We eat, therefore we hunt.

Met grote sterke passen schoot ze achter het konijn aan. Ze had een voorsprong. De koude wind ging door haar vacht en haar blauwe ogen stonden goed op het beest. Dit gebeurde misschien 1/2 keer per dag dat een konijn zich zo liet achtervolgen. Meestal schoten ze zo weer een hol in, maar Frost had hem van zijn hol afgesneden voordat hij terug kon. Nu kon het nergens meer heen. De geur van nog iets kwam echter haar neus binnen. De adrenaline zorgde er echter voor dat ze het nog niet doorkreeg. Pas toen ze een grote sprong maakte om op het beest te belanden merkte ze het op. Eerst beet ze echter wel in het beest zijn nek om het leven eruit te halen. De poes hield even vast, maar liet het na een tijdje los. Toen pas keek ze voor zich. Een jongere poes met dezelfde kleuren op haar vacht stond voor haar. Mousepaw? Nou die had wel de beste plek om te zien hoe je een beest doodbeet. Haar mentor had het vast wel een keer laten zien natuurlijk.

{ Mousepaw eerst

Mousepaw

Mouse trippelde op een nette manier door het territorium heen, waarbij ze goed opzoek ging naar sporen. Op zoek naar dieren die zich uit hun holletjes waagden in de kou. Ze was goed met geuren, maar wilde het ook is op een andere manier proberen. Want wie weet; misschien raakte ze ooit haar reukvermogen wel kwijt, net zoals ze haar gehoor in haar linkeroor kwijtgeraakt was. Ze hoopte iedere dag nog vurig dat ze haar gehoor terug zou krijgen, maar iedere dag ging er een beetje van die hoop weg. Ze wist bijna zeker dat ze het voortaan maar moest doen met één oor. Toen, uit het niets, schoot er opeens een konijn langs haar en vlak daar achteraan een grote, wit met rode poes. Verstijfd van schrik en met ogen zo groot als schoteltjes bleef Mousepaw staan, één pootje hing nog in de lucht. Langzaam draaide ze haar kop richting de poes en zag hoe deze de nek van een prooi doodbeet. Een gilletje weerklonk uit haar bek en snel zette ze een paar stappen achteruit. Hoe konden sommigen dat toch zo makkelijk doen? Zijzelf had nog maar één keer iets gevangen, en het muisje had toen door Tigerpaw gedood moeten worden. Niet dat ze niet goed in jagen was; het tegendeel was zelfs waar. Ze was er ontzettend goed in, en als ze het deed had ze zo wat te pakken. Maar steeds durfde ze niet, omdat ze wist dat ze het diertje niet doden kon. Mouse haalde haar neus op, die steeds droop door het koude weer. Vervolgens keek ze naar de kattin, Frostfaith, waarna haar blik weer naar het dode en bebloede konijn gleed. Een rilling ging door haar lichaam heen. Getver.

Een gilletje klonk en ze keek verward op. Toen het beest zeker dood was ging ze normaal staan en keek de jonge apprentice aan. Wat was er met haar. "Mousepaw?", besloot ze te vragen. Met haar poot legde ze het kopje van het beest tegen zijn borst zodat het bloed in zijn nek niet te zien was en ze keek even naar de hemel om starclan te bedanken. Heel lang duurde het echter niet en ze keek weer naar beneden naar de jonge wit-rode poes. De poes liep even om het prooi en controleerde zijn vacht op iets van onregelmatigheden, daarna keek ze de rode poes aan. "Ik hoop dat dat een gil van blijdschap was", zei ze met een korte grijns. Misschien was ze wat hard, maar ze snapte ook niet waar de schreeuw vandaan kwam. Mouse was geen 6 moons meer als ze het goed had. Dan zou ze er toch wel tegen moeten kunnen?

Het bloed maakte haar misselijk. Het liep gewoon zó uit de nek van het dier! Ze probeerde jagen zo veel mogelijk te vermijden en dat was dan ook de reden dat ze nooit met een prooi terug het kamp in lopen kwam. Sterker nog, ze had er nog nooit één gedood. Hoe kon iedereen dat doen? Een beetje voorzichtig keek Mouse naar de poes die haar ogen omhoog naar de lucht deed gaan. "Waarom kijk je naar de lucht?" vroeg ze toen verbaasd. Vervolgens merkte Frostfaith op dat het een gil van geluk moest zijn maar ze schudde haar kop en trok haar neus op. "Ik vind het een beetje eng," gaf ze toen maar eerlijk toe. "Ik durf het niet, om prooien te doden." vervolgde ze, waarna ze vanonder haar wimpers naar de ander keek, bang voor deze haar reactie.

"Waarom kijk je naar de lucht?" De jeugd begon te vergeten dat je Starclan moest bedanken, als was het maar kort. Je moest het beest bedanken voor het geven van zijn leven. Ze hadden eten nodig. "Ik bedankte het dier", antwoordde ze wat snel terwijl ze met haar poot wat over het gras ging om wat bloed eraf te halen. Ze haatte het om bloed aan haar poten te hebben. Witte vacht weet je wel. Kwam er bijna niet uit. Na de volgende opmerking van de poes trok ze haar wenkbrauw even op. "Ook niet als je je bedenkt dat we hongerige jonge kittens en elders in het kamp hebben? Dat helpt al best veel." De poes klonk best net en aardig en trok haar mondhoek lichtelijk op, want als iemand zei dat diegene bang was dan moest je niet gaan lopen schreeuwen. In tegenstelling tot haar vader. "Ooit moet je het toch leren hé?" Nu pas richtte ze haar volledige aandacht op de poes voor haar.

Frostfaith vertelde haar dat ze het dier bedankte, toen ze naar de hemel gekeken had. Verbaasd trok Mouse met haar roze neusje. Daar had ze nog niet van gehoord. "Naar StarClan?" vroeg ze toen, en keek omhoog. "Maar die zijn er toch alleen als je de sterren kan zien?" miauwde ze een beetje nonchalant, zodat als ze het fout had, ze gewoon haar schouders ophalen kon en zeggen dat ze dat wel geweten had. Toen Mousepaw vertelde aan de warrior dat ze niet echt durfde te jagen, reageerde deze dat ze moest denken aan hongerige kittens en elders. Een beetje twijfelend keek Mouse naar de oudere poes, waarna ze haar schouders ophaalde. De haas leek er niet beter uit te zien nu ze daaraan dacht. "Ooit moet je het toch leren hé?" miauwde de grote poes toen en ze haalde opnieuw haar schouders op. "Misschien wordt ik wel medicine cat apprentice, dan hoeft het niet." miauwde ze, waarna ze de ander aankeek. Er was heel weinig kans op, maar oké, dan zou ze een rede hebben om niet te hoeven jagen.

"Maar die zijn er toch alleen als je de sterren kan zien?" Frost schudde haar kop simpel. "Ze zijn er altijd", antwoordde ze simpel en ze keek haar kort goed aan. Daarna zuchtte ze en ging zitten. Het was niet alsof ze geen zin had in het gesprek, maar ze was net klaar met het doden van een konijn, dus tja. "Dit konijn heeft technisch gezien zijn leven voor de clan gegeven. Dus hij verdient het wel niet?", zei ze met een korte glimlach naar haar. Frost vond het wel zo eerlijk om te luisteren. Dit was duidelijk een poes die niet zulke strenge ouders had als zij had gehad, anders had ze wel gejuicht om haar vangst. Na de volgende opmerking van de poes lachte ze kort. "Ik denk dat Lizardpaw heel blij is met haar rang en Sparrowfeather wel blij is met zijn apprentice. Je kom er niet zo onderuit."

Frostfaith vertelde haar op een wijze toon dat de sterren er altijd waren. Verbaasd keek Mouse nog is omhoog. Ze zag toch echt niks, hoor. Was ze blind aan het worden? "Ik zie ze niet," miauwde ze een beetje twijfelend. De warrior ging zitten en Mouse deed haar beweging na, al bleef ze strak naar de kattin kijken en waagde het niet om naar de prooi te kijken, bang dat haar maag het er niet mee eens zou zijn en ze zou moeten overgeven. Prooi kon ze makkelijk eten als het, you know, een tijdje dood was. Maar net? Dat kon ze haast niet aanzien. Frostfaith vertelde dat het konijn zijn leven voor de Clan gegeven had, en dat hij daarom een gebed verdiende. Mouse knikte, daar zat wel iets van waarheid in. Frost lachte om de opmerking dat ze misschien wel medicine cat kon worden en zei dat Lizard wel blij was met haar rang, en Sparrowfeather met zijn apprentice. Mouse haalde haar schouders op. "Dan wordt ik een reserve Medicine Cat apprentice," zei ze en grijnsde met een brede grijns naar de poes.

"Ik zie ze niet." De poes zuchtte. "Ze hoeven toch ook niet zichtbaar te zijn?" Ze waren altijd aanwezig ook nu, terwijl je de sterren niet zag. De apprentice zou dat vanzelf wel snappen. Ze had geen idee hoe oud de poes was of wie haar mentor was, toch maakte het haar niet veel uit. Elke warrior moest het weten. De opmerking daarna van de poes was heel slim bedacht. Frost trok haar mondhoek op en keek op vanaf het konijn. "Doe dat zou ik zeggen", zei ze met een korte glimlach. Ja ze had gezien hoe Mouse het konijn ontweken had. Met een duw van haar poot rolde ze het om, zodat het bloed goed te zien was. "Maar een medicine cat moet wel tegen bloed kunnen." De ijsblauwe ogen van de poes keken haar strak aan.

Toen Frostfaith zuchtte draaide Mouse een beetje twijfelend met haar oortjes. Had ze iets doms gezegd? Frostfaith merkte op dat ze niet per sé zichtbaar hoefden te zijn. Mouse knikte dan toch maar. "Hm, oké." gaf ze toe en glimlachte toen. "Net zoals de wind! Die zie je niet maar het is er wel." miauwde ze met dezelfde glimlach nog op haar gezicht. Toen de warrior instemde met dat ze dan maar reserve medicine cat moest worden grijnsde ze opnieuw breed. Maar toen deze haar prooi opeens omdraaide keek Mouse een beetje geschrokken naar de poes. Vanuit haar ooghoeken zag ze het rood uit het beestje vloeien, en ze trok vies haar neus op. "Maar een medicine cat moet wel tegen bloed kunnen." de kattin rilde. "Dan wordt ik wel elder.." merkte ze op en zwiepte gespannen met haar staart.

Onderwerp: Re: We eat, therefore we hunt.