Shall be

Een koude wind woei door de kater's vacht terwijl hij de regen eruit probeerde te schudden. Hij was volledig doorweekt, maar had het ervoor over want de prooi die hij had was dikker dan hij verwacht had, en eens een keer wat anders dan kikker. Hij begroef het dan ook zorgvuldig en draafde langs de grens verder. Hier dichtbij was de brug van Riverclan naar Shadowclan, al verwachtte hij weinig volk met dit weer.

- Oceanpaw 1st

De net zes manen oude Windclanner had haar oceaankleurige ogen op het grote en wijd uitstrekkende territorium gericht. Ze had eerst een hele poos bij de kampuitgang gestaan, te bang om maar een poot te verzetten. Toch wist ze zelf ook wel, dat ze snel over haar angst heen moest komen, en het liefst deed ze dat alléén. Nu, hadden ze voor de volgende dag al een training gepland waardoor ze geen andere keuze had dan nu op pad te gaan. Elke stap die ze zette werd ruimer en soepeler. Ergens luchtte het de jonge kattin ook wel op. Nergens was er een Rogue te bekennen. En nu liep ze toch in het territorium rond. Natuurlijk was ze nog steeds schrikachtig en bang, maar de zenuwen leken wat weg te trekken. Jammer genoeg leek het weer minder prettig, haar langharige vacht was nu al doorweekt, en ze had nergens een plek gezien om te gaan schuilen. Dus zat er niets anders op dan verder rond te dwalen, wel hield ze de geuren in de gaten, zolang het naar Windclan rook, was ze in haar ogen veilig. Een zware geur bereikte haar neusgaten en verstijfd van angst bleef de kattin staan, tot nu toe was ze alleen geweest, had ze alles op haar tempo kunnen doen. Ze had echt niet verwacht dat daar zo snel een einde aan zou komen. De regen stroomde over haar kop heen, waardoor ze ongemakkelijk met haar ogen knipperde, om het water erbuiten te houden. Haar langharige vacht hing als een gordijn naar de grond, nat en knoperig. Ze leek ondanks haar kleine gestalte best groot voor een Windclanner. Ze was dan ook het halfzusje van de beruchte Whitelion. En haar vader Sparkshade was ook van redelijke bouw geweest. Ze leek enorm op hem, afgezien van haar blauwe ogen en het beetje wit dat haar vacht bezat. Natuurlijk had ze ook een vrouwelijkere bouw, toch was ze nog steeds stevig. Niet te stevig, gewoon gezond. Haar oortjes had ze nu in haar nek gepint, te bang om actie te ondernemen, terwijl ze als een verzopen kat de andere kat in het vizier hield. Het was geen Rogue, die rook anders.

Zoals hij al had verwacht was bij de brug geen hond te bekennen, wat de kater ertoe bewoog verder te lopen, langs de grens, naar de grens met Windclan. Daar rook hij tot zijn verbazing wel degelijk een geur, en geïnteresseerd liep de kater door. Zijn zicht was niet erg goed, wat voornamelijk door de regen kwam, en zijn poten kon hij niet meer voelen, dus alles in hem hoopte dat het goed volk was wat hij tegen zou komen. De kans daarop was echter niet al te groot, want welk goed volk - naast hem dan - liep nou in dit soort weer buiten? Juist, geen hond, net als bij Riverclan.

Ah, fijn, de geur kwam dichterbij en daarmee ook de silhouette van de andere kat. Gespannen drukte de jonge poes haar nagels in de grond, terwijl ze zo nu en dan het water uit haar zwaar geworden vacht schudde. Over het algemeen vond ze water niet vreselijk, alles was beter dan opgesloten zitten in een donkere dassenburcht. Dit keer gooide de kattin haar kopje omhoog, de gedachten wegdrukkende, en zich concenterende op het mogelijke, komende gevaar. Ze had het geluk dat de wind praktisch stond, waardoor er relatief weinig water haar ogen in drupte. Gespannen zette ze een paar stappen richting de indrukwekkende schaduw waarna haar haren overeind vlogen, ze zag er niet boos uit eerder angstig, een verdedigende houding aanemen deed ze dan wel. Dat had haar in de problemen gebracht met de Rogue, toen ze nog jonger was waardoor ze onder haar vacht al littekens zaten. Gelukkig vielen ze niet op. Haar lange haren stonden inmiddels raar alle kanten op toen de kattin bij de grens voor een gestreepte kat tot stilstand kwam. Ze zette trillend haar nagels dieper in de grond, voor meer houvast. Ergens had ze niet verwacht dat er een kat buiten zou lopen, immers waren er vele in het kamp aan het schuilen. Haar oortjes had ze gespannen in haar nek gedrukt terwijl ze haar staart ongerust zwiepte, ze verwachtte namelijk aangevallen te worden. Haar blauwe ogen blonken in het donker, en haar houding leek nu verdacht veel op Whitelion. Sterk, dapper maar in tegenstelling tot hem wel rechtvaardig.

Hij moest even lachen bij het aanzicht van de ander, haren alle kanten op en net als hem redelijk verwaaid. Zijn gezicht vertrok even toen de gelijkenis met Whitelion plots zichtbaar werd. Hij was geen kater om vooroordelen te hebben, iedereen verdiende een kans, en bijna iedereen een tweede. Wie was hij om daar überhaupt over te oordelen? Maar toch was het niet meer dan normaal dat hij een beetje voorzichtig was toen hij de poes beter bekeken had. "Hallo," Zei hij, met iets minder flair dan normaal, maar wel met een glimlach. De regen maakte hem vrolijk, no way dat deze glimlach eraf gespoeld zou gaan worden.

Hij keek even onder de indruk naar de poes toen die begon te sissen. Zijn rustige stem leek haar wat te doen kalmeren, maar echt vriendelijk was ze nog niet. Tall was dat prima gewend, en dus bleef de vriendelijke blik gewoon op zijn gezicht staan. "Rustig maar," Antwoordde hij, "Ik heb niet de intenties om naar je territorium te gaan, ik was slechts aan het wandelen," Dat was nog waar ook, want waarom liegen als de waarheid zoveel beter was? 'Wie bent u? Ik hoop geen Rogue want dan zal u er niet zonder schrammen vanaf komen!' Hij grinnikte om deze opmerking. Jazeker de poes was groot voor een Windclanner, maar niet voor hem. Windclanners waren nu eenmaal kleine katten, ook de deputy was net zo groot als Tall, en naar zijn idee niet perse sterker. Zo kwam het dat hij alsnog iets groter was dan deze poes, al betwijfelde hij haar vechtskills niet en had hij respect voor haar moed. "Tallshadow van Shadowclan," Antwoordde hij grinnikend, zou ze dat genoeg vinden?

Haar antwoord verbaasde hem niet. De trekjes en de manier van praten waren eigenlijk een dead-giveaway. Toch kon hij de controle over het vertrekken van zijn gezicht niet echt houden. Het was in de korte seconde dat er vuur in zijn ogen had gebrand ook voor de poes tegenover hem wel duidelijk geworden dat hij en Whitelion elkaar niet mochten, en dat was nog zwak uitgedrukt. Het probleem was dat de ander aan hem gewaagd was, en hij aan hem, een echte winnaar in een gevecht was er nooit, en het irriteerde de kater waanzinnig. "Aangenaam," Mauwde hij echter, in plaats van zich te verliezen in de gedachtes. Het was het niet waard, ze hadden Windclan meerdere malen teruggepakt, zij het met zware verliezen. "Wat doe je hier?" Zijn toon verried enkel nieuwsgierigheid, geen wantrouwen. Wie zou in zulk weer een aanval plannen? Je katten zouden al verdronken zijn voor je überhaupt het kamp uit was.

Het gezicht van de kater was vertrokken toen ze duidelijk maakte wie ze was. Haar blauwe ogen leken haast te schijnen in het duister van de regenbui. Het was nog niet eens zo laat, het regende gewoon verschrikkelijk, waardoor het er zo donker uitzag. Het vuur dat in de ogen van de kater had gebrand, deed haar niet achteruit deinzen. Ze kon dat niet meer, ze mocht geen zwakte tonen. Toch, was ze niet echt een vechter van zichzelf. Zo liet ze zich zien, aan ander katten, die buiten haar clan leefden. Ze wou geen risico nemen, dat had ze al gedaan, toen ze haar nichtje het kamp in wou jagen. Alleen was ze te laat geweest. Cyber en Jeff waren gekomen, en hadden ze helemaal naar het Rogue-gebied meegesleept. Ze was uitgeput, verzwakt en gewond geweest, toen ze eindelijk wist te ontsnappen, en Whitelion haar de hele weg terug had gedragen, naar hun eigen territorium. Ze had genoeg redenen om wantrouwig te zijn, er zouden vast wel katten zijn, die haar wouden gebruiken tegen haar broer. Dus had ze zich onmiddellijk zo opgesteld, een aanval was soms de beste verdediging. 'Aangenaam,' mauwde de gestreepte kater, die net als haar een verzopen kattenuiterlijk bezat. Dat was dan ook geen wonder, langzamerhand begon de kattin ook geërgerd te raken van de alsmaar tikkende regen op haar vacht en de grond. 'Wat doe je hier?' Vroeg de kater, enigszins nieuwsgierig. Waardoor haar kopje omhoog schoot, en ze haar schouders ophaalde. 'Wandelen, net zoals u.' Mauwde de jonge kattin, het zo vaag mogelijk houdende. Ze was eerder bezig geweest, haar angsten onder ogen te zien, voordat ze de dag erna moest trainen met Brindleleaf en Swanpaw. Ze wou zichzelf niet voor gek zetten, en al helemaal niet over haar tijd bij Cyber spreken.

Ze wandelde, net als hij. Tall grinnikte even, want er zat wat in. Wat de poes ook eerder gedaan had, op dit moment was ze aan het praten en aan het wandelen. Hij had namelijk de vorige activiteiten die ze gedaan had kunnen hebben afgekapt door hier te staan. "Fair enough," Luidde zijn reactie dan ook, met een glimlach terwijl hij zijn vacht eens uitschudde. "Vind je het weer er niet heel slecht voor?" Want kom op, niemand ging voor de lol in dit weer lopen. Nou ja, niemand normaal in ieder geval.

De kater ging er gelukkig niet verder op in. Ze had dan ook geen idee wat ze zou zeggen als hij wél verder vroeg. Een korte rilling schoot door haar ruggengraat, maar die zou niet opvallen. Dat had net zo goed van de koude regen kunnen zijn, en het plakken van haar lange vacht aan haar lichaam. Wat de kater wel deed was grinniken. Waarna hij met een glimlach reageerde. 'Fair enough,' twee blauwe ogen priemden even in die van de kater, waarna ze voorzichtig haar kop schudde. Ook de kater leek zo nu en dan het water van zijn vacht af te schudden. Zodat de vacht niet al te zwaar werd. 'Vind je het weer er niet heel erg slecht voor?' Ging de kater ongegeneerd verder, waardoor de jonge kattin even op haar tong beet en ongemakkelijk slikte. 'Datzelfde kan ik aan u vragen. Ik had niemand in de buurt verwacht.' Mompelde de kattin, op een rustige en vriendelijke stem, die ze giftig kon laten klinken als ze wou. Toch gebruikte ze vaak geen giftige toon, tenzij het echt moest. Cyber, zou een van de uitzonderingen zijn. Haar oren prikten zo nu en dan in haar nek, waarna ze ongemakkelijk ging zitten. Alles was nat, en nu zou het territorium vast in een modderboel veranderen. Haar ogen gleden naar de grond. 'Het is altijd beter buiten te zijn in slecht weer dan opgesloten te zitten in een hol,' fluisterde de zes manen oude kitten zachtjes, terwijl ze gepijnigt haar nagels in de grond duwde en ze er naar enkele seconden al klauwend weer uittrok. Natuurlijk zou de kater dan nog steeds haar verleden niet kennen, immers wouden alle kittens maar al te graag de kleine Nursery uit. Verkennen, nieuwe dingen leren en zien. En bovenal een roemswaardige Warrior zijn.

De kater grinnikte om haar antwoord, ook al was het een beetje bijdehand. "Touché," Lachte hij haar toe, zijn kop buigende om haar de overwinning van de discussie te schenken. Ook met de tweede zin had ze gelijk, opgesloten zitten tussen alle katten in het kamp was ook niet iets waar Tall zoveel zin in had. Vandaar ook onder andere dat hij nu hier stond. "Tenzij er vrolijke mensen met spookverhalen in dat hol zitten," Mauwde hij echter bedachtzaam naar de ander, een ondeugende twinkeling in zijn ogen want stiekem vond hij dat geweldig.

De kater leek niets op te merken aan haar wisselende stemming. De gedachten alleen al aan mogelijk gevaar, lieten de haren in haar nek overeind springen. Nu leek de kater voor haar geen reeel gevaar. Hij had haar allang een kopje kleiner kunnen maken als hij dat wou. Niet dat hij er dan zonder wonden vanaf zou komen, daarbij had ze al eerder in een levensbedreigende situatie gezeten. Ze zuchtte zachtjes, waarna ze haar kopje even schuin hield. De kater sprak verder waarna hij zijn kop boog en verder lachte. 'Touché,' twee paar glimmende oceaanblauwe ogen staarden de kater verward aan. Ze had nog nooit zo'n vrolijke Shadowclanner gezien, tenminste nooit van een vrolijke Shadowclanner gehoord. Normaal waren dat giftige bijna vuurspuwende katten, toch? 'Tenzij er vrolijke mensen met spookverhalen in dat hol zitten,' mauwde de andere kater uiteindelijk naar een korte maar rustige stilte. Bedachtzaam was hij waarschijnlijk wel, maar de ondeugende twinkeling in zijn ogen vertelde ook wel wat anders. Hij hield waarschijnlijk wel van spanning. 'Ik heb nog wel een spookverhaal voor kittens,' mauwde de kattin grimmig. Haar eigen verhaal was er namelijk niet een van rozengeur en maneschijn. Nee, die was gevaarlijk. Abysspaw was nog steeds niet terecht, ze moest haar vriendin vinden. Ze moest haar uit de klauwen van Cyber halen. Dat was ze haar wel verschuldigd. Abysspaw had ze niet hoeven beschermen, terwijl Oceankit en Lizardkit uit het kamp vertrokken. Niet dat Ocean toendetijd het kamp had willen verlaten. Ze had haar nichtje terug willen halen. Voordat er iets gebeurde, voordat er moederkatten zouden zijn die woest preken zouden geven. Nu waren het waarschijnlijk moederkatten geweest die in doodsangst hadden gezeten. Waaronder haar moeder, Icecloud.

De reactie was niet exact wat de kater verwacht had, en klonk ook redelijk treurig om eerlijk te zijn. De poes had blijkbaar iets meegemaakt wat niet fijn was geweest, anders zou ze niet zo'n blik in haar ogen kunnen hebben. Een blik die jonge katten nog niet behoorden te hebben, ze zouden nog fijn moeten kunnen leven, maar blijkbaar was het bij haar misgegaan. Erom vragen deed de kater echter niet, het was ronduit onbeleefd om een kat die je pas net kende te vragen naar zijn of haar slechte verleden. Dus hield hij zich maar stil en knikte enkel onder de indruk zijnde. In ieder geval leuk dat ze een spookverhaal kende toch?

Voor het eerst sinds de ontmoeting was de kater stil. Ze had hem niet ingeschat als het stille type. Nee, ze had hem ingeschat als de speelse, de grappenmaker, de clown. Zeker niet als stil en serieus. Toch ontging haar het niet dat hij wel even knikte, waardoor ze er zeker van was dat ze niet tegen een tweebeen aan het praten was. Want die verstonden haar niet, dat was een ding dat zeker was. Misschien ook maar beter, ze hield niet zo van het idee van tweebenen. Tweebenen die de bomen vernietigden of die dassen loslieten in het wild. Waarom zou iemand überhaupt op zo'n idee komen. Het was niet handig, de natuur regelde zichzelf wel, daar hadden ze zeker geen tweebenen bij nodig. Ze leefden veel beter zonder de tweebenen die het roet in hun eten kwamen gooien. Met vervuilingen en gevaarlijke donderpaden. Om nog te zwijgen over hun honden. Ze had daar niet al te leuke verhalen over gehoord. Daarbij konden honden in de bossen soms hun prooi verjagen als ze te veel geluid maakten. Het was beter in de stilte tussen de vier clans. Al hadden ze vaak genoeg ruzie. 'Ik denk dat ik het verhaal beter aan u kan vertellen. Er kunnen daardoor kittens beschermt worden.' Mauwde de kattin uiteindelijk, haar toon zacht, serieus maar ook nadenkend. 'Beloof me dat Everstar er niet achter komt, we zijn een sterke clan.' Ging de kattin met een bijna strenge blik verder. Ze glimlachte even, al was het duidelijk dat het niet haar meest oprechte lach was. Nee, als ze kittens kon beschermen tegen wat ze had meegemaakt. Tegen Cyber en andere Rogues die hetzelfde deden als hem, dan moest ze dat proberen. Welke clan dan ook, geen enkele kitten verdiende het.

De kater bleef stil. Het was de poes haar taak de stilte te doorbreken omdat hij haar de ruimte wilde geven over iets anders te beginnen als ze dat mocht willen. Het bleek echter niet zo te zijn, want ze besloot hem het verhaal te vertellen. Eerst moest hij echter beloven dat Everstar er niet achter zou komen. Zo graag wilde de kater toen gewoon knikken, maar hij kon het niet. Een tweestrijd vond plaats in zijn hoofd, en dat was te zien in zijn ogen. "Als je mij informatie geeft, die waardevol kan zijn voor onze clan zal ik het mijn leider vertellen," Mauwde hij, niet stellig, niet streng of boos, gewoon eerlijk. Ze had het recht dit te weten, en dan het besluit te nemen of ze het hem alsnog zou vertellen. Op die manier verried hij geen van beide partijen.

De kater had waarschijnlijk een bewuste stilte gehouden zodat ze zelf kon bepalen in welke richting hun gesprek zou lopen. Toch kon de kater haar niet beloven dat Everstar er niet achter zou komen. Een peinsende blik zetelde in haar ogen terwijl ze naar diens woorden luisterde. 'Als jij mij informatie geeft, die waardevol kan zijn voor onze clan zal ik het mijn leider vertellen,' besloot de kater naar waarheid te zeggen. De kattin knikte even, hij was duidelijk trouw aan zijn clan, zijn leider. Net zoals Oceanpaw veel voor haar clan zou doen, ze had heel wat waar te maken. Haar broer was een gevreesd krijger, was Deputy en had vele kinderen. Zij als vriendelijke en zachtaardige kattin moest nog steeds het juiste doen. Moest zelf laten zien of ze een vuur en kracht in zich had. 'Snap ik, een kat is trouw naar diens clan. Zo hoort die ook te zijn,' mauwde de kattin in een zachte stem. Haar nadenkende blik haar plaats gemaakt voor een vastbesloten. 'Ik ben mijn broer niet, mag dat duidelijk zijn. Toch ben ook ik in staat slechte keuzes te maken of me boos te gedragen. Dat heeft Cyber al een keer ondervonden.' Mauwde ze verder nu iets zelfverzekerder. De kater voor haar peilend of hij al iets wist over de beduchte zwart-witte kater.

De poes leek zijn antwoord te begrijpen, iets wat hem deed besluiten dat ze een goede poes moest zijn. Een kat die begreep dat je niet kon beloven dat je je clan achter zou stellen. Het was fijn om nog steeds met een ander te kunnen praten terwijl voor beide partijen duidelijk was dat je geen diepe vriendschap kon verwachten. Het bracht een soort rust naar het gesprek en dus kon de kater het zich veroorloven geïnteresseerd te kijken toen de poes begon te vertellen. De naam Cyber zei hem wel iets, maar vaag, echt bekend was hij niet met de kat. Dat liet hij merken door vragend zijn wenkbrauwen op te trekken. Misschien zou de poes het hem uit willen leggen, misschien niet, het was hem om het even really.

Het enige dat de gestreepte kater deed was uiteindelijk zijn wenkbrauwen optrekken. Heel even zuchtte de kattin, ze vond het gewoon moeilijk alles uit te leggen. Natuurlijk kende niet elke kat Cyber en misschien was dat ook maar goed ook. 'Cyber is een Rogue. Toen mijn nichtje Lizardpaw die trouwens Medicine Cat Apprentice is als kitten het kamp verliet wou ik haar terug het kamp in jagen. Alleen had ik niet gerekend op Cyber en Jeff. ' Begon de kattin gepijnigd met het verleden. Ze had daar lang gezeten ongeveer een maan. Een hele maan die ze ook doorgebracht kon hebben met haar familie. Haar half-broer Whitelion. Tijd die ze nooit meer in kon halen. Zeker niet nadat Whitelion Deputy bleek te zijn. Hij had nu wel belangrijkere dingen te doen dan zijn zusje om het minste en geringste troosten. Zou hij trots op haar zijn dat zij het kamp had verlaten? Ze hoopte van wel. Hij was belangrijk voor haar, hij had haar gered. Ze had de sterkste band met hem vergeleken met al haar andere siblings. Al had ze maar een nestgenootje gehad. Pantherkit die nog geen leerling was geworden. Toch had ze weinig tot geen contact met hem gehad. Ze wist niet eens of ze hem wel kende.