Blue sky, blue eyes (Swallowpaw.)

De jonge oranje kater snoof even goed, het rook naar de Thunderclan katten. Hij slikte kort, hij wist niet waar hij was. Zijn staart zwiepte zachtjes heen en weer, alleen bleef liggen bij het horen van een geluid. Hij spitste zijn oren wat meer om wat meer op te vangen, hij bleef laag tegen de grond. Het ijs kwam tegen zijn buikje aan, zijn harige buikje. Hij zocht met zijn ogen waar de geluiden vandaan kwamen, zijn ogen werden groot tot hij boven hem nog het zelfde geluid hoorden. Hij staarde omhoog, waar de blauwen lucht er was. De zon scheen fel over het sneeuw, Een vogel zat op een tak. Het beestje hupte van het ene takje naar het andere, dat maakten dus dat geluid. De kater besloot veder te gaan, hij ademde diep in. Hij sloop daarna veder, steeds van boom tot boom tot bosje tot bosje. Hij bewoog zijn kop van links tot rechts, hij kon weinig zien door het begroeide woud. Ergens was het wel goed maar ergens was zijn verassingselement weg, hij had zijn klauwen ontbloot. klaar om zichzelf te verdedigen als dat nodig was, hij opende zijn mond om de lucht te proven.