You can't close your heart for things you don't want to feel

Zijn poten raasden over de grond terwijl zijn blauwe ogen zich lichtjes hadden vernauwd als bescherming tegen de snijdende wind. Zijn hart ging tekeer in zijn borstkas maar vanwege zowel bezorgdheid als koppigheid weigerde de rode kater om zijn passen te vertragen. Hij liet het zichzelf niet toe. Zeker niet nu hij niet wist of zijn apprentice, zijn vriendin, veilig was of niet. Met platgelegde oren begon hij haar in het vizier te krijgen, wat ervoor zorgde dat hij juist nog sneller ging. Pas toen Zealspark de jongere kattin plots voorover zag vallen sloeg hij de gas dicht, al glijdend tot stilstand komende. Met een bezorgde blik in zijn helderblauwe ogen baande hij zich wat dichter naar haar toe. Zacht gehijg verliet zijn bekje, Firepaw voorzichtig aantikkende met zijn koude neus. "Fire.." Zijn stem stierf weg nadat hij haar naam uitsprak. De woorden die hij zo graag had willen zeggen, die op het puntje van zijn tong lagen, kwamen er maar niet. Wat moest hij zeggen? Hoe kon hij een hart dat nog maar net een zware klap had moeten ondergaan weer gerust stellen? Hij wist nog maar al te goed hoe hij zich gevoeld had toen Firestar zich bij Starclan voegde. En daarom wist hij ook dat geen enkel woord, geen enkele fluistering de pijn kon stillen die zij nu voelde. Voorzichtig duwde hij zijn kopje tegen de hare, hopende haar met deze stilte ook wat te kunnen kalmeren. "Je bent niet alleen, ik ben er voor je." wist hij toch zachtjes uit te brengen, zijn ogen sluitende. Zeggen dat alles goed kwam deed hij niet, dat zou een dikke leugen zijn. Hoe kon alles nog goed komen? Brightspots was dood, en iemand terug tot leven wekken was onmogelijk. Helaas, want anders had hij er manen geleden al voor gezorgd dat zijn vader uit de dood herrezen was.

Op dit moment, na zijn woorden, had hij wel degelijk een of andere snauw verwacht maar toen deze maar niet kwam was hij er volop van overtuigd dat ze zich echt gebroken voelde. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen nadat ze had gezegd dat ze de Bloodclan leider haatte. Wie haatte hem niet? Claw had al zo goed als van iedere kat in de Clan iets afgenomen. Was het geen familie dan was het een vriend. Nightwish en Brightspots hadden al de ultieme straf moeten betalen, wie volgde er nog meer? "Ik ook," miauwde Zealspark, zijn tanden nog steeds op elkaar geklemd zodat zijn woorden ondersteund werden door een doffe klank vol haat. "Als ik kon dan.. dan.." Hij verbeet een zucht en keek de andere kant op. Het stond in de regels dat je niet zomaar een kat mocht vermoorden, enkel en alleen als het niet anders kon. Dus eigenlijk zou hij Claw een keer moeten uitdagen voor een gevecht, zodat hij er wél een reden toe had? Zealspark wist het niet. De rood met witte kater schudde onopvallend zijn kopje en richtte zijn blauwe blik weer op de jongere poes. Ze vond het overduidelijk niet het beste idee dat hij haar zo zag, maar veel trok de kater zich er niet van aan. Hoe zwaar ze het gedacht ook haatte, ze had iemand nodig. Hijzelf had het ook altijd weggestopt, de gedachte. Het kwam merendeels door Silverstar dat hij weer open bloeide. Daarom dat hij ook zo'n grote haat jegens de Bloodclan leider droeg. Claw had niet enkel zijn leider en  voormalige mentor afgepakt, maar ook een vriend. Eentje die enorm dierbaar voor hem was.

Zijn hele gelaatsuitdrukking verstarde bij de woorden van Firepaw. Om de een of de andere reden voelde hij zijn bloed koken en keken zijn blauwkleurige ogen haar streng aan. "Fire, beloof me dat je niets geks gaat doen." Zijn stem had een zware klank aangenomen en voor voor een tel sloot hij zijn ogen. Met diepe ademhalingen en de frisse lucht die door zijn lichaam gierde wist hij zichzelf te kalmeren en keek hij haar vervolgens weer aan. "De Clan heeft al genoeg katten verloren.. i-ik.. ik wil niet dat jou iets overkomt." Zealspark had toch een wat zachtere stem aangenomen en keek de rosse kattin met zijn helderblauwe ogen aan. De poes leek als twee druppels water op zijn vader. Bij haar zijn gaf hem een geruststellend gevoel en alhoewel hij dit steeds weer wegduwde kon hij het alsnog niet ontkennen dat het toch zo was. Een zachte zucht verliet zijn bekje, zijn blik nog altijd focussende op de jongere kattin.

Alhoewel de woorden van Firepaw niet bepaald geruststellend waren, zorgden ze toch voor een kleine maar oprechte glimlach op zijn gelaat. Ze was nog altijd dezelfde. Hij zou ervoor gezorgd hebben dat die Claw halfnaakt door het leven moest gaan als 'ie haar gebroken had. Want ook al was haar moeder nu dood, ze was nog altijd even koppig. "Geloof me, als ik kon dan zou ik nu samen met jou die Claw een kopje kleiner maken, maar dat is nu eenmaal te gevaarlijk. Hij heeft teveel van zijn slaafjes die door het vuur zouden springen voor hem." Een zucht verliet zijn bekje terwijl hij zijn helderblauwe ogen de andere kant opwierp. Pas na enkele tellen keek hij haar weer aan. "Je moeder was trots op je, Fire. En dat is ze nu nog altijd. Ook al bevind ze zich nu in Starclan, ze zal altijd over je waken. Ze zal nooit echt volledig weg zijn." Hij hoopte dat zijn woorden wat positieve invloed op haar hadden. Maar de rosse poes was nu eenmaal een gesloten boek voor hem: Hij wist niet of dat zijn woorden haar zouden helpen of dat hij juist meer olie op het vuur gooide. Uiteindelijk bedoelde hij het goed. Hij wou namelijk niet dat zijn apprentice en eveneens vriendin hieronder zou lijden, al sprak het bijna voor zichzelf dat ze dat wel zou doen: Haar moeder was tenslotte dood.

De opmerking die ze maakte baarde hem ergens toch zorgen. Hij wist dat wanneer ze haar zinnen ergens op had gezet, niets of niemand haar gedachten kon veranderen. Daarom dat hij ook zachtjes zuchtte. Hij kon het haar verbieden, als mentor en krijger, maar wist dat dit toch niets ging uithalen. Het enige wat hij kon doen was erbij zijn wanneer dit gebeurde, zodat hij kon ingrijpen wanneer het uit de hand liep. En aangezien hij zowel Firepaw als Claw kende ging dat sowieso gebeuren.
Haar volgende reactie zorgde er echter voor dat hij weer ontwaakte uit zijn diepe gedachten en dat hij haar met zijn blauwe blik aankeek. Hij probeerde de bezorgdheid uit zijn ogen weg te houden, wetende dat ze dit niet graag had. Maar de rood met witte kater had hier al zijn wilskracht voor nodig, aangezien hij zich op dit moment juist alleen maar zorgen maakte om haar. Voorzichtig gunde Zealspark haar een teder kopje, hopende dat dit gebaar en de stilte die zich tegelijkertijd afspeelde betere zetten waren dan zijn woorden.

Er lag een onduidelijke blik verscholen in zijn blauwe ogen. Langs de ene kant wou hij Firepaw beschermen en koesteren zodat haar niets kon overkomen. Het feit dat ze als een exact kopie van zijn vader hier naast hem stond gaf hem het gevoel dat hij een tweede kans had gekregen. Een nieuwe kans om zichzelf te bewijzen. Hij wou het beeld van zijn stervende vader nooit meer herbeleven en daarom deed het hem ook ondraaglijk veel pijn om te horen dat Firepaw zich vrijwillig in levensgevaar wou brengen als ze dat kon. Maar tegelijkertijd was het hem ook duidelijk  dat als hij dat deed hij de rosse poes van hem weg zou duwen, wetende dat ze geen type was dat graag behandeld werd als een breekbaar ding. De warrior wist nog maar net de opkomende zucht te onderdrukken en dwong zichzelf de andere kant op te kijken. Zealspark wilde Claw met plezier een kopje kleiner maken, misschien zelfs nog meer dan dat Fire dat wou. Maar de rood met witte kater wist ook dat als hij dat deed hij zich zou verlagen tot hun niveau. Maar zou Starclan dan niet een oogje dichtknijpen en zijn zonde vergeten, afgezien het feit dat Claw veel ergere dingen had gedaan en enorm veel van hen had afgepakt? Zouden zijn ouders het in de doofpot steken of zouden ze teleurgesteld staan toekijken hoe hij de keel van de Bloodclan leader doorboorde met zijn tanden? Teleurgesteld omdat hun zoon een moordenaar was geworden? Zealspark wist het allemaal even niet meer en hoorde dan ook nog maar net de woorden van Firepaw. "Ik ook niet. Het moet stoppen." klonk hij. Zijn blik was nog altijd de andere kant opgericht en met tegenzin voelde hoe een bries zijn vacht deed opwaaien en hem verkilde tot op het bot. Bloodclan had echt het meest geschikte seizoen uitgekozen om hun snode plannen in uit te voeren. Maar net toen de rood met witte kater duizend en één redenen wou opsommen waarom, besloot het weer hem tegen te werken. Enkele druppels bewogen zich naar beneden, zijn rode vacht nat makende. Hij gleed met zijn blauwe blik naar Firepaw, haar uiteindelijk dan toch terug aankijkende. Het leek wel alsof Starclan aan het treuren was om de dood van Brightspots. "Kom, dan gaan we schuilen." miauwde hij rustig, niet verwachtende dat ze nu al terug zou willen naar het kamp.

Toen de rode poes knikte was dat het teken voor hem dat ze inderdaad niet terug wou naar het kamp. Net zoals haar keek ook hij een keer in het rond, eigenlijk niet goed wetende waar precies ze konden gaan schuilen. De meeste struiken waren verdord en boden nauwelijks tot geen beschutting met het schrale bladerdak dat ze hadden. En terugkeren naar het kamp was geen optie. Even keek hij de jongere poes aan, nadien zelf nog even knikkende waarna hij zijn poten in beweging zette. "Weet jij misschien een goede schuilplek?" vroeg hij, de stilte doorbrekende. Misschien was het wel handig om haar gedachten op een ander punt te zetten. Of hier toch tenminste een poging toe te doen. Zealspark bleef de leerling met een zijdelingse blik in de gaten houden, rustig wachtende op een reactie van haar. Maar tegelijkertijd begon de regenbui zich uit te breiden en kwamen de druppels algauw sneller en in een grotere hoeveelheid naar beneden gestormd. Als ze geen nat pak wilden dan moesten ze snel actie ondernemen.

De kater zag haar nadenken, tegelijkertijd zelf ook zijn brein aan het werk zettende. Hij wist dat de sunningrocks beschutting zouden bieden, maar dat was off-limits. Echter, toen de rode poes dezelfde plek opnoemde kon de kater er niets aan doen om het idee toch te overwegen. Hijzelf was die plek ook gaan bezoeken na de dood van zijn vader. Toen was het niet eens cruciaal geweest, aangezien het niet regende noch hij er moest zijn wegens een belangrijke reden. Zealspark gaf toe dat het tegen de regels was, maar tegelijkertijd kon hij Firepaw niet laten zitten. Terugkeren naar het kamp zou dan nog de enige optie zijn, en heel stiekem wou hij dat zelf ook niet. Daarom dat hij uiteindelijk een luide zucht liet ontsnappen uit zijn bek en zijn blauwe ogen op haar richtte. "Oké, dan gaan we daar naartoe." Zijn blik sprak boekdelen. Hij verwachtte dat ze dit tegen niemand zou voort vertellen. Maar ergens wist hij dat ze dat niet zou doen. Met zijn staart maakte hij teken dat hij ging vertrekken, zijn helderblauwe blik zijdelings op haar werpende. Hij zou Firepaw geen enkele seconde uit het oog verliezen.