In the eye of the storm

Haar buikvacht schuurde tegen de ruwe, kale grond. Er lag sneeuw op, die hard was door de vorst en onregelmatig door de afdrukken van kattenpoten en prooipootjes. De meest verse van hen waren die van een konijn, die blijkbaar één van de lateren was die in winterslaap ging. En als het aan Dovepath lag, ging ze nooit in winterslaap. Steeds dichterbij sloop de grijze poes, haar groene ogen gefixeerd op haar prooi. Nog één stap.. Nog eentje. En met een sprong die door manen van oefening perfect was, landde ze op het weerloze diertje; Haar scherpe tanden doorboorde de nek van het konijn, waardoor ze levenloos in haar kaken hing. Alweer een prooi voor de clan, die hen zou voeden en levend zou houden. In haar zoektocht naar prooi had de poes amper door dat ze al zo ver naar de rand van haar territorium was gedwaald; het thunderpath lag vlak voor haar.

Eerste post Blizzardwing

Langzaam trippelde de zwarte kater door het ShadowClanterritorium heen. Meestal patrouilleerde hij alleen. De anderen zouden hem alleen maar verslomen. Meteen stonden zijn zintuigen alert bij het opvangen van een WindClangeur, hij kon het nog net onderscheiden van het stinkende Thunderpath. Meteen versnelde hij zijn pas, zigzagde tussen een paar bomen en sprong uiteindelijk de struiken uit. Plots, geen staartlengte van hem vandaan, schoot een Twolegmonster voorbij. Hij was bijna vergeten dat de struik tamelijk dicht bij het pad was. Hij schudde de schok van zich af en richtte zijn blauwe ogen op een grijze poes dat bijna zijn leven had gekost. Nouja, niet expres. Maar als zij er niet was was hij ook niet bijna aangereden. "Wat doe jij zo dicht bij het ShadowClanterritorium?" bromde hij. Ze was niet zó overdreven dicht bij de grens. Innerstar had zelf gezegd dat alles strenger moest worden. Niet dat hij graag naar haar moest luisteren. Maar als het om meer macht en kracht ging stemde hij altijd mee in. Vooral als hij anderen wou manipuleren of 'iets slechts wou aandoen'.

Een tweebeenmonster schoot voorbij. Geschrokken zette de grijze poes een stapje achteruit, haar net gevangen prooi nog steeds uit haar bek hangend. Toen het monster voorbij was, glinsterden er twee kattenogen aan de overkant van het pad. Shadowclan. Dovepath legde haar prooi tussen haar poten en gooide er wat aarde over, zodat de wilde dieren het niet zouden vinden, en zette terug een klein stapje naar voren - maar niet te dicht bij. Bij zijn woorden snoof ze even. "Sinds wanneer is het verboden om op je eigen gebied te zijn?", vroeg de Windclan warrior, haar houding vastberaden. Ze deed niets verkeerds, en ze zou zich dus ook niet moeten gedragen alsof ze iets verkeerds deed. "Daarbij, ik kan aan jou hetzelfde vragen."