Shall be

Er werd hem uitgelegd wie Cyber was, en dat was ook wel nodig want voor zover de kater wist had Shadowclan niet zoveel met die kat te maken gehad. Maar goed ook, want veel meer problemen dan ze hadden konden ze niet gebruiken. Dit bracht zijn clan echter geen problemen maar informatie, en dus luisterde de kater rustig naar wat de poes te vertellen had, terwijl hij zijn staart over zijn poten legde en met zijn hoofd haar aanmoedigde verder te vertellen. Hij kon weinig anders dan zo nu en dan knikken of verbaasd/geschokt kijken, maar Tall was geen slechte luisteraar, en zette nu al zijn skills in om de ander zich niet ongemakkelijk te laten voelen.

De kater moedigde haar stilletjes aan door met zijn kop te bewegen. De manier waarop hij in de regen ging zitten zorgde ervoor dat ze doorhad dat hij niet weg zou lopen totdat ze uitgesproken was. Zijn staart over zijn poten geslagen, al zou dat waarschijnlijk niet veel warmte brengen. Zo nu en dan knikte hij, of zette hij een verbaasde of geschokte blik op. Het was dan ook best een negatieve gebeurtenis. Een clan die zo twee kittens kwijtraakte. Iedere kitten kon ontsnappen alleen niet iedere kitten werd ontvoerd. 'Het was niet de fout van de warriors of Everstar. Het was gewoon pech.' Benadrukte de kattin voordat ze verder sprak. 'Ik was toen ongeveer 4 manen oud denk ik, en mijn nichtje ook. Abysspaw een van de Apprentices vond ons, alleen kon niets uithalen tegen twee van die doorgewinterde Rogues.' Ging de kattin zachtjes verder. 'Ze probeerde ons te beschermen, waarna ik Cyber weg wou houden. Ze was bang voor hem. Dus ik liep naar voren toe, hij probeerde me op te pakken waardoor ik in zijn poot beet.' Hierna glimlachte ze bijna ironisch. Het was best grappig geweest als hij haar daarna niet had terug gepakt. 'Hij sloeg zijn klauwen in mijn kop, en nam ons uiteindelijk met heel wat gesnauw mee. Lizardpaw, toen Lizardkit probeerde ze te verlangzamen door heel eigenwijs te blijven zitten en te lopen zeuren als een kleine kit.' Grinnikte de kattin zachtjes. 'Alleen dat werkte niet, we werden van het territorium afgedragen, ik had niet door waarheen we gingen. Halverwege ben ik in slaap gevallen, omdat mijn kop zoveel pijn deed.' Fluisterde ze nu haar ogen knepen samen alleen al als ze er aan dacht. Het verleden kon pijnlijke wonden achterlaten. 'Sinds Abysspaw ons niet uit de poten van Cyber, of beter gezegd de Wolf, kon houden is ze meegegaan. Ze wou ons toch enigszins beschermen.' Besloot de kattin uiteindelijk te zeggen. Zonder Abysspaw zou ze gestorven zijn. Had ze niet kunnen ontsnappen en zouden de wonden haar het leven hebben beroofd. toch ging ze niet verder, omdat ze eerst even moest kalmeren. Haar stem had bij de laatste zin al verraderlijk getrild. Een paar tranen verlieten haar heldere blauwe ogen terwijl ze eraan terug dacht. Abysspaw, die was vast nog steeds ergens daar. Wie weet hoe ze behandeld werd, hoe angstig ze was. Oceanpaw kon ook niet ontkennen dat ze angstig was. Cyber was van zo'n kaliber dat niemand hem tegen zou moeten willen komen. Hij vertoonde Bloodclangedrag.

Pech. Juist ja. De kater had zin om sceptisch te kijken, maar deed het omwille van het gesprek maar niet. In plaats daarvan knikte hij eens goedmoedig. De poes vertelde verder, en de kater vond het knap dat ze er zo over kon spreken. Wat er ook werd gezegd over de Windclanners, ze waren sterk. Dat bevestigde deze kat wel weer. Als kitten ontvoerd worden en er zonder enige flinke paniekaanvallen over kunnen vertellen riep respect op bij de kater. Hij wilde opstaan en naar haar toe lopen om te troosten toen de tranen zichtbaar werden, maar het was belangrijk om afstand te houden. Grenzen werden snel onduidelijk tijdens dit soort verhalen, maar de kater was veranderd en wist nu het verschil tussen momenten waarin dat kon, en wanneer niet. Bovendien hadden ze het hier in het begin over gehad en hadden ze aan elkander duidelijk gemaakt dat ze de lijnen duidelijk zouden houden. Een antwoord kon er echter wel gewoon vanaf, "Dat is erg moedig van Abysspaw geweest," Mauwde hij respectvol, niet zeker wetende hoe dit verder zou gaan.

De kater zou vast haar tranen hebben opgemerkt ondanks dat het regende. Ze verstijfde even, ze wou de zwakte niet laten zien. Niet gewillig in ieder geval. Haar blauwe ogen sloot ze even voordat ze zuchtte en ze na wat geknipper weer ontspannen ging zitten. Ze had haar tranen en de regendruppels die haar ogen teisterden weg proberen te knipperen. Gelukkig hielp het wat. De stem van de kater deed haar opkijken. 'Dat is erg moedig van Abysspaw geweest,' mauwde de kater ergens erg respectvol. De jonge kattin knikte voorzichtig voordat ze met zachte stem verder sprak. 'Zonder Abysspaw zou ik het niet overleefd hebben en mij toen al bij Starclan hebben gevoegd.' Dit was ook de reden dat ze zich zo schuldig voelde. Ze had haar redder in nood nog niet terug gevonden. De apprentice was vast nog onder Cybers invloed als hij haar nog niet afgemaakt had. 'Toen ik er een paar dagen was ging mijn wond ontsteken. Ik kreeg koorts. Abysspaw gaf me haar prooi om aan te sterken. Zorgde ervoor dat de wond schoon werd gehouden maar veel meer kon ze niet doen.' Heel even slikte ze gepijnigt. 'De dagen waren gevult met pijn, slaap en koorts. Zo nu en dan bracht Abysspaw mij naar buiten omdat we praktisch in een dassenburcht zateb opgesloten. Een keer viel ik daar tegen haar in slaap en dacht Cyber dar ik dood was. Ik werd op een ruwe manier gewekt. Daarna bracht ze me weer naar binnen. Dat was veiliger. Daar kwamen ze minder vaak. Maar vaak genoeg. Ze verwondden ons niet zolang we ons stil hielden en niet verzetten.' Sprak ze op treurige stem weer verder. 'Ik was te zwak om me te kunnen verzetten zelfs als ik dat wou. Ik durfde dat niet.' Ging de kitten verder. 'Op een dag verdween mijn nichtje, als ik mij het goed herinner is er een gevecht tussen Abysspaw en Cyber geweest rond hetzelfde moment. Ik denk dat hij te afgeleid was om haar ontsnapping op te merken en ze haar kans pakte. Ikzelf was nog te zwak en kon niet weg. Totdat een paar dagen later ze uit jagen gingen. Cyber en Abysspaw. Jeff moest op mij passen maar sliep. Ik wist te ontsnappen en liep de andere kant op. Duizelig als ik was verwondde ik mijzelf per ongeluk aan doornstruiken. Daarna rook ik ineens door het bloed heen een Windclangeur en vond ik mijn broer. Hij heeft me zwaar bloedend terug gebracht naar het kamp. Daarna heb ik ongeveer een maan doorgebracht in de den van de Medicine Cat. Niet lang erna werd ik Apprentice.' Sloot de kattin haar verhaal met een zucht af. Hierna was ze even stil. Haar ademhaling was onrustig alsof ze toch nog ergens een duidelijke angst bezat. Toch hield ze zich zo rustig mogelijk, de regen hielp ook wel mee. Het ritmische getik leidde haar voldoende af om niet te lang in haar verleden te blijven hangen met haar gedachten.

Het horror verhaal was nog niet afgelopen, en dat verbaasde Tall. Kittens mochten dit soort dingen niet meemaken, het maakte niet uit welke clan ze in zaten, als dit bij Shadowclan gebeurt was had de Windclan hen ook geholpen met problemen. Mits het aardig gevraagd was natuurlijk. Waarom had de andere clan dan geaarzeld met het om hulp vragen? Rogues waren over het algemeen simpel te verjagen, maar als ze kittens hadden zonder dat iemand wist waar ze waren, dan kon je beter een zoektocht instellen. Dat was niet gebeurt en het verwarde de kater een beetje. Al kon hij zich voorstellen dat het schaamachtig geweest moest zijn voor Everstar om kittens te verliezen aan een Rogue. "Wat interessant dat Starclan jou het leven gespaard heeft," Mauwde hij nadenkend, "Waarschijnlijk hebben ze dan nog iets voor je in petto," Zijn gouden ogen bekeken haar nog eens goed. Interessant, en mooi dat haar leven gespaard was. Het had vast velen in Windclan blij gemaakt haar terug te krijgen.

'Wat interessant dat Starclan jou het leven gespaard heeft,' mauwde de kater nadenkend. 'Waarschijnlijk hebben ze dan nog iets voor je in petto,' sprak de kater verder nadat hij haar in zich opnam. De zes manen oude kitten knikte langzaam. 'Mijn nichtje is ook gespaard al was ze minder verzwakt. Ze had ze niet bij de ontvoering aangevallen zoals ik had gedaan. Maar het was duidelijk dat ze de Rogues en Abysspaw niet mocht. Ze haatte het daar. Ook zij heeft een belangrijke taak als Medicine Cat Apprentice.' Besloot de kattin op een zachtte en rustige toon te antwoorden. Ze was in haar ogen gewoon een doodnormale apprentice. Groter dan de normale Windclanner, dat wel. De genen die ze van haar vader geërfd had. Haar vader, die ze nooit gekend had en niet zou kennen totdat ze in Starclan haar intrede zou doen. Als het goed was zou dat nog vele manen duren. 'Bedankt voor het luisteren, Tallshadow van Shadowclan.' Fluisterde de kattin boven het geluid van de regen uit. Ze schudde haar kop en hals zodat een paar druppels om haar heen spetterden. 'Misschien, was het gewoon mijn tijd nog niet,' opperde de kattin. 'Vandaag was mijn ceremonie tot Apprentice,' glimlachte ze uiteindelijk met enige trots. 'Ik besloot dat het beter was om nu mijn angsten onder ogen te zien dan later als mijn mentor mij wil trainen. Dus dat is de reden dat ik de regen trotseer. Jij hebt gejaagd of niet, ik ruik nog een vage geur van dode prooi in je vacht.' Grinnikte de kattin uit het niets. Die geur had ze in het begin al opgemerkt en met de regen hing hij sterker in de lucht. Al zouden ze nu ook minder snel betrapt worden in hun gesprek. Gezien het feit dat hun geursporen door de regen gewist zouden worden. Daarbij waren en waarschijnlijk geen andere katten buiten, het weer was te heftig. De meesten zouden het liefst nu ontspannen samentongen in de dennen. Of samen de ceremonie nabespreken en hun de nieuwe apprentices en warriors feliciteren. Ze was er niet bij, en betwijfelde het of ze ook echt gemist ging worden. Een paar katten die gelijkertijd met haar apprentice waren geworden hadden haar leven zuur gemaakt zodra ze weer terug was. De geur van Rogues had nog lang in haar vacht gezeten. 'Het zal mij niet verbazen als Cyber zich ooit bij de Bloodclan aansluit,' mompelde ze waarna ze de gestreepte kater bezorgd in zijn ogen aankeek. 'In zijn eentje is hij al gevaarlijk laat staan als hij ook nog met andere katten gruwelijke daden begaat. Hij deinst denk ik nergens voor terug. Hij geloofd niet in Starclan en onze regels.' Sprak ze met trillende stem uit. Bloodclan alleen was al een groot probleem zo nu en dan. Als Cyber hen tegenkwam zou hij waarschijnlijk minstens een paar van hen bevrienden zo niet zich toevoegen aan hun nepclan. Ze was lang genoeg onder zijn hoede geweest om hem niet te onderschatten. 'Mocht hij ooit een probleem blijken ook bij jullie. Weet je mij te vinden. Ik kan de weg naar zijn schuilplaats zo vinden. Die ben ik nooit vergeten. Al kan ik niet met zekerheid zeggen of hij daar meteen heen gaat. Hij weet dat meerdere katten van die plek afweten.' Als Cyber verder ging op zijn manier was ze er om hem te dwarsbomen. Ze mocht niet vol leert zijn maar ze was sterk en dapper. Daarbij kon ze hem ook met kleine dingen belemmeren. Immers wist ze waar een van zijn schuilplaatsen was, dus kon hij daar eigenlijk niemand meer mee naartoe nemen. Dat had Cyber waarschijnlijk ook al bedacht, hem kennende. Toch was het beter zeker te zijn dat daar geen katten heen werden ontvoerd. Als hij drie katten zolang daar zonder dat iemand ze vond kon houden, was het niet eens zo'n slechte verstopplek. Zelfs als er een paar katten vanaf wisten, was de kans niet al te groot dat andere katten hun hulp wouden. De katten die er vanaf wisten zaten in Windclan en eentje was nog steeds vermist. Daarbij waren het Apprentices, jonge katten, onervaren katten. Warriors zouden hen niet altijd even serieus nemen.

De poes knikte, en ging toen verder. Hij sloeg op dat haar nichtje de medicine cat apprentice was, en bedacht zich dat Ace daar ook nog mee bezig moest. Misschien moest Tall zich daar maar eens mee gaan bemoeien, want zijn vriend kennende zou Shadowclan er met zijn dood anders nog geen hebben. Verder knikte hij eens feliciterend toen ze vertelde over haar ceremonie, en lachte zodra ze over de prooi begon. "Guilty as charged," grinnikte de kater haar toe, het klopte. Jagen was ook hard nodig in tijden als deze dus het was in die zin best logisch, toch was het knap dat de poes het nu al kon thuisbrengen zonder enige training. Ze bleek zelfs nog meer in haar mars te hebben, want in plaats van in zichzelf gekeerd blijven, of niet verder denken, keek de poes hem aan en gaf hem een waarschuwing mee. Tall keek haar geconcentreerd aan, zeker weten dat hij de clan hiervan op de hoogte zou moeten stellen, want de poes had gelijk met dat de kater nog gevaarlijker zou zijn met aanhangers en soortgenoten. "Bedankt voor het vertellen, Oceanpaw van Windclan," Mauwde hij met een warme glimlach, haar op dezelfde manier bedankende als dat zij net bij hem had gedaan.

De kater knikte feliciterend naar haar. De grote kater lachte om haar opmerking voordat zijn stem weer klonk. 'Guilty as charged,' grinnikte de kater nog een beetje waardoor de kattin vriendelijk grijnsde. Haar blauwe ogen gleden even naar de donkere lucht. Het zag er nog hetzelfde uit als in het begin van het gesprek dus de regenbui zou waarschijnlijk nog even duren. Uiteindelijk gaf ze de waarschuwing over Cyber door. Ze wist dat Everstar hem niet zo onderschatten, zeker nadat ze twee kittens voor een lange periode had moeten missen. De trauma's waren soms bijna ondragelijk voor de nog tamelijk jonge kattin. De kater leek te concentreren op haar woorden om niets te hoeven missen. 'Bedankt voor het vertellen, Oceanpaw van Windclan,' mauwde de kater met een warme glimlach. De kattin knikte met een vriendelijke blik in haar oceaanblauwe ogen. 'Graag gedaan. Als je de hele clan erover verteld vertel dan niet van wie je dit hebt.' Murmelde ze zachtjes. 'Je leider mag het weten maar verder..' Mompelde ze waarna ze haar staart om haar poten sloeg. 'Is jagen in dit weer lastiger dan als het droog is?' Vroeg ze nieuwsgierig en met een vrolijke ondertoon. In de hoop haar herrineringen niet te lang op te halen. Het was beter misschien tot een luchtiger onderwerp over te gaan. Haar oren wiebelde ze tevreden waarna ze langzaam de regengeur opsnoof. Het was een moeilijke geur om te omschrijven maar alles rook frisser en helderder. Al vergingen bepaalde belangrijke geuren in de regen dat was wel duidelijk.

Hij knikte bij de woorden van de poes, haar concern was noted, en hij kon het ook wel begrijpen. Het feit dat ze hem had verteld wat er gebeurt was betekende niet dat heel Shadowclan het hoefde te weten. Vandaar dat hij ook niet van plan was meer prijs te geven dan nodig, alleen al het feit dat Cyber een dreiging was zou genoeg moeten zijn. In tijden als deze werden alle dreigingen serieus genomen. Soms irritant, meestal erg handig. "Rustig maar, ik geef ze niet meer informatie dan nodig," Verzekerde hij de poes dan ook. Waarna haar vraag zijn oren bereikte. Meteen verscheen er weer een glimlach, want het was altijd goed om te zien dat wat er ook gebeurde, katten leergierig bleven. Tenminste, sommigen. "Ik vind van niet, ook al gaat de prooi vaak naar hun holen en worden de geuren weggespoeld," Dat klonk onlogisch. "Inmiddels ken ik het territorium zo goed dat ik weet waar de prooi zit. Elk takje wat kraakt valt dan op, en elk getrippel van pootjes betekent prooi. Met genoeg ervaring wordt je net zo goed in jagen in dit weer, als in elk ander weer," Tenzij je gewoon slecht was in jagen, dan bleef je slecht.

Wat de poes antwoordde over sneeuw klopte, al waren veel prooidieren heel licht en lieten die nauwelijks sporen na. Het gold altijd dat een jager getraind moest zijn, maar ze had nog genoeg tijd. Vandaar dat de kater enkel vriendelijk naar de poes keek, en wachtte tot haar volgende zin. Die sprak over dat ze het territorium nog niet goed kende. "Je zult het leren kennen, als je een beetje een goede mentor hebt begint die met het rondleiden van zijn apprentice, jou dus, door zijn territorium. Dan leert hij je al de goede plekjes om te jagen, om te drinken, en om dekking te zoeken voor aanvallen van dieren of clans." Dat klopte wel ongeveer. Territorium leren kennen was belangrijk, en dus ook iets wat vaak vroeg gedaan werd. Soms waren er echter mentoren die met iets compleet anders begonnen, en dan merkte je dat apprentices achter konden gaan lopen. Tall probeerde dit altijd, in ieder geval bij zijn eigen apprentices, te voorkomen.

Hij glimlachte bij het horen van de lof die de poes over haar mentor had, jammer dat de mentor het niet stiekem nog kon horen want dit soort lof was de beste die een kat krijgen kon. "Dat is zeker mooi," Antwoordde hij dan ook, "Mag ik weten wie het is?" Hij kon zich voorstellen dat de poes het misschien niet wilde zeggen, maar de kans bestond, was redelijk groot zelfs, dat hij de desbetreffende kat kende en dat maakte het gesprek een stuk makkelijker meteen. 'Mag je de code overtreden als je daarmee een kitten kan redden?' Vroeg de poes vervolgens, wat hem even verbaasd deed knipperen. Deze vraag had hij niet direct verwacht, maar misschien was het aan de andere kant ook weer niet zo gek dat ze hem stelde. "Ligt eraan hoe serieus de situatie is," Antwoordde hij nadenkend. "Als de kans groot is dat een eigen clangenoot de kitten kan redden, hoef je niets te doen, maar als het erg serieus is..." Hij hield zijn hoofd schuin, het was een lastige kwestie.

Zodra ze lovende woorden sprak over haar vriendelijke mentor, glimlachte de gestreepte kater. 'Dat is zeker mooi,' antwoorde de kater haar dan ook. De jonge en sterke kattin knikte langzaam. Ze was tevreden met de keuzes die haar leider had gemaakt. Natuurlijk maakte elke kat zijn of haar fouten. Het ging er vooral om dat een kat zijn best deed zo goed mogelijk te leven. 'Mag ik weten wie het is?' Vroeg de kater, waarschijnlijk nieuwsgierig. De jonge kattin haalde bedenkelijk haar schouders op. Het kon geen kwaad, hij zou weinig aan een naam hebben. Daarbij zag ze hem nog niet zo snel de Warrior Code overtreden. 'Brindleleaf,' mauwde ze op een luchtige en vriendelijke toon. Heel anders dan haar manier van spreken was geweest toen ze elkaar net ontmoeten bij de grens van Shadowclan en Windclan. De kattin besloot een vraag te stellen die ze al lang in haar kop had rondspoken. Ze wist de regels van de Warrior Code maar ook van het feit dat sommige regels elkaar tegen spraken. Een kat mocht niet de grens over, en een kat moest ten alle tijden kittens helpen. Soms kon een kitten in gevaar zijn op andermans terrein, wie weet wat er kon gebeuren in de manen dat de apprentice nog zou leven. 'Ligt eraan hoe serieus de situatie is,' antwoorde de kater nadenkend. 'Als de kans groot is dat een eigen clangenoot de kitten kan redden, hoef je niets te doen, maar als het erg serieus is...' Mauwde de kater verder waarna hij zijn hoofd schuin hield. De kattin kneep haar blauwe ogen nadenkend dicht. 'Ik denk dat een kat alleen het antwoord weet als hij of zij zich daadwerkelijk in zo'n schrijnende situatie bevindt,' sprak de kattin haar gedachten uit. Het was een moeilijke vraag met nog een lastiger antwoord. Ze hoopte maar dat er geen kittens in gevaar zouden zijn. Al wist ze dat het een verloren moeite was. Als kitten waren haar nichtje en zij ook in gevaar geweest. Zonder dat een warrior er iets aan kon doen.

Hij knikte bij het horen van de naam van de mentor, hij had de kat wel eens voorbij zien komen maar nooit gesproken op een gathering. Op zich niet erg, toch zonde omdat het mooi geweest was als hij de ander meer inzicht had kunnen geven in haar mentor. Toch, wie was hij geweest om dat te doen? Een buitenstaander. Tall was er zeker van dat hij het niet cool zou vinden als een of andere Windclanner over hem verhalen zou vertellen tegenover zijn eigen leerlingen. Vandaar dat hij het kittenonderwerp aangreep, en ze daarover door gingen. De shadowclanner knikte toen de poes antwoord gaf, een diep antwoord voor zo'n jonge poes. "Daar zou je gelijk in kunnen hebben," Besloot hij uiteindelijk te antwoorden, achterwege latende dat hijzelf waarschijnlijk in elke situatie een kit zou proberen te redden, aangezien hij wel vaker problemen had met het vertrouwen op de skills van anderen. "Ik denk echter dat kittens weinig malen om de situatie en eerder om de redding," Want ging het daar niet uiteindelijk om, in plaats van om hoe groot de kans was dat de code overtreden zou worden?

De kater knikte alleen bij de naam van haar mentor waarna hij even zweeg. Op die manier kon de jonge kattin rustig verder praten en haar "wijze" woorden delen. Ze was altijd al een nadenkende kattin geweest, dus als zij het spoor bijster zou raken moest er echt iets aan de hand zijn. 'Daar zou je gelijk in kunnen hebben,' klonk zijn zware stem al snel als antwoord waardoor de kattin even een kleine glimlach terug stuurde. 'Ik denk echter dat kittens weinig malen om de situatie en eerder om de redding.' Mauwde de gestreepte kater verder. De kattin fronsde even nadenkend waarna ze knikte. 'Daar heb je gelijk in, ik zou elke kans op redding hebben aangegrepen.' Antwoorde ze zachtjes naar waarheid. Niemand had ooit tegen haar gezegd dat de weg naar krijgerschap makkelijk zou zijn. In de kittenwereld leefde ze al lang niet meer en dromen naar mooie werkelijkheden evenmin. Ze wou zo goed en kwaad als het kon gewoon haar training doorstaan, als dat al niet teveel gevraagd was. Haar oren spitste ze even waarna ze opstond. 'Uhm, Tallshadow wat is die zure geur?' Vroeg ze even nerveus nadat een onbekende geur haar neus bereikte. Een rode schim zag ze nog net in haar ooghoeken waarna ze achteruit sprong. Niet dat het veel uitmaakte. Het dier dat nu zichtbaar was, was zeker geen kat en de jonge kattin had zeker geen idee wat ze ermee aan moest. Behalve hopen dat het rode beest hen niet opmerkte. Het was nog op een veilige afstand voor hen. Waarschijnlijk achtervolgde het een muis of ander dier, tenminste dat hoopte ze dan maar. Het zag er niet al te vriendelijk uit. Haar nagels sloeg ze onwennig in de grond waarnaar ze de gestreepte kater een angstige blik gunde. Ze durfde niet te bewegen omdat de schim nog niet verder hun kant op liep.

Hij knikte bij haar antwoord, het klopte. De kater kon zich niet voorstellen dat een poes of kater die zo jong was aan iets anders zou denken dan aan redding, het was niet aan die kleine koters om met de problemen te zitten van wie het was die ze zou moeten redden, sterker nog, dat soort bureaucratie zou niet aan de orde moeten zijn. Toch was dat vaak wel het geval, wat frustrerend was in bijvoorbeeld situaties als die van Oceanpaw.
Veel extra tijd om erover na te denken kregen ze niet, want net toen de poes het zei bereikte de geur ook zijn eigen neus. Meteen sprong de kater op, en keek waarschuwend naar de apprentice. "Ga naar je kamp en vertel ze dat je een vos bij de grenzen hebt gezien," Mauwde hij, redelijk gebiedend want dit was geen tijd voor grapjes. "Ik ga hetzelfde doen bij mijn eigen clan," Hij maakte al aanstalten om te vertrekken maar draaide zich toen nog even om. "Bedankt voor je verhaal Oceanpaw, en het ga je goed," Mauwde hij oprecht, en met een respecterende knik van zijn hoofd. Daarna schoot de kater ervandoor, de bossen in, naar zijn clan terug.

> Tallshadow topic uit

Hij knikte toen ze het over het redden had. Haar verklaring was duidelijk begrepen, hij leek erg begripvol. Iets dat ze wel kon waarderen bij een kat, ze voelde een soort respect voor de gestreepte kater. Intussen was ze opgestaan, het gesprek wou ze net afsluiten toen een zure geur haar neus bereikte en ze angstig haar omgeving verkende. Zodra de woorden haar mond hadden verlaten sprong de kater op. Hij leek gehaast te zijn, waarschijnlijk was de geur dan geen goed teken. De rode schim gaf haar dan ook geen positief gevoel, haar intuïtie zei dat het mis was. 'Ga naar je kamp en vertel ze dat je een vos bij de grenzen hebt gezien,' mauwde de kater gebiedend waardoor de kattin aan haar paniek kon ontsnappen. 'Ik ga hetzelfde doen bij mijn eigen clan,' ging de kater verder waarna hij aanstalten maakte om te vertrekken. Hij draaide zich heel even om. 'Bedankt voor je verhaal Oceanpaw, en het ga je goed,' mauwde de kater oprecht met een respecterende knik. 'U ook Tallshadow,' mauwde de jonge kattin snel en even respectvol terug. Voordat ze net zoals de gestreepte kater weg sprintte.