Soft And Sweet

De witte kater beende door het territorium. Hij had sinds zijn training met Oceanpaw en Brindleleaf besloten dat hij wat meer zou eten. Dit was niet meer goed voor hem. De kale plekken in zijn vacht en zijn duidelijk telbare ribben. Bovendien was hij ingezakt tijdens een korte race bij zijn training, dus dat was wel een vrij duidelijk teken dat hij niet goed bezig was. Dus zo gezegd zo gedaan, op het moment had Swan al een magere duif van de prooistapel genomen en hij had het voor het eerst in tijden in z'n eentje helemaal opgegeten. Tot op het laatste stukje vlees. En nu was hij op weg naar de Heatherfields, daar zou hij gaan jagen. Hij verwachtte niet echt dat hij iets zou vangen, aangezien hij een totale kluns was op het vlak van jagen, maar hij was al blij genoeg dat hij het initiatief had genomen.

- Sunpaw first

Daar ging ze never nooit meer in! Zo snel als een haas sprong ze de begroeide Heatherfields uit, de kattin was al de hele dag aan het ronddwalen maar was uiteindelijk in de Heatherfields de weg kwijt geraakt. Gelukkig scheen de zon zwakjes en had haar een beetje warm gehoiden tijdens de zoektocht naar het kamp. En nu, eindelijk na de hele dag te zoeken en te rennen en te roepen was ze er in geslaagd om de 'uitgang' te vinden. Hijgens rende ze door, het stukje terratorium waar ze zich nu begond kende ze gelukkig wel! Snel wierp de kattin nog een laatste blik over haar schouder en zag al dat de Heatherfields bijna uit haar gezichtveld was verdwenen. Tot ze plots met wen harde knal tegen iets opbotste, Sunpaw rolde over de grond en belandde uiteindelijk in een ingesneeuwde konijnhol. Great! Nu zat ze vast, alweer..!

Kort o;

En uit het niets knalde iets met de kracht van een kanonskogel tegen hem aan. Het gevaarte rolde over de grond en belandde in één of ander konijnenhol. Een beetje verschrikt liep Swanpaw naar de kattin toe. "Gaat het?", stamelde hij verlegen, maar iets minder dan normaal. Ja hoor, hij had besloten ook wat aan die verlegenheid te werken. En tot nu toe ging het al aardig vooruit. "Dat ziet er niet erg comfortabel uit, laat mij je helpen." Hij zette zijn tanden voorzichtig en op een zachte manier in de lichte vacht van de poes. Hoe hij het deed wist hij niet echt, maar al zijn bewegingen waren zacht en voorzichtig. Behalve dan tijdens het vechten. Dan was hij ruw en niet tegen te houden. Hij trok de kat uit het hol en herkende Sunpaw. "Sorry dat ik zo hard tegen je opbotste," verontschuldigde hij zich oprecht, al wist hij dat hij helemaal niet zo hard had gelopen.

-Kort?! Dan is deze zeker kort^^

Echt ze kon der zelf gewoon een knal verkopen vandaag, eerst verdwalen in haar eigen terratorium! Daarna een prooi misgelopen en nu knalt ze zomaar tefen iemand op en zit ze vast in een konijnhol! Maar agh.. Af en toe zijn er van die dagen, maar er is altijd wel iets dat je dag goed zou makem. "Gaat het?" De kattin keek naar boven en zag een witte kop tevoorschijn komen, precies zo wit als net gevallen sneeuw. Sunpaw knikte "Het kan beter" geapte ze en probeerde omhoog te krabbelen maar gleed weer uit en bleef waar ze bleef. "Dat ziet er niet erg comfortabel uit, laat mij je helpen." Voor ze iets kon zeggen voelde ze dat de kater haar nekvel greep en haar uit de konijnhol trok. Meteen toen ze de grond weer onder haar zachte pootjes had schoot ze een stukje naar voren en schudde een lading sneeuw van haar lijf af. "Sorry dat ik zo hard tegen je opbotste," De kattin draaide zich om en zette weer een paar passen dichtbij en herkende zo Swanpaw. "Nee, ik moet me verontschuldige, ikke.. Ik keek niet goed uit en zag je niet zodat ik tja.. Boven op je knalde, dus hierbij mijn excusses Swanpaw" Mauwde ze beschamend, great waarom liep ze altijd voorschut bij kater!? "Bedankt" Voegde ze er nog aan toe dat hij haar uit de hol had getrokken.

De poes leek zich erg te schamen, daarom voelde Swan zich een beetje ongemakkelijk. Hij wilde niet dat iemand zich zo zou schamen, hijzelf was juist degene die zich altijd voor alles en iedereen schaamde. Ze deed een hele uitleg waarna ze zich verontschuldigde en hij knikte af en toe. "Bedankt," voegde Sunpaw er nog aan toe, nadat hij haar uit het hol had getrokken. "Geen probleem," glimlachte de witte kater. Vervolgens bekeek hij de kattin eens goed. Ze had geen zichtbare wonden, en hopelijk had ze haar hoofd niet te hard gestoten, als ze haar hoofd dan al ergens aan hád gestoten. Hij was namelijk zelf nog even omver gevallen voordat hij naar de poes toe was gelopen. "Maar als ik iets vragen mag, hoe komt het dat je zo plots tegen me opbotste?" Hij keek even rond zich. "Ik bedoel, je wordt niet achtervolgd of zo..."

"Geen probleem," Amtwoorde Swanpaw met een glimlach, de licht rozige kattin glimlachte terug en bewoog met haar oortjes. Wat was het toch beschamend, tenmisnte dat vond zij.. Ze was al niet goed met woorden en dan al helemaal niet bij katers. "Maar als ik iets vragen mag, hoe komt het dat je zo plots tegen me opbotste?" Sunpaw schrok op, oh wat dom! Ze was helemaal in twee strijds met haar zelf hoe dom ze bezig wad geweest dat ze bijna zijn vraag niet had verstaan. "Ik bedoel, je wordt niet achtervolgd of zo..." Voegde de witte kater aan toe waardoor Sunpaw haar kopjes zachtjes van nee schudde. "D-dat klopt.. Uhm het klinkt misschien een beetje raar maar.. Uhm ik was zegmaar verdwaald in de Heatherfields, ..al de hele dag! Enne.. Dus was ik erg blij dat ik er uit was, zodat ik zo snel mogelijk terug rende naar het kamp totdat.. Tja ik tegen je opbotste" Mauwde ze wat stotterend, onder haar vacht was ze verschijnlijk helemaal rood geworden van schaamte, maar dat was normaal toch? Elke kat schaamde zich toch wel ergens voor..?

Ze was dus verdwaald in de hoge grassen van Heatherfields. Tja, dat gebeurde wel vaker. Gelukkig dat hij het zelf nog niet had meegemaakt, hij lette altijd op zijn geur en op de stand van de zon. Maar dat was niet altijd even makkelijk. Soms was de hemel bedekt met wolken en dan kon je je zo niet oriënteren, maar dan was het wel dom om in de hoge grassen te gaan lopen, vond hij. Vandaag was het een zonnige, maar wel frisse dag. De sneeuw bedekte de grond onder zijn poten, maar het had al zeker een dag niet gesneeuwd en het zag er niet naar uit dat dat vandaag nog zou komen. Het gebeurde namelijk wel vaker dat katten tegen hem op botsten in sneeuwbuien, omdat ze door de sneeuw die in hun ogen vloog zijn spierwitte vacht niet konden onderscheiden van de sneeuw. Dat was dan ook vaak een pijnlijke gebeurtenis. "Ach, iedereen verdwaalt wel eens in dat stuk territorium," glimlachte hij geruststellend.

De kattin knikte, ja hij had gelijk iedereen raakte wel eens de weg kwijt ookal was het hun eigen terratoium. Ze had dus ook wel eens vaker van andere katten gejoord dat ze door de dichte begroeing van de Heatherfields de weg kwijt geraakt waren, maar toch.. Zij zelf zou der een rijdje niet meer jagen, "Agh ja, de volgende keer let ik wat beter op me geur " Grinnikte ze, en schoof wat sneeuw op een hoopje met haar poot. De zon scheen zachtkes op haar zonrode vacht en haar mintgroene ogen waren strak op het hoopje bijgeveegde sneeuw gericht, wat moest ze nu zegen? Urg! Waarom kwamen die woorden nooit in haar hoop in zulke momenten. "Uhm.. Zin om mee te gaan?" Besloot ze na een tijdje ze zegen, tja wat moest ze anders? Het was een beetje raar om om te draaien en weg te lopen, ze stond tenlotte nog bij hem in de krijt omdat hij haar uit de hol had getrokken dus was de enige optie om te vragen als die mee wou. Ook al wist ze zelf niet waar heen..

Swanpaw knikte toen ze vroeg of hij met haar mee wou gaan, dat jagen was dus voor een andere keer. Of misschien zouden ze gaan jagen op een andere plaats. Het kon hem niet zo veel schelen. "Dus, waar gaan we heen?", vroeg hij nieuwsgierig. Hij keek rondom zich. Er waren bijna geen bomen te bespeuren en de Heatherfields lagen nog ver weg. Ze zouden kunnen gaan rennen, iets waar hij beter in was geworden sinds hij zijn leven weer had opgepakt. Zijn kale plekken waren al terug begonngen met groeien en zijn ribben zaten nu verstopt achter een dunne laag vet en een dikke pels. Hij had het ook minder koud sinds hij weer goed was gaan eten en zijn vacht was veel dikker geworden. De oude Swanpaw was niet zo heel herkenbaar meer. Zowel uiterlijk als innerlijk niet. Als was er nog veel werk aan zijn verlegenheid.

"Dus, waar gaan we heen?", Die vraag had ze al aan zien komen, wat meost ze doen? Ze konden wel gaan jagen, maar op een of andere manier had ze daar geen zin in ookal was het een van haar lievelings bezigheden. Dus haalde de kattin simpel haar schouders op "Don't know, gewoon een stukje rennen en we zien wel waar Starclan ons brengt" Grapte ze en kwam in beweging, met haar soepele pasjes sjokte ze door de sneeuw heen en wierp af en toe een voorzichte blik naar de witte kater. "Had jij anders nog plannen voor vandaag?" Mauwde ze tenslotte en klom een besneeuwde heuveltje op, dit was zo geweldig van Windclan, al die heuveltjes en en.. Het was gewoon perfect. Windclan was gewoon haar thuis, en een stuk beter dan de andere clan.

Hij had verwacht dat ze ergens naar op weg was, maar dat was Sunpaw niet. "Had jij anders nog plannen voor vandaag?" , vroeg de kattin. "Nee, niet echt..." antwoordde hij maar, het was nogal dom om te zeggen dat hij naar Heatherfields wou gaan, en misschien zou hij haar dan schuldgevoel geven omdat zij zijn geplande activiteiten had 'verpest'. Maar dat was niet, want hij had er toch niet zoveel zin in gehad. "Alhoewel, ik begin een beetje dorst te krijgen," begon hij, "en toen ik gisteren langs de small lake liep waren er al veel plaatse waar het ijs heel dun was. Misschien kunnen we daar even gaan drinken?" Hij hoopte dat ze begreep dat het ijs eerst wel kapot geslagen zou moeten worden, anders zou ze denken dat hij ijs zou willen drinken.

De kattin knikte, ja nu hij der over had merkte ze dat haar mond zo droognwas als een kirk. Voorzichtig haalde ze haar zacht roze toch over haar droge lippen en verandere haar koers naar de Small lake, "Goed plan, zometeen droog ik nog uit" Grapte ze en versnelde haar pas, haar ogen gleden af en toe naar de witte kater maar lang durfde ze het niet. Minimaal twee seconde oogcontact niet meer hoor! De licht rozige kattin bleef zwijgens vederlopen totdat ze bij het kleine heuvel aan kwam die hun weer veder naar de Small lake leidde. "Nou.. We zijn der bijna" Mauwde ze om de stilte te breken. En sprong soepeltjes op de heuvel, daar bleef ze staan. Haar mintgroene ogen op de half bevroren meertje gericht. Het zag er altijd zo.. Zo betoverend uit, de zon die zachtjes door de wolken brak en zo zijn stralen weerkaaste met het ijs. "Mooi eh?" Fluisterde ze, en bleef zo stil als een muis naar het uitzicht staren.

Ze liepen nog even zij aan zij verder, tot ze op de top van een gemiddelde heuvel kwamen. Iets meer naar beneden kon hij de small lake zien. "Mooi eh?", fluisterde Sunpaw vol ontzag. Het was inderdaad mooi. De sneeuw bedekte het gebied als een prachtig wit deken en het lag in dunne korreltjes op het ijs. "Kom," miauwde hij vriendelijk en spurtte de heuvel af. Zodra hij bij de oever van de beek was aangekomen zette hij zijn ene voorpoot op het ijs en begon zachtjes te duwen. Daarna duwde hij iets harder en toen nog harder, zodat het ijs brak. Blij dat hij het water tegen zijn poot voelde stromen nam hij voorzichtige slokken van het ijskoude water. Zijn keel bevroor bijna, zo koud was het. Maar hij was er wel dankbaar voor. Toen hij voldoende had gedronken plofte Swanpaw neer in de sneeuw en keek naar de blauwe lucht boven hem. Het was een prachtige dag.

Ze was helemaal verzonken in practige uitzicht tot Swanpaw haar uit haar gedachtens trok. "Kom," Mauwde hij vriendelijk en spurte naar beneden, Sunpaw zette de achtervolging in en sprinnte achter de witte Apprentices aan. Bij de oever hield ze halt en keek toe hoe de kater het ijs brak met zijn poten en het water opdronk, Sunpaw liet een paar konijnlente van hem af en begon met haar poot op het ijs te tikken. Er kwamen kleine scheurtjes in ijs en al snel brak het, een klein laagje water stroomde op het ijs en meteen begon de kattin rustig het water op te likken. Nadat haar buik vol zat met het koude water hield ze haar roze tong langs haar lippen en ging weer naar Swanpaw die in het sneeuw plofte. "Nu al moe?" Grinnikte ze, en voog een hoopje sneeuw bij elkaar met haar poot. Een glimlach verscheen op haar lippen toen ze het opgehoopte sneeuw met haar poot naar Swanpaw gooide, en nog een lading met haar achterpoten schopte Sunpaw het nog zachte sneeuw in de lucht richting Swanpaw. Zo, die zou helemaal bedekt zijn met het koude witte spul. De kattin schoot in de lach en zette het op de benen, no way dat ze een sneeuwaanval terug kreeg.

OCC; Sorry voor de late reactie!
telefoon bericht

Hij zat nog maar net neer en likte zijn lippen af, toen Sunpaw een grote berg sneeuw tegen zijn schouder gooien. Nog voor Swanpaw kon reageren werd hij volledig overladen met bakken sneeuw. "Hé!" riep hij verrast. Met een grijns pakte hij wat water in zijn mond en liep achter Sunpaw aan. Sneeuw meenemen mocht dan moeilijk zijn, water niet. Toen hij Sun bijna had ingehaald blies hij het water als een fonteintje uit zijn mond, op de poes. "Oog om oog, tand om tand." Hij lachte naar de ietwat natte Sun en nam even de tijd om zijn vacht uit te schudden.

-Laat en kort sorry sorry ;3