[Clantopic] Wind of Change

Hij had veel gemist, vond hij. De jonge kater trippelde richting de groep katten. Het viel hem best op dat hij een kopje kleiner dan hun was. Maar hij was immers nog een Apprentice. Zijn ambere ogen waren gericht op Sinclaw tegen de tijd dat ze begon te spreken. "Iedereen.. Luister naar mij!" De bruine tabby kantelde zijn kop richting de zwartgevlekte poes. "Ik heb nieuws.. Snel zullen Russetfur en Innerghost het kamp in komen. Zij zullen de lichamen van Shrewstar en Wolftail dragen.. Beide zijn overleden in een aanval van een vos!" Zijn ambere ogen werden groot en wijd van schrik. Hij zelf wist niet hoeveel levens Shrewstar nog had. Wolfpaw lette niet zo goed op dit soort dingen. Echter was een warrior, Wolftail, gestorven. En die had maar 1 leven. De jonge kater hield zich stil en tikte met zijn staart de grond aan. "Gecondoleerd..." zei hij zachtjes tegen iedere kat die het kon horen. Hij boog zijn kop uit respect en verdriet. Nogal verward door de situatie liep hij naar de Medicine Cat toe. "Hey, Acefray." mauwde hij, beschaamd over het feit dat hij de rare vraag zou stellen. "Hoeveel levens heeft Shrewstar nog?" Zijn gele ogen keken in de zijne. Niet van bewust over dat het haar laatste leven was.

Zoveel werd nu op haar schouders neer gelegd. Nu werd er van haar verwacht dat ze de clan zou gaan leiden. Tijd om te rouwen zou ze niet krijgen, omdat ze nu meteen in haar nieuwe rol moest stappen. Maar was ze er klaar voor? Shrewstar, haar leader tevens haar beste vriendin was dood en het sloopte haar vanbinnen. Ze had nooit geaasd op de leidersrang, ze had er weinig over na gedacht. Ze had gewoon aan het hoofd gestaan met Shrewstar voor vele moons en dat was nu niet meer. Ze moest gaan nadenken over een nieuwe deputy en om deze keuze te maken had ze tot de volgende moonhigh. Haar poten voelde zwaar en het sneeuw tien keer zo koud als normaal. Het leek alsof ze elk moment kon neer storten, al liep ze ferm door met Shrewstar op haar rug en Russetfur bij haar, met Wolftail. Ja, dat was ook een warrior die ze verloren hadden, de partner van Shrewstar, niet zo'n goede vriend van Innerghost, maar wel een waardige, één van de beste warriors die Shadowclan had kunnen hebben. Hem waren ze nu ook verloren. Aan vossen, dat maakte het voor haar nog erger. Aan een stel vossen. Ze kon het niet geloven dat ze haar beste vriendin en een loyale warrior was verloren aan vossen. Ze drukte haar kaken strak op elkaar terwijl ze zich verder een weg door de kou heen baande. Ze keek star voor zich uit, wachtend tot ze het kamp passeerde. De clan zou geschokt zijn, maar voorbereid, gezien Sinclaw ze op de hoogte had gebracht. Ergens vroeg ze zich af of ze de niet zo goede warrior zouden vertrouwen. Mentaal stabiel was ze namelijk niet echt, in haar ogen. Maar goed, ze hadden iets gemoeten en Sinclaw was gewoon tot warrior benoemd.
Het kamp kwam inzicht en dat gaf toch een lichte gevoel van opluchting. Leopardgaze zal straks bij haar zijn en dan zou ze haar kop op zijn schouder kunnen laten rusten. Haar familie zou er ook zijn en daarbij ook haar clan. Samen zullen ze rouwen, terwijl ze zich dan ook klaar zou moeten wachten voor een lange toch morgen, naar de Moonstone. Ze was er niet klaar voor, maar keuze had ze niet. Dus ze moest er wel klaar voor zijn, ze moest zichzelf dwingen omdat te gaan geloven. Daar had ze echter maar een nacht voor. Met het zware, koud geworden lichaam van Shrewstar drong Innerghost eerst het kamp binnen, gevolgd door haar dochter. Ze ontweek de blikken van de anderen, maar voelde de geschokte blikken wel op haar en het lichaam van Shrewstar branden. Waarna er nog meer gestokte ademhalingen klonken bij het aanbeeld van Wolftail. De plek waar gerouwd zou worden om de twee verloren katten was al opgemaakt en daar legde ze het lichaam van Shrewstar niet. Helaas niet mooi versierd met bloemen, zodat het zou lijken als of ze sliep, maar mooi genoeg. Innerghost slaakte een zucht waarna een traan over haar wang rolde. Ze zou nu de clan moeten aanspreken als de nieuwe leader van Shadowclan. Innerghost sprong op de hoge rots, waar Shrewstar gewoonlijk had gestaan. Ze haalde diep adem en wenste om zoveel mogelijk kracht van Starclan om haar te steunen. "Katten van Shadowclan," begon haar stem, zo krachtig mogelijk, maar ietwat verstikt met verdriet. "Zoals Sinclaw jullie al op de hoogte heeft gebracht, moet ik helaas bevestigen dat Shrewstar en Wolftail niet meer in ons midden zijn. Dapper hebben ze gestreden tegen vossen, maar dit heeft hun leven gekost. Shrewstar zat op haar laatste leven en heeft deze verloren in deze strijd," vertelde de ze. "Dan kunnen jullie nu jullie vaarwel zeggen," vervolgde ze, waarna ze van de rots afsprong. Misselijk, niet wetend of het goed was geweest wat ze had gezegd. Nooit had ze zich zo onzeker en bedroefd tegelijk gevoeld. Met directe pootstappen liep ze naar de twee lichamen toe. "May you two find good hunting, swift running, and shelter when you sleep," murmelde ze tegen de twee overleden katten. Haar beste vriendin, haar leader, Shrewstar en de partner van haar, Wolftail.

De hele rit terug had ze zich stil gehouden, ze was altijd al wat stiller geweest dan de meeste van haar littermates, maar nu wist ze echt niet meer hoe ze moest reageren. Ze waren net een gerespecteerd warrior kwijt geraakt, samen met hun geliefde clanleader. Eventjes keek de rode kattin opzij naar haar moeder, die het lichaam van Shrewstar droeg, nu zou haar moeder de clanleader worden en zou er een nieuwe deputy gekozen moeten worden. Ze zuchtte zachtjes, terwijl ze merkte dat ze bijna bij het kamp waren.
Eenmaal binnen legde ze het inmiddels koude lichaam van Wolftail bij die van zijn partner en deed een stap achteruit, terwijl ze luisterde naar wat haar moeder te zeggen had. Ze keek weg, niet wetend of ze afscheid wilde nemen. Uiteindelijk stapte ze toch naar haar moeder toe en drukte haar snuit in de nek van Shrewstar. "You were a perfect leader, may Starclan light your path now, Shrewstar," miauwde ze zachtjes, voordat ze naar achter ging en aan de rand van het kamp ging zitten.

Haar hele lichaam trilde en ze probeerde haar oogleden zo stevig mogelijk op elkaar te knijpen. Dit wilde ze niet zien, dit was een nachtmerrie, de ergste nachtmerrie die ze zich kon inbeelden. Het was maar een grap, een zieke grap van Sinclaw en Tallshadow en ze zou hen er nooit voor kunnen vergeven. Met haar oren geheel tegen haar nek gedrukt en haar voorpoten over haar kopje geslagen wilde ze daar voor altijd liggen. Toen er plots een aanraking tegen haar kopje plaatsvond keek ze op, tranen prikten in haar blauwe kijkers en ze zag het kopje van haar kitten voor zich. "Het is oké, mama." Bevend probeerde ze de brok in haar keel weg te slikken, zodat haar stem niet beslagen met verdriet zou zijn, maar het lukte haar niet. "Ik ben er voor je." Iet wat trillend krulde ze zich om Lightkit en drukte zacht, maar gebroken, snorrend haar kopje tegen die van hem. "Ik.. weet het niet." murmelde ze met haar zachte stemmetje.
Het was niet het enige bezoek wat ze kreeg. Een beetje geschrokken keek ze op, om nu Acefray te zien. Het immense verdriet dat ze voor haar ouders voelde leek haar boosheid voor de kater een beetje te doen verdwijnen en omdat ze nog altijd zo zwak op de grond lag, kon ze alle hulp gebruiken. De zwart witte poes gaf een treurig kopje terug, maar het liefdevolle gesnor dat ze ooit bij hem had gebruikt werd niet hoorbaar gemaakt. "Waarom, Ace ..? Waarom doet Starclan ons dit aan ..?" Haar stem was bijna niets meer dan een fluistering. Het was meer een vraag die ze stelde als hopeloze moeder, als weeskind, dan als clangenoot aan een medicine cat zou vragen.
Toen de stem van Innerghost klonk en ze niet eens ophoefde te kijken om te zien dat de levenloze lichamen van haar ouders daar nu op de grond lachen, kromp ze weer in een en drukte ze haar kop tegen de zwart witte vacht van haar kitten. Ze wilde het niet zien, ze wilde er niets van meekrijgen. Ze wilde geen vaarwel zeggen, ze wilde meer tijd met haar ouders, weer het veilige gevoel van vroeger terugkrijgen. Maar het was haar ruw afgenomen, zoals de vader van haar kittens, die nu misschien het dichtst bij zijn kitten was dan ooit.

Littlestream's kleine lichaam stond aan de grond vast genageld. W-was Shrewstar dood? Samen met Wolftail?! Maar hoe?! Haar adem begon te stokken en ze voelde haar hartslag versnellen. Enkel haar kopje bewoog in de richting van Tallshadow, haar groene ogen gevuld met een gevoel dat zelfs zij niet kon thuisbrengen. Het was alsof haar brein het nieuws maar niet wou aanvaarden. Daarna viel haar blik op Innerhost, haar moeder. Haar moeder die binnenkort leider zou worden. Alhoewel ze nooit echt die sterke famillieband met de zwarte poes had gevoeld kon ze het toch niet laten om de brok in haar keel door te slikken. Innerghost zou binnenkort Innerstar heten. Littlestream schudde haar kopje, niet wetende wat ze nu moest doen. Ze wou Tallshadow troost bieden maar wist zelf geen blijf met haar verdriet. Daarom dat de kleine grijze krijger gewoon bleef staan, haar lichaam als versteend terwijl haar blik de grond bestudeerde.

Leopardpaw was bezig geweest in het Territorium toen er ineens een andere apprentice naar hem toe was gekomen met het nieuws dat er iets gaande was in het kamp. Even snel als zijn leeftijdsgenoot gekomen was was deze ook weer verdwenen. Nieuwsgierig liep hij dus ook naar het kamp toe en liep meteen op tegen een hoop katten. Na wat kleine duwtjes kreeg hij het voor elkaar de oorzaak van alle ellende te zien; Shrewstar en Wolftail, beiden morsdood. Het was niet dat de jonge apprentice beiden katten persoonlijk kende. Maar het waren gerespecteerde katten geweest die er gewoon altijd waren. Ze hoorde er gewoon bij, ze waren de katten die je af en toe aanliep of ging kwallen tijdens een Sharing Tung. Hij wist niet goed wat hij er mee aanmoest. Dit was de eerste keer dat er echt zo'n gebeuren was bij een dood, normaal kon hij gewoon wegblijven maar ja. Nu stond hij er al. Het liefste wou hij gewoon naar zijn moeder toelopen en daarbij een houding aannemen. Echter stond de kattin nu bij de overleden katten en wou Leopardpaw haar taak niet verstoren. Daarbij hielt hij het liefste afstand van de lijken, aangezien het hele idee hem nog niet lekker lag. Even keek hij het kamp rond, en zijn blik vond uiteindelijk Russetfur, waar hij dan ook naar toe liep. Brutaal als hij nu eenmaal was liep hij zonder een woord te zeggen naar haar toe en drong zich tussen haar poten, terwijl hij zijn staart om een van diezelfde poten probeerde te krullen. Ze was familie en hoewel het niet was dat hij bff's was met zijn oudere zus verwachtte hij hier toch wel enige vorm van support. Of dat ze hem hier in ieder geval even liet zitten tot alles weer normaal was.

Gek was het haast, hoe alleen de kater zich plots voelde. Running had Ace, wilde hem waarschijnlijk niet eens, en hij wilde wel naar Little gaan, maar was het niet zijn taak zich groot te houden? Was hij niet de kater, en hoorde hij haar niet juist te troosten? Een vraag voor zijn moeder. Die er niet meer was. Die reality sloeg hem nog eens in het gezicht toen Innerghost verscheen, zij en haar dochter de lichamen dragende van zijn ouders. Niet de leidster en een trouwe warrior, ze waren zoveel meer dan dat. Ze waren zijn ouders, en nu waren ze er niet meer. In ieder geval niet hier.
Een zucht kwam uit zijn bekje toen de woorden van de deputy over hem heen stroomden, de boodschap was hetzelfde, en toch was het fijn om te weten dat zijn moeders plaats werd ingenomen door iemand die haar dierbaar was geweest. Shrewstar zou trots zijn op Inner, zo dacht de kater. Hij was het in ieder geval, trots op zijn oude mentor. Maar het verdriet maakte het zo lastig het te laten zien. Nog steeds had hij zijn ogen dicht, tranen die stroomden. Dit was het aangewezen moment om te rouwen, maar de kater wist niet of hij zou kunnen stoppen met rouwen, rouwen was niet een moment, het was een proces. Een proces waar hij hulp bij nodig had. Hij opende zijn ogen en vervloekte zijn stomme trots, waarna hij in plaats van naar de lichamen, naar Little toeliep. Hij duwde zijn neus in haar vacht en liet zijn tranen langs zijn dichte oogleden stromen. De veilige gevoelens die hij altijd bij zijn moeder voelde als hij dit deed waren er ook bij Little, en plots kwam het zo dichtbij. Ze herinnerde hem aan zijn ouders, die er ook voor hem waren, en zijn schouders schokten terwijl de kater de tranen liet stromen in de vacht van de enige kat waarvan hij dacht dat ze hem er niet minder om zou vinden.

ironsoul

Then reality comes like a slap to the face

Nog steeds leefde die vage hoop dat hij gewoon in slaap was gevallen en nu een nare droom had. Een droom die niet waar zou blijken te zijn als hij wakker werd. Daarom bleef hij als een van de weinige best rustig onder de woorden van Sinclaw. Zelfs toen Acefray zei dat ze niet loog, geloofde hij het niet. Het was niet dat hij Ace wantrouwde, maar hij was momenteel nog in de ontkenningsfase. Hij kende Shrewstar al zo lang, er was geen mogelijkheid dat ze overleden was door een stomme vos. Shrew was altijd de rots die de hele clan overeind hield, samen met Innerghost dan wel, maar goed. Hun leider was een legendarisch figuur, and legends never die.

Tot Innerghost uiteindelijk het kamp binnen kwam, met Russetfur vlak achter haar aan. En op hun rug droegen ze de lichamen van Shrewstar en haar partner. Een schok ging door zijn zwarte lichaam heen, en hij stond opnieuw op, in een houding alsof hij een aanval wou opvangen. Of meer een houding die er uit zag alsof hij elk moment op de vlucht kon slaan. De woorden van Innerghost, die dus heel kort daags Innerstar zou worden, dreunden na in zijn botten. Het was de realiteit die hem inhaalde en met alle vier zijn pootjes op de grond duwde.

Ironsoul bleef verbijsterd voor zich uit staren, naar de lichamen van Shrewstar en Wolftail. Beide uitstekende warriors, die heel veel voor de clan hadden gedaan. Een beetje wankel liep hij uiteindelijk op hen af, onzeker maar tegelijk ook zeker dat hij dit moest doen. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hen. Om hen een laatste eer te bewijzen. Zachtjes streek hij met zijn neus door de vachten van beide katten. "Dank jullie voor alles. Moge jullie vrede vinden in de jachtgebieden van Starclan", Mompelde hij, waarna hij zichzelf terug in de kring plaatste die zich rondom het duo had verzameld.

De grijze kattin keek pas op toen ze naderende pootstappen hoorde en zodra haar blik die van Tall ontmoette, brak er iets in haar. De aanraking van zijn neusje in haar vacht zorgde voor een rilling over haar ruggengraat. Opnieuw greep een ijzige klauw haar hart en liet ze haar kin rusten op diens schokkende schouders. Natuurlijk had ze medelijden met hem. Niet alleen met hem maar ook met haar moeder. Het feit dat de kater zich volledig blootstelde en eens voor één keer zijn trots achterwege liet, voor háár, gaf haar ergens toch wel een warm gevoel. Haar maakte het niets uit. Zij wist namelijk wat voor grootse krijger Tallshadow was. De kleine, irritante kit die ze vroeger gekend had was niet meer. Al heel lang eigenlijk. Hij was opgegroeid tot een kater waar kittens, apprentice's en zelfs krijgers naar opkeken. En Little was meer dan alleen trots dat zij degene was waar hij zijn hart bij kon opluchten. Ze duwde haar eigen neusje in zijn warme vacht en snoof diens vertrouwde geur op. "Het komt wel goed," murmelde ze zachtjes, zodat alleen Tall haar horen kon. "Ze waren enorm trots op jou, en zullen dat nog altijd zijn. Vanaf nu zullenze over je waken vanuit Starclan." vervolgde ze zachtjes. "Misschien uit ons zicht maar nooit uit ons hart." Ze probeerde haar heldergroene ogen in de zijne te priemen en wist een kleine maar droevige glimlach op haar gezicht te plaatsen. Voorzichtig gaf ze hem een troostende lik over zijn neus, hem eraan doen denkende dat ze er voor hem zou zijn. Wat er ook nog gebeuren zou.

De troostende woorden voor de poes, alleen voor hem bedoelt, maakten dat hij haar in de ogen kon kijken, en ook hij droevig kon glimlachen. Ze had gelijk, alweer. Hij sloot even zijn ogen toen ze hem een troostende lik gaf, en zuchtte nog eens trillerig. "Hopelijk," Antwoordde hij zacht. Zo lastig om te vertrouwen op een clan in de wolken op het punt dat alles van je afgenomen werd. Was de kater dan uiteindelijk gedoemd alleen achter te blijven? Zou dan een voor een, langzaam aan, iedereen rondom hem sterven en indirect door hem van het leven beroofd worden? Want als dat zo was mocht hij Little geen seconde langer aan zijn aanwezigheid blootstellen. Het was echter een lastige beredenering, want de clan in de wolken werd nu ook bevolkt door zijn ouders, en die zouden hem dat niet aandoen. Ja, hij had zijn vader vaak teleurgesteld en ook nu wist de kater niet of Wolftail ooit écht trots geweest was op zijn zoon, maar al de kennissen van Tall vernietigen zou hij zich nooit aan wagen toch?

Direct nadat hij haar kreet had gehoord was hij op haar afgelopen, bij haar gearriveerd nog voordat anderen dat konden doen om haar te troosten. Hij was er voor zijn moeder, zoals zij er altijd voor hem zou zijn zolang en voor zijn zusje. Zachtjes had hij zijn neusje in haar vacht geduwd, haar troostende woorden toegesproken. Zelf had hij nog nooit ervaren hoe het was om iemand kwijt te raken, de namen die vandaag door het kamp heen hadden gegalmd waren die van zijn oma en opa. Ze waren gestorven, als helden, daar twijfelde hij niet aan. Huilen, krijsen of schreeuwen deed hij niet, daar had hij de behoefte niet aan. Zachtjes had hij zijn ogen gericht gehouden op de zwart met witte poes die hij 'mama' noemde. Ze wist het niet, ze wist niet of het oké was. Zachtjes slikte hij, zichzelf kort herstellend door steviger te gaan zitten. "Jawel mama, geloof me nou maar." Dat was alles waartoe hij in staat was, wat hij haar kon zeggen op het moment. Zijn blik dreef opzij naar de kater die zich bij de twee voegde, hij herkende hem als die reusachtige medicine cat van de clan. Acefray. De kater kwam troostend bij zijn moeder zitten, bijna alsof ze een sterke band hadden. Voor een moment staarde hij verbaasd naar de twee, hij had hen bijna nooit samen gezien, wat was dit? De kitten wuifde het al snel weg, geen zin erin hebbend ernaar te vragen op het moment, en keek naar het tafereel dat zich nu voor hen speelde. De twee katten werden naar binnengebracht, de geur van bloed overviel hem meteen. De twee katten werden in het midden van het kamp neergelegd en bleven daar roerloos liggen. Dus dat betekende de dood? Nooit meer in staat zijn te bewegen, te kijken, te praten, te zien, te horen? Gadver, nee, hij wilde nooit doodgaan. Nooit. De kitten keek even naar Innerghost en daarna weer naar zijn moeder. "Bepaalt Starclan wie er dood gaat?" Vroeg hij nieuwsgierig, zijn goudkleurige ogen even naar de medicine cat glijdend, en waarom vraagt mijn moeder dat aan jou?

Onderwerp: Re: [Clantopic] Wind of Change