Is This Supposed To Be A War Of Fullblood Warriors? (Lynxfang)

Oorlog. Afschuwelijk veel geweld en bloed. Gevelde katten, haren verspreid over de grond. Gillende, krijsende katten en vele verliezen. Hetgene dat nu aanwezig was. De geur van bloed kon de jonge Apprentice nauwelijks aan. Het deed haar nadenken over haar verleden. Vol angst en eenzaamheid. Had ze überhaupt nog iets te verliezen? Haar grote half-broer de beruchte Whitelion was overleden, zou niet meer terugkomen en het had de hele clan in de greep gehad. Een overleden Deputy liet zijn sporen na. Daarbij had Barksound verteld dat de vissenvreters ermee te maken hadden, dus zouden de geweldadigere katten vast naar Riverclanners uithalen. In hoop voor een goede wraak. Ook had een of andere Riverclanner hun leider in het water geduwd. In de hoop haar te doden of alleen te verzwakken. Hoe het ook was gegaan, de clans stonden niet meer op goede poot met elkaar. De spanning hing bijna in de lucht. Ze was nooit goed met ruzies geweest. Het was over het algemeen een verspilling van tijd en energie. Haar blauwe ogen gleden naar de wilde rivier, die een stroomversnelling had bereikt. Gevaarlijk en wild water waarin waarschijnlijk niet eens Riverclanners goed konden zwemmen. Het zag er op de een of andere manier toch puur en mooi uit. Misschien omdat het deel was van de natuur, net zoals het prooi em de bloemen in de lentezon. Nu was het betrekkelijk koud waardoor de kattin niet al te lang stil kon zitten. Haar ogen gleden weer naar de grens waar ze een vacht ontdekte in de witte sneeuw, vooral omdat die afstak tegen de omgeving. Met vluchtige passen liep ze richting de grens waarna ze aan haar kant van de rivier een blik op de kater wierp. Hij had een warme bruine vacht, en zag er stukken ouder en sterker uit dan zij was. 'He!' Riep de kattin over het geluid van kletterend water uit.

Een Warrior die de kracht en ruwheid uitstraalde waar Kittypets elkaar mee bang maakte, dat was een goede beschrijving voor Lynxfang. Van een afstand zouden katten wel eens twijfelen als ze hem niet kende, voornamelijk omdat hij ook maar het gebied weinig verliet en daardoor buiten de clans niet echt veel kennissen had. Binnen de clans kenden de meeste katten zijn naam wel of hadden ze hem wel een gezien. Maar hij was een van de katten die in de verhalen van Kittypets voorkwam en hij wist van zijn status. Lynxfang wist dat als hij iemand van een andere clan tegenkwam, diegene hem meestal wel bij de naam kon noemen. Het was meestal ook andersom, maar hij wou geen waarde aan hun hechten. Daar had hij zo zijn redenen voor. Lynxfang kwam toch opvallend vaak bij de grenzen, om ze te checken en hij werd ook wel vaak uitgekozen op patrouilles langs de grenzen te leiden. Ook nu had hij zijn prooi begraven en was hij naar de Gorge gegaan. Sinds de spanningen met Windclan leek het hem verstandig om daar wat vaker te kijken. Thunderclan was geen probleem meer en van Shadowclan had hij sinds de samenwerking nog maar weinig gehoord. Nee, Windclan was nu het probleem. Als eerste keek hij naar beneden, het zou niet de eerste keer zijn dat iemand het leven had gelaten in de afgrond. Als ze aangespoeld waren hier was het beter dat hij ze vond. Niet dat het hier elke dag vol met dode katten lag, maar het was beter om het af en toe in de gaten te houden. Er was niks vreemds te zien. Hij verstevigde de geurmarkeringen van zijn clan en wou weer verder lopen om verderop te checken, totdat een stem hem deed opkijken. Aan de overkant stond een Apprentice van de Windclan. Wat moest ze van hem? Lynxfang keerde zich volledig om en ging wat dichterbij de rand staan. ''Hoi daar''riep hij terug over het kletterde water heen. Er waren betere plekken om elkaar aan te spreken van een afstand.

De kater die ze had aangesproken leek de geurmakeringen te versterken. Iets dat normaal door een patrouille gedaan zou worden, waardoor het haar verbaasde dat er geen andere Riverclanner in de buurt te vinden was. Hij leek zich verder van de richel te verwijderen totdat ze een vriendelijke groet boven het water uit riep. Hij draaide zich volledig om en liep meteen dichter naar de richel toe waar hij bleef staan en een blik naar haar toe wierp. 'Hoi daar,' riep de kater terug. Het geluid van zijn stem ging bijna verloren door het kletterende water en de afstand. Gelukkig had ze een prima gehoor. 'Wie bent u?' Vroeg de kattin netjes en enigszins nieuwsgierig. Hij was misschien van een vijandelijke clan maar ze kon geen greintje kwaadaardigheid bij hem ontdekken. Noem haar maar naïef maar ze geloofde nooit dat katten het pure kwaad bezaten. Ze waren in ieder geval niet kwaadaardig geboren. Haar halfbroer die tevens overleden was, had nooit een perfecte schone lei gehad. Er stonden veel kwaadaardige daden aan hem toegeschreven, hoe dan ook, de jonge kattin had ook zijn liefdevolle, beschermende kant gekend. Dat een kat een fout maakte betekende niet dat de hele clan achter zijn daden stond. Er was niets voor niets een Warrior Code waarop met dat soort situaties werd terug gegrepen.