To be Real

Het stroompje dat normaal zo vredig door het territorium krabbelde was nu zelfs bevroren, en een beetje onrustig liep Canarypaw erlangs. Ze kwam hier normaal om te drinken, en de zwart witte apprentice passte ervoor om sneeuw te eten. Gelukkig leek hij ijs niet te dik, en als ze een plaatjes kon vinden waar het normaal sneller stroomde zou ze het makkelijk kunnen breken. Dat was nog wel even een eindje lopen, maar dat had ze er wel voor over. Zo ging de zwart met witte apprentice dus op pad. De sneeuw maakte het haar wel wat moeilijker, maar ze begon er al gewend aan te raken dat haar poten er elke dag bijna afvroren, en dat ze dit hele seizoen niet meer droog zou zijn. Ook het knagende gevoel van constante trek begon normaal te worden, en Canarypaw begreep dat iedereen het nu moeilijk had. Niet alleen zij, Niet alleen Shadowclan, maar ook de andere clans en zelfs de prooidieren moesten nu even doorzetten, en hopelijk zou deze winter niet zo zwaar worden.

Met toestemming

Zijn staart was dik en haat en woede kon je lezen in zijn grasgroene ogen. Het was overduidelijk voor iedereen dat hij zeer prikkelbaar was. Waarom, onder al die andere, nutteloze katten, waarom zijn vader? Wat had Rustscar in StarClan's ogen fout gedaan? Was het omdat zijn onbekende moeder het niet goed vond dat hij met die Cloverblossom ging? Cloverblossom. De gedachte van die witte poes lieten hem knarsetanden. Het was allemaal haar schuld, zij had het allemaal vast geplant omdat ze jaloers was dat zijn vader met zijn overleden moeder omging. Echter kon de rode tabby het niet langer meer inhouden. "StarClanverdomme!" gromde hij luid voordat hij met al zijn kracht een grote steen wegschopte. Dat aardig in de verte neerkwam.

Canarypaw liep stevig verder tot ze de geur van een andere apprentice opving. Ze kon niet precies onderscheiden wie het was, maar toen hoorde ze zijn stem, en een zeer ernstige vloek. Het was niet alsof ze zelf een heilig boontje was, maar respect voor Starclan had ze wel, en het irriteerde haar dan ook dat andere katten er zo over praatten. Die katten waren waarschijnlijk de reden dat ze honger leden in de winter. Het respect voor hen was er niet meer. Ze wilde net op de andere apprentice afstappen toen er opeens een flinke steen op haar kop afvloog, en instinctief sprong ze weg. De steen miste haar op een haartje na. Geïrriteerd keek ze op, en zag de andere apprentice verschijnen. Hij was misschien een maand ouder dan haar, maar dat kon de poes niet veel schelen, en nog steeds niet bijzonder blij beende ze op hem af. "Kijk je uit!" Riep ze vanaf een afstand. Ze moest nog wel een stukje lopen voordat ze eindelijk bij hem was, maar in die tijd was haar woede nog steeds niet gekoeld. "Kijk uit je doppen." Zei ze een beetje snauwerig. "En wat kan je ooit zo boos maken dat je Starclan zo durft aan te spreken?"

"Kijk je uit!" Hij spotste zijn oren. Great, dat kon er ook bij. Hij kreeg vast weer problemen. Zijn ogen gleden naar een zwartwitte poes. ShadowClan, rook hij. Plots herkende hij de kattin, Canarypaw. Ze was niet zo erg jonger dan hem, maar zeker kleiner. "Kijk uit je doppen. En wat kan je ooit zo boos maken dat je Starclan zo durft aan te spreken?" Hij deed een grote, dreigende stap vooruit. Zijn groene kijkers versmald tot spleetjes. "Jij hoeft mij niks te commanderen." grauwde hij. Zijn staart begon steeds sneller heen en weer te zwiepen. "En wat kan het mij StarClan schelen?! Het enige wat ze doen is al je geliefden af te pakken. Geef mij maar iets anders dan dat." Tuurlijk meende hij dat niet echt, maar iedereen die boos was zij meestal dingen zonder ervoor na te denken en zonder het te menen, toch?

Flamepaw deed een dreigende stap vooruit, en Canarypaw, die zich niet zo bedreigd voelde, deed hetzelfde, maar dan met een geamuseerde grijns op haar gezicht Zij was niet bang voor hem. "Jij hoeft mij niks te commanderen." Grauwde hij terwijl hij met zijn staart zwiepte. Canarypaw voelde de neiging om te zeggen dat hij nu wel een beetje op een puppy leek, maar ze besloot hem niet zo aan te vallen. Ze waren nog steeds allebei Shadowclan, right? "Dat was geen bevel." Zei ze nog steeds met een grijns op haar gezicht. "Het was een suggestie zodat Innerghost je niet de hele elders den laat schrobben, omdat je een andere apprentice hebt verwond." Misschien was het niet slim om zo te regeren op een kat die blijkbaar een kort lontje had, maar het kon Canarypaw niet baten aangezien zij voor de duivel zelf niet achteruit zou gaan. Flamepaw was wat groter dan haar, omdat hij natuurlijk ouder en een kater was, maar Canarypaw met haar lange poten was nog steeds groter dan de gemiddelde poes. Ze had dan misschien geen brede schouders, maar ze was slank en wendbaar, en deed qua bouw zeker niet onder aan andere apprentices. "En wat kan het mij StarClan schelen?! Het enige wat ze doen is al je geliefden af te pakken. Geef mij maar iets anders dan dat." Oh ja, zijn vader was vanzelf dood, vermoord als ze het zich goed herinnerde, maar dat vond ze geen excuus om zo te praten. "Misschien laat Starclan dat wel gebeuren omdat sommige katten weigeren om hen te respecteren." Zei ze onverschrokken. "En hoe zouden ze een niet-clanner moeten stoppen? Over hen hebben ze toch geen controle?"

"Dat was geen bevel. Het was een suggestie zodat Innerghost je niet de hele elders den laat schrobben, omdat je een andere apprentice hebt verwond." Hij keek haar nogsteeds vijandig aan. "Dat heb ik niet eens gezegd", snauwde hij om haar mond dicht te snoeren. "En bemoei je met je eigen zaken, mousedung." spuugde hij voordat hij zijn rug naar haar toe keerde. Net nadat hij zijn voorpoot in de lucht deed om verder te gaan lopen sprak de poes weer. "Misschien laat Starclan dat wel gebeuren omdat sommige katten weigeren om hen te respecteren." Natuurlijk, natuurlijk, als dat zo was, dan had hij een reden om ze niet te respecteren. Hij legde zijn poot weer op de grond en keek met een ruk weer naar haar. Zijn ogen in de hare priemend. "En hoe zouden ze een niet-clanner moeten stoppen? Over hen hebben ze toch geen controle?" Zijn oren waren plat in zijn nek gedrukt. "Ze konden hem op zijn minst gunnen weg te rennen, of hem waarschuwen. Maar wat kan het jou schelen? Rot op, ga weg, laat me met rust." spuugde hij voordat zijn vacht recht overeind in de lucht stak. Misschien had ze toch gelijk, hij was hoog op de grens om haar aan te vallen.

"Dat heb ik niet eens gezegd", Snauwde mr. Grumpypants, en op een of andere manier moest Canarypaw er wel een beetje om lachen. Katers waren ook zo makkelijk om op te fokken. "Die steen sprak wel voor zichzelf." Zei ze met een glimlach. Als ze niet weg was gesprongen had die haar hoofd geraakt was ze waarschijnlijk wel buiten westen geraakt. Flamepaw had het dan misschien wel niet met opzet gedaan, maar als ze het er maar inwreef beschermde ze misschien nog wat andere clanleden voor vliegende stenen en toekomstige hersenschuddingen. "En bemoei je met je eigen zaken, mousedung." Zei Flamepaw waarna hij haar de rug toekeerde. "Daar ben ik ook mee bezig." Zei ze, nog steeds een beetje geamuseerd. Bij haar volgende woorden draaide Garfield zich om, en keek haar heel intens aan. Ze glimlachte vriendelijk terug. "Ze konden hem op zijn minst gunnen weg te rennen, of hem waarschuwen. Maar wat kan het jou schelen? Rot op, ga weg, laat me met rust." Snauwde hij haar toe, maar Canarypaw was niet van plan om de eerste te zijn die wegliep. Dat voelde teveel als verliezen. Ze was eigenlijk van plan te zeggen dat je Starclan niet altijd hoefde te begrijpen, en dat Rustscar waarschijnlijk nu toch een beter leven had, maar ze wist dat grumpy mc grumpkins daar geen behoefte aan had op het moment. "Je lijkt nu wel een beetje op een aggresieve egel zo." Plaagde ze dus maar. Hij leek er echt op, zo met zijn wortelkleurige vacht zo in de lucht.

"Die steen sprak wel voor zichzelf." Ondanks dat de kattin glimlachte bleef de rode kater haar strak aankijken. Zijn ogen nogsteeds tot spleetjes versmald. Moest ze maar niet in de buurt zijn. "Daar ben ik ook mee bezig." antwoordde de kattin nadat hij haar gecommandeerd had met haar eigen zaken te bemoeien. "Daar komt niet veel verbetering in." bromde hij. "Je lijkt nu wel een beetje op een aggresieve egel zo." Hij keek haar vijandig aan. Zijn groene ogen fonkelden met woede. "Hoor wie het zegt. Degene die zelf een mislukte egel is." siste hij tussen zijn tanden door. Hij wist niet waarom, maar de laatste tijd werkte de hele Clan hem op zijn zenuwen. Zijn klauwen schoten uit zijn hulzen. Het walgde hem dat katten hem uitscholden of vernederden. "Waarom rot je gewoon ook niet op naar StarClan?!" snauwde hij luid. Zijn staart zwiepte boos heen en weer.