The beauty of a broken angel

De gestreepte kater plofte neer ergens in het midden van de Heatherfields. De grond zo hier en daar was platgetrapt, wat aangaf dat er wel vaker op deze plek kwamen. Maar alleen als je wist waar het zich precies bevond zou je het kunnen vinden onder de enorme massa van goudgele koren die zelfs in de bladkaal nog fier in de lucht staken. Sparrowfeather sloeg zijn staart rondom zijn poten en knipperde een keer met zijn ogen. Hij kantelde zijn kop lichtjes en bewoog wat met het puntje van zijn staart door de sneeuw heen. Hij voelde zich op de één of andere manier oud worden. Hij was niet meer die jonge Sparrowpaw van manen geleden die vrolijk klusjes uitvoerde voor zijn mentor. Hij was nu de volwassen Sparrowfeather, iemand waarop de hele clan rekende. Zeker in periodes als deze. Hij spitste zijn oren hoopvol bij het horen van een zacht gekraak.

{ Brindleleaf}

Het zachte gekraak van koren die aan de kant werden geduwd had hem op laten kijken. Zijn goudgele ogen probeerden tussen de ranke stengels heen te gluren, maar hij hoefde er niet zoveel moeite voor te doen omdat de poes al voor hem verscheen. "Brindleleaf," mauwde hij en liet zijn blik onderzoekend over haar heengaan, voornamelijk in de richting van haar nek waar hij de drie dunne lijnen zag. Sparrowfeather slikte een keertje en deed een stap dichterbij, terwijl hij zijn goudgele ogen in de haren haakte. "Gaat het wel?" mauwde hij voorzichtig, voornamelijk omdat haar stem zo gebeefd had toen ze zijn naam uit had gesproken. Zijn blik stond bezorgd, maar als je hem een beetje kende zou je snappen dat dat bij hem in zijn aard zat. Want hij probeerde men die hem dierbaar lagen altijd te beschermen, ook al ging dat een beetje moeilijk omdat hij niet bepaald de meest dreigend uitziende kater was met zijn manke achterpoot.

De kater draaide licht geschrokken wat met haar oortjes toen de poes redelijk fel reageerde en ook haar oren naar achteren liet zakken. Het was misschien niet zo'n goede opmerking geweest van de kater, maar hij wist dat Brindleleaf zo in elkaar zat. Het waren de geheimen, de geheimen die er altijd waren. De kater liet zijn schouders iet wat hangen en wist niet zo goed wat hij moest doen. Dit was zijn eigen schuld, allemaal zijn eigen domme schuld ja. "Het spijt me, Brindleleaf." De kater trok een beetje met zijn snorharen toen ze een stap achteruit had gedaan. Hij vond het nooit leuk als ze zo'n bui had. "Ik weet dat ik niet de vader ben die je voor je kittens had willen hebben." De kater liet zijn blik naar de grond gaan, beschaamd. Al die tijd had hij moeten toekijken. Want hij had StarClan trouw gezworen. De clan trouw gezworen. En die belofte had hij acht manen geleden gebroken toen er iets tussen hem en Brindleleaf was gebeurd. "Het spijt me echt dat ik nooit de vader kan zijn die ik echt had willen zijn. Voor jou. Voor de kittens. Voor hun alle vier."

Hij zag hoe ze op haar wang begon te zuigen, een trekje wat hij haar al vaker had zien doen, en veel goeds betekende het meestal niet. De bittere stem van de poes klonk weer toen deze zei dat ze geen vader nodig hadden. Sparrowfeather legde zijn oren naar achter en keek iet wat ongemakkelijk naar de ander. Daarna ging ze ermee verder dat iedereen hen in de steek had gelaten, en dat ze die fout nooit meer zou maken. "Het spijt me echt, Brindle," mauwde de kater terwijl hij zijn kopje een beetje kantelde. "Het is allemaal mijn schuld. Mijn kittens worden door StarClan gestraft vanwege mijn zonde. Nu is het alleen nog Mousepaw, maar hoelang zal het duren voordat ze de andere ook straffen..?" Zijn oren hingen nu treurig. Ja, het was allemaal zijn stomme schuld.