I'm dreaming about who we used to be, young and free |Quietpaw|

Swanpaw tikte tegen Quiets flank om hem wakker te maken, ze gingen immers samen het territorium verkennen. "Wakker worden," fluisterde hij in zijn oor. Hij liep naar buiten en wachtte daar tot Quiet naar buiten zou komen. Quietkit was enkele dagen geleden Quietpaw geworden, daat keek hij overduidelijk naar uit. Hij had hem zelfs een keertje gevraagd hem meet te nemen naar buiten het kamp. Toen had hij dat niet gedaan, maar dat kon'ie nu wel. Swan nam een vrij dikke muis uit de prooistapel die ze samen konden opeten. Hij nam twee happen en besloot toen dat dat wel genoeg was, al knorde zijn maag nog zo, honger had hij echt niet. Swan besloot zich in afwachting even te wassen, zijn pels zag er een beetje vaal uit, maar zelfs door te wassen bleef het zo dof. Hij keek naar zijn buik, waar zijn ribben duidelijk te zien waren. Swan zuchtte, zijn ribben zagen er nogal lelijk uit, het waren dunne staken die ribbels in zijn vel maakten. Geen zicht, absoluut niet.

Quiet voelde iets tegen zijn flank tikken, en zijn brein besloot meteen dat het nog geen tijd was om wakker te worden. Geïrriteerd duwde hij de andere poot weg met zijn rechter achterpoot, maar veel haalde het niet uit. "Wakker worden," fluisterde iemand toen, en Quiet knipperde even snel voordat hij de witte gedaante die Swanpaw was, weg zag lopen naar de uitgang. Tuurlijk! Ze hadden afgesproken om het gebied te gaan verkennen! Quiet schoot overeind en sprintte naar buiten. Zijn vacht zat belachelijk, maar voor nu maakte dat hem vrij weinig uit. Hij wilde maar één ding, naar buiten! Hij zag de half opgegeten muis voor Swanpaw liggen, die hem blijkbaar niet meer hoefde. Met een snel aantal happen propte Quiet zich vol met de overgebleven resten en keek vervolgens naar Swan. "Klaar?" zei hij met een enthousiaste glimlach op zijn gezicht. Swanpaw zat er zoals gewoonlijk echter niet al te enthousiast bij, iets dat hij nog wel bij zou stellen.

Swan keek geduldig toe hoe de gloednieuwe apprentice zijn mond volpropte en uiteindelijk "Klaar?" vroeg. Hij knikte en begon te lopen. Quiets vacht zag er heel onverzorgd uit maar de kater keek alsof het hem niet deerde, dat zou ook niet als je nog bijna nooit het kamp uit was geweest. "Je hebt het territorium zeker en vast al verkend met je nieuwe mentor?" vroeg hij vriendelijk, maar het klonk meer alsof het hem niets kon schelen, wat niet waar was. Hij was heel nieuwsgierig naar de training van Quiet. Hij bekeek hem grondig en zag de vrolijkheid letterlijk van hem af komen. Het deed een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen, dat enthousiasme was aanstekelijk! Maar jammer niet aanstekelijk genoeg om hem ook zoveel energie te geven. "Zullen we nog verder lopen?" stelde hij na een tijdje voor. "Of wil je nu iets anders doen? Jagen of vechten bijvoorbeeld."

Quiet's ogen leken te glimmen van nieuwsgierigheid. Hij was nu al meerdere malen het territorium in geweest, maar de buitenwereld was zo groot dat hij er geen genoeg van leek te krijgen. Alleen al het zien van die oneindige horizon deed zijn hart sneller kloppen. "Je hebt het territorium zeker en vast al verkend met je nieuwe mentor?" vroeg de kater wat onverschillig. Ondanks de ongeïnteresseerde toon knikte Quiet met een glimlach. Ravenbreeze was een uitstekend mentor. Hij trok even met zijn oortjes en keek toen grijnzend naar Swanpaw. "Mijn moeder is jouw mentor, toch?" vroeg Quietpaw, voor het geval hij het bij het verkeerde eind had. Hij dacht dat het wel goed zat: zijn moeder was vriendelijk en voor zijn gevoel paste ze wel bij Swanpaw. Swanpaw vroeg wat hij wilde doen, en Quiet zwaaide even afwachtend met zijn staart. "Zullen we gaan jagen? Ik kan nog wel wat oefening gebruiken," stelde hij toen voor. Al was hij enthousiast over zijn training, in volle vaart ging het nog niet. Zijn jachttechnieken konden nog veel verbetering gebruiken.

Hij wilde dolgraag even het kamp uit, zijn poten tintelden een beetje. "Mijn moeder is jouw mentor, toch?" Swan knikte, dat was ze. Brindleleaf. Ze was een heel goede mentor vond hij. Ze legde alles goed uit, hij kende het wel al, maar goed. De trainingen waren ook niet saai of langdurig, zelfs al was het dikwijls enkel herhaling voor hem, maar ze moesten alles doen omdat Oceanpaw nog maar net apprentice was geworden. "Zullen we gaan jagen? Ik kan nog wel wat oefening gebruiken," opperde Quietpaw. Jagen, Swan kromp lichtjes ineen. Als het op jagen uitkwam kon je beter niet naar hem komen, als er iemand slecht was in jagen was hij het wel. "Natuurlijk," glimlachte hij geforceerd. "Kom mee." Hij begon te wandelen zonder echt te weten naar waar. Toen ze uiteindelijk aankwamen bij de Moorlands. Dat was goed om te jagen, dacht hij, daar konden ze onverstoord rennen zonder te struikelen. Hoopte hij.

Ergens had hij ook wel gehoopt dat Brindleleaf zijn mentor zou worden, hij vond het geweldig om tijd door te brengen met zijn moeder, maar Ravenbreeze was misschien wel een veel ervarenere krijger dan zijn moeder ooit geweest was. Ze was nou eenmaal jong Queen geworden en had niet veel ervaring wat het Warrior-zijn betrof. Toch wist ze zichzelf nog redelijk goed neer te zetten. Swanpaw kromp een beetje ineen toen Quiet voorstelde om te gaan jagen. Geen goed idee? De witte kater stemde ermee in, al suggereerde zijn lichaamstaal iets heel anders. Quiet volgde hem maar richting de Moorlands, zich afvragend of hij er iets van zou moeten zeggen. Quiet zelf was behoorlijk recht voor zijn raap, Swanpaw duidelijk niet. "Als je liever niet gaat jagen, kunnen we wel wat anders doen?" stelde de rood-witte kater toen voor. Hij probeerde vriendelijk over te komen, hopend om Swanpaw's ingetogen persoonlijkheid zo aan te kunnen spreken.

Dit zou een goede plek zijn om te moeten jagen... Swanpaw snoof met zijn neus. Hij rook een vrij verse geur van een konijn. "Als je liever niet gaat jagen, kunnen we wel wat anders doen?" Hij glimlachte, blijkbaar had Quiet zijn inkrimping gezien. Het was vriendelijk van hem om dat te vragen, vond hij. "Nee hoor," mauwde hij vriendelijk, "Ik kan dat alleen niet zo goed, het wordt dus maar beter tijd dat ik het leer." Hij glimlachte flauwtjes naar de kater. Best gênant als je op je 10 manen oud nog niet eens deftig een konijn kon vangen. "Maar ik denk dat ik net een konijn heb geroken, wil jij?" Hij hoopte dat Quiet het ging doen, want als hij zou moeten gaan zou hij zich uitermate belachelijk maken. De laatste keer dat hij achter een konijn was aangerend had hij zijn poot omgeslagen en was toen hard op zijn gezicht gevallen.

In tegenstelling tot Quiet's vermoedens, liet Swanpaw weten dat hij toch wel wilde jagen. Alleen dat hij het niet heel goed kon. Quiet lachte hem toe en haalde zijn schouders op. "Ik heb amper jachttraining gehad, dus waarschijnlijk ben je nog beter dan ik," stelde hij de oudere kater gerust. Swanpaw had wat zelfvertrouwen nodig, als hij dat kreeg, zou hij een prima Warrior worden. De kater was veel capabeler dan hij dacht, hij moest het alleen zelf geloven. Toen Swanpaw zei dat hij een konijn rook, vroeg hij of Quiet het werk wilde doen. Quiet haalde zijn schouders op en knikte. "Oké, maar niet lachen," zei hij tegen zijn vriend. Het was niet zo serieus bedoeld, maar toch. Hij kon nog niet echt heel goed jagen, dus zou er echt een wonder moeten gebeuren om hem de prooi te laten vangen. Met zijn neus in de lucht probeerde hij de geur van het dier op te vangen, wat hem nog net lukte. In een gebukte houding sloop hij op het konijn af, totdat hij het in zicht had. Het konijn was echter ook niet achterlijk en kon Quiet zien, ruiken en horen, dus zette het meteen op een lopen. Zo snel mogelijk haastte de jonge kater zich achter het konijn aan, maar voordat hij ook maar kon springen, was het zijn hol alweer ingerend. Met een zucht liet Quiet zijn achterste op de grond vallen. Wat een mislukking.

Het was leuk om iets met Quiet te doen. Al was het jagen, eigenlijk keek hij er wel naar uit. En hij vermoedde dat hij hem niet zou uitlachen om zijn 'formidabele' jaagkunsten. Quiet was vriendelijk. Dat was hij altijd al geweest voor hem., maar hij was zo verzwolgen in zijn eigen domme verlegenheid dat hij het niet echt merkte. En nu merkte hij het ook nauwelijks, hij was te verlegen om te zien dat hij zich niet hoefde te schamen, om te zien dat dat niet nodig was. Hij wist wel dat de kater niet zou lachen, maar hij vertrouwde zelfs zichzelf niet, dus hoe kon hij dan ook anderen vertrouwen? "Ik heb amper jachttraining gehad, dus waarschijnlijk ben je nog beter dan ik," mauwde de roswitte kater geruststellend. Swanpaw glimlachte verlegen. "Je zou wel eens kunnen verschieten." Een grijns krulde zijn lippen, het was de waarheid. En als je erover nadacht was het niet zo belachelijk. Hij kon niet overal goed in zijn. En hij kon niet alles leuk vinden. Vechten, daar was hij beter in, dat vond hij leuk. Oefengevechten, gevechtstrainingen... Alles behalve jagen. "Oké, maar niet lachen." Swanpaw onderdrukte een lach, het was ironisch zo dom; hij, die bang was om uitgelachen te worden door Quietpaw, en Quiet die bang was dat hij hem uit zou lachen. Swan moest zijn lippen in een rechte lijn proberen te houden, anders zou hij in lachen uitbarsten. Het hield op zodra Quiet wegliep, achter het konijn aan. Hij achtervolgde Quiet, die spurtend achter het konijn aanging. Swan zag het holletje waar het beest heenliep en wist dat het tevergeefse moeite was om er nog achteraan te hollen. Het konijn door naar binnen en Swan keek naar de kater, die zich verslagen op zijn kont liet vallen. Vriendelijk glimlachend wandelde hij op hem af. "Je kon onmogelijk weten dat het konijn daar naartoe ging," mauwde hij, en het was ook waar. Als hijzelf was aan het jagen zag hij enkel zijn prooi, en niets anders. En dat leidde dikwijls tot een gigantisch struikel- en tuimelpartij. "Bovendien deed je het beter dan ik ooit heb gedaan." En dat was waar, dat was echt, ontzettend waar. Hij kon niet jagen, absoluut niet. De laatste keer was hij over een twijgje gestruikeld. Een twíjgje! En hij had nog maar één keer in heel zijn leven een konijn gevangen, en ook dat was puur geluk geweest. Dus ja, Quietpaw had net, in zijn ogen, een uitstekende poging achter de rug.

Even bleef de jonge kater zo zitten, maar enkele seconden later hees hij zichzelf alweer overeind, klaar om het opnieuw te proberen. Als hij niet faalde, zou hij ook niet leren. Hij reflecteerde op wat er zojuist was gebeurd. Het konijn had hem al geroken, gezien of gehoord voordat hij ook maar kon beginnen met springen. Natuurlijk, Ravenbreeze had hem zo vaak verteld dat hij op al zijn zintuigen moest focussen. Hij moest uit de wind gaan staan, geruisloos lopen en uit het zicht blijven. "Je kon onmogelijk weten dat het konijn daar naartoe ging," miauwde Swanpaw met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Quiet haalde ietwat teleurgesteld zijn schouders op. Dat kon hij wel. Natuurlijk zou het konijn meteen naar de dichtst bijzijnde veilige plek racen. En dat was natuurlijk zijn konijnenhol. Hij had gewoon voorzichtiger moeten zijn, dan was zijn sprong ook wel gelukt. Quiet lachte schamper toen Swanpaw meende dat hij zojuist een betere poging had neergezet dan Swan ooit zelf had gedaan. "We gaan het gewoon nog eens proberen," zei Quiet toen , iets meer opgetogen dan voorheen. Opnieuw stak hij zijn snuit een tikje de lucht in en probeerde geuren op te vangen. Ook dat ging hem nog redelijk moeilijk af, maar hij moest gewoon blijven oefenen.

Het zou nog een tijdje duren tot ze weer nieuwe prooi zouden ruiken, vermoedde de witte kater. Hij vond het niet erg maar hoopte dat het niet al te lang meer zou duren. "We gaan het gewoon nog eens proberen," hoorde hij Quiet spreken. Swan knikte en begon te wandelen. Af en toe snoof hij eens met zijn snuit in de lucht in de hoop iets te ruiken. Hij verwachtte er niet veel van, maar toch was het telkens weer een teleurstelling als hij enkel de heidegeuren rook. Hij realiseerde zich dat hij nog niets over zijn training had gevraagd, en misschien wou Quietpaw daar juist veel over vertellen. Hij dacht even na om zich te herinneren wie zijn mentor was. "Hoe ver sta je al in je training met Ravenbreeze?" mauwde hij terwijl hij glimlachend voor zich uit staarde. Hij schaamde zich omdat hij er niet eerder op was gekomen, het was het favoriete onderwerp van bijna elke apprentice. "Heb je al een vechttraining achter de rug?"

-echt heel flut, sorry

Quiet had het gevoel dat hij er met zijn gestuntel voor had gezorgd dat alle prooien in de nabijheid weg waren gevlucht. Toch gaf hij een nieuwe poging nog een kans en begon opnieuw met open bek en neus in de lucht rond te lopen. Niet dat hij de geuren echt kon onderscheiden, ook dat hij nog niet echt geleerd. Het ging niet heel snel, althans, niet zo snel als hij eerst gehoopt had. Maar goed, hij moest en zou blijven oefenen. Hij voelde zich een tikkeltje wanhopig toen hij echt niks qua prooi opmerkte, en keek een beetje verloren naar de witte kater die met hem mee ging. Die vroeg hoe zijn training met Ravenbreeze verliep, en Quiet keek hem even verstard aan. Dat was onverwacht, maar oké. "Uh, wel goed, denk ik. Het duurt natuurlijk even," stamelde Quiet toen. Hij was nog maar een maand Apprentice, zoveel kon hij nog helemaal niet. Toen Swanpaw vroeg of hij al een vechttraining had gehad, schudde Quiet zijn kop. "Nee, helaas nog niet," gaf hij toen toe, al had hij wel het gevoel dat Swanpaw zou suggereren om nu te oefenen.

Aangezien er geen prooi meer leek te zijn besloot Swanpaw om te vechten. Het was dan ook jammer dat Quiet nog geen vechttraining had gehad. Hij was zelf niet zo goed in de technieken, maar besloot dat het wel leuk zou zijn als ze samen al wat oefenden. "Zullen we anders het vechten al een beetje oefenen?" vroeg hij voorzichtig en richtte zich tot de calico kater. "Dit lijkt me een geschikte plek om dat te doen." Hij bestudeerde de grond op zoek naar kuilen of bobbels en naar stenen die de grond uit zouden steken. Nergens waren er kuilen of bobbels te vinden, maar wel enkele stenen. Die groef hij uit en smeet ze weg. Nadat hij de putjes die hij had gemaakt had gevuld keek hij verwachtingsvol naar Quietpaw, om te zien of hij het een goed terreintje vond.

Eigenlijk vond hij het wel een goed idee van Swanpaw. Nou kon hij zijn vechttechnieken al wat oppoetsen, en dan zou Ravenbreeze misschien wel flink onder de indruk van hem zijn als het zover was! Swanpaw had sowieso meer ervaring dan Quiet, maar dat werkte alleen maar in Quiet's voordeel: hij zou namelijk alleen maar meer leren zo. Toen Swanpaw vroeg om het vechten te oefenen, knikte de rood-witte kater dan ook enthousiast. "Ja, geen probleem!" zei de jonge kater met een brede glimlach, die meestal wel op zijn gezicht stond. Nu hoefden ze ook niet weer een geschikte plek op te zoeken, want daar waren ze namelijk al. Quiet keek in stilte toe hoe Swan het gebied vrij maakte van stenen waar ze zich potentieel aan konden bezeren. Toen de witte kater klaar was, keek hij Quiet aan. En natuurlijk zag Quiet het perfecte moment voor een verrassingsaanval. Helaas begreep Quiet het concept van een verrassingsaanval niet helemaal. Hij rende op de witte kater af, maar maakte onverwachts een beweging zodat hij naar de flank van Swanpaw kon springen. "Verrassingsaanval!" riep de rood-witte kater, wat het verrassingselement eigenlijk al weghaalde, en probeerde op de flank van de witte kater te springen om hem zo omver te krijgen.

Plots stormde de gedaante van Quiet op hem af. "Verrassingsaanval!" riep de kater uit. Swan grinnikte en wachtte tot de kater dichterbij was. Quiet wenkte onverwachts opzij zodat Swan zich een beetje moest verzetten in sneltempo. Toen de ander opsprong liet hij zich op de grond vallen zodat hij over hem heen zou springen. Zo vlug mogelijk stond hij op en ging met zijn volle gewicht op Quiet liggen. "Bravo," lachte hij en stond terug op. Hij kon het hem niet kwalijk nemen dat hij niet zo goed kon vechten, hij had immers nog geen vechttraining gehad. "Je doet het al heel goed," stelde hij hem gerust. "Maar misschien kun je beter zwijgen als je en verrassingsaanval in petto hebt."

weeral flut sorry!

Quiet keek met verbaasde uitdrukking naar de plek waar hij heen sprong. Waar was Swanpaw nou ineens? De kater landde, netjes zoals iedere kat, op vier poten en draaide zich om naar de witte kater die in elkaar was gedoken. Zijn verrassingsaanval was blijkbaar niet zo succesvol geweest, want hij had Swanpaw volledig gemist. Quietpaw kreunde toen hij het gewicht van de oudere kater op zijn lichaam voelde knallen en zo tegen de grond werd gedrukt. De lucht werd uit zijn longen geperst, maar al snel verdween het gewicht weer. Swanpaw lachte terwijl Quiet het zand uit zijn gezicht veegde. So much voor een eerste poging. Ach ja, hij was hier nou eenmaal om te oefenen. "Maar misschien kun je beter zwijgen als je en verrassingsaanval in petto hebt," was het advies dat Swanpaw hem meegaf. Oh ja, verstandig. Quiet keek zijn vriend ietwat schaapachtig aan. "Daar heb je gelijk in," gaf de rood-witte kater toen toe. Nu moest hij laten zien dat hij geleerd had, dus zou hij weer een verrassingsaanval doen, dit maal zonder het te schreeuwen. Quiet zette zich af en dook zo op de witte Apprentice, en hoopte hem met zijn gewicht tegen de grond te drukken.

Quiet keek hem even schaapachtig aan en mauwde dat hij gelijk had. Natuurlijk had hij gelijk, dacht hij. Het was best logisch dat je dat niet riep, al vond hij Quiets sprong mooi gemaakt. Swan klopte even geruststellend op zijn rug en liep naar achteren, nog steeds geconcentreerd op de ander. En zoals hij had verwacht sprong die weer op hem af, alleen was hij te moe en te laat om opzij te gaan en liet zich omver beuken, waarna hij omrolde en zo weer op Quiet terecht kwam. Hij stond snel op en hielp daarbij ook Quiet met rechtstaan. Hij mocht dan wel slecht zijn in jagen, vechten was zijn ding, dat vond hij een beetje lastig tegenover de kater. Want als je nog nooit hebt gevochten en dan tegen iemand die -naar zijn mening- best goed kon vechten, en dan vooral voor zijn leeftijd, dan was dat best unfair. En vooral als die andere al vechttrainingen achter de rug had. Maar Swanpaw had enkele afwijkingen die niet goed van pas kwamen. Bijvoorbeeld: de meeste katten waren goed in het ene en beter in het andere. Hij was echter heel goed in het ene en een totale sukkel in het andere. En dat ene waar hij zo goed in was was nou net vechten.

Damn, hij voelde zich wel een beetje dom nu. Het was toch wel vanzelfsprekend dat je jezelf niet weggaf tijdens een verrassingsaanval. Niet dat hij ooit echt een verrassingsaanval had gedaan, hij had oprecht echt nul gevechtservaring, en dat was duidelijk te zien. Hij was allang blij dat hij met Swanpaw aan het oefenen was. Die zou er nog een beetje sportief over doen. Iemand als Raptorpaw of Tigerpaw had hem breed uitgelachen en had hem vervolgens in het stof laten bijten. Quiet had wel een licht gevoel van trots toen hij Swanpaw omver wist te krijgen en de witte kater ten gronde ging, samen met de rood-witte Apprentice. Swanpaw kwam echter meteen alweer overeind en hielp Quiet ook weer op zijn poten te staan. Quiet glimlachte naar de witte kater. "Dank je," zei hij ietwat verward. "Hé, omdat jij hier nu de expert bent, kun je me wat lessen geven?" vroeg Quiet aan de oudere kater. Gevechtstraining zou vast en zeker van pas komen, vooral nu hij Foxkit moest bevrijden uit de klauwen van de Bloodclan.

Nadat hij snel en kort zijn vacht had schoongelikt ging Swanpaw tegenover Quiet staan. "Hé, omdat jij hier nu de expert bent, kun je me wat lessen geven?" vroeg de kater. Swan zag niet in waarom niet en haalde dus nonchalant zijn schouders op. "Natuurlijk." Hij dacht even na. Hij had nog nooit iemand ook maar iets geleerd waardoor dit best spannend was. Tja... Maar hij was wel het grootste watje ter wereld. "Ik heb euhm.." stamelde hij verlegen. "Nog nooit echt lesgegeven, dus het zal wel geen fantastische 'les' zijn." Vervolgens wees hij naar een bepaalde plek. "G-ga jij anders daar even staan." Oh, als hij ooit mentor zou worden zou hij het echt vreselijk doen. Hij zou absoluut geen gezag hebben. "Moet ik, moet ik jou anders enkele tips geven? Ik bedoel, dan moet ik ze natuurlijk wel even voordoen."

Quiet greens breed toen Swanpaw op zijn voorstel inging, nu kreeg hij eindelijk wat gevechtstraining. Gelukkig maar. Niet dat hij niet tevreden was met Ravenbreeze, in tegendeel, maar van hem had hij vooral nog jachttrainingen en theoretische lessen gehad. Hij had gewoon wat meer oefening nodig op dat gebied, maar vechten had hij nog niet geprobeerd. Toen Swanpaw zijn excuses al aan begon te bieden omdat hij geen les kon geven, haalde Quiet nonchalant zijn schouders op. "We zien wel hoever we komen," zei hij met een grijnsje. Toen Swanpaw hem een plek aanwees, ging hij daar staan en groef een beetje met zijn poot in het zand. "Hierzo?" vroeg hij, hij wilde wel zeker van zijn zaak zijn, natuurlijk. Toen Swanpaw vroeg of hij tips moest geven, en iets voor wilde doen, knikte Quiet. Hij had alle toestemming om hem nu als trainingsdummy te gebruiken. "Ga maar los," zei Quiet breed grijnzend. Hij kon het wel hebben, dacht hij.