Misunderstood

Haar blauwe ogen blonken in het waterige zonnetje. Niet vol geluk en gezondheid maar vol woede, verdriet en angst. De stevige wind woei door haar lange bruine vacht met hier en daar wat wit. Ze was in tegenstelling tot haar witte halfbroer als goedaardig bekend. Whitelion had nogal een reputatie opgebouwd voordat hij overleed. Een sterke en gewreeste kater, die waarschijnlijk wel een aantal doden op zijn naam had staan. Oceanpaw kon zich niet voorstellen wat een kat daartoe zou brengen. Haar ogen flikkerden richting de grens met Thunderclan. Haar passen verlangzaamde waarna ze tot stilstand kwam bij de grens. De wind was nog steeds aanwezig maar iets minder dan in de open vlakten van Windclan. 'Wie is daar?' Klonk er uit het niets, bevelend en luid. De duidelijk verstaanbare woorden waren waarschijnlijk naar haar gericht. Ze draaide haar redelijk grote lichaam richting het geluid voordat ze haar oren nerveus in haar nek drukte. Felle ogen bekeken haar en de vijandelijke houding was niet te ontkennen. 'Oceanpaw,' fluisterde ze nauwelijks hoorbaar. Ergens was ze geschrokken van de onverwachte ontmoeting. Het liefst was ze richting het kamp gestoven. Ze kende nog geen Thunderclanners en deze zag er niet al te vriendelijk uit. Vijandig als hij zich naar haar gedroeg. Ze wist ook niet zeker of Windclan en Thunderclan op goede voet met elkaar leefden. Ze kreeg bijzonder weinig over de andere clans mee na haar ontvoering bij Cyber. Haar blauwe ogen staarden afwezig naar de kater, misschien haar eerste fout. Onoplettendheid. Hij kon haar zo tegen de grond drukken als hij dat wou. Ze slikte moeizaam terwijl ze onrustig op haar plek bleef staan. Aan haar kant van de grens.

De kater keek verward op, heel kort misschien maar een fractie van een paar seconden maar lang genoeg om opgemerkt te worden door de jonge kattin. Haar blauwe ogen richtte ze even nerveus op de grond voor haar terwijl ze haar klauwen ferm in de grond drukte. Het was niet imponerend bedoeld, ze moest haar lusteloosheid ergens in kwijt. Haar ogen gleden weer naar het gezicht van de Warrior. Hij leek zich niks aan te trekken van haar woorden waardoor ze zichtbaar ontspande. Ze had nog geen vijandelijke reactie uitgelokt. 'Wel, je had je daarnet bekend gemaakt als Oceanpaw dus nam ik ook aan dat je zo heette.' Mauwde de kater kalm alsof hij elke dag een verwarde Apprentice tegenkwam. Waarschijnlijk niet, de kans was behoorlijk nihil dit soort gesprekken elke dag te volgen. 'Met uw gehoor is in ieder geval niets mis.' Geinde de kattin uiteindelijk maar, ze had ergens niet verwacht dat hij haar naam goed zou hebben verstaan toen hij haar commandeerde. Ondanks dat ze nu niet verder sprak met gebrom en gegrom, was het nu alleen een masker. Een verkeerd woord kon haar op het verkeerde been zetten en haar doen ontploffen. Dit zorgde ervoor dat haar spieren permanent aangespannen waren onder haar lange vacht en ze elk moment zich klaar kon maken om weg te rennen. Ze wou zichzelf niet in een onnodig gevecht gooien. Haar oren wiebelde ze even nerveus waarna ze diep ademhaalde. 'Sorry van daarnet, ik ben niet echt op mijn best geloof ik.' Murmelde ze, zo zacht dat ze bijna zeker wist dat de andere kat haar betuiging van spijt niet zou verstaan. Zelfs al bleek zijn gehoor prima in staat geluiden op te vangen. Zover ze wist had ze niet extreem veel geluid gemaakt op de weg hierheen. Het geritsel was zo zacht geweest dat het net zo goed de wind had kunnen zijn. Natuurlijk was ze meer getraind in de open vlakten van Windclan dan in plekken met begroeiing. Dus misschien had ze wel een reus geleken. Eentje die met veel lawaai takjes liet kraken. Bij de laatste gedachten kwam een zacht grijnsje om haar lippen terwijl ze zachtjes on zichzelf grinnikte. Misschien leek ze nu nog wel gekker dan ze was.

De kater haalde zijn schouders op toen ze het over zijn gehoor had. Ze wist dat de meeste Warriors geen Warrior zouden zijn als hun gehoor slecht was. Net als blinde katten was het vaak te lastig om echt kwalitatief werk te leveren. De clan had sterke en gezonde Warriors nodig. Geen zieke katten die de clan niet van voedsel konden voorzien laat staan verdedigen. Gelukkig had elke clan een Medicine Cat. Die ervoor kon zorgen dat zieke en gewonde katten snel weer op de poot waren. 'Alles oké in Windclan?' Besloot de kater te vragen, waarschijnlijk op een subtiele manier om meer te weten te komen. De kattin gaf hem alleen een norse blik. Haar oren drukte ze even onzeker en verdedigend in de nek. 'Hoe Windclan het doet heeft niets met Thunderclan te maken. Elke clan heeft het moeilijk in Bladkaal.' Siste de kattin. Ze wist niet of de dood van de Deputy al bekend was. Daarbij was Everstar door een Riverclanner in een rivier geduwd. Hierdoor was er natuurlijk een enorme spanning in de clan alleen hoefde de Thunderclanner dat niet te weten. Ergens hoopte ze dat de kater niet verder zou vragen. Ze wist ook niet hoe Thunderclan ervoor stond. Haar blauwe ogen keken naar de kater voor haar waarnaar ze haar poot gefrustreerd in de grond sloeg. Haar leventje was nooit helemaal vredig geweest. Met Whitelion als beschermende halfbroer dat wel eens tot clanruzies leed. Of de ontvoering door Cyber een gewelddadige Rogue die haar nog steeds de rillingen gaf en een hoofdwond had gegeven die haar enorm had verzwakt. Zo erg dat ze zwaar gewond het kamp in kwam na de ontvoering.

De kater haalde bij haar volgende antwoord ook zijn schouders op. De lichtblauwe ogen prikte weer in die van haar, waardoor ze ongemakkelijk haar houding verschoof. 'Wat doe je trouwens zo dicht bij de Thunderclan grens? Ik zie Everstar nog geen leerling op patrouille sturen, alleen.' Ondervroeg de kater haar motieven. 'Ik ben in de buurt maar ken de Warrior Code ik zal niet oversteken tenzij een kitten in gevaar is.' Zei de kattin rustig, haar stem haperde niet eens. Ze zuchtte diep waarna ze haar blauwe ogen in diep in zijn ogen. 'Ik houd ervan het territorium in de gaten te houden, zéker na mijn broers dood.' Ging ze op een ijzige toon verder. Ze dachten dat Riverclan iets met zijn dood te maken had. Natuurlijk was er niemand die het verhaal kon navertellen. Ook had haar ontvoering als kitten zijn sporen nagelaten en kon ze zich alleen veilig voelen als ze zeker wist dat niemand die onbevoegd was hun territorium was in gelopen. Haar oren wiebelde ze voorzichtig. Nu had ze toch informatie gegeven die de Thunderclanner niet persé hoefde te weten. Ze zette een paar stappen terug en ging zitten. Haar kop zakte waarna ze haar borst begon te likken. Nu er relatief weinig wind stond kon ze net zo goed haar vacht verzorgen. Ze gebruikte haar tanden om de klitten eruit te halen. Haar blauwe ogen hielden de rode kater in de gaten. Hij had haar in het begin al aan kunnen vallen dus ging ze er maar vanuit dat hij het niet zomaar zou doen. Tenzij ze hem uitdaagde. Zover ze er vanuit kon gaan. 'Ik ben geen naïeve kitten. Toen ik vier manen was ben ik ontvoerd geweest door vuile Rogues. Dus heb ik alle reden mijn ogen en oren open te houden.' Ging ze verder waarna haar stem zachter, vriendelijker klonk. Ze was net een zwangere kattin met al haar stemmingswisselingen. Verwarrend voor haar en waarschijnlijk nog verwarrender voor de kater voor haar. Die haar niet kende. Toch wou ze niet een oorlog starten, daar waren immers niet zoveel katten voor nodig.

De rode kater voor haar vertoonde een frons toen ze het over haar broers dood had. Een hele zachte 'oh' verliet zijn mond waarna het even stil was. Niet zozeer een ongemakkelijke stilte. Een stilte waarbij katten in hun eigen gedachten verkeerden. De rode kater spande zijn spieren aan en zuchtte even waardoor de jonge kattin het idee kreeg dat de spanning niet op haar gericht was. Uiteindelijk verbrak de kater de stilte. 'Ik weet hoe het voelt. Ik heb mijn eigen vader zien sterven, voor mijn ogen.' Mauwde hij waarna de kattin ongemakkelijk slikte. Ze had nooit een vader gehad. Voor haar geboorte was hij al overleden. 'May Starclan light his path,' prevelde de kattin ongemakkelijk maar respectvol waarna ze met tranende ogen haar gezicht naar de hemel richtte. 'Mijn broer heeft vele fouten gemaakt in zijn leven, maar voor mij was hij een broer en vader ineen.' Bekende de jonge kattin voorzichtig. Haar blauwe ogen gleden naar haar poten waarna ze moeizaam slikte. De zachte wind die door haar vacht waaide bracht een soort geruststelling met zich mee. Overal waar ze ging vergezelde de wind haar. Zelfs toen ze ontvoerd was, was de wind aanwezig geweest. Niet dat ze erg bewust was geweest van alles om haar heen. Haar gedachten gleden naar de littekens onder haar vacht waarvan de grootste op haar kop zat. Ze had geluk gehad dat de kater zijn klauw niet over haar oog had uitgeslagen. Dan had ze waarschijnlijk hier al helemaal niet gestaan. Het was nog wennen voor de jonge kat om zelf te jagen en het territorium naar haar eigen kunnen te beschermen. Dapper was ze wel, al merkte ze het zelf niet eens op. Ze zag alleen haar zwakte, en ze was nu zwak en niet alleen door de bladkaal.

De grote kater had stond er nu opvallend onrustig bij, zijn nagels in de grond gehaakt alsof hij zich moest vermannen. De jonge kattin verstijfde er even door haar blauwe ogen weerspiegelden haar lichtelijke paniek terwijl ze zich met moeite probeerde te herstellen. Haar gelaat veegde ze leeg van alle emotie die zonet nog in haar ogen te lezen was geweest terwijl ze de rode kater een verwarde blik gunde. Zijn staart zwiepte hij door de lucht heen waardoor de jonge kattin onzeker een stapje verzette. Ondanks dat ze niet op perfecte voet met elkaar begonnen waren, betekende dat niet dat ze iemand de kwelling toewenste die de kater voor haar leek te hebben. Niemand hield ervan anderen te verliezen, een clan was een grote familie en zou vaak rouwen naar grote gebeurtenissen, die een negatieve impact hadden. Dat Windclan een paar ontvoerde kittens had gehad, was tamelijk onbekend geweest, iets waar ze achter was gekomen toen ze haar hart had gelucht bij een van de vriendelijkere Shadowclanners. Intussen sprak de rode kater tegenover haar weer verder waardoor ze uit haar diepe gedachten werd gehaald en aandachtig haar oortjes spitste. 'Iemands verleden mag niet bepalen hoe die kat nu is. Mijn vader was bijvoorbeeld een kittypet voor hij in de Clan stapte. En hij is gestorven als een waardig leider.' Verklaarde de kater waardoor de jonge kattin langzaam knikte. Hij had gelijk, in zekere zin zouden katten altijd fouten maken. De Warrior Code was er natuurlijk met een reden maar soms spraken bepaalde regels elkaar tegen waardoor een kat voor een moeizame keuze terecht kwam. Andere katten waren zo gekweld van aard dat ze niet altijd nadachten over hun acties en daarmee ruzies stichtten met de andere clans. 'Mijn broer was niet iemand waar de andere Clans waarschijnlijk positief over spraken. In mijn ogen is en blijft hij mijn liefdevolle beschermende broer. Ondanks zijn fouten en beslissingen.' Fluisterde de kattin waarna ze haar kopje boog en het puntje van haar staart onrustig bewoog. Ze beet voorzichtig op de binnenkant van haar wang en sloot haar ogen toen langzaam, haar ogen gleden even naar de lucht die in de nacht de sterrenpels vertoonde. S'nachts schitterde haar broers ster waarschijnlijk aan de hemel, misschien wel in de buurt van die van haar vader.