Where is my mind? {Brightspots}

Kou. Het gene wat haar wekte in het holst van de nacht. Paniek. Haar ogen schoten open, maar vanuit eentje was er maar zicht. Ze maakte snel haar omgeving op, al ging dat lastig met haar handicap. De medicine cat den, ze was veilig. Tenminste, dat was ze ooit geweest. Mistpaw voelde zich alles behalve veilig, in hun eigen kamp. Het was bezet en bezeten door Bloodclan katten, met hun leider Claw. De kater die haar had verblind. Nog steeds speelde het hele tafereel als een filmpje voor haar ogen af. Hoe zijn poot razendsnel haar kant op was gekomen, hoe ze niets had kunnen doen om zich te verdedigen omdat ze niet wist hoe en Firepaw.. die het zo dapper voor haar op had genomen terwijl ze dat zelf niet had gekund. Ze was niets meer dan een zwak hoopje trieste ellende. Mistpaw was meer teruggetrokken geworden. Zeker sinds de zwarte kater ook haar moeder van haar had ontnomen. Het enige wat ze echt nog dichtbij had als haar andere familie hun warrior plichten vervulde. Ze was vaak in de nursery geweest toen haar moeder daar zorgde voor de kittens. Nu ontweek ze de plek alsof er greencough heerste.

Mistpaw hees zich op haar poten. Het was zwaar om te bewegen. Alles voelde zwaar de laatste tijd, van haar poten tot haar oren. Haar hele gewicht leek naar de grond gezogen te worden elke keer als ze zich ertegen verzette. Toch moest ze weg hier. Haar ademhaling versnelde en ze voelde de tranen in haar ogen opwellen. Als ze Jayfeather maar niet wakker maakte. Snel liep ze weg, door de uitgang van het kamp naar buiten toe. Het was koud en pikdonker buiten. Met haar nachtzicht kon ze nog een beetje opmaken wat waar stond, maar dat was ook moeilijker sinds ze verblind was. Was dit wat Starclan voor haar uitgepland had? Want als dat ze was dan mochten ze het terughebben. Dan wou ze niks meer. Mistpaw wenste met heel haar hart haar oude leventjes terug. De simpele tijd die ze had gehad. Samen met haar moeder, haar vader en de rest. Zonder Claw. Zonder Bloodclan. Mistpaw ging langs de waterkant zitten en keek naar de grond. De tranen die zich net al vormde waren nu een waas voor haar ogen die op de grond druppelde. Alles ging fout. Haar clan zou uitgeroeid worden als dit niet gauw stopte.

Was dat was ze uitgepland hadden? Zou Starclan Thunderclan om zeep helpen? Moesten er nog maar drie clans in het woud zijn? Dat zou krom zijn. Dat klopte niet. Mistpaw schudde het idee ook snel van zich af. Het was stom om te denken dat dat was wat ze gepland hadden. Toch? Of toch.. De poes twijfelde. De laatste keer dat ze bij de Mothermouth was geweest was het angstvallig stil geweest van Starclan haar kant. Ze had weinig tot niets vernomen van de katten in de sterren. Haar ogen staarde doffig in het water, wat diep zwart leek in de diepe nacht. Mistpaw was uitgeput, maar slapen was niet de oplossing. 'Hoe zou Firepaw dit aanpakken?' was een van haar gedachtes. Stom. Want Firepaw zou dit heel volwassen aanpakken. Ze had Firepaw nooit zien huilen om dingen. Zij wel. Ze huilde om het minste wat haar over kwam. Het was een manier om haar emoties af te voeren en daarna weer door te gaan. Al leken er aan de tranen om haar overleden moeder geen einde te komen. Het was zwaar geweest om zoiets voor je ogen te zien gebeuren. Mistpaw wist niet zeker of ze het allemaal zou trekken. De hele wereld woog zwaar op haar. Het water leek toch aanlokkelijker dan ze ooit had gedacht. Ze kon niet zwemmen, in water vallen zou haar absolute dood betekenen. Dan kon ze bij Brightspots zijn. Maar zou haar clan lijden onder haar dood. Ze mocht niet dood gaan, Thunderclan had haar harder nodig dan ooit te voren. Toch voelde het alsof ze niets goed deed. Ook steeds meer zieke katten leken zich te melden. Greencough maakte zijn spoor van dood door het kamp heen, medicijnen waren schaars.

Mistpaw stond op, liep onder de Pinetrees door en ging richting het stuk tussen de bomen wat verlicht was door de maan die bijna vol was. Naar een nieuwe medicine cat meeting zou ze niet gaan zolang Claw in haar kamp was. Ze moest haarzelf nu sparen en haar koppigheid een keertje niet door laten schemeren. Was dit dan het punt? Was dit het punt dat ze volwassen werd? Dat ze haar slechte eigenschappen ging onderdrukken voor haar eigen bestwil? Als ze dit alleen maar een halfmoon eerder had gedaan. Dan had Brightspots nog geleefd. Dan had Firepaw Claw niet aangevallen. Dan was zij niet half-blind geweest. De witte poes keek omhoog naar de lucht, alle woede die ze had gevoeld voor Claw borrelde op. Het was alsof een bom explodeerde toen ze het volgende het de koude, stille nacht in schreeuwde: "Als dit is wat jullie uitgestippeld hebben voor me dan wil ik het niet meer! Ik wil mijn moeder terug! Ik wil mijn oude familie terug! Ik wil mijn oude Thunderclan terug!" Rust keerde terug. Alles werd weer stil en haar laatste woorden leken na te galmen in het niets van de nacht. Alles was voor niks geweest.. en misschien was haar leven dat dan ook wel.

{Alleen Brightspots}