I'm not one to forget

De ijzige wind raasde tegen zijn vacht aan, een een goed gevoel was het niet. Toch verkoos hij de laatste tijd de ruwheid van het gebied boven de drukte in het kamp. Hij wilde wat onthaasten, voor zover dat kon in deze tijden. Er was ineens zoveel gebeurd, en het had hem toch wel bang gemaakt. Zoveel katten waren gestorven, zoveel rare dingen waren hem overkomen. Zonder het echt door te hebben, was hij richting de Heatherfields gelopen. De plek was kaal, in tegenstelling tot een maan geleden. Toen had hij hier nog zijn eerste training gehad met Ravenbreeze. Toen leefde de kater nog. Quiet's ogen vielen op een kattin die verborgen zat tussen de grassen van het gebied. Ze zag er nogal... depressief uit. Quiet liep op haar af, niet echt zeker van wat hij moest zeggen. "Gaat het?" rolde toen over zijn lippen, misschien was het ook wel een beetje naar zichzelf gericht. Hij wist niet of het wel goed met hem ging. Hij functioneerde nog, maar was dat genoeg?

Ineens sloeg het gezicht van de kattin zijn kant op. Hij herkende Fadingpaw, maar hoe hij daarop moest reageren wist hij even niet, dus gooide hij maar een sympathieke glimlach op zijn gezicht, bij gebrek aan beter. De twee bleke ogen van de jongere kattin staarden hem aan, maar de lichtgekleurde poes kroop al snel ineen. Hij wilde haar niet laten schrikken, dat was zeker niet de bedoeling geweest. Zachtjes antwoordde de andere Apprentice dat het wel ging, maar Quiet geloofde er weinig van. "Je mag het wel zeggen als het niet zo is," zei de kater zachtjes, terwijl hij ging zitten en zijn staart over zijn poten heen krulde. "Maar dat hoeft natuurlijk niet." Ze was er volledig vrij in om hem wel en niet te vertellen wat ze wilde. Hij hoefde niet alles te weten.

Fadingpaw haalde de staart voor haar ogen weg, waardoor Quiet kon zien dat tranen niet ver weg waren. Hij wilde medelijden met haar hebben, maar hij wist niet eens wat er aan de hand was. Hij kende Fadingpaw helemaal niet zo goed, al wist hij wel dat haar moeder vrij recent was overleden. Iets verschrikkelijks, natuurlijk. Zelf kon hij het zich niet voorstellen om zijn moeder te verliezen. Zijn vader, tja, die had hij simpelweg nooit gehad en ook nooit echt gemist. Toen begon de jongere kattin te praten, en het ging zoals hij al dacht over haar moeder. Quiet luisterde rustig naar het verhaal terwijl de wind hem bijna omver blies. Toen er een traan over haar gezicht droop, schraapte hij zijn keel. "Mijn moeder vertelde me dat katten niet weggaan. Ze gaan naar Starclan, en zijn zo gewoon op een andere manier bij ons," vertelde hij. "Zolang je haar niet vergeet, zal ze vanuit Silverpelt op je neer kunnen kijken." Zo had zijn moeder het verteld toen zijn mentor voor Quiet's eigen ogen was aangereden. Hij wist niet zeker of hij het wel geloofde, maar hij putte er kracht uit, en dat was wat telde, toch?

Blijkbaar had de overleden moeder van Fadingpaw haar nooit verteld over Starclan. Er was toch wel iets betoverends aan de sterren die zich iedere nacht aan de hemel positioneerden. Het waren er zoveel, en allemaal waren ze uniek. Het kon toch niet anders dat het echt de katten waren die ze hier in de Clans verloren hadden? Hij kon eigenlijk niet wachten tot zijn vriendin, Lizardpaw, haar eerste contact met Starclan zou hebben. Misschien zou ze wel kunnen praten met Ravenbreeze, of met Whitelion. "Dus... Ze is er nog?" vroeg de poes, nog snikkend. Quiet knikte. "En iedere nacht kun jij haar zien," vertelde hij Fadingpaw. Zijn moeder had het hem verteld, dus het moest wel waar zijn. Hij voelde zijn humeur bezinken toen Fadingpaw vroeg of hij wel eens iemand verloren had. Vlak voor hem speelde het hele scenario zich opnieuw af. Quiet die wilde jagen, de geur van zijn mentor, het monster dat met grote snelheid aan kwam razen. Quiet slikte. "Mijn mentor is een paar dagen geleden door een monster vermoord," vertelde hij zachtjes. Alles was vlak voor zijn ogen gebeurd en hij had er wakker van gelegen.

Quiet schudde zijn kop, alsof hij de nare herinneringen zo weg kon schudden. Helaas werkten dingen nou eenmaal niet op die manier, en zat hij vast met dat nare beeld in zijn kop. Het monster dat op Ravenbreeze afreed en niet stopte, zelfs niet nadat het de zwarte kater geraakt had. Vervolgens had Quiet hem helemaal naar het kamp moeten slepen. Door de sneeuw, door de kou. Maar aan het eind was ze daar geweest, zijn moeder. Ze had hem opgevangen, hem getroost. En het had hem zoveel geholpen. Hij vond het erg dat Fadingpaw dat niet had. Hij zette een waterig glimlachje op zijn gezicht en haalde zijn schouders op. "Geeft niet," zei hij snel. Hij wilde Fadingpaw niet nog meer van streek maken dan ze al was. Dan zou hij weer meer van streek raken, waardoor Fading op haar beurt weer verdrietiger werd, enzovoort. Quiet schudde zich even uit, de sneeuw begon echt op hem te bouwen. "Zullen we anders de droogte opzoeken? Het is hier best koud," stelde hij voor. Hij vroeg zich eigenlijk af wat Fadingpaw hier in de eerste instantie van plan was geweest.

De poes leek nogal onverschillig, maar Quiet wilde graag iets van een schuilplaats opzoeken. Zijn vacht begon zich te vullen met sneeuw en ijs en het was niet het beste gevoel dat hij ooit gehad had. De rood-witte katte schudde zich even uit in een poging zich te ontdoen van het deken van sneeuw dat op hem was gaan liggen, maar het hielp weinig. De sneeuw plakte aan zijn haren en smolt op zijn huid. Een rilling trok over zijn rug en de kater begon te bibberen. De witte poes begon toen over het feit dat ze elkaar amper kende. Iets dat Quiet altijd jammer vond, hij moest zijn Clan toch gewoon goed kennen? Vooral als katten zijn leeftijdsgenoten waren. Vervolgens vertelde Fadingpaw wat dingen over zichzelf, en Quiet glimlachte. Het laatste wat ze zei, was daarentegen toch weer een tikkeltje duister en hij wist wederom niet wat hij ervan moest denken. "Ik ben Quietpaw, ik hou van jagen en verkennen. Ik ben als de dood voor monsters," vertelde hij toen. Eigenlijk was hij ook bang voor dassen, sinds er een das in de Nursery was ingebroken toen hij nog een kitten was. Maar dat was nu een beetje bijzaak, toch?  

De kattin stelde vervolgens ook voor om maar te gaan schuilen. Het leek er niet op dat het weer snel beter zou worden en Quiet had geen zin om midden op de Heatherfields verwikkeld te raken in een gigantische sneeuwstorm. Quiet knikte. "Ik heb geen zin om begraven te worden onder de sneeuw," zei hij toen met een klein glimlachje op zijn gezicht en hij keek om zich heen naar waar ze misschien wel konden schuilen. Het hoge gras was verdord door de kou en bood nu geen goede beschutting meer tegen de wind, maar het hele gebied stond behoorlijk open voor wind, want duh, ze waren de Windclan. Het enige gebied dat gesloten was, was het kamp. En de verlaten dassenburcht, maar die viel niet meer onder hun territorium. "Misschien is het gewoon beter als we naar het kamp gaan," merkte Quiet toen op. Dan waren ze in ieder geval beschut en dan konden ze ook nog onder het genot van wat eten verder praten.