[Clantopic] We took some hits..

Er hing een grimmige sfeer, gemengd met verdriet, op de terugtocht naar het kamp. Tall had zijn hoofd niet geheven, wetende dat hij gefaald had, en elke Shadowclanner die bloedde, of strompelde, of weende om de gevallen strijders, deed pijn aan zijn ogen. Het herinnerde hem aan de fouten die hij in dat gevecht gemaakt had, en hoezeer hij zijn ouders nu al gefaald moest hebben. De kater zuchtte, maar bleef doorlopen, aan het hoofd van de groep.
Zijn hoofd was nog steeds gebogen toen hij het kamp binnenkwam, de anderen niet aan durven kijkende. Bang voor de blikken die er zouden komen zodra Ravenheart en Leopardgaze binnengedragen werden. Zodra duidelijk werd dat Shadowclan, ooit trots, nu als een vos met de staart tussen de poten gevlucht was. Nog een zucht verliet zijn mond, toen hij uiteindelijk zijn hoofd hief om de clan toe te spreken.
"Shadowclanners!" Begon hij, geen formaliteiten aanhoudende, hij was immers geen leider. "Bloodclan heeft de Burnt Sycamore van ons afgepakt, onze strijders gepijnigd, en twee van onze broeders gedood. Vandaag is een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Shadowclan. Dit betekend echter niet dat we het op moeten geven. Deze krijgers zijn niet gestorven voor niets. Zij zijn gestorven voor ons recht op vrijheid! Het recht van het bestaan van onze clan! Laten wij ervoor zorgen dat dat recht er weer komt. Van deze terugslag staan wij sterker op, we zullen de ziekte verslaan, de honger verslaan, en ook Bloodclan zal vermorzeld worden als een vlieg. Wij zijn immers Shadowclan, de meest gevreesde clan, na vanavond hebben we gezien dat die titel verdient moet worden, en reken maar dat wij hem terug gaan krijgen!"
Met geheven hoofd keek de kater rond. Dit was de boodschap die ze mee moesten nemen. De offers van de clangenoten waren niet voor niets. Shadowclan zou weer sterk gemaakt worden.

➤ Dit speelt zich af vóór alle ceremonies. Tall is nog geen deputy en Inner moet nog terugkomen van Highstones
➤ Dit speelt zich af ná het BC/SC gevecht bij Burnt Sycamore

Lionpaw was bij Acefray geweest vlak voordat het gevecht was begonnen. Ze voelde zich niet lekker en ze had een snotneus. Aangezien withoest vermoed werd, moest ze blijven en kon ze niet mee vechten. Goed, ze zou het kamp ook wel kunnen verdedigen als ze hierheen kwamen. Tijd kroop voorbij. Het leek wel eeuwig te duren voordat er weer iemand het kamp in kwam. Haar staart kwam overeind, daar waren ze! Maar ze zagen er verslagen uit, de sfeer was grimmig en down. Het liet haar snorharen lichtjes trillen. Het klopte niet. Haar moeder was onderweg naar de Highstones, dit had nooit zo moeten gebeuren allemaal. Lionpaw keek rond. Ze zocht haar vader, Leopardgaze en Ravenheart. Al haar familie die ze had was gaan vechten. Ze liet haar blik wel vallen op andere warriors, maar de katten die zij zocht waren er niet. Paniek kroop in haar hart en liet het sneller kloppen dan normaal. Snel liep ze naar Tallshadow toe. Ze keek de kater aan met grote ogen. "Waar zijn Leopardgaze en Ravenheart? Zijn ze nog aan het vechten?" dat laatste zou raar zijn, want iedereen keerde nu terug. Wat was er buiten het kamp gebeurd?

"We moeten terug, meteen. Ik heb Ravenheart en Leopardgaze gezien..." Innerstar was wakker geworden met een felle schok, ogen vol paniek en tranen over haar wangen. Ze kon niet geloven wat er allemaal in één avond was gebeurt. Haar lichaam stroomde vol met de adrenaline en ze voelde zich ondertussen zo sterk, maar zo zwak van het verdriet van het verlies wat ze had gevoeld. Ze had haar tweelingzus weer gezien wat haar opbeurde. Ze wist eindelijk wat er was gebeurd met haar ouders. Maar ondertussen was ze haar zoon verloren en haar partner. Ze wist niet wat ze moest voelen. Maar ze wist wel wat ze nu het allerliefste wou en dat was terug naar het kamp en wel meteen. Ze wou weten wat ze aan zou treffen. Ze wou er voor haar clan zijn.
Samen met Acefray trokken ze de hele reis terug naar het kamp. De zon zal net opkomen wanneer Innerstar het kamp binnen zou treden en ergens verwachtte ze dat iedereen wakker zou zijn wanneer zij binnen kom. Ze verwachtte een hel aan te treffen. Vragen als; waren er nog meer omgekomen naast haar zoon, Ravenheart en haar partner, Leopardgaze? Was het kamp nog wel in goede staat? Was iedereen nu veilig? De wind was kil en de lucht donker, wolken hadden de sterren van zilverpels verstopt en er was nog maar net een glimp van de maan te zien. Ze haastte zich terwijl zij en de medicine cat terug naar het kamp gingen. Hiervoor had ze geen reiskruiden nodig en ze had ook zeker geen honger. Ze wou er zeker van zijn dat haar clan veilig was, in goede staat, tot zo ver dat mogelijk was. Ze zijn dood. Haar zoon en partner. Een steek doorboorde haar hart en ze kon wel janken. Maar dit deed ze niet. Ze moest en zou terug naar het kamp.
De maan ging onder en langzaam werd de wereld om haar heen weer lichter. In plaats van pikzwart was de lucht boven haar nu donkergrijs en begon het langzaam lichter te worden. Ze kwamen al bij de grens met Shadowclan en de vertrouwde geur vulde haar neus gaten. Echter zat in die lucht ook de vage geur van bloed en Bloodclan en wat haar nog het meeste verbaasde, Thunderclan. Ze vernauwde haar ijsblauwe ogen, keek om naar Acefray en wisselde een blik met hem, waarna ze het territorium binnen drong. "We moeten direct terug naar het kamp," drong ze aan. "Als jij ondertussen kruiden treft, neem ze mee, ik ga door, ik wil weten of alles in orde is, maar ik weet nu al dat kruiden hard nodig zijn," miauwde ze ferm, waarna ze een sprintje trok en niet wetend of Acefray haar volgde terug ging naar het kamp.
Binnen in het kamp trof ze een helse beeld aan, alleen niet meer doden dan ze verwacht had. Enkel Leopardgaze en Ravenheart. Een jammerklacht verliet haar bek terwijl ze haar nagels in en uitstak. Met haar ogen zocht ze naar Tallshadow en andere warriors. "Wat is hier gebeurd?" Vroeg ze. Ze slikte krampachtig. Vele waren nog wakker, maar niet iedereen. Sommigen lagen versuft op de open plek, maar de geur van gewonden drong ook uit de dens.

Acefray keek verbaast op toen de kattin bij hem wakker schoot. In bezorgde blik lag in zijn groene ogen en je moest geen genie te zijn om te weten dat er iets verkeerds zat. De woorden van de ander gingen gepaard met tranen, de grote kater stond op en liep meteen naar de openingen van de grot, klaar om de weg naar buiten te leiden. "Kom" Sprak hij enkel, niet in staat zijn om het verlies van de ander verder te verwoorden. Hij bleef immers zichzelf en het was zeker dat hij op dit moment de situatie alleen maar erger zou maken. De reis terug naar de clan was misschien nog zwaarder nu ze zo terug moesten. Hij maakte zich zorgen om zo veel dingen. Er was iets mis, het kon niet anders. Beiden katers waren gezond en sterk geweest, ze hoorden nu niet in Starclan te zitten. Daarbij was het voorgevoel er nog altijd geweest, samen met het bijtende gevoel dat ze te laat waren. Er waren al katten gestorven, hij had ze moeten redden, hij had er moeten zijn. Hun wereld werd weer lichter toen ze terug op hun eigen gebied kwamen. Acefray was moe, het was een zware tocht en laat staan in het vluchtige tempo waarin ze het nu gelopen hadden. Toch waren de vreemde geuren onmiskenbaar. Bloodclan, Thunderclan en een gevecht. Zijn blik ontmoette de koude van Innerghost. "Ga, ik zal je zo volgen." Innerghost verdween hierna uit zijn zicht en hij nam de route wat rustiger. Nog altijd was zijn pas een snelle draf maar hij vond nog meer planten onderweg dan degene die hij al had verzameld bij Highstone. Het duurde echter niet lang voor ook hij het kamp in kwam lopen en de situatie aanzag. Hij zuchtte diep, zijn lichaam rilde. Gewonden, twee doden en meer dan dat hij ooit kon fixen met wat planten. En hoewel hij wou weten wat er was gebeurd keek hij enkel even naar Tall, om hierna zijn stem te verheffen. "Warriors die nog sterk genoeg zijn, zorg dat de zwaargewonden in mijn den komen te liggen. De rest blijft in het kamp tot ik de tijd heb de kleinere wonden te behandelen." Hij had hier een taak, en deze ging voor zijn eigen nieuwsgierigheid en gevoelens. Er waren katten die hem meer nodig hadden.

De tabby had in het camp moeten blijven, een zenuwslopende opdracht voor de sowieso actieve poes. Ze kon niet stil blijven zitten en bleef maar heen en weer lopen. Soms zweerde ze dat ze de geluiden van het gevecht kon horen, maar op andere momenten was het stil. té stil. het was op een stil moment dat ze de katten weer hoorde naderen. Winddancer was er als een van de eerste bij om de katten terug te zien komen. Bijna iedereen was gewond maar allemaal hadden ze een doodse uitdrukking op hun gezicht, een uitdrukking van rouw. Ze ademden zwaar en bij sommigen liepen er tranen door hun vacht naar beneden, zich vermengend met het bloed dat uit hun wonden sjijpelde. Haar groene ogen verwijdden. Ze keerde zich naar Tallshadow, haar ex-mentor maar ook gewoon vriend, en zette een stap naar hem toe. Ze bleef echter wel bij de groep gewonde katten staan, voor als er iemand hulp nodig had. De tabby kater begon een speech, en ze kon bijna voelen dat iedereen het met hem eens was - dat moest wel. Ze waren Shadowclan, de clan van de sterksten en de dappersten, en één zwarte bladzijde, zoals Tallshadow het genoemd had, zou hen nooit de grond in kunnen werken. Hoe zwaar iedereen het ook had. Acefray, hun medicine cat, begon ook te spreken. Winddancer knikte en zette een stap naar een zwaargewonde warrior, die er wel uitzag alsof die hulp kon gebruiken.

Een zwaargewonde warrior/apprentice kan op der reageren c:

Samen met Hazelpaw had ze nog een laatste aantal goede klappen kunnen uitdelen. Echter had ze deze ook ontvangen, wat maakte dat Roughpaw hinkend terug ging naar het kamp. Samen met Hazelpaw, elkaar steunend. Haar wond op haar schouder was het ergst en bloedde het meeste. Het zou wel even duren voor deze weer goed hersteld was. Daarbij hadden ze ook nog eens verloren en viel er niets te vieren. Ze hadden niet alleen een gebied verloren en verloren van Bloodclan en Thunderclan. Ze hadden ook twee kern gezonde Warriors verloren, vrienden, familie. Ravenheart en Leopardgaze hadden ze verloren in het gevecht en werd gedragen door twee sterkere warriors, twee die nog niet helemaal verzwakt waren en hun nog wel konden dragen. De oren van Roughpaw hingen langs haar kop toen ze het kamp binnen kwamen. Daar plofte ze neer op de grond, wachtend tot hulp zou arriveren. Het duurde lang voor dit kwam. Toen iedereen zich had neergegeven in de dens, of op de grond en de tijd voorbij vloog, wachtend op de terug komst van Innerstar en Acefray, begon de maan ook onder te gaan en de zon te stijgen. De lucht kleurde zilver, gezien het bewolkt was en het voelde kouder dan normaal tijdens Leafbare. Maar uiteindelijk kwam een zwarte gedaante het kamp binnen. Innerstar. Ze was geschokt, overduidelijk en vroeg meteen wat er gebeurd was. Tallshadow en de andere warriors zouden haar vragen wel beantwoorden. Even later kwam Acefray het kamp binnen. Ze tikte haar beste vriend, Hazelpaw aan. "Kom, we moeten naar de medicine cat den," murmelde ze. Maar opstaan deed ze niet, want dat deed te veel pijn. Misschien ging het samen lukken.

Roughflower is hier nog Roughpaw
Tag: Hazelpaw (Hazelnut, maar ook hier nog Hazelpaw).

De kater bleef sterk staan na klaar te zijn met zijn toespraak, maar voelde zich vanbinnen langzaam ineen zakken. Het was grotendeels zijn fout, was hij niet degene geweest die de aanval bevolen had? Die de katten had gezegd zich klaar te maken voor een gevecht, en was hij niet diegene die ze uit datzelfde gevecht had teruggeroepen om hier te komen met twee warriors én een stuk grond minder? Als Starclan ooit een fout had begaan was het het laten leven van Tall en het laten doodgaan van zijn ouders, want dit was zijn moeder nooit overkomen. Nooit.
Vandaar ook dat hij zijn hoofd boog toen Innerstar binnen kwam lopen, niet geheel onverwacht, maar daarom niet minder pijnlijk voor hem. Het was immers haar zoon, haar mate, die gestorven waren. De kater durfde niet eens te zuchten, maar ontmoette met intense pijn de blik van Ace, waarna hij naar Innerstar liep. Zijn stem brak. "Het spijt me Inner.." Mauwde hij zacht, zijn hoofd gebogen, "I-ik heb gefaald.." Hij nam een hap lucht en keek haar aan. De pijn in zijn achterpoot even negerende. "Ze zijn gestorven als ware warriors," Een schrale troost, maar een troost misschien, en die greep Tall met beide poten aan.

Haar hart werd vast gegrepen door pijn en verdriet en Innerstar stond op het punt om door haar poten te zakken, maar ze bleef staan. Haar nagels waren naar buiten geslagen en haar ogen gericht op de twee lichamen van haar geliefden. Leopardgaze en Ravenheart. Ze kon het niet geloven. Ze had beide katten al gezien in Starclan, maar dit beeld stak haar als een mes in haar hart. En die mes doorboorde haar hart goed, stevig en diep. Haar hart bloedde en dat uitte zich in de tranen die over haar wangen rolden, terwijl haar ogen gevuld waren met pijn, verdriet en woedde. Maar ze vermande zich, dat kon ze, daar was ze sterk genoeg voor, al voelde het niet zo, maar toch deed ze het. "Het spijt me Inner.." hoorde ze ergens op de achtergrond. Ze wist dat het Tallshadow was, maar ze keek hem nog niet aan. "I-ik heb gefaald.." langzaam wendde ze haar blik van de twee lichamen af en richtte ze deze op Tallshadow. "Ze zijn gestorven als ware warriors," vervolgde hij. Innerstar knipperde langzaam met haar ogen en liet het stromen van haar tranen stoppen. Ze haalde een keer diep adem en vroeg op een monotoon, "wat is er gebeurd, Tallshadow?" Ze wou dat eerst weten voor ze ook maar iets anders kon uit brengen.

De reactie van zijn leider deed hem in respect nog eens zijn hoofd buigen, in zijn ogen was toen hij weer opkeek admiratie te zien voor hoe ze kon focussen op een moment als dit. Als de kater ooit ook maar half de daadkracht en loyaliteit van Inner zou krijgen was hij een gelukkig kater. Hij was er echter nog niet, en het viel Tall dan ook uitzonderlijk zwaar om zijn fouten nog eens hardop te moeten benoemen. "Bloodclan viel binnen bij Burnt Sycamore, ik leidde er een patrouille heen, we verloren," Hij keek de leidster door zijn antwoord heen aan, maar boog daarna weer zijn hoofd in schaamte. Langer dan dit was het niet, ze hadden verloren, en het was zijn eigen schuld. Hij had het kunnen voorkomen.

Innerstar hielt haar blik op Tallshadow. Ze wou weten wat er gebeurt was, alles, tot in detail, daarna wou ze met een plan komen om recht te zetten wat er gebeurt was, al wou ze daarvoor eerst rouwen, de tijd nemen om het te laten bezinken. "Bloodclan viel binnen bij Burnt Sycamore, ik leidde er een patrouille heen, we verloren," waren de antwoorden van Tallshadow. Innerstar keerde haar ijsblauwe blik terug naar de twee lichamen. "Ik rook ook Thunderclan tijdens mijn reis terug naar het kamp?" vertelde Innerghost, vragend naar een verklaring. Had Thunderclan hun geholpen? Dat leek haar het meest logisch als Thunderclan er bij betrokken was. Haar blik was iets leger geworden, ze had haar gevoel even uit gezet zodat ze goed kon functioneren onder deze omstandigheden, gezien dit pittig zwaar was. Haar toon bleef even monotoon als dat deze geweest was. De eerste golf van emoties was geweest, de tweede zou komen wanneer ze in haar nest lag, alleen.

Hazelpaw was half binnen gestrompeld. Ondanks dat hij ongedeerd uit het gevecht was gekomen, was zijn poot toch beginnen steken. Die wonde van het dassen gevecht bleef steeds naar voren schuiven. De vacht op zijn poot was nog steeds niet terug gegroeid, maar verder was er toch niets te zien. Misschien zat het wel allemaal in zijn kop. Hij knikte kort op wat Roughpaw zei. Het was slim om even bij Acefray langs te gaan, nu ook hij en Innerstar waren gearriveerd. Toch kon hij het niet laten om even naar het gesprek tussen Tallshadow en Innerstar te luisteren, voordat hij achter Rough aanliep.

Tag: Roughflower (hier nog Roughpaw)

De warrior duwde haar weg, zeggend dat hij geen hulp nodig had, en de tabby vertrok dan maar. ze keek om zich heen, zoekend naar bekende gezichten - haar siblings, haar vrienden. Ze zag Roughpaw en Hazelpaw niet veel verder staan, en ze leken wat moeite te hebben om naar de medicine cats den te gaan. De twee katten die beiden slechts een halve moon ouder waren dan haar maar toch nog apprentice zagen er verwond en moe uit. Winddancer liep naar hen toe, haar uitdrukking opgelucht om te zien dat ze toch nog leefden. Roughpaw was nooit echt een goede vriendin van haar geweest, en ergens was ze ooit boos geweest op de poes die zo close was met Hazelpaw. Maar het leek er nu op dat Hazel en zei enkel vrienden waren.. En misschien altijd wel waren geweest. Het was toch moeilijk. De tabby zei niks, maar offerde zwijgend haar hulp aan als ze die nodig moesten hebben.

Tag; Roughpaw & Hazelpaw (Roughflower & Hazelnut)

De leider bleef logisch denken, waar Tall allang ingestort was zette zij zich af tegen het verdriet en leek juist te verharden. De kater admitteerde het enorm, het was bijzonder hoe ze van zijn mentor naar zijn leider was gegaan. Niet per se een grote stap, aangezien hij haar toch al overal heen was gevolgd, maar wel een belangrijke. Nu echter tijd dat ook Tall zijn verantwoordelijkheid nam. Hij rechtte zijn rug en knikte eens. "Dat klopt, de Thunderclan was met hen, ik denk alleen niet dat dat vrijwillig was," De kater klemde zijn kaken op elkaar en keek opzij naar de twee dode katten. "Niet dat dat veel uitmaakt,"

Lionpaw hoefde niet eens meer antwoord te krijgen van Tallshadow om te zien waar ze voor vreesde. Kort nadat het kamp weer vol druppelde met gewonde warriors zag ze twee levenloze lichamen binnengedragen worden. Het duurde ook niet lang voordat de rode poes ze geïdentificeerd had als haar eigen familie. Haar vader - niet haar echte, maar het voelde wel zo - en haar grote broer. Eens sterke katers, nu dood. Levenloos gleden de lichamen op de grond, ze zaten onder de bloederige krassen en wonden. Lionpaw kon het niet aanzien, haar bloed leek langzaam te veranderen in ijs en bevroor haar op de plek waar ze stond. Ze was nog nooit zo heftig geconfronteerd met de dood. Ze kende het wel, maar dit was anders dan een elder die overleed of een prooi die je doodde met je eigen poten. Dit was familie, die waren ontstervelijk, toch? Het tegendeel was bewezen en met ogen gevuld met tranen rende ze op de lichamen af en smeet ze zich wild snikkend ertussen. Ze kon niet geloven dat Leopardgaze en Ravenheart er niet meer waren. "Starclan mag ze niet afpakken. Ze moeten terug komen. Nee, nee, nee..." haar stem stierf weg in snikken terwijl ze haar kop begroef in Leopardgaze zijn vacht, die al rook naar de dood. Het had niet zo mogen zijn. Starclan had een fout gemaakt!

Een diepe ademhaal verliet haar bek terwijl ze luisterde naar de woorden van Tallshadow. "Dat klopt, de Thunderclan was met hen, ik denk alleen niet dat dat vrijwillig was," vertelde hij. Innerstar knikte enkel en stond vervolgens op. "Niet dat dat veel uitmaakt," vervolgde Tallshadow. "Dat maakt inderdaad niet veel uit. Ze hebben samengewerkt met Bloodclan waarbij twee van onze katten zijn overleden." De stem van Innerghost klonk koud, heel koud. "Je hebt goed gehandeld, Tallshadow." Vervolgens keek Innerstar om zich heen. "Gewonden, jullie gaan naar Acefray en iedereen die kan helpen, helpt. Verder nemen we vanavond afscheid van Leopardgaze en Ravenheart. Familie en hechte vrienden brengen de nacht met hun door," haar stem brak aan het einde van haar zin en zonder iemand aan te kijken ging ze naar de twee lichamen van haar geliefden toe. Haar partner en haar zoon. Ze trof haar dochtertje aan, snikkend met haar neus in de vacht van Leopardgaze. Innerstar legde haar kin op het kopje van Ravenheart terwijl ze de geur van haar zoon in zich opnam en haar ogen op het lichaam van Leopardgaze richtte. Ze waren overleden, in Starclan en niet meer bij haar. Ze sloeg haar staart strak om haar lichaam om aan te tonen dat ze met rust gelaten wou worden terwijl ze rouwde om het verlies van Leopardgaze en Ravenheart.

De kater bleef naar de grond kijken, en knikte slechts toen de leader hem melde dat hij in ieder geval niet fout gehandeld had. Het waren loze woorden in zijn hoofd, Inner wilde hem zich gewoon niet slecht laten voelen maar een echte warrior had dit geweten, had nooit de clan erop af gestuurd, had gewacht op de leider. Hij was geen leider, hij had gedaan alsof en kijk eens hoe dat uitpakte.
Toen ze wegliep verliet een zucht zijn mond, het wolkje ervan zweefde weg en even wilde de kater ernaar slaan, zijn woede ergens op africhten, maar het recht was niet van hem. Inner mocht boos zijn, hij enkel beschaamd. Vandaar dat hij er niet verder naar keek, en ging zitten waar hij stond, een vigil houdende voor de twee eervolle warriors die door zijn toedoen een te vroege dood gestorven waren.

Onderwerp: Re: [Clantopic] We took some hits..