I'm not speeking, Okay?! ~Darkpaw~

Na even te wezen jagen merkte Darkpaw dat hij een vreselijke dorst had. Tot zijn opluchting hoorde hij het zachte stromen van de Little Creek. Met een hevige pas wandelde hij erheen en wilde net een slok nemen toen hij merkte dat hij niet alleen was. Een gitzwarte kater keek hem geïrriteerd aan. Had hij soms iets verkeerds gedaan? "D-dag Snakeeyes," mauwde hij kort en stamelend. Hij richtte zijn ogen op de grond. Nu hij de blik van de kater had gezien durfde hij niet zo goed meer een slok nemen en besloot naast de beek te gaan zitten. 'Waarom ben jij toch altijd zo verlegen?' snauwde de stem van Duivel, zo had hij de gemeenste stem genoemd die dikwijls door de andere stem, Duiveltje, werd nageaapt. 'Ja, schijtlijster,' gniffelde Duiveltje. Hij wou zo graag brullen tegen die twee rotstemmen, maar besefte dat hij dan nogal geschift zou overkomen. Niet dat hij niet echt gestoord was, want alleen gekken hoorden stemmen in hun hoofd. Zo was het toch?

De kater kwam naar hem toe en dwong zijn hoofd met zijn poot omhoog. Darkpaw keek naar de kater in verwachting een boze blik te zien, maar hij keek hem juist verbaasd aan. Hij moest een zucht onderdrukken, maar zijn gezicht klaarde een beetje op. "Er is niks aan de hand," mauwde hij naar Snakeeyes en keek naar diens gezicht. Hij wist dat de kater al tijden niet meer had gesproken, de echte reden wist hij niet, maar hij vermoedde dat het was vanwege zijn broer. 'Zie eens wat een zielepoot hier voor je staat,' spotte Duivel. 'Dood hem dan!' vervolgde Duiveltje gretig en met zijn afschuwelijk schrille stem. Hij boorde zijn nagels in de grond, uit schrik dat ze zijn lichaam weer zouden overnemen in een poging Snakeeyes te doden. Deze keer zou hij dat niet laten gebeuren. Deze keer wist hij hoe hij het moest tegenhouden.

De zwijgende kater wenkte hem met zijn staart. Dark begreep het niet. Waarom zou hij zich verzetten als het geen nut had? 'Omdat alle katten, met jou als uitzondering, dom zijn,' klonk de stem van Duivel. Hij haatte het dat die stem altijd zo deed, het was vreselijk irritant. Hij negeerde het schorre gegrinnik van Duiveltje en liep naar de kater toe. "Wat is er?" mauwde hij nietsvermoedend. Dat veranderde echter toen hij de blik van Snakeeyes zag. Het was duidelijk dat hij wilde dat hij iets zei. Maar wat het ook was, dat zou hij niet doen. Hij kende de kater amper.

De klauwen van de zwarte kater krasten in de grond. Dark vroeg zich af wat hem zo boos had gemaakt. Hij wou het net vragen toen Snakeeyes naar hem keek met een dodelijk kille blik. Het joeg hem angst aan. Voorzichtig schuifelde hij iets naar achter, maar hij stond niet op. "Euhm..." stamelde hij. "Is er iets?" Het zware gelach van Duivel galmde in zijn hoofd. Hij wilde dat het ophield. Zijn hoofd gonsde door het gelach en het werd er niet beter op toen het schrille lachje van Duiveltje werd toegevoegd. Dark gromde en sloeg met zijn poten in het rond. "Ga weg!" brulde hij zo luid als hij maar kon. "Ga toch weg!" Maar in plaats van weg te gaan lachten de stemmen nog luider. Steeds luider en luider totdat hij het gevoel had dat zijn hoofd ging exploderen. Hij wist dat zij de pijn ook konden voelen, dat werd tijd. Hij voelde het gewoon, alles in zijn hoofd was terug stil, behalve dan de echo van de twee lachen. Langzaam verdween ook dat. Het was eindelijk weer stil. En toen realiseerde hij zich dat er nog steeds een kat bij hem in de buurt was. Oh, nee...