Great starclan I'm BORED

Servalsong haalde haar schouders op, "Ik heb liever een volle maag dan een nat pak, als je een nat pak hebt, kun je het drogen, maar als de prooistapel leeg is, dan is ie leeg," Merkte ze op. "En zo erg is regen niet, je bent niet van modder, als het goed is," En met die woorden liep ze weer door, haar poten maakten zachte geluidjes op de ietwat modderige aarde. Haar glanzende bruine vacht stak nauwelijk af tegen de donkere aardtinten van het shadowclan territory. De wind blies door haar vacht heen en zwiepte deze ietwat op, een vervelend gevoel. Ze had geen flauw idee hoe windclan het uberhaupt uithield daar. "Hou houdt windclan dit uit.." Mompelde Servalsong zachtjes, en daarna liet ze zich weer in haar soepele jachtpositie vallen. Geconcentreerd staarden haar lichtgroene ogen voor zich uit, terwijl ze zocht naar prooi.

Servalsong murmelde weer een opmerking maar Ravenfur was er niet meer met zijn gedachten bij want de wind bleef maar harder doorwaaien. Blijkbaar had servalsong er ook last van , "Hoe houdt windclan dit uit.." Mompelde Servalsong zachtjes . "Ik snap het ook niet" muwde ravenfur ietswat droog en het iritante gevoel van zijn vacht die opwaaide door een onverwachte windvlaag kroop zijn lichaam binnen. Zachte prooigeuren kwamen samen met de wind zijn neus binnengewaaid, instictief zakte ravenfur in sluiphouding en hij voelde hou servalsong naast hem hetzelfde deed. Geruisloos sloop hij achter de heerlijke geur van konijn aan en na een paar staartlengtes zag hij het diertje zitten. Een klein konijntje wit als sneeuw zat rustig aan een blaadje te knabbelen zich totaal niet bewust van Ravenfurs aanwezigheid. Met één enkele pootslag maaide hij het beestje weg van zijn plaats en maakte het snel dood met een beet in zijn nek. Snel pakte hij het beestje op een trippelde ermee terug naar servalsong

Met een zucht keek Servalsong naar hoe Ravenfur wegliep, jachtpatrouilles, grenspatrouilles, ze waren allemaal s-a-a-i. Ze zou bijna wensen dat er iets bijzonders zou gebeuren zoals een border fight. Maar nee, zo sadistisch was zelfs zij niet. Border fights waren iets serieus, niet iets om grapjes over te maken. Ze zou liever niet haar oren eraf geklauwd hebben door de windclan, die katten waren niet sterk, nee, dat zeker niet, maar ze waren klein en snel. Net muizen die voor je poten dansten. Naja, ze snoof de lucht op en wendde zich weer van Ravenfur af, op zoek naar de geur van prooi. Ze volgde de geur van de prooi door de struik heen. Maar al snel vermengde de geur van prooi zich met iets anders, bloedgeur. Servalsong vernauwde haar ogen tot spleetjes en zette nog een paar stappen voorwaarts. Daarna zag ze een raaf liggen, aan stukken gescheurd, en windclan geur drapeerde erover heen. Een zachte sis kwam uit haar keel en ze staarde naar het verschrikkelijke beeld.

Ravenfur trapte even wat aarde over het konijn dat hij had gevangen en daarna ging hij terug op zoek naar servalsong, waar was ze ? Opeens hoorde ravenfur een zachte sis en ze wist dat het servalsong was, en meteen daarna rook hij bloed. Even ging zijn vacht angstig opstaan maar toen hij ging kijken zag hij dat servalsong nog oke was. Maar toen zag hij wat er echt aan de hand was, vlak voor hun neus lag een dode kraai helemaal opengklauwd en de geur van windclan lag er dik bovenop. "Wat heeft dit te beteken ! Hoe durfd windclan dit te doen !" mauwde ravenfur woedend . Zijn vacht stond dik opgezet en zijn klauwen uitgeslagen, hoe durfde windclan te jagen in hun teritorium ? En dan de prooi niet eens opeten ? Hier moest iets achter zitten.

Servalsong's ogen waren nog steeds gefixeerd op de bloederige massa van vlees en zwarte veren. De windclan geur stak in haar neus. Servalsong's staart was ondertussen twee keer zo dik geworden en haar nekharen stonden recht overeind. Haar staart zwiepte wild door de lucht heen, een duidelijk teken dat ze van slag was over het hele tafreel. Ze was dan wel hard en sarcastisch naar haar medeclanleden en andere katten. Servalsong bezitte wel compassie tegenover de natuur, en dit beeld kon ze dus ook moeilijk aan zien. Ze wendde haar blik eventjes af, ze had niet eens door dat Ravenfur naast haar kwam staan. Ze bleef gewoon staren, haar oren plat in haar nek gedrukt, "H-hoe.. Hoe durven.. ze.." Miauwde ze, haar stem net een fluistering, ze zag er nog steeds nogal aangeslagen uit, niet eens Ravenfur aankijkende.

"H-hoe.. Hoe durven.. ze.." fluisterde Servalsong vol ontzag en ze wendde haar blik af van het verschrikkelijke tafereel. "We moeten dit tegen Brokenstar gaan zeggen" mauwde Ravenfur nog steeds furieus "Windclan kan hier niet zomaar mee wegkomen !". Ravenfur zag dat Servalsong was aangeslagen door dit verschrikkelijke tafereel want nog steeds keek had ze haar hoofd afgewend van de dode raaf. Ravenfur was op van woede , hoe moesten ze dit tegen brokenstar vertellen ? Snel keek hij weer naar servalsong, "We moeten nu terug naar het kamp" mauwde hij al iets rustiger hij was niet kwaad op servalsong dus er was geen rede om tegen haar te gaan schreeuwen. "Kom je ?" mauwde hij en toen begon hij aan de terugkeer naar het kamp.

"We moeten dit tegen Brokenstar gaan zeggen" Miauwde Ravenfur. "Windclan kan hier niet zomaar mee wegkomen!" Servalsong keek hem geërgerd aan. "Goh, bedankt kapitein overduidelijk," Miauwde ze sarcastisch, duidelijk nog steeds aangeslagen. "Kom er al aan," Murmelde ze met een lichte grom in haar stem, en ze liep langs Ravenfur heen in de richting van het kamp, haar staart zwiepend van woede en geschoktheid. Haar nekvacht stond recht overeind en haar adem was nog steeds gejaagd. Ze kon het beeld maar niet van haar netvlies krijgen. Ze haatte zinloze moord, zelfs op prooi. Het arme dier was gestorven voor niks, alleen gelaten voor de aaseters. Haar oren had ze plat in haar nek gelegd, en haar groene ogen flitsten even met emotie. Hoe konden ze.. Hoe konden ze.. Ze was Ravenfur helemaal vergeten op dit moment. Ze had tijd nodig, tijd om na te denken, tijd om dit te verwerken. Met een zucht, plofte ze even neer in een zittende positie.

Onderwerp: Re: Great starclan I'm BORED