[Clantopic] Wind of Change

De spanning in het kamp was hoog. Het feit dat de kater nu de leiding had, en zowel Shrew als Inner weg waren maakte dat vele katten wel doorhadden dat er iets aan de hand moest zijn. Tall ook. Zodra zijn moeder, en vader, niet terugkwamen van de patrouille werd het hem snel duidelijk dat iemand eropuit moest. Zijn moeder was niet meer de sterkste, en zijn vader niet de jongste. Dat nam niet weg dat beide katten sterk waren, maar aan elke kracht zat een limiet, en akelige voorgevoelens probeerden de jonge kater wijs te maken dat het limiet van zijn ouders bereikt was. Toch weigerde hij hierin weg te zinken, en spendeerde zijn tijd met het rondbrengen van met water doordrenkt mos. Drinken was belangrijk als je Greencough had, en goed eten was belangrijk als je gezond wilde blijven. Vandaar dat er nu nog een paar katten aan het jagen waren, maar die moesten zo wel weer terugkomen.
Net als Innerghost, en zijn ouders.

Note: Open voor de hele clan

Lightningpaw kwam net terug van zijn jacht en liep met twee muisjes in zijn bek het Shadowclan kamp binnen. De 2 muisjes waren allebei dun dus de jonge kater zou zo weer opzoek moeten gaan naar meer prooi, maar eerst wilde hij deze even op de prooistapel leggen. Toen Lightningpaw de twee muisjes op de prooistapel had gelegd vielen zijn ogen op Tallshadow. Hij had al gehoord dat Tallshadow de leiding had gekregen over het kamp, omdat Innerghost, Shrewstar en Wolftail was gaan zoeken. De leider en haar partner waren namelijk niet teruggekomen van hun patrouille en dat kon niet veel goeds betekenen... Lightningpaw kon zich niet voorstellen hoe Tallshadow zich nu moest voelen, Shrewstar en Wolftail waren namelijk zijn ouders... Even aarzelde Lightningpaw, maar uiteindelijk liep hij toch naar Tallshadow toe. "Hey Tallshadow, gaat het?" vroeg hij voorzichtig. Nadat hij dat gezegd had kon hij zichzelf wel een klap voor zijn kop geven natuurlijk ging het niet goed, zijn ouders waren soort van vermist. "Shrewstar en Wolftail zullen vast zo terug komen, ze zijn waarschijnlijk gewoon een wandelingetje aan het maken, alles komt wel goed." vervolgde hij snel. Misschien was dit beter? Hij wist het niet...

De grijze kater was minder gespannen als de meeste van de clan. Hij vond het allemaal natuurlijk ook vrij stressvol dat veel belangrijke en gerespecteerde katten het ineens tijd vonden buiten een rondje te lopen. Maar hij had ook besloten dat je met piekeren nergens kwam en had zich dus gericht op zijn werk. Hij had zich gekeerd tot de zieke en zwakken en duwde in verschillende monden dezelfde platen. Het was erg dat de ziekte nu kwam, net nu Leaf-Bare aan het vallen was. De planten zouden geen zaad meer brengen en het ging snel zo. Misschien moest hij zelfs eens gaan overweging at hulp te vragen aan de andere Med. Cats. Gewoon zodat de voorraad wat breder werd. Even keek hij op en zag dat Tall hem hielp door water rond te brengen. Aangezien de kater bij hem inwoonde was het logisch dat hij af en toe wat hielp. Maar nu wist Ace het zelfs met zijn verstand te zeggen dat die kat aan het piekeren was. Het was logisch als het je ouders waren die verdwenen waren. De grijze tabby besloot dat het maar zijn taak was de ander wat af te leiden, dus zette hij de pas in. Tegen de tijd dat hij er was werd Tall al vergezeld door een apprentice, Lightningpaw. Ace was zelf ook niet de soepelste in woorden, maar zelfs hij wist nog dat de actie van de app niet succesvol zou eindigen. Hij knikte even naar beiden en keek toen zijn pic aan. "Hey dude, zin om te helpen met nesten uitruimen straks? Je weet hoe goed ik erin ben met opbouwen" Het was duidelijk dat hij een poging deed Tall wat af te leiden. Hij moest ook iets.

Hij was even verzonken in gedachten, en schrok dus op door de apprentice die naar hem toe was gekomen. Even knipperde hij met zijn ogen, en wilde wel uitleggen dat het nee, niet goed ging, en ja, dat het logisch was dat hij het niet cool vond dat zijn ouders weg waren. Maar dat deed hij niet, want Lightning bedoelde het goed, en wie was Tall om goed gedrag af te keuren? Vandaar dat hij glimlachte en knikte naar de jonge kater, het ging prima met hem naar omstandigheden. Al bleek dat veel katten daar anders over dachten, want plots stond Ace naast hem met de meest doorzichtige poging hem af te leiden ooit gedaan. De kater kon het niet helpen maar schoot in de lach. Het zou wel goedkomen met zijn ouders, en met zulke katten om je heen, die zo 'subtiel' mogelijk ~~niet dus~~ probeerden je af te leiden en op te vrolijken, was het onmogelijk echt te blijven piekeren. Hij gaf Ace grinnikend een duw. "Het komt wel goed," Zei hij tegen de twee, en tegen zichzelf. "En met mij gaat het prima," Sort of. Beter nu in ieder geval.

Lightningpaw was zo blij toen Acefray erbij kwam staan. Acefray was misschien wel beter in het steunen van Tallshadow. "Hey dude, zin om te helpen met nesten uitruimen straks? Je weet hoe goed ik erin ben met opbouwen." zei Acefray. Of niet... Het bleek dus dat Acefray ook niet zo goed was met woorden, geweldig. Gelukkig begreep Tallshadow dat Lightningpaw en Acefray het beide goed bedoelde. "Het komt wel goed," zei Tallshadow. "En met mij gaat het prima," vervolgde de warrior. "Gelukkig." mompelde Lightningpaw, meer tegen zichzelf dan tegen de twee oudere katten. "Acefray, als je wilt kan ik ook wel helpen met de nesten." bood Lightningpaw aan. Alles was beter dan hier een beetje hopeloos te blijven staan en te zitten piekeren.

Blijkbaar was zijn geweldige woordkeuze doorzien. Damnit. Toch grijnsde hij even schuin en duwde met zijn brede lichaam weer terug. "Denk maar niet dat je nu onder je opruimtaak vandaan komt. Je moet gewoon huur betalen, of ik gooi je buiten" Alsof hij dat ooit zou doen. Hij had trouwens Tall niet eens uitgenodigd bij hem in te wonen, de tabby was gewoon eens in zijn den gaan liggen en niet meer weggegaan. Dat was toen Lionroar bij de clan kwam. Natuurlijk hadden ze bij hem veel ruimte en een leuke sweer, dus zijn pic was niet meer weggegaan. Hier maakte Ace nu wel misbruik van, want hij had nog veel gepland, waaronder een verbouwing. Toen Lightning ook aanbood te helpen keek hij tevreden. "Graag zelfs, betekend nog minder nesten die ik uit moet ruimen" Daarbij mocht hij het kamp niet uit, hij had kamparrest na zijn avontuurtje. Oeps.

Veel tijd met haar moeder bracht ze nog steeds niet door, haar vader zocht ze ook nog maar weinig op. Slatefur was ze wel regelmatig bij te vinden, in de Eldersden, haar steunen en verzorgen en haar weer zelfverzekerd maken, maar dat ging niet makkelijk. Roughpaw geeuwde terwijl ze de apprentice den uit liep. Deze avond zou ze op patrouille gaan dus had ze de hele dag mogen slapen zodat ze fit was voor de nachtpatrouille. Ze zag hoe iedereen bezig was en had niet door dat Innerghost én Shrewstar niet aanwezig waren. Acefray, Lightningpaw en de grote angst van Slatefur waren samen, waarschijnlijk gingen ze nesten verschonen. Roughpaw liep echter naar de prooistapel en kuchte lichtjes. Ze had een kriebel in haar keel, maar zei er verder geen woord over. No way dat zij ziek ging worden. Geen haar op haar mooie jonge kop. Ze keek echter naar de prooistapel maar zag dat er nauwelijks wat lag, ze had dan de hele dag niet gegeten, maar het voelde verkeerd om wat te pakken, dus staarde ze er enkel hongerig naar. Het muisje die daar lag trok haar meeste aandacht, die rook zo lekker.

Onrustig wandelde de jonge poes door het kamp, nu Shrewstar en Innerghost allebei weg waren kon ze niet veel anders doen dan zich zorgen maken. Bovendien, Innerghost was haar tante, die wilde ze echt niet ook nog kwijt raken. Een stukje verderop zag ze drie katers staan, waren dat niet Tallshadow en Acefray? De laatste herkende ze niet echt. Haar blik bleef rusten op Tallshadow, hij had nu toch de leiding? Ze slikte even, het waren tenslotte zijn ouders die kwijt waren. Langzaam wandelde ze naar hen toe, en ze luisterde even naar het gesprek. Ze hadden het over nesten schoonmaken ofzo, misschien kon zij ook helpen? Ze vroeg zich af of de katers haar überhaupt kenden, waarschijnlijk niet. Bijna niemand kende haar. "Ehm.. weten jullie misschien al iets meer?" informeerde ze voorzichtig. "Kan ik misschien ook helpen?" voegde ze daar toch nog aan toe. Het zou goede afleiding voor haar zijn.

Hij luisterde half naar het gesprek tussen Ace en Lightning, te snel afgeleid door zijn gedachten om er echt in deel te nemen. In plaats daarvan keek hij naar de uitgang van het kamp, waar zometeen een bekende zwart-witte vacht door zou komen, op de voet gevolgd door een donkerbruine vacht. Hij wist het zeker. Zijn ouders waren sterk, en er was weinig reden om je zorgen te maken. Toch had het sowieso best lang geduurd voor Innerghost was gaan zoeken, en zat er ook al heel wat tijd tussen dat ze was weggegaan en nu.
De kater merkte pas dat hij staarde toen Roughpaw door zijn blikveld heenliep, en schudde eens zijn hoofd om weer bij de les te komen. Geïnteresseerd keek hij naar de jonge poes, geïntrigeerd door hoe goed ze voor de arme Slate zorgde. Het was knap, een poes die zelf nog zo jong was, die de zorg op zich had genomen voor haar blinde zusje. De kater deed het haar niet zomaar na, maar besloot dat een klein beetje extras niet erg kon zijn voor iemand die elk gedeelte van de dag druk was, en dus probeerde hij haar blik te vangen, en knikte naar de muis als teken dat ze hem lekker moest nemen. Hopelijk begreep ze hem, anders was dit awkward. Zijn bezorgde maar warme blik maakte toch wel duidelijk wat hij bedoelde? Vast wel.
Veel tijd daarover na te denken had Tall niet, want plots kwam er een klein poesje aangetrippeld, en brak er een glimlach door op zijn gezicht. Goed dat ook zij op de hoogte probeerde te blijven, dat was om aangemoedigd te worden. "We weten niet meer dan eerst, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ze zometeen terugkomen," Mauwde hij, sterker dan hij zich voelde. "En volgens mij vindt Ace wat hulp altijd fijn Lockedpaw," Voegde hij er aan toe in antwoord op haar tweede vraag, terwijl hij naar zijn vriend naast hem knikte als aanduiding dat hij die bedoelde. Al wist ze dat vast wel.

Haar grijze lichaam dwong zich door de uitgang van de krijgers en en licht knipperende met haar groene ogen keek ze rond. Waarom was het nu in Starclan's naam zo druk? Maar toen zag ze Acefray's gestalte en kon de krijger het niet laten om een zucht over haar lippen te laten rollen. Net wanneer de kleine grijze poes eens wat slaap wou inhalen besloot die rare haarbal om nesten te gaan verschonen? Bijna wou ze hem een moordlustige blik toewerpen maar uiteindelijk besloot Little om zich gewoon terug om te draaien. Echter ging ook dit plan niet door. Haar groene ogen ontmoetten die van Tall en bijna meteen had ze door dat er iets mis was. Zij kende hem door en door en dus was het onmogelijk voor haar om nu niet te zien dat de kater zich alles behalve op zijn gemak voelde. Bezorgdheid wakkerde op als een vuurtje in haar borstkas en zonder nog langer stil te staan trippelde Littlestream op hem af. Haar zachte groene blik priemde zich troostend in de zijne en aangezien ze hier en daar de mogelijke redenen opving, Shrewstar en Wolftail, moest de poes opnieuw zuchten. Haar kopje drukte zich zachtjes tegen zijn borstkas, wat ze best wel handig kon doen aangezien hij letterlijk een kop groter was. Ze wou zeggen dat alles wel goed kwam maar om eerlijk te zijn was ze daar niet zeker van. Tall zou toch niet voor niets zich zo gedragen? Er moest wel een reden zijn.. Het viel nu maar te hopen dat die reden niet gesteund zou worden door de waarheid..

De grote kater deed zijn best sociaal op zijn best te zijn, maar om eerlijk te zijn was hij hierin niet de slimste. Maar goed, ze zouden het hem vast niet kwalijk nemen, je moest al blij zijn dat hij het volhield. Er kwam nog een apprentice bij. De grijze tabby kende de poes al toen ze nog een kit was, en kon nu ook zeggen dat ze een laatbloemer was. Ze was al rond een warrior leeftijd als hij het goed gokte. Ach ja, dat kwam nog wel. Je werd pas Warrior als je er klaar voor was en ze had nog lang de tijd haar volle naam te krijgen. Nu hij er zo over dacht kwam de naam hem weer te binnen; Lockedpaw. Ze had een vraag gesteld, maar omdat de kater wat in zijn eigen gedachtes versukkeld zat duurde het even voor het doordrong. En toen had Tall al gereageerd. "Inderdaad, hulp is altijd gewaardeerd. De nesten liggen immers vol" Hij voegde het laatste toe met een zuchtje. Waarom kon iedereen niet gewoon gezond blijven? Dat had alles een stuk makkelijker gemaakt. "En ik ben mee met Tall, we hoeven niet meteen te gaan stressen als twee katten even weg zijn, ze hebben ook nog een privéleven" Sprak hij maar met zijn Ace-wijsheid. Tjah, wie weet probeerde ze een relatie te redden of even samen tijd door te brengen. Dat kon je ze niet kwalijk nemen. Zijn blik viel hierna op Littlestream, waar hij dus even beleefd naar knikte. Hij zag haar als een vriendin, maar of dat ook echt zo was kon over getwijfeld worden. Toen ze een kopje gaf aan Tall grijnsde hij even schuin terwijl hij rondkeek. Want tja, hij had het geshipt vanaf het begin en het was altijd leuk je gelijk te krijgen. Daarbij gunde hij het beiden katten om iemand te hebben om troost bij te zoeken. Hij wou dat hij hetzelfde kon zeggen over hem en Running.

"I want to forget! Who would choose to be alone,
imprisoned by their broken memories?"

Er lag een zekere blik in haar ogen die ze niet vaak gedragen had. Wellicht een vleug van pijn, wanhoop en zelfs genot. Vreemd hoe zulke dingen samen konden spelen. De geur van haar tantes en ooms bloed leek nog altijd in haar neusvleugels geplakt te zijn en haar witte poten droegen haar sneller dan ze ooit eerder gedaan hadden. Soepel sprong ze over de kale boomstronken die haar pad in de wg stonden. Ze moest de clan waarschuwen terwijl Innerghost en diens dochter de lange weg naar huis zouden moeten gaan met de lichamen van de twee warriors op hun ruggen. Toch kon ze niet helemaal begrijpen waarom zij een relatief grote poes degene was geweest die de melding moest brengen. Het was allereerst niet zo alsof ze goed in de clan lag. Sterker nog met Darkfire als vader en Innerghost die een hekel aan haar had was het een wonder dat ze niet al drie keer de clan uit getrapt was.

Misschien was dat het wel. Innerghost zou vast bang zijn dat ze iets zou flikken tegen de zwarte kattin, de deputy uitschakelen terwijl de leader net overleden was en zelf de macht van Shadowclan op zich nemen, het had nog nieteens zo'n slecht idee geleken nu ze er op terug keek maar het beetje loyaliteit dat ze had jegens de clan die haar opgevoed had had haar weerhouden van zo'n actie uitvoeren. Ze wou kracht en macht, haar vader laten zien dat ze zo veel beter was dan hij dacht, maar aan dezelfde kant wou ze haar loyaliteit tonen. Ze wou geliefd worden door de clan en door haar vader maar die dingen leken niet hand in hand te kunnen lopen.

Slippend kwam ze tot stilstand niet ver weg van de ingang van hun kamp en slaakte een diepe adem terwijjl ze haar ogen sloot. Er was nog een tweede probleem met haar rang binnen in de clan. Zou iemand haar uberhaupt geloven als ze vertelde dat Shrewstar en Wolftail overleden waren.. Zou zij door haar eigen clangenoten gezien worden als een verdachte in hun dood. Wellicht zou Innerghost zelfs wel zo spreken alleen maar om haar lager te krijgen of wellicht het goedspreken van haar verbanning, heaven knows dat Inner niets liever wou dan haar kwijt raken..

Maar Tallshadow was alsnog binnen, Tall zou de waarheid kunnen zien, ook al waren het zijn eigen ouders. Tallshadow was haarr lie.. beste vriend.. Hij zou kunnen zien in de zielloze gele ogen die ze droeg dat ze de waarheid sprak. Stil stapte ze het kamp in meteen opvallend dat het drukker was dan normaal en opnieuw moest ze even diep adem halen de lichte angst wegdrukkend. Ze had geen angst, ze kende dat gevoel niet, dus waarom zou ze zo bang moeten zijn voor de judgement van haar clangenoten.. "Iedereen.. Luister naar mij!" Luid liet ze haar stem over het kamp klinken, wetende dat sommige van deze katten haar nooit hadden gehoord. "Ik heb nieuws.. Snel zullen Russetfur en Innerghost het kamp in komen." Terwijl ze sprak liep ze door hopend dat ze de aandacht vast kon houden en haar emotieloze stem niet tevel verdenkingen konden ophitsen. "Zij zullen de lichamen van Shrewstar en Wolftail dragen.. Beide zijn overleden in een aanval van een vos!" Hoewel de laatste woorden er een beetje hakkelend uitkwamen hoopte de zwart witte kattin met heel haar hart dat iedereen zou geloven dat het werkelijk zo was terwijl haar gele ogen ondertussen zochten naar die van Tallshadow. Zijn reactie zou waarschijnlijk alles gaan bepalen.. En alsjeblieft.. laat die goed zijn.

Foxfire trippelde rustig het kamp binnen. In haar bek hingen twee dode lichaampjes die ze mee kon nemen na haar jacht. Het was misschien niet veel, maar voor Leaf-bare viel het ook nog wel mee. Haar ogen zochten naar een gezelschap. Ze zag Acefray en Tallshadow, waar ook Lightningpaw nog bij zat. Hun lichamen stonden ietwat gespannen. Vragend trok Fox met haar oortje; ze was de hele dag wezen jagen en had dus ook geen idee van de ernstige situatie. Nadat nog een apprentice - Lockedpaw - en Littlestream ook nog bij hen kwamen, werd ze toch wel nieuwsgierig. Ze trippelde naar de grote, fluffy medicine cat toe en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Wat is er aan de hand?" fluisterde ze tegen Ace nadat ze de twee muisjes die eerst nog in haar bek gezeten hadden had neergelegd. Een frons stond op haar gezicht toen ze zag hoe gespannen Tallshadow leek. Heh, juist ja. Toen kwam Sinclaw het kamp binnen. Foxfire spitste haar oortjes om te luisteren wat de zwart-witte poes te zeggen had, nadat deze om aandacht gevraagd had. "Ik heb nieuws.. Snel zullen Russetfur en Innerghost het kamp in komen." waren die weg dan? Juist ja. Een niet-begrijpende frons stond nog steeds op Fox haar gezicht. "Zij zullen de lichamen van Shrewstar en Wolftail dragen.. Beide zijn overleden in een aanval van een vos!" geschrokken hapte de jonge warrior naar adem. Wát? Haar bek kwam ietsje open, alsof ze wilde protesteren. Shrewstar en Wolftail, twee ijzersterke warriors. Shrewstar misschien iets minder op het moment, doordat ze emotioneel niet helemaal lekker zat. Maar dit waren twee katten die prima in staat waren hunzelf te verdedigen. Argwaan kwam in de gele ogen van de rood met witte poes. Het kon niet waar zijn. Met een ruk keek ze om naar Ace. "Acefray?" miauwde ze zachtjes, haar stem leek haar even in de steek te laten. Ze voelde haar ogen prikken - nee, ze zou niet gaan huilen. Ze had het recht niet, ze kende de leader niet goed genoeg. En bovendien was het niet waar. Toch? "Ace?" mompelde ze opnieuw.

Tall keek naar Ace toen die reageerde op zijn stelling dat alle hulp goed was, en trok geamuseerd een wenkbrauw op toen de kater verder ging over het privéleven van zijn ouders. Niet jouw taak Ace, stop met denken, gewoon. Stop. Toch kon de grote kater een grinnik niet laten, en met een minder verzwaard hart kon hij zijn staart om Little leggen toen die naar hem toegekomen was. Bezorgdheid lag nog steeds in zijn ogen, maar het leek haast onmogelijk dat er iets ergs gebeurt was nu het hier zo goed was in het kamp. De poes moest echter wel zijn trillende zucht horen toen hij zijn neus in haar vacht verborg en even de vertrouwde geur inademde. Het deed hem denken aan hoe hij dat altijd bij zijn moeder deed, hoe het makkelijker was als zij er was, en hoe bang hij stiekem was. Hoe bang voor alle mogelijke uitkomsten.

Een bekende geur vertelde hem echter dat zijn leed bijna voorbij was, en meteen schoot het hoofd van de kater de lucht in terwijl hij, plots vol adrenaline, een paar stappen naar voren nam. Hij had gelijk gehad. Sinclaw stapte het kamp binnen, recht voor Tall staande. De kater wierp haar een bemoedigende glimlach toe. Ze mocht het goede nieuws vertellen, dat zijn ouders terecht waren en dat alles goed kwam. Dat ze feest zouden vieren. Dat niets veranderde. "Iedereen.. Luister naar mij!" Zijn glimlach verviel. Te serieus, te formeel. De poes zou dit niet doen als alles goed was. Of wel? Hij weigerde pessimistisch te zijn, niet nu, de gedachten zouden het nieuws alteren de kater was daarvan overtuigd. Het zou goed nieuws zijn. Misschien formeel gebracht, maar goed nieuws."Ik heb nieuws.. Snel zullen Russetfur en Innerghost het kamp in komen." Zijn hart begon sneller te kloppen, hij voelde het in zijn keel en zijn staart trilde met de adrenaline die hij door zijn lichaam voelde gieren. Dit waren de verkeerde namen, de poes versprak zich. Russet en Inner zouden ook wel komen, maar zijn ouders zouden voorop lopen. Trots, hoofd in de lucht, borst vooruit. Sin versprak zich, en even leek het alsof de kater haar wilde verbeteren. Angstig stapte hij nog een stap naar voren. Zijn ogen naar iets van een antwoord zoekende op haar gezicht, zijn blik smekend. Nu kwam het goede nieuws. Nu zou ze hem verlossen. Waarom ontweek ze hem! Waarom sprak ze niet sneller en vertelde ze het gewoon for goodness sake! "Zij zullen de lichamen van Shrewstar en Wolftail dragen.. Beide zijn overleden in een aanval van een vos!"

Daar. Op dat punt eindigde voor de kater zijn leven zoals hij het gekend had. Het besef dat niets, ooit, hetzelfde zou zijn. Vanaf dit moment zou hij 'de kater die zijn ouders verloor', 'de wees', 'de ongelukkige', zijn voor anderen. Op zijn gezicht was enkel ongeloof te zien, terwijl in zijn ogen de paniek die hij voelde opwelde. Zijn hart ging razendsnel tekeer, en zijn staart hing stijf in de lucht. De spanning die de kater op zijn poten uitoefende begon hem pijn te doen, maar de kracht of controle het te verminderen bezat hij op dit moment niet. In zijn hoofd speelden zich alle mogelijke scenarios af die hadden kunnen gebeuren, waarmee dit voorkomen had kunnen worden, maar meteen was er de stem die hem vertelde dat dat oneerlijk was, dat dit was hoe Starclan het geregeld had, en dat hij ermee moest leren leven. Maar wilde hij dat wel? Ergens niet. Natuurlijk niet. Hij had zijn moeder nodig, voor haar wijze lessen, haar raad, haar liefde. Hij had zijn vader nodig voor de kracht, de nuchterheid en de vaderlijke vriendschap. Hij wilde zijn ouders nu al terug, miste ze ook al waren er wel vaker dagen dat hij ze niet sprak. Het gevoel dat zijn laatste gesprek met hen gevoerd was, dat was wat hem had doen verstijven. Dat dit het was, de tijd die hij met ze gekregen had. Wat de kater nu ook deed, het zou hem zijn ouders niet teruggeven. Dat gevoel van machteloosheid was de dader van zijn controleverlies. En toch weigerde hij het hier te verliezen, alles. Nee, het leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Nee, hij had nog niet genoeg tijd met zijn ouders doorgebracht, ze hadden geen kits van hem gezien, en hij had ze zelfs nog niet over Little kunnen vertellen. Maar de tijd die hij met ze had gehad was een mooie geweest, hij had er het optimale uitgehaald, en zelfs al was dat niet zo dan kon hij het nu niet meer veranderen. Dit was het, en hoe hard die klap ook aankwam, Tall mocht niet hier stoppen. Het leven wat zijn ouders hem geschonken hadden moest hij leven ter ere van hen. Ze waren daarboven, keken naar hem, hielden van hem, en met elk moment dat hij ze zou missen zouden ze weten hoeveel hij ook van hen gehouden had. Was dat niet meer dan al die onuitgesproken woorden tussen hen? Gaf het hem niet een sterkere band met zijn ouders? Geen gesprekken, verhulde boodschappen of kille liefde. Dit was onvoorwaardelijk, voor eeuwig, en ze zouden van hem blijven houden ook al waren zij daar en hij hier. Ze zouden hem helpen, zij het in stilte, en ze zouden blij zijn voor hem met elke overwinning. Hij was het hen verschuldigd zijn leven ten volle te leven, voor elke minuut die zij extra hadden kunnen hebben.

Zo stond hij daar, misschien een minuut, misschien tien. Het was in ieder geval lang genoeg voor hem om een diepe, trillerige zucht te slaken, en naar de grond te kijken. Naar de grond knikte hij, eenmaal zacht, voor zichzelf en zijn ouders. Ja pap, ik zal sterk zijn, en ja mam, ik zal wijs proberen te zijn. Voor jullie en mijzelf.
Hierna knikte hij nog eens, harder ditmaal. En keek op het kamp rond. Hij had de leiding tot Innerghost… Innerstar nu. Terug was, en hij zou zich ernaar gedragen. "Dankjewel Sinclaw, voor het geven van dit bericht," Zijn stem was sterker dan hij zich voelde, maar de pijn die plaatsgenomen had in zijn hart was te zien in zijn ogen. Zijn houding was echter ferm, hij was hier niet de enige die iets had verloren, en daarom draaide hij zich om naar de clan. "Dit is voor ons allen een zware slag," Sprak hij, waarbij zijn stem aan het einde trilde. De kater haalde rustig adem om zichzelf te kalmeren, en ging toen verder. "Innerghost en Russetfur zullen zometeen plek nodig hebben om de lichamen neer te leggen," Hij sloot even zijn ogen, niet willen denkende aan dat aanzicht. "Laten wij die alvast gereedmaken, opdat Shrewstar en Wolftail in alle eer die ze verdienen herinnerd en herdacht mogen worden," en de katten die dat nodig hadden in vrede konden rouwen straks.

Het was al avond, te laat voor al die drukte op de open plek. Runningvole liet haar zwart wit gevlekte staart over de ruggetjes van haar twee kittens glijden en slaakte een zucht die bijna onhoorbaar was door haar zachte stem. Ze moest toegeven dat ze wel een beetje nerveus werd door al dat geijsbeer van katten buiten. Ze bevond zich net te diep in de nursery om te horen wat er zich buiten afspeelde en misschien was dat maar beter ook, ze wilde liever geen stress bij haar kittens in de buurt laten komen. De queen krulde zich om haar twee kittens en gaf beide kopjes een zachte lik, voordat ze haar kop op het zachte mos liet neerdalen en haar ogen probeerde te sluiten.
Deze oogleden klapten open toen ze de stem van Sinclaw hoorde. "Iedereen.. Luister naar mij!" weerklonk de luide toon van haar stem door het kamp en ook haar den. De zenuwen in Runningvole's lichaam begonnen de overhand te nemen en ze krabbelde voorzichtig overeind, nog eerst een snuit drukkende tegen de twee kittens. "Mama is zo terug.." murmelde ze snel en trippelde, niet al te gehaast over willende komen, de nursery uit en voegde zich bij de verzamelde katten. In het midden van het kamp zag ze Tallshadow staan die er ook lichtelijk nerveus uitzag, maar verder keken katten vooral nieuwsgierig, misschien een beetje verbaasd dat Sinclaw zo de aandacht had getrokken. Wat was er in Starclans naam aan de hand? "Ik heb nieuws.. Snel zullen Russetfur en Innerghost het kamp in komen." ging de zwart witte poes verder, Runningvole liet een van haar oortjes wat hangen. Misschien was het gewoon een vondst van een andere clangeur op hun territorium? Misschien was het niets ernstigs? De sfeer bleef echter wel zo.. drukkend. "Zij zullen de lichamen van Shrewstar en Wolftail dragen.. Beide zijn overleden in een aanval van een vos!"
Omdat Runningvole zich al bijna afgewend had van het nieuws, wat haar als queen wel zorgen zou baren maar het idee haar kittens voor dit achter te laten was erger, leek ze eerst te geloven dat ze het misschien niet goed had gehoord. Er viel een stilte over het kamp en de queen knipperde een paar keer met haar bewolkte blauwe kijkers. Haar blik viel meteen op Tallshadow en haar hart leek een paar slagen over te slaan. W-wat? Het zwarte puntje van haar staart tikte nerveus heen en weer en al snel begon er paniek in haar kop verschijnen. Steeds sneller begon ze te ademen en haar ogen gleden van kant naar kant. "Nee.. nee.." begon ze fluisterend, tegen zichzelf. Het was maar een grap.. een vreselijke stomme grap.. "Dankjewel Sinclaw, voor het geven van dit bericht," de stem van Tall pakte het verhaal opeens op en de haren op haar nek kwamen overeind te staan. Hoe.. hoe kon hij hier zo makkelijk mee omgaan? Tranen begonnen zich te vertonen in haar ogen en haar schouders begonnen al te trillen. Mama.. papa..
De rest van Tallshadows verhaal deed haar meer pijn dan alles wat ze had meegemaakt bij elkaar. "Laten wij die alvast gereedmaken, opdat Shrewstar en Wolftail in alle eer die ze verdienen herinnerd en herdacht mogen worden," sloot hij af. Een hooggeslaakte jammerkreet ontsnapte uit haar keel en ze zakte door haar voorpoten, die ze vervolgens over haar kop sloeg. Trillend lag ze daar als een zwart wit hoopje vacht.

Opgekruld tot een bolletje, dat na al die manen toch wel wat groter was geworden dan het was toen hij nog klein was, lag hij tegen zijn zusje en zijn moeder aan. Zijn ogen gesloten, maar ver weg van ook daadwerkelijk in slaap zijnde. Hij hoorde het kabaal buiten in het kamp, iets wat naar zijn weten niet gewoonlijk was voor het tijdstip van de dag. Bovendien lag zijn moeder er niet al te rustig bij, hij kon het op de een of andere manier voelen, hoe goed ze ook probeerde het te camoufleren. Toen een stem door het kamp galmde opende hij kort een van zijn gouden oogjes, richting de uitgang starend voor een moment, al werd zijn aandacht snel gelokt door de zwart met witte kattin die hij zijn moeder noemde. Ze was opgestaan en zei dat ze zo terug zou komen. De zwart met witte kater keek haar na, maar sloot zijn gouden ogen niet meer. Nee, hij kon niet meer slapen nadat hij die stem had gehoord, er was duidelijk iets belangrijks aan de hand en als kleinzoon van de almachtige Shrewstar en Wolftail moest hij wel weten wat dat belangrijke was. Even wierp hij een blik op zijn zusje, die zo te zien weinig meemaakte van alle herrie in het kamp. Langzaam maar zeker stond de kater op, het was aan hem te zien dat hij al flink gegroeid was en de kans was groot dat hij een vrij breed postuur zou krijgen en ook in lengte vrij groot zou worden - iets dat hij overduidelijk van zijn vader moest hebben, wiens naam Lightkit nog steeds niet wist.

Eenmaal buiten het kamp gekomen merkte hij de sfeer op. Het was alles behalve vrolijk of opgewekt, zoals de sfeer die wel vaker in de Nursery rondhing. Als kitten zijnde wilde hij natuurlijk meteen terugkrabbelen naar de fijne omgeving van de Nursery, hij had deze sfeer namelijk nog nooit gevoeld in het kamp en het was geen fijne sfeer. Vele andere kittens zouden op dat moment waarschijnlijk weer teruggegaan zijn, zoals Queens hen vaak bevolen op zulke momenten niet de Nursery uit te komen - waarschijnlijk ter bescherming van hun tedere zieltjes. Zijn gouden ogen merkten echter zijn moeder op, kort nadat zijn oren de woorden die Sinclaw had uitgesproken hadden opgevangen. Zijn grote voorbeeld zakte daar in elkaar na een grote jammerkreet te hebben uitgeslagen en bleef daar als een zielig hoopje vacht op de grond liggen. Hij wist voor een vrij lang moment niet wat hij moest doen en stond daar dan maar aan de zijkant van de Nursery machteloos naar zijn moeder te kijken. Uiteindelijk wist hij in beweging te komen, richting zijn moeder. Zachtjes slikte hij, voordat hij zijn hoofdje tegen haar hoofd aan bonsde - als een soort kopje. "Het is oké, mama." Mompelde hij zachtjes, zijn neusje zachtjes tegen haar voorhoofd aandrukkend. "Ik ben er voor je."

Ace deed zijn best de stemming erin te houden, maar het had weinig zin. Hij duwde zijn oortjes even naar achteren en keek opzij, waar Foxfire aangelopen kwam. De kattin was een goede vriendin van de kater geworden, al helemaal na dat avontuur met Bloodclan. Net toen hij wou reageren en uit wou leggen dat Shrewstar en Wolftail kwijt waren kwam Sin binnen gelopen. Hij beschouwde de gevlekte poes als iemand van zijn vriendengroepje, en iemand die ook moest gaan helpen als hij ging verbouwen, dus zijn blik stond vol vertrouwen op de kattin gericht. En toen kwam het nieuws. Het duurde even voor het doordrong tot de kater, maar hun leader en diens partner waren dood. En nog belangrijker, de ouders van zijn beste vriend en zijn partner. Even stond de kater daar wat te staren, niet inzien dat hij ook iets moest doen. Hij keek pas op toen hij Fox zijn naam hoorde zeggen en keek haar even in de ogen, met spijt erin. "Sinclaw liegt niet" Hij drukte even troostend zijn snuit tegen haar wang aan. Dit was voor heel de clan moeilijk. De kater kende zich geen Shadowclan zonder Shrewstar, en Fox al helemaal niet. Hij keek opzij naar Tall, die nu ook begon met zijn spreken. Het was duidelijk, ruimte maken. Ace duwde even met zijn schouder tegen die van zijn vriend aan, alsof hij wou zeggen dat hij er niet alleen voor stond. Hierna keek hij terug naar Fox. "Fox, zou je uit mijn den de Lavendel willen pakken? Drie takjes, ze liggen op de droogplek" Hij wist dat de rode kattin ze zou kunnen vinden, ze had hem immers een tijdje gestalkt toen ze nog jonger was. De Lavendel zou bij de lichamen gelegd worden zodat de doodsgeur bedekt werd. Het was respectvoller dan om zomaar te laten liggen. Hij had zijn zin nog niet afgemaakt en hij hoorde een bekende kreet. Ace draaide zich als gestoken om en keek naar de in elkaar zakkende Runningvole. Hij wist beter dan zich hiermee te moeten bemoeien, maar hij kon het niet aanzien. Wat verontschuldigend keek hij naar Fox en Tall, waarna hij naar de kattin schoot. Ondertussen was ook zijn zoontje aan komen lopen en deed een poging zijn moeder te troosten. Hij drukte zijn kop voorzichtig in de hals van de rouwende poes, om hierna troostend zijn staart om haar heen te slaan. Hij deed zijn best er voor haar te zijn en hoopte dat hij het niet erger ging maken, maar hij kon het gewoon niet aanzien. Nog altijd hielt hij van de kattin en zijn kroost. Maar wat kon hij doen om deze pijn te verzachten? Twee ouders in een keer was heel hard. Hij kende het nog van zijn moeder. Zijn oren waren verdwenen in zijn vacht en hij ademde eens diep uit. Starclan stond hun bij.

Toen Acefray haar aankeek, keek ze zoekend in zijn ogen. Was het waar? Zijn blik zei genoeg; hij geloofde Sinclaw. Meteen keek Fox weer weg. Nee, ze wilde het niet geloven. Shrewstar en Wolftail waren twee sterke katten geweest, die konden niet zomaar verslagen worden door een vos. Een vos! Wat voor kracht had een vos om twee warriors te verslaan? Ze voelde de snuit van Ace tegen haar wang aan en ze trok haar kop een beetje weg. "Nee," beet ze hem toe. "Het is niet waar." vervolgde ze en haar oortjes gleden in haar nek. Ze geloofde het best, maar ze wílde het niet geloven. Ze voelde dat Acefray haar opnieuw aankeek en langzaam keek ze omhoog naar de grote kater. "Fox, zou je uit mijn den de Lavendel willen pakken? Drie takjes, ze liggen op de droogplek." vroeg hij haar en ze fronste. Waarvoor hadden ze lavendel nodig? Naast een lekkere geur deed het niets, voor zover zij wist. Maar toch knikte ze ferm, waarna ze zich omdraaide en zijn den binnenliep. Voordat ze naar binnenliep draaide ze zich nog even om, om te kijken hoe de rest van de clan reageerde. Ze zag hoe Acefray naar Runningvole toeliep en troostend zijn kop in haar hals drukte. Runningvole was haar beide ouders verloren. Maar nee, het was niet waar, Sinclaw loog. Straks zou Shrewstar gewoon terugkeren met Wolftail die haar op de voet volgde. Misschien wat wondjes, maar een vos konden ze makkelijk verslaan. Fox draaide zich weer om van het verdrietige tafereel en liep de medicine cat den in, waarbij ze is goed om zich heen keek. De droogplek, waar was dat precies? Het was niet zo dat ze hier niet vaak genoeg geweest was, het lag aan het feit dat ze op het moment niet zo helder na kon denken. Ze schudde haar vacht uit waarbij ze hoopte de stress ermee weg te schudden en keek nog is goed om zich heen. Naar links, dan liep je er recht tegen aan. Ze keek naar de inham waar een aantal plantjes lagen te drogen. Ze snuffelde is goed en pakte vervolgens drie paarse, sterk ruikende takjes. Lavendel. Ze keek er nog is naar; nog niet helemaal zeker van haar zaak. Wat moest Acefray hiermee? Toen bedacht ze zich één reden waarom. Dan stonken de lichamen niet zo. Weer kwamen er tranen opwellen maar ze drukte ze terug. Ze moest sterk blijven. Ze hadden al één warrior die was ingezakt in haar verdriet en ze hoefden er niet meerdere te hebben. Bovendien vond Fox niet dat ze het recht had om een potje te lopen janken om haar dode leider; ze was een warrior en moest sterk blijven, ze had niet eens een persoonlijke relatie gehad met Shrewstar. Steeds verbeterde ze haarzelf in haar kop. Ze had niet eens een persoonlijke relatie met Shrewstar. Shrewstar was er nog steeds. Ze kon niet geloven dat de sterke leidster dood was. Dus bleef ze het ontkennen. Eerst zien, dan geloven, toch? Met de lavendel voorzichtig vastgehouden in haar bek trippelde ze de medicine cat den uit. Ze liep naar Ace toe en tikte hem aan met haar roodzwarte staart, waarna ze de plantjes op de grond liet vallen. "Hier is het," miauwde ze vervolgens, maar ontweek zijn blik. De pijn die ze in zijn ogen had gezien wilde ze niet nog een keer zien want dat zou bevestigen dat het echt waar was. Het was niet waar, het was allemaal nep. Een spel. Een grap. Nep.

ironsoul

Then reality comes like a slap to the face

De dag was rustig en kalm verlopen, geen kat die had kunnen voorspellen dat er later zoveel tumult zou zijn. Het was maar dat hij de afgelopen dagen niet goed had geslapen, de reden daarvoor waren zijn eigen gedachten, en daardoor was hij bijna meer dood dan moe. Daarom probeerde hij nu korte periodes te slapen, om wakker te kunnen blijven als het nodig was. Het was ook daardoor dat hij de kracht en motivatie niet kon opbrengen toen hij een paar warriors uit hun den naar buiten hoorde gaan. Zelfs toen het gepraat meer en meer aanzwol, en de sfeer in het kamp van verwarring naar spanning ging, bleef Ironsoul gewoon liggen. Met zijn oren in zijn nek probeerde hij terug in slaap te vallen. Want wat kon er nu zo serieus zijn dat ze hem er voor nodig hadden? Het was niet dat ze werden aangevallen ofzo.

Maar de slaap kwam niet meer, en toen hij ineens een stem hoorde die uitstak boven alle andere, opende hij zijn ijsblauwe ogen en kantelde zijn oren terug vooruit. Met een paar slome passen liep hij naar de ingang van de warriors den, en liet zijn lichaam door de opening glijden. Zijn ogen schoten naar Sinclaw, die dus duidelijk een boodschap had voor de clan. "Ik heb nieuws.. Snel zullen Russetfur en Innerghost het kamp in komen." Sprak de poes verder, waarop Ironsoul even zijn ogen wat meer dicht kneep. Russetfur en Innerghost waren onderweg naar het kamp? Waarom waren ze zelfs op dit uur buiten? Niemand had hem iets verteld. "Zij zullen de lichamen van Shrewstar en Wolftail dragen.. Beide zijn overleden in een aanval van een vos!" Vervolgde Sinclaw toen, waardoor zijn ogen terug wijd open vlogen. Wat? Wat??

De zwarte kater stond op, zijn blik vol ongeloof en shock. Shrew, dood? Door een vos?? Zijn staart zwiepte heen en weer, hij hoorde amper nog wat Tallshadow zei, vooral ook omdat de kater er zich gewoon bij neer leek te leggen. Ironsoul zat zelf nog in de ontkenningsfase. Shrewstar en Wolftail waren niet dood. Misschien gewond, heel erg gewond, maar dood? Waarom zou StarClan dit doen, hun leider wegnemen, wanneer ze hen het meest nodig hadden? Iron ging weer zitten, in de schaduw van zijn den, wachtend tot Russetfur en Innerghost terug waren, zodat hij met zijn eigen ogen kon zien dat Sinclaw de waarheid had gesproken..

Hij merkte de reacties van de andere katten nauwelijks. Het hoofd van de kater draaide overuren in combinaties om hem rustig te houden en tegelijkertijd het nieuws van net nog goed te verwerken. Pas toen een al te bekende stem zijn oren binnendring kromp hij even ineen van de pijn die het hem deed de schreeuw te horen. Running was het ongetwijfeld niet met zijn aanpak eens, wanneer wel? Hij wilde naar haar toe, haar helpen en met haar de pijn delen die alleen zij ook nog kon begrijpen en voelen, maar het was onmogelijk. Ze zou hem niet willen, en bovendien was Ace er al bij. Naast haar voormalige partner zou Tall overbodig zijn, en dat kon hij er nu niet bij hebben.
Daarom bleef de kater staan waar hij was, in de houding van net. Trots, de borst vooruit gestoken. Wel sloot hij zijn ogen, durfde de wereld niet te zien, niet te laten zien. Zijn gezicht vertoonde geen tekenen van emotie, alles en het enige wat zijn verdriet verried waren de tranen die een voor een hun weg langs zijn gesloten oogleden vonden. Tranen voor hem alleen. Voor hem, en voor zijn ouders.

Onderwerp: Re: [Clantopic] Wind of Change