[Deputy ceremonie] Faith in our future

"Laat alle katten oud genoeg om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!" De bekende woorden schalden wederom door het kamp heen, en als een geautomatiseerde robot kwam Quietpaw overeind en liep op een rustig tempo naar de High Rock in het midden van het kamp, waar hij zijn rood-witte leidster al zag staan. Voor iemand die een aantal keer was overleden, zag ze er op zich nog wel goed uit. Hij was wel benieuwd naar haar plannen voor de toekomst van Windclan, maar die ging ze hier waarschijnlijk niet open en bloot voorleggen aan een stel Apprentices. Enkele katten hadden zich al verzameld en keken vol verwachting naar Everstar. Waarschijnlijk zou ze de nieuwe Deputy gaan benoemen. Iets waar Quiet een nogal dubbel gevoel bij had. Natuurlijk had Windclan een nieuwe opvolger nodig, maar het verlies van Whitelion lag nog niet ver achter hen. "Ik spreek deze woorden voor StarClan, zodat zij mijn keuze kunnen horen en goedkeuren," sprak de poes. Quiet keek het kamp even rond, benieuwd naar wie degene zou zijn die deze eer zou krijgen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen de naam Frostfaith uitgesproken werd. Een keuze waar hij wel tevreden mee was. Zijn ogen zochten naar de rood-witte kattin in de menigte. Toen hij haar vond, gaf hij een bemoedigende knik terwijl hij haar samen met de Clan toe juichte.  

Een stem galmde over het kamp en wat moe opende de poes haar ogen. Er was geen ceremonie toch? Ze was dan ook verbaasd van het feit dat ze Everstar zag staan toen ze de den uit liep. Haar brein was nog niet helemaal wakker. De koude wind op haar snuit zorgde er echter wel voor dat ze haar ogen iets verder opendeed. Er stonden aardig wat katten al, maar Frost hield haar rustige uitstraling en ging beetje in het midden zitten. Eerst had ze gezocht naar vrienden of familie om bij te zitten, maar die kon ze zo snel niet zien. De ceremonie -of wat het dan ook was- begon al namelijk. Met een zucht ging ze zitten terwijl ze naar de eerste woorden luisterde van de poes. Haar gedachtes gingen toen gelijk naar Whitelion die ze dood had zien liggen. Tijdens al het jagen was ze het vergeten. In haar brein was de kater al weg. Zij had geen haat of liefde voor hem ontwikkeld. Hij deed zijn taak, nou dat dacht ze. Ging de leader een nieuwe keuze maken? Nog voordat ze ook maar rond kon kijken keek ze geschrokken op bij het horen van haar naam. Wat? Haar ogen schoten wat verward naar de rode poes. Ergens vulde wel een blijdschap haar buik. Blijkbaar had ze het goed gedaan als warrior en dat gevoel maakte haar eigenlijk heel blij. Aan de buitenkant liet ze weinig zien, want ze wou zeker niet arrogant overkomen. De blik op de leader viel al snel weg toen een oudere kater voor haar neus verscheen die naar hem glimlachte. Beleefd glimlachte ze terug en knikte. Frost was gaan staan. Eerst wou ze naar de leader gaan om dankjewel te zeggen. Dit leek echter nog even te moeten wachten. Iedereen die langskwam bedankte ze vriendelijk. Iedereen leek wel vrolijk tot een poes lang kwam lopen. Hollowtree klonk duidelijk niet blij, toen de poes een staart onder haar kin liet doorgaan haalde ze haar hoofd weg en keek haar verontwaardigd aan. Kort wist ze niet wat ze moest doen, maar gaf toen een simpele blik terug aan de poes. Geen zin om daar haar tijd aan te verdoen. De jonge Tigerpaw -die eerder zo brutaal was geweest bij de Riverclanners- kwam daarna. Was een andere manier om hem zo te zien, maar ze glimlachte kort naar hem. "Dankje." Haar blauwe ogen keken om zich heen. Waar was Everstar nou heen? Die was ze inmiddels alweer kwijt.

Natuurlijk had de jonge kattin geweten dat haar broer snel vervangen zou woorden. Dus echt verbaasd was ze niet toen de vertrouwelijke woorden van Everstar door het kamp galmden. 'Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen!' Met een verdrietige zucht en een enorm dubbel gevoel hees de jonge kattin zich overeind om langzaam richting de hoge steen te lopen. Haar blauwe ogen richtte ze heel kort op de rode leider waarna ze voorzichtig ging zitten. 'Ik spreek deze woorden voor Starclan, zodat zij mijn keuze kunnen horen en goedkeuren,' begon de rode kattin. Ongemakkelijk bewoog de jonge Apprentice haar oortjes. Ze had dit liever nog niet meegemaakt. Dit maakte haar half-broers dood ineens veel realistischer. De zwaarte van haar rouw viel als bakstenen op haar lichaam. Verdrietig wachtte ze de keuze van Everstar af. 'De nieuwe deputy van Windclan is Frostfaith.' Eindigde haar leider de korte speech. Waarna katten hier en daar de nieuwe deputy feliciteerden. Langzaam richtte de jonge kattin haar kop op Frostfaith waarna ze haar een vriendelijk knikje gaf. 'Gefeliciteerd,' murmelde ze alleen voordat ze zich omdraaide en weg stoof.

Ze glimlachte naar de kleine kater die haar nu al mevrouw noemde. Oh dat voelde raar, alsof ze een oude poes was. Zo oud was ze niet, toch? Haar zus glimlachte zelfs naar haar. Het was raar om te zien eigenlijk. Frost stond nog altijd en probeerde de leader steeds weer in beeld te krijgen. Ging helaas niet. Na Spottedwish en Oceanpaw verscheen ze ineens en de poes liep op haar af. "Dankjewel Everstar", besloot ze te zeggen. Een lang gesprek zou ze echt wel hebben, maar later. Ze had geen idee wat ze moest zeggen eigenlijk. Arctic kwam ook aan en ze bedankte haar net zoals Bronzemask, maar die klonk minder blij. Northernlight zag ze zelfs op de achtergrond zo vertrekken. Ze kon zo zien wie haar mocht en wie niet. Best raar eigenlijk. Stallionheart kon ze ook horen en ze glimlachte kort om te zeggen dat het afgesproken was. "Dat is dan afgesproken", zei ze simpel. Na het bedanken van velen besloot ook zij weg te lopen haar den in.