I'm dreaming about who we used to be, young and free |Quietpaw|

Quietpaw zag er vrij zelfverzekerd uit, Swan wenste dat hij ook zo kon zijn. "Ga maar los," mauwde de kater enthousiast. "Euhm... Oké," stamelde hij. "Het zijn niet zo'n 'wauwe' trucjes, maar... Goed." Hij wandelde naar Quiet. "Zou je even zo willen gaan staan?" Hij deed een aanvallende pose na en wachtte tot de andere zijn voorbeeld overnam. Toen liep hij naar achteren en ademde geduldig uit. "En.. en nu moet je mij aanvallen. Storm op me af, maak schijnbewegingen, maakt niet uit." Hij zou eerst een vrij simpele, maar wel zijn favoriete truc aanleren, het was niet echt geweldig, maar hé, hij was maar 10 manen oud en was er best trots op.

-heel laat sorry sorry :3

De rode tabby kater zette zich schrap voor wat Swanpaw ook wilde proberen. Natuurlijk was de witte kater ouder dan hij en daarmee ook beter getraind, maar het zou allemaal vast wel goed komen. Ook al was dit hetgeen waar Swanpaw goed in was, alsnog kwam hij ietwat onzeker over. Maar het maakte Quiet niet zoveel uit, daden zeiden nou eenmaal meer dan woorden. Het maakte niet uit of Swanpaw alles stamelde of niet, het maakte wel uit of hij Quiet uiteindelijk wist te vloeren. Quiet volgde de instructies van zijn 'leraar' op en nam een aanvalspositie aan. Hij zette zijn poten wat uit elkaar om meer grip op de grond te kijken en richtte zijn ogen op Swanpaw. Hij mocht aanvallen? Oké. "Wat jij wil," zei Quiet grijnzend, alsof het heel wat zou gaan voorstellen wanneer hij aanviel. De rode kater stormde toen op Swanpaw af, maar net voordat hij contact zou kunnen maken, pareerde hij naar rechts om een afleiding te creëren. Vervolgens probeerde hij zijn poten, nagels ingeklapt, op Swanpaw's flank te richten.

Hij moest stiekem een lach inhouden toen Quiet naar hem grijnsde. Hij stormde op hem af en Swan bekeek elke pootstap zorgvuldig. Hij zag dat de kater een beetje opzij begon te hellen en wist daardoor dat die naar rechts, voor hem links, zou zwenken. Hij was klaar voor de aanval en stond rustig stil, totdat Quiet bijna tot bij hem was. Toen sprong hij zelf naar voor en rolde zich tegelijkertijd op zijn rug. Hij schoof verder en haalde zijn klauwloze poot over de jongere katers buik. Vervolgens stond hij op en toen was het zijn beurt om te grijnzen. Op dat moment was hij zijn verlegenheid volledig vergeten. "En zo rijt je iemand anders zijn buik aan stukken," mauwde hij, nog steeds met een grijns van oor tot oor op zijn gezicht.

Eigenlijk had hij wel een goed gevoel over zijn zorgvuldig uitgedachte aanval. Die ontwijking zou Swanpaw vast nooit aan zien komen! Toen hij zijn bocht wilde maken, leek alles ineens in slow-motion te gaan. De witte kater sprong, en voor hij wist wat Swanpaw van plan was, voelde hij de zachte poot van de witte kater over zijn buik heen trekken. Als dat een klauw was geweest, was er een grote kans geweest dat zijn ingewanden hier nu open en bloot op de grond lagen. Het was meer door de schrik van die realisatie dan door Swanpaw dat Quiet zijn balans verloor en vervolgens ten gronde ging. "En zo rijt je iemand anders zijn buik aan stukken," miauwde Swanpaw toen, voor het eerst met een zelfverzekerde grijns op zijn gelaat. Quiet keek hem vanaf de grond met grote bewondering aan. "Indrukwekkend!" riep hij toen, opnieuw grijnzend. Hij drukte zichzelf omhoog en haalde zijn poot vervolgens een aantal keer over zijn met zand bedekte gezicht. "Heb je dat zelf bedacht?" vroeg de rosse kater, terwijl hij weer dichterbij Swanpaw kwam.

Het was duidelijk dat Quiet zijn 'move' bewonderde, en Swan was blij met het enthousiasme. "Indrukwekkend!" riep Quiet. Swan haalde bescheiden zijn schouders op. Hij had er best lang aan gewerkt. En elke keer als hij over de grond schoof liep hij wat schaafwonden op, dus perfect was het ook weer niet. "Heb je dat zelf bedacht?" "Een beetje." Hij was bescheiden, maar je zag heel goed dat hij vanbinnen en vanbuiten straalde. Het voelde gewoon zo geweldig om weer iemand onderuit te halen. Hij was blij dat hij ten minste één talent had, en dat hij het kon laten zien. Als je zijn 'jaagkunsten' vergeleek met zijn manier van vechten zag je een groot verschil, en dat vond hij goed. Als hij zo'n slechte vechter zou zijn als hij een jager was kon hij maar beter meteen in de Elder's den gaan zitten.

Het deed Quiet goed om Swanpaw zo te zien. Er leek iets van zelfvertrouwen in zijn blik en houding te zitten, en het deed Quiet grijnzen. Hij had zijn vriend nog nooit zo zelfverzekerd gezien als nu. De witte kater gaf aarzelend toe dat hij het zelf toch wel een beetje bedacht had, en Quiet glimlachte hem toe. "Ik ga het zeker gebruiken vanaf nu," liet hij zijn vriend weten. Het was een handige techniek, één die maar weinig katten aan zouden zien komen. Quiet ging zitten en begon zichzelf schoon te likken, hier en daar was zijn vacht besmeurd met plekken zand. Niet dat hij veel gaf om hoe smerig hij was, maar het begon nu toch wel flink te irriteren. "Als we warriors zijn, wil ik jou zeker aan mijn zijde in het gevecht," vervolgde de rosse kater. Swanpaw mocht dan niet zo goed kunnen jagen, vechten kon hij uitzonderlijk goed.

Hij vond het fijn om die complimenten te horen over zijn technieken. Maar Swanpaw had er nu eenmaal lang aan kunnen werken, omdat hij een hele tijd heeft moeten wachten op een nieuwe mentor. Maar het wachten was zeker de moeite waard geweest. Hij had zonder twijfel de beste mentor aller tijden, tevens was ze ook Quietpaws moeder. Zij zou vast een geweldige moeder zijn. "Als we warriors zijn, wil ik jou zeker aan mijn zijde in het gevecht," vervolgde Quiet. "Dank je, ik zou jou ook graag aan de mijne hebben," antwoordde hij weer verlegen. Hij was zonder twijfel heel slecht in het ontvangen van complimenten. In plaats van er enthousiast over te zijn, was hij er verlegen over en kreeg er liever geen, al vond hij het wel fijn als iemand hem af en toe er één gaf.

Zijn ogen schoten even snel naar de hemel, die toch wel een tikkeltje donkerder werd dan voorheen. Waarschijnlijk zou er ieder moment een laag sneeuw naar beneden kunnen vallen. Koud, maar wel leuk. Als je de hele prooischaarste weg dacht, was Leafbare toch best oké. De sneeuw was leuk om in te spelen, en het was leuk om over het ijs te glijden wanneer het meer bevroor. Al snel bleek dat hij gelijk had: een sneeuwvlokje dwarrelde naar beneden en landde op zijn neus, waarop het smolt. De druppel gleed vervolgens van zijn neus en maakte contact met de grond. "Tijd om een igloo te bouwen," mompelde Quiet. Het begon steeds sneller, en al snel werd hij omringd door kleine hoopjes van het witte spul. Het plakte in zijn vacht, waar het vervolgens ook weer smolt. Koud had hij het nog niet, dat zou nog wel komen. Zijn ogen gingen weer naar Swanpaw, waarop de rosse kater warm glimlachte. "Misschien tijd om de training te staken." Hij wilde niet ondergesneeuwd worden. Het was nogal lullig als zijn moeder hem op moest gaan graven of iets dergelijks.

De sneeuw viel neer uit de hemel. Al snel zat hij tot aan zijn enkels in het witte spul. "Tijd om een iglo te bouwen," mompelde de rosse kater, waarop Swan even grinnikte. Om de één of andere reden verscheen er een warme glimlach op Quiets gelaat. Hij lachte minstens zo warm terug. Toen Quiet voorstelde om de training te staken knikte hij, het werd inderdaad steeds erger. En in tegenstelling tot Quietpaw met zijn rosse vacht was hij moeilijker te zien in de sneeuw, dus als hij er levend in begraven zou worden zou hij nooit terug gevonden kunnen worden, dacht hij lachend in zichzelf. "Kom, dan gaan we terug naar het kamp." Swanpaw wilde er een hevige pas in zetten, maar werd al meteen tegengehouden door de dikke laag sneeuw. Hij vloekte binnensmonds. Gelukkig waren ze niet al te ver van hun warme kamp verwijderd.

Zo langzamerhand begon de jonge kater toch wel te rillen. Het was ineens toch echt een stuk kouder geworden, waarschijnlijk omdat zijn vacht nu ook helemaal nat was van de gesmolten sneeuw. Quiet stond op en schudde zichzelf even flink uit, maar heel veel hielp het ook niet. Al snel werden de verdwenen sneeuwvlokjes weer vervangen door nieuwe. Swanpaw suggereerde om terug te gaan naar het kamp, waarop Quietpaw knikte. "Let's go," zei de kater, terwijl hij moeizaam door de sneeuw plofte. Het sneeuwde behoorlijk hard, zo hard dat hij zijn poten nu helemaal omhoog moest halen om hem weer opnieuw te plaatsen. Het was gelukkig niet al te ver terug, want dit was ongelooflijk vermoeiend.

De sneeuw was al veel te dik naar zijn mening. Bovendien had Swan echt geen zin om zich er helemaal door de duwen. Dat was veel te zwaar. Maar helaas, het kon niet anders. Na nog even te grommen en op de sneeuw zitten te schelden bracht hij zijn poot omhoog, bijna tot aan zijn kin, en zette die voor zich. Zo ging het nog een eindje door. Hij wist het zeker, Leaf-Bare was het stomste seizoen van het jaar. In tegenstelling tot vele anderen haatte hij de sneeuw. Het voelde koud aan tegen zijn vel, al had hij een dikke pels, en hij kon amper zijn eigen poten nog zien. Eindelijk kwam hij bij het kamp aan, en manoeuvreerde zich snel naar de apprentice's den. Daar had hij beschutting en het was er veel warmer door de vele katten die zich er hadden verzameld. Maar daardoor was het ook druk. Swanpaw keek nog even of Quietpaw hem volgde en kronkelde toen langs allerlei vachten naar zijn nest. Hij zuchtte diep en plofte neer. "Stom rotweer," vloekte hij half tegen zichzelf, half tegen Quiet.

Hij voelde de spieren in zijn poten al verzuren, dit zou hij niet heel lang volhouden. Hij mocht dan flink gegroeid zijn, hij had nog steeds niet het postuur van een volwassen kat en dus was het nog steeds wat moeilijk om echt zwarte krachttraining te doen zoals dit. In stilte stapten ze samen verder, te druk met het malen door de sneeuw om echt woorden te wisselen. Ondertussen kreeg hij het gelukkig wel steeds warmer, al was het door het harde werk. Uiteindelijk kwamen ze bij het kamp aan, waar het ook meteen stukken warmer was door de afgesloten ruimte en de aanwezigheid van alle andere katten. De sneeuw in zijn vacht begon weer te smelten en ook Quiet ging in zijn nest liggen. Vervolgens vond hij het tijd om zichzelf schoon te gaan likken, hij zat namelijk nog steeds onder het zand van hun oefening. "Hé, Swan, bedankt voor het trainen," zei Quiet met een glimlachje. Nu hij hier zo in zijn nest lag, kreeg hij eindelijk door hoe moe hij eigenlijk was.

Het was een zware dag geweest, en dat voelde Swanpaw nu ook aan zijn ogen. Ze gingen met veel moeite open. "Hé, Swan, bedankt voor het trainen," mauwde Quiet. Hij glimlachte. "Jij ook bedankt," geeuwde hij. "Voor de leuke dag." Swan zuchtte en legde zijn hoofd op zijn poten. Het had geen zin meer om wakker te blijven, vond hij. Hij was moe en zijn ogen wilden niet eens meer open. "Welterusten." Voorzichtig nam de slaap het van hem over. Hij zakte weg in een diepe stilte en voelde zijn hele lichaam nog ontspannen.

- kort :3 + topic uit