And then the snow came down the heavens [Lovesong eerst daarna open c:]

Zwijgend staarde een paar groene ogen he camp rond. Het was vroeg in de ochtend en de kille wind die door het camp waaide maakte menig kat onrustig. Hij schudde zijn dikke vacht die er totaal niet WindClan achtig uitzag. Het was dat alle katten wisten dat hij twee WindClan ouders hadden anders hadden ze hem er vast van beschuldigd dat hij halfclan was. Een diepe zucht schoof over de lippen van de kater terwijl hij zijn borst een paar likken gaf. Everstar moest nog orders geven wie er vandaag op jacht zouden gaan en hij had zin om op jacht te gaan. Iedere vezel in zijn lijf jeukte om zijn poten te strekken en ze in de aarde te boren. Vrij rennen en zo hard als de wind door zijn vacht waaien kon. Tot die tijd moest hij even wachten. De kater zuchtte nogmaals totdat hij een gedaante opmerkte die ook wakker was. "Goedemorgen" miauwde de kater.

De eerste zwakke, straaltjes zon scheen de Warriors Den binnen en dwongen haar ogen om open te gaan. Lovesong moest wel toegeven dat ze een tamelijk lichte slaper was. En was eerder op dan de zon zelf. Maar gisteravond was het best laat geweest. Blijkbaar omdat het de enige avond was dat het eens eindelijk niet regende. Ze stond op, rekte zich uit en liep naar het kamp. Eenmaal een paar minuutjes buiten werd ze meteen aangesproken. "Goedemorgen" klonk er naast haar. De kattin keek de kater aan. "Goedemorgen." antwoordde ze maar simpelweg terug. Haar blauwe ogen gleden naar de lucht. De zon kwam al aan zicht en er waren momenteel geen wolken. "Zin om te gaan jagen?" vroeg ze maar alsof ze zijn gedachtes kon lezen.

De poes die hij nu ontwarde uit de ochtendmist herkende hij als Lovesong. Hij glimlachte en zijn groene ogen lieten een paar pretlichtjes zien toen ze de vraag stelde die hij net had willen stellen. "Alsof je mijn gedachtes kon raden. Everstar zal blij zijn met elke prooi die we mee terug nemen. Kommaan" zei hij wat opgewekter en minder nors. De kater schudde zijn spieren los en stond op. Prooi die schaars was en het gevaar van greencouch dat op de loer lag maakte het er niet beter op. Zijn blik gleed naar de uitgang van het camp waar hij langzaam naartoe begon te wandelen. Zijn oren draaiden zich naar achteren toen hij een ander geluid hoorde. Het was een kitten die verdwaasd in de opening van de Nursery stond en hem aankeek. Hij zwiepte met zijn staart ten teken dat de kitten terug naar binnen moest gaan wat die gelukkig ook deed zonder vragen te stellen. Daarna wendde hij zich weer tot Lovesong waarbij hij haar uitnodigend aankeek. Het was tijd voor de jacht.  

Het was inderdaad nogsteeds vroeg, vond Lovesong. Maar het was dan ook gelijk rustiger wat meer kans op prooi betekende. "Alsof je mijn gedachtes kon raden. Everstar zal blij zijn met elke prooi die we mee terug nemen. Kommaan" Aan zijn karakter te zien kon de kattin al gelijk op uitkomen dat het Stallionheart was. De kattin liep zonder iets te zeggen achter de kater aan en keek even naar de richting waar hij met zijn staart had gezwaaid. Ze kon nog net de achterpoten van de kitten zien die terug de Nursery in liep. De kattin grinnikte en versnelde haar passen om naast hem te kunnen lopen. Haar staart lag half in de lucht gespannen. Haar neus en oren stonden klaar voor welk teken van prooi ook. Wat miste ze het jagen. Achter konijnen aanrennen en de wind door haar vacht en snorharen voelen. Dat was leven. Maar meestal werd het jagen afgelast dior de zware regenval dat meestal gebeurde. Nu scheen de zon helder en onverstoord aan de hemel. Dus ze konden vast wel wat vangen. "Waar denk je dat we het meest kunnen gaan vangen?" vroeg ze terwijl ze haar kop richting de kater toe draaide.

Zijn pluimstaart stak hoog in de lucht als een soort vlag. Hij stapte stevig door omdat hij er zeker van wilde zijn dat ze iedere lichtstraal konden benutten, hoe minimaal deze ook zou zijn. Terwijl de draf waarin hij onvermoeibaar doorliep een soort kadans werd keek hij even naar Lovesong. "Ik vermoed dat we het beste naar de grensstreken kunnen gaan. Daar kunnen we misschien een konijn vangen of een andere grote prooi" miauwde hij met een glimlach. Zijn groene ogen stonden gericht op een punt in de verte voelde hij een koude bries door zijn vacht gaan. Het maakte iets sluimerends in de kater wakker. De zin om te rennen, te sprintten en te jagen. Het rennen en sprinten moest hij nog even onderdrukken totdat er prooi in zicht was, tot die tijd moest hij zich aan zijn draf houden legde hij zichzelf op. "Wat hoop je te vangen?" zei hij met een knipoog. 

Haar blauwe kijkers schoten omhoog naar de lucht en keken naar een troep vogels dat hoog in de lucht voorbij vlogen. Zo te zien zou het dus nog lang niet regenen en dat maakte de zilveren poes om haar passen te versnellen. "Ik vermoed dat we het beste naar de grensstreken kunnen gaan. Daar kunnen we misschien een konijn vangen of een andere grote prooi" antwoordde de kater. Love knikte en opende haar kaken een beetje om meer geuren op te vangen. "Wat hoop je te vangen?" Ze keek op. Meteen uit haar gedachten getrokken. "Ik denk dat een konijn teveel gevraagd is in dit seizoen." mompelde ze nog nadenkend. "Blijkbaar een vogel, maar een muis kan ook geen kwaad." Normaal joeg de ThunderClan op dat doort beesten. Maar bij Heatherfields kwamen die diertjes daar altijd knagen. Misschien dat ze daar in de buurt wat kunnen vangen.

Hij fronste even. Echt optimistisch was Lovesong nu niet over het vangen van een konijn. Hij haalde zijn schouders op. "Wie niet waagt wie niet wint" miauwde hij en opende zijn bek tijdens het draven. De verse geur van spreeuw dreef zijn bek in en zo snel als hij de geur in zijn bek kreeg begon ook het water hem inde bek te lopen. Het was dan wel geen konijn maar dit waren ook lekkere vogels. Hij grimaste als een kleine jonge kater en voerde zijn draf op. "Ik ga linksom, ga jij rechtsom?" miauwde hij zachtjes. Hij zakte in een keer door zijn voorpoten en sloop weg. Het gras kietelde onder zijn buik terwijl hij verder sloop. De geur van lijster vulde nu zijn bek en neusgaten. Zijn groene ogen vernauwden terwijl hij verder sloop en de lijster in het vizier kreeg. Hopelijk kwam Lovesong er nu ook aan en zou ze de lijster grijpen...

"Wie niet waagt wie niet wint" sprak de kater. Ze kon alleen maar zwijgen. Aan de andere kant had hij wel gelijk. Maar het wad een zeer kleine kans om zulk grote prooi te winnen. Plots vloog de geur van prooi in haar neusgaten. Haar ogen gleden naar de kater. Zo te zien had hij de geur ook opgevangen. "Ik ga linksom, ga jij rechtsom?" Stelde hij voor. Ze knikte "Goed idee", Ze zakte in jachthouding en kroop zo zachtjes mogelijk naar het Westen. Haar oren en ogen gespitst voor ieder geluid. De zilveren poes deed haar best geen enkel onheilspellend geluid te maken. Haar staart zwiepte laag en geconcentreerd heen en weer terwijl ze net de dikke staart van Stallion zag verdwijnen. Haar aandacht ging weer naar de lijster. Nu of nooit. Snel bewerkte ze haar poten om perfect te belanden. Met een klein geritsel sprong ze richting de vogel. Dat net wegvloog. Ze moest het vangen. En als de prooi al bij Stallion was was het te hoog om het nog te vangen. Dus zakte ze in elkaar en sprong zo krachtige mogelijk recht omhoog. Met haar voorpoot haalde ze het best neergedrukt tegen de grond aan. Love bleef hijgen. Maar glimlachte trots. Meteen doodde ze het dier. "Hebbes." mompelde ze tussen een stuk veren door nadat de de vangst opgepakt had. Love hoopte dat hij niet geïrriteerd was dat zij het gevangen had. Ze liep richting de kater. "De volgende mag jij vangen." zei ze nogal schuldig voelend.

Lovesong had begrepen wat haar te doen stond. Blij dat ze niet tegen hem inging met een wedervraag sloop hij verder. Het gekrijs van de vogel die plots uit de lucht geplukt werd ging door merg en been. Toch werd de prooi snel gedood en lag hij levenloos op de grond na een paar tellen. Hij staarde naar de lijster en knikte naar Lovesong dat ze het goed had gedaan. Hij liep naar de poes toe en keek naar de lijster die aan haar poten lag. Hij deed alsof hij lucht over de lijster groef en keek daarna naar Lovesong. Zou ze de lijster begraven of zo laten liggen? Hij besloot dat hij het aan haar zou laten en verdween weer in het hoge halmgras waar hij zich gemakkelijk een weg door baande. Zijn groene ogen weerkaatsten de eerste ochtenstralen waardoor ze op leken te lichtten. Hij grimaste en keek over zijn schouder waar hij een wazige witte vlek zag waarvan hij aannam dat het zijn jaagpartner was. Hij wendde zijn blik weer naar het gebied voor hem en nam weer alle geuren op. Hij rook helaas niets vreemds of nieuws waar hij wel van baalde. Hij wilde zelf iets vangen en laten zien dat hij een waardige Warrior was.

Terwijl de langharige kater een momentje nam om nog voor wat prooi te scannen liep de zilveren tabby naar een struikgewas geen konijnenlengtes van hem af. Met snelle bewegingen en de dode lijster nog tussen haar kaken geklemd groef ze een niet te diepe noch ondiepe kuil. Alsof het een poort was opende ze haar kaken en liet de vangst in de kuil vallen. Vervolgens pakte ze al de aarde dat nu een kleine hoop was en gooide het eroverheen. Ze pakte een kleine tak en stak het in de kuil. Dat was haar geheime techniek aangezien ze nooit zo goed de plaatsen kon onthouden. "Ik hoop voor die kat die deze vangst later zal eten dat het niet al te veel zand tussen zijn tanden krijgt." grapte ze half giechelend terwijl ze weer rustig zijn richting liep. "Nog een teken van prooi gevonden?" besloot ze maar te vragen voordat de stilte binnen kwam vallen.

De wind had besloten haar krachten weer te ontbieden er woei hem in zijn gezicht. Zijn halflange vacht golfde in de wind en hij kon net een nies onderdrukken. Hij rilde kort even om een ongemakkelijk gevoel van zich af te schudden. Hij wist niet waar het aan lag maar hij voelde zich van het ene op het andere moment ongemakkelijk. Zijn groene ogen speurden de hemel af op zoek naar de reden daartoe maar hij kon die niet vinden. Even bleef de kater vertwijfeld staan. Lovesong kwam naast hem staan en hij keek haar aan waarna hij een teug lucht tot zich nam om haar te antwoorden. "Ik heb niets meer geroken helaas. Laten we verder gaan" murmelde hij en sprong van een klein klifje af omlaag. Hij sloeg zijn klauwen in de aarde en onderdrukte een lichte frustratie die even bij hem opwelde. Na een nieuwe koude bries in zijn snoet werd hij wat optimistischer. Een andere geur dreef namelijk zijn neus binnen maar deze kon hij niet thuisbrengen. Wat voor prooidier het ook was, het was vast groter dan een muis. Hij zakte door zijn poten en sloop weer het gras in. Hij bleef daar staan en fluisterde zacht "Weet jij wat voor prooi dit is Lovesong?".

"Ik heb niets meer geroken helaas. Laten we verder gaan" Ze keek hem voor kort zwijgend aan terwijl de kater een klif omhoog liep. Tellen later trippelde de kattin erachteraan en zag hoe de kater naar een prooidiertje keek. "Weet jij wat voor prooi dit is Lovesong?" fluisterde de kater haar toe. Love stak haar neus de lucht in. "Nee", zei ze zachtjes terug. Ze zakte nogmaals in jachthouding en sloop een stap dichterbij om betere uitzicht te krijgen. Veel info op dat beest kreeg ze niet aangezien ze de kop niet kon zijn. "Denk je dat we het kunnen vangen?"

- beetje flut ^^"

Aangezien hij zelf niet wist wat hem te wachten stond bleef hij toch nog een maar minuten langer staan. Hij pijnigde zijn hersenen over wat voor prooi het zou kunnen zijn. Hij sloop nu naar voren en duwde de gedachtes naar achter. Toen zag hij dat het een klein roodharig beestje was. Het beestje had net als hij een grote pluimstaart en pluimpjes op de oren. Zijn groene ogen spraken verwondering terwijl hij het diertje aanschouwde. Het rook allerminst naar WindClan en zag er ook niet uit alsof het hier hoorde. Toch was het prooi en prooi moest je vangen wist hij. Hij wiegelde met zijn achterhand en sprong met een snelle vaart naar voren, tijdens zijn sprong schoten zijn nagels uit hun hulzen waarna ze zich in het zachte vlees boorden en direct een einde maakte aan het leven van dit prooidier. Hij bleef nog even staan en vroeg zichzelf nogmaals af wat voor prooi het was. "Het ruikt niet naar WindClan prooi. Het ruikt eerder naar ThunderClan" zei hij nogmaals fronsend. "Misschien was de prooi verdwaald..." zei hij en fronste nogmaals. Wat deed een ThunderClan prooi hier?

Ze spitste haar oren bij het zien hoe snel de kater het diertje gevanen had. Het leek wel op een... Vos? Maar dan veel kleiner dan ze vroeger had gezien. "Goede vangst." riep ze hem na voordat ze naar hem toe rende. "Het ruikt niet naar WindClan prooi. Het ruikt eerder naar ThunderClan" De kattin rook eraan. Het had inderdaad geen bekende WindClangeur. "Dat maakt niet uit, ons deel van het territorium, right? Hebben wij even geluk." Ze grinnikte. "Misschien was de prooi verdwaald..." Haar blauwe ogen keken vragend in de zijne. Dat kon ook, maar zoals ze al eerder zij hadden ze het recht op. "Niet zo lang over piekeren." miauwde ze terwijl ze hem een vriendschappelijke por gaf. "Wie zegt nou nee tegen extra prooi in Leafbare?" Ze tikte met haar staart tegen de grond aan voordat ze een paar stapjes naar voren liep. "Kom op, er is daar meer prooi dat gevangen moet worden." ze glimlachte.

Stallionheart trok even met zijn oren bij het horen van de intonatie van Lovesong's woorden. Het was natuurlijk wel waar wat ze hem vertelde, hij moest zich er niet zoveel van aantrekken. Hij pakte de prooi tussen zijn kaken en zocht een mooie graspol uit waarna hij een kuiltje groef en de prooi erin legde. Hierna schraapte hij er wat losse aarde overheen die koud aanvoelde aan zijn pootkussentjes. Hij draaide zich om en keek Lovesong aan en net toen hij wat wilde zeggen besloot Lovesong te spreken waarna hij zijn woorden inslikte. Ze had gelijk, er was meer prooi om gevangen te worden. Hij grimaste en gaf haar een por terug waarna hij met een klein hupje naast haar kwam lopen. "We hebben nu twee prooien, waar zouden we nog iets kunnen vinden?" miauwde hij met een blijvende grimas op zijn lippen. "Wacht.. wat we ook kunnen doen is naar Fourtrees gaan en daar kijken of prooi de grens oversteekt!" miauwde hij enthousiast. Na zijn woorden begon hij opgewekt te lopen en stak hij zijn pluimstaart omhoog als een vlag om te laten zien hoe cool WindClan was.

Ze keek zwijgend toe hoe de langharige kater de prooi -net zoals zijzelf- het begroef. "Ik neem aan dat jij een betere geheugen hebt dan ik, ik gebruik altijd een stok om te onthouden waar ik mijn vangst gelaten heb." grinnikte ze nadat hij de kuil gevuld had met aarde. "Toen ik nog een apprentice was had ik tijdens een jaagsessie vergeten waar ik de vangst begraven had, waarschijnlijk zijn het zelfs al geraamten geworden." Ze kon toch geen beschaamde, sukkelige glimlach tegenhouden voordat ze naar haar poten keek. Dat was echt haar grootste blunder geweest. Uiteindelijk verbrak de kater de korte, ongemakkelijke stilte nadat ze een por terugkreeg. "We hebben nu twee prooien, waar zouden we nog iets kunnen vinden?" de kattin dacht ook na. Misschien bij Heatherfields? "Wacht.. wat we ook kunnen doen is naar Fourtrees gaan en daar kijken of prooi de grens oversteekt!" Sprak hij haar gedachtes voorbij. Lovesong slikte haar woorden in en knikte. "Dat lijkt mij ook een strak plan", miauwde ze glimlachend. De gedachtes van haar Apprenticeship al helemaal verdwenen. "Leid jij de weg maar." mauwde ze voordat ze haar spieren spande. Klaar om voor te gaan lopen.

Met zijn pluimstaart nog altijd omhoog geheven draafde hij verder door het hoge gras. De tred werd aangenaam en hij luisterde naar hoe Lovesong wat vertelde over haar apprenticeship. Hij knikte even terwijl hij hetzelfde tempo bleef aanhouden en even stopte om de geuren tot zich te nemen zodat hij zeker wist dat hij goed liep. "Een stok? Werkelijk?" miauwde hij wat verwonderd. Dat was iets wat hij zelf nooit had bedacht, hij was gedrild dat het teruggevonden moest worden als werd het een nachttaak om het stuk prooi dat hij gevangen had terug te brengen. Ook moest de prooi beschermd zijn tegen aaseters dus moest je het niet te ondiep begraven maar ook niet te diep. Hij dacht terug aan Sunflower die hij helaas alleen nog had gezien de dag na zijn ceremonie, de dag erna was namelijk de dag geweest dat ze overleden was. Hij was de laatste Apprentice van haar poot.

"Een stok? Werkelijk?" Ze keek naar haar poten. Duidelijk beschaamd. Nu werd ze vast voor raar gezien. Haar staart tikte zenuwachtig tegen de grond aan. Haar gedachtes dwaalden af toen ze nog een kitten was. Hoe de das haar tegen de muur van de nursery gemept had en haar moeder en siblings had vermoordt. Ze vocht tegen haar drama en keek weg. "I-Ik denk dat ik maar is moet gaan." miauwde ze snel. Haar pels tintelde ongemakkelijk. Niet om hem te kwetsen, want hij was best gezellig. Maar ze wou niet gaan huilen waar iemand erbij was. Behalve haar vader, die begreep haar tenminste.

Blijkbaar had hij iets gezegd wat haar ongemakkelijk had gemaakt. Hij had het niet kwetsend bedoeld, allerminst. Hij keek haar onderzoekend aan toen ze zei dat ze beter maar eens zou gaan. "Vanwaar die haast?" miauwde hij haast bezorgd. Het zenuwachtige tikken van haar staart was hem niet ontgaan waarna hij met zijn groene ogen haar ogen vasthield. "Wat is er Lovesong?" murmelde hij bijna onhoorbaar. Hij maakte zich nu oprecht zorgen over Lovesong. Wat was er gaande met de poes dat ze zo als een blad aan de boom omsloeg? Hij tikte haar vriendschappelijk met zijn staart op haar schouder en glimlachte naar haar. "Het kan toch niet zo erg zijn?" zei hij op dezelfde zachte toon. De kater voelde zijn vacht even prikken alsof er iets naar hen keek maar hij zou het zich vast verbeeld hebben besloot hij.

Nee, het ging niet zoals de kattin verwacht had. "Vanwaar die haast? Wat is er Lovesong?" Voor een paar tellen ontmoette ze zijn ogen. Maar de kattin sloot de hare en vermeed oogcontact. "Het kan toch niet zo erg zijn?" Ondanks zijn zachte toon weigerde ze nogsteeds het te vertellen. Niemand hoefde het te weten. "Ik... Ik moet gewoon gaan." miauwde snel voordat ze gelijk al met snelle passen richting een paadje liep. Nietwetend waar ze zal uitkomen. Wat voelde ze zich kinderachtig, zo beschaamd, voor schut gezegd door zichzelf. Ze was gewoon niet gewend aan dit soort aanvallen, of je het aanvallen kon noemen wist ze niet. Maar het viel haar aan, en daar ging het om.