij rekte zich uit. "Niks is verboden, alleen het moorden en stele van prooi op een gebied en ik heb niet gejaagd." Vervolgde hij zijn zin op haar onzekerheid. Hoe beter hij zou worden, hoe beter hij andere katten kon trainen en helpen. Hij was namelijk best wel uit om geholpen te worden en ook andere te helpen, hij besloot te gaan staan. Hij keek haar aan met een serieuze blik, in haar prachtige groene ogen. Hij wilde haar namelijk zich niet ongemakkelijk laten voelen, "Ik beloof je om iets terug te doen voor je." Zei hij daarna. Hij wist niet of dat ze het zou doen, hij sprak altijd de waarheid tot nu toe.

Toen de uitdagende grijns verdween voelde ze wat fijner. Ze staarden elkaar aan. "ik wil beter worden zodat ik ook mee kan vechten." Miauwde de vreemdeling voorzichtig als antwoord op haar vraag. Ze keek hem even vreemd aan, had Shadowclan dan geen goede warriors? De kater keek haar nog steeds met een rustige blik aan.'Is dat niet verboden?' Vroeg Arctic onzeker. Ze wilde absoluut geen regels verbreken. De kater begon vriendelijk te glimlachen en rekte zich uit. Die beweging zette de zintuigen van de witte langharige poes weer op scherp, misschien was hij zich klaar aan het maken om haar aan te vallen."Niks is verboden, alleen het moorden en stelen van prooi op een gebied en ik heb niet gejaagd." Vervolgde de kat nadat hij zijn kop schudde. De kat stond op. Arctic keek hem strak aan nadat hij dat had gedaan. Ze was in de oorlog al aangevallen en maakte dat liever niet opnieuw mee. Hoewel ze zijn woorden wel geloofde vertrouwde ze hem niet.'Maar... Ik kan helemaal niet vechten?' Zei ze onzeker als antwoord op zijn eerdere reactie. Meteen daarna had ze er spijt van, dit was iets wat hij makkelijk tegen haar kon gebruiken.'Waarom wil jij mijn hulp, hebben ze geen goede warriors in Shadowclan ofzo?' Vervolgde ze, in hoop dat hij dat vorige wat ze had gezegd snel zou vergeten."Ik beloof je om iets terug te doen voor je." Zei de kater vervolgens. Zijn stem klonk eerlijk, maar ze snapte het niet helemaal.'Ik weet het niet.' Zei Arctic twijfelend. Aan de ene kant zou ze hem wel willen helpen, maar het voelde alsof ze de clan zou verraden, de clan en haar zus die inmiddels deputy was. Dat maakte de hele situatie nog erger. Arctic's blik ging kort naar de grond terwijl ze een oplossing bedacht.'Eigenlijk moet je hier weg gaan, weg uit dit terretorium,' en eigenlijk was dat ook wat ze wilde. Dat hij weg ging zodat, maar haar woorden klonken alles behalve overtuigend. Het klonk ook totaal niet als een bevel en waarschijnlijk zou hij het ook niet op deze manier zien. Ze keek hem weer aan, niet wetend wat ze nu moest doen.

[Misschien kan Arctic hem met snelheid trainen of met het ontwijken van aanvallen? Hij kan haar nu heel makkelijk overhalen (: ]

ARCTIC FOX ❄

(c) ELRIC

Venompaw keek naar de witte kattin, hij wachtten geduldig op haar antwoorden en gaf haar de tijd om te praten. Hij was namelijk een wijze kater, 'Maar... Ik kan helemaal niet vechten?' Zei de witte langharige poes onzeker als antwoord op zijn eerdere reactie. Hij liep naar haar toe, hij had zijn klauwen al een tijdje terug gestopt in zijn hulzen. Hij raapten wat van de grond op en liet het aan haar zien, het was een klein zaadje, hij had een vriendelijke glimlach op. De kattin voor hem hoefde niet onzeker te zijn, "kijk naar dit zaadje, dit zaadje groeit. Zelfs als het niet sterk is, het vecht om sterk te worden. Je hoeft niet sterk te zijn om een gevecht te winnen, want jij hebt andere punten waarom jij kan winnen." Miauwde hij rustig tegen haar. Hij legde het zaadje op het sneeuw en pakte haar poot waarna hij haar zaadje in haar poot stopten. Hij keek haar rustig aan, al wachtte hij op haar antwoord. 'Waarom wil jij mijn hulp, hebben ze geen goede warriors in Shadowclan ofzo?' Vervolgde de witte kattin veder, hij bleef haar aanstaren. Ergens had ze wel gelijk, dat hij haar hulp helemaal niet nodig had maar hij wilde meer leren van verschillende soorten katten en uit verschillende soorten Clans. "Shadowclan heeft goede krijgers maar niet de ervaringen die de Windclan katten hebben en dat zou ik graag willen leren van een kat zoals jij." Zei hij erg eervol en wijs. Hij vertrouwde katten volkomen, het verleden gelde niet de toekomst was een geheim maar de nu was een cadeau waarom het ook de Present heet. 'Ik weet het niet.' Zei de kattin twijfelend. Ze mocht haar twijfels hebben, het was namelijk zwaar om dit allemaal op te nemen. De kattin keek naar de grond, waar de sneeuw lag. 'Eigenlijk moet je hier weg gaan, weg uit dit territorium,' Zei ze al twijfelde, ze was niet zeker. Hij knikte, ze had gelijk. Hij stak zijn poot naar haar uit, "mijn naam is Venompaw en ik zou graag willen dat je me zou vrijgezellen naar de vierboom om me te helpen." Bood hij haar daarna aan, want hij wilde haar helpen met haar te ontwikkelen want ze dacht misschien wel dat ze niet sterk was maar dat kon altijd geleerd worden. Hij staarde haar aan in haar groene ogen, hij wilde graag geholpen worden. Hij vond haar namelijk wel een eervolle kat, ze leek erg trouw te zijn aan haar Clan. "Het gaat er niet om wie je was in het verleden maar wie je wilt zijn en wat je gaat worden." Gaf hij nog als tip mee, want als ze het echt zou willen zou ze alles kunnen doen. Hij glimlachten vriendelijk naar haar en wachtte op haar beslissing, want het was eenmaal zo.

@Klinkt amazing tho, ze kan hem dat zeker wel leren :3
Het is zo'n lief topic <3333

'Maar... Ik kan helemaal niet vechten?' Zei ze onzeker. Al sinds dat ze kitten was, was ze te klein of te slank en te zwak om te vechten. Iedereen zei dat tegen haar, dat ze nooit echt een goede warrior zou worden. Elke keer weer deed dat pijn, dat anderen zo over haar dachten. Na haar woorden realiseerde Arctic meteen hoe dom ze was geweest, nu wist hij haar zwakke plek. Als hij haar of de clan wat wilde aandoen, had ze hem zojuist geholpen. Ze zag dat de kater naar haar toe liep. Arctic keek geschrokken op, ze zette een stap achteruit. Kort gleed haar blik naar zijn poot waarmee hij iets van de grond op raapte maar al snel richtte ze haar blik weer op zijn gezicht. Hij glimlachde vriendelijk. Wat was hij van plan? "kijk naar dit zaadje, dit zaadje groeit. Zelfs als het niet sterk is, het vecht om sterk te worden. Je hoeft niet sterk te zijn om een gevecht te winnen, want jij hebt andere punten waarom jij kan winnen." Verbazing verscheen in haar ogen. Even was ze te verbaast om te kunnen reageren, maar toen richtte ze haar blik toch op het kleine zaadje wat in zijn poot lag. De kater pakte haar poot, geschrokken en wat bang keek Arcticfox hem aan. Vervolgens stopte hij het zaadje in haar poot. Die beweging stelde haar gerust. Zo gerust dat er een vriendelijke en vrolijke glimlach rond haar lippen verscheen. Nog nooit had iemand haar zo behandeld.'Waarom wil jij mijn hulp, hebben ze geen goede warriors in Shadowclan ofzo?' Vroeg ze na een tijdje tegen hem. Haar stem was een stuk minder angstig, het klonk zelfs bijzonder relaxt. De kater keek haar aan."Shadowclan heeft goede krijgers maar niet de ervaringen die de Windclan katten hebben en dat zou ik graag willen leren van een kat zoals jij." Vervolgde hij met een eervolle en wijze stem. Ergens begreep ze hem wel. Zij had ook altijd al willen leren zwemmen door een Riverclan kat, helaas was dat nooit gebeurt omdat ze die altijd vermeed, uiteindelijk bleek dat ook goed te zijn nu er een oorlog was geweest. Had Shadowclan eigenlijk iets waar ze heel erg goed in waren? Ze dacht even na. Windclan was snel, Riverclan kon zwemmen en Shadowclan kon... Ze dacht na maar kon niets vinden. 'Ik weet het niet.' Zei ze toen ze weer naar de kater keek. De afstand tussen beide was nu klein, maar ze voelde zich niet meer echt ongemakkelijk. Al twijfelde ze wel over wat ze nu moest doen. Haar blik ging naar de grond onder haar, naar de sneeuw. Ze dacht na. 'Eigenlijk moet je hier weg gaan, weg uit dit territorium,' Zei ze twijfelend terwijl ze opkeek. Hij hoorde hier niet, maar leek ook geen bedreiging. Daarnaast had ze de vijandigheid tussen clans nooit echt begrepen, nouja. Dat van Riverclan begreep ze wel, maar verder... De stem van de kater trok haar weer uit haar gedachten."mijn naam is Venompaw en ik zou graag willen dat je me zou vrijgezellen naar de vierboom om me te helpen." Bood de kat haar aan. Ze keek hem aan, weer was ze aan het twijfelen. Aan de ene kant voelde het slecht, maar aan de andere kant leek hij niet gevaarlijk. Ze keek naar de grond. "Het gaat er niet om wie je was in het verleden maar wie je wilt zijn en wat je gaat worden." Zei Venompaw plotseling. Bij de woorden keek ze weer op, de glimlach kwam terug, hij had gelijk. Misschien moest ze het maar gewoon doen.'Ehm... Zullen we dan maar naar de Vierboom gaan?' Zei ze met een nog wat twijfelende toon. Voor een laatste keer keek ze om zich heen, maar er was niemand, niemand die haar kon stoppen, niemand die haar terecht kon wijzen. Arcticfox stond op terwijl ze zich weer op hem richtte.'Mijn naam is trouwens Arcticfox.' Zei ze vriendelijk en met een stem waar geen onzekerheid meer in zat.

[Misschien zou ze Venompaw als een soort apprentice van haar kunnen zien, dat zij zich een beetje als mentor voor hem voelt?
En het is inderdaad een een heel erg lief topic <333]

ARCTIC FOX ❄

(c) ELRIC

De jonge kater keek de witte kattin aan, haar stem klonk zuiver. Door zijn vragen raakte ze in de war, hij wachtte tot ze alles op een rijtje had gelegd. Ze kreeg bij zijn woorden steeds minder haar onzekerheid, toch zat het er nog. Hij wachtte tot ze antwoord zou geven op zijn vraag om samen naar de vierboom te gaan, hij wachtte op de wit bruine poes. Hij wist haar naam nog niet maar daar kwam hij wel achter, hij had zich namelijk voorgesteld aan haar. Ze konden samen trainen en elkaar helpen om elkaars doel te bereiken. 'Ehm... Zullen we dan maar naar de Vierboom gaan?' Vroeg de Windclan poes met een nog wat twijfelende toon, voor een laatste keer keek ze om zich heen. Hij knikte en gaf haar een vriendelijke glimlach, hij haalde zich overeind en was al klaar om te gaan. Hij keek achter zich naar haar. De kattin stond op en richtte haar aandacht weer naar hem, 'Mijn naam is trouwens Arcticfox.' Zei ze vriendelijk en met een stem waar geen onzekerheid meer in zat. Hij knikte, "Leuk om je te leren kennen Arcticfox, we zullen veel van elkaar leren want een leerling kan ook een leraar leren en ook andersom." Zei hij wijs met een glimlach waarna hij naast haar ging staan en besloot om veder te gaan lopen, ze gingen naar de vierboom. Al ging het voor zijn ogen het eerste moment op sommige punten mis toen ze elkaar hadden leren kennen maar nu ging het al een stuk beter. Hij zetten zijn poten één voor één in het natte sneeuw, alleen hoefde hij dit keer niet alleen deze hele weg te lopen.

~Ja dan worden ze gewoon een beetje gevoelig voor elkaar <3 Is goed, jaa <33 I love it too. Misschien straks bij de vierboom een topic maken als we met deze klaar zijn?

(Sorry voor de wat late reactie, ik heb het plotseling heel druk. Ik denk dat ik vanaf volgende week wel weer op tijd kan posten. En sorry dat het wat kort is, eigenlijk had ik nu ook geen tijd xD)

"Leuk om je te leren kennen Arcticfox, we zullen veel van elkaar leren want een leerling kan ook een leraar leren en ook andersom." Zei de apprentice wijs met een glimlach waarna hij naast haar ging staan. Arctic keek hem kort aan waarna ze begonnen te lopen. Richting de Fourtrees, één van haar favoriete plekken ondanks dat ze zelden het territorium uit ging. Haar blik ging even naar beneden, ze hoorde de laag sneeuw onder haar poten kraken, of eigenlijk niet alleen haar poten. Maar ook onder de poten van de jonge kater. Plotseling ging haar blik naar een sneeuwvlokje die voor haar naar beneden dwarrelde. Meteen verschenen er meer. Een klein glimlachje vormde zich rond haar lippen. Nog meer sneeuw, nog meer kou. Toen bedacht ze zich iets. De jonge kater had iets beloofd en nu begon ze toch wel nieuwsgierig te worden naar wat dat was."Hey, Venompaw?" Ze richtte haar blik naar hem."Jij had toch beloofd iets terug te doen? Wat is dat dan precies?" Een nieuwsgierige blik verscheen in haar ogen terwijl ze deze woorden uitsprak. Op zich was een beloning niet eens echt nodig, vriendschap vond zij al mooi genoeg.

(Misschien zou jij een topic bij de Vierboom kunnen maken? Ik moet nog steeds een aantal dingen voor school doen (: )

ARCTIC FOX ❄

(c) ELRIC

Onderwerp: Re: Make it a pair (Arcticfox)