A little shy and sad of eye

Voorzichtig snuffelde Mouse er nog is aan. Ze vond het echt maar apart, en zonder de andere apprentices erbij zelfs een beetje eng. Voorzichtig zette ze haar pootje op het ijs. Er gebeurde niks, maar ze vertrouwde het nog steeds niet. Wat als het opeens weer in water zou veranderen als zij er net op stond? Zij kon niet zwemmen. Mousepaw rilde door de gedachte, en een klein beetje door de kou. Kleine sneeuwvlokjes vielen uit de grijze lucht en een zachte maar koude wind verbeterde het weer niet. Toch was ze hierheen gekomen omdat ze de geur van Mistpaw in de buurt geroken had. Maar nu was ze afgeleid door het ijs en haar vriendin helemaal vergeten!

+ Alleen Mistpaw en Tigerpaw

Mist stond naast het ijs. In het sneeuw om het meer. Mist deed voorzichtig met haar lijf. De krassen op haar flank deden niet zo'n pijn meer, maar haar nek deed nog aardig wat pijn. Het was meer dat je je nek veel moest gebruiken en helaas voor haar deed dat pijn bij elke beweging. Duizeligheid was weg na even rusten en ze was gewoon koppig het kamp uitgegaan. Die Riverclanner kreeg d'r zin niet. Zoveel pijn had ze toch niet. Ze was helder genoeg om buiten het kamp te zijn. Daar zat ze nu dan. De poes zat gewoon te kijken naar het bevroren gebied. Alles was wit. De lucht, het ijs, de vlakten. Een rood puntje viel haar wel op. Was Mouse haar gevolgd? De poes ging het ijs op en Mist bleef even toekijken. De poes ging uiteindelijk staan met een glimlach op haar gezicht. Al zag Mist er niet op haar mooiste uit moest ze toegeven -ze had toch een reden-, ze bleef sierlijk zoals ze altijd was. "Mouse!", riep ze om haar aandacht te krijgen. De wond in haar nek zag er nog lelijk uit, maar ze negeerde het en krabbelde voorzichtig het ijs op. Zodra ze in balans was keek ze weer naar haar vriendin. Nu nog naar haar toe.

Stapje voor stapje ging Mouse verder het ijs op. Voorzichtig, voorzichtig... Een stem deed haar schrikken en ze maakte een klein sprongetje. Dat dit een paar krasjes in het ijs veroorzaakte had ze niet door. De stem was van Mistpaw en ze kreeg een glimlach op haar gezicht toen deze ook het ijs op kwam. Dan was het al een stuk minder eng. Mousepaw wilde een stap richting haar vriendin zetten, maar toen ze haar poot verzette bleef ze meteen stokstijf stil staan. Het gekraak klonk verschrikkelijk luid en ze zag de barsten vormen. Met grote, bange ogen keek ze naar Mist. Ze wilde haar roepen, maar het ijs begaf zich. Hard gilde de kleine apprentice en probeerde zich met haar nageltjes vast te haken in het ijs zodat ze weg kon springen. Maar het ging allemaal zo ontzettend snel, en voor ze het wist kwam ze onder water. Voorzichtig knipperde het poesje met haar ogen. Het prikte om onder water te kijken en wild maaide ze met haar poten om naar boven te komen. Maar waar precies was boven? Alles leek hetzelfde hier. Ze was zo bang, zo ontzettend bang...

Ze werd opgemerkt en haar glimlach werd groter. Voorzichtig begon ze in haar richting te bewegen. Gekraak van het ijs liet haar echter opkijken. Angst kwam gelijk in haar ogen en haar blik ging naar de rode poes. Haar poten begonnen gelijk te trillen. Toen ze een hoog geschreeuw hoorde keek ze weer op naar Mouse die ze nog net onder het ijs zag verdwijnen. "Mouse!", riep ze opnieuw, maar deze keer met angst in haar stem. Oh god nee. Dit kon ze niet. Met haar poten wijd uit elkaar om het gewicht te verdelen ging ze richting het wak. Haar gewicht naar achteren. Onder het ijs kon ze zien hoe Mouse wild begon te trappen. Nee nee nee, ze kon dit niet laten gebeuren. Heel voorzichtig stak ze haar poot in het water. Zou Mouse het misschien vinden? Het leek niet zo. Oh wat nu, wat nu? Echt tijd om te denken had ze niet meer. Het ijs onder haar begon ook te kraken en als bevroren bleef ze staan. Een bruine kater verscheen naast het ijs. Haar ogen stonden bang en keken naar Tiger naast het meer. "Tiger", zei ze raar genoeg op een rustige toon. Ze bleef alleen niet lang rustig. Een harde gil kwam ook uit haar bek toen het ijs onder haar het ook begaf. Het laatste wat ze zag was Tiger. Binnen no-time lag ze in het water. Bang ging haar blik naar boven. Alles was blauw. Het gat boven haar leek verdwenen. Haar blik viel echter op Mouse. Met een paar rare bewegingen zwom ze naar haar en keek haar strak aan. Er gebeurde niks! Waarom gebeurde er in starclan's naam niks! Geen poot die hielp. Haar ogen stonden bang, maar ze trok Mouse mee naar boven. Zodra ze bijna dacht boven te zijn, boem. IJs boven haar kop. Met haar poten begon ze hard tegenaan te slaan. Ze moesten hier weg. Ze moesten een uitweg vinden of anders... Tiger? Waar was haar broer? Een ander iets viel haar op. De rode poes naast haar trapte hevig heen en weer. Mist haar adem begon op te raken en de poes ontspande haar lichaam uit het niets en draaide haar blik naar Mouse. Mouse moest stoppen met trappen. De poes ontspande ook haar ogen, alleen om te laten zien dat Mouse dat ook moest doen. Adem besparen. Haar adem begon op te raken en haar lichaam begon te bevriezen. De twee zouden toch zelf geen uitweg vinden. Mist had alles al gedaan. Het gat was zoek. De blik was bang, maar strak. Zouden ze beide nou zo bij starclan komen? Mouse omdat ze door het ijs zakte en zij omdat ze haar wou redden? Wat had starclan dan wel niet tegen ze?

{ Powerplay mocht

Meer gekraak. Een lichaam viel naast haar in het water en Mouse wilde bijna gaan gillen, maar bedacht zich op het laatste moment. Niet gillen, zuurstof bewaren. Wat deed Mist in het water? Haar poot werd gegrepen. Angstig ging ze door met trappen om zo te proberen om boven te komen. Mist keek haar aan. Niet trappen, stoppen met haar pogingen om te zwemmen. Het was zo ontzettend koud. Haar tenen begonnen te bevriezen. Haar adem begon op te raken. Zwarte vlekken kwamen voor haar zicht. Tiger had het al gezegd; ze zou de bladkaal niet halen. Hij had gelijk. Tranen vulden zich in haar ogen, vielen eruit zonder gezien te worden in het water. Ze bonkten tegen het ijs aan, het was geen opening. Angstig klampte ze zichzelf vast aan de poot van Mist. Ze kon niks doen onderwater, het was zo'n machteloos gevoel. Ze was zo ontzettend bang.

+ Sorry als het een aparte post is, maar ik zit wie is de mol te kijken oké x3

Hij was gelukkig onder die suffe mentor van hem uitgekomen. Zin om de hele dag met Timberwolf en Polarpaw opgescheept te zitten had hij niet. Daarom trippelde hij nu dus in een redelijk opgewekt humeur over de velden heen. Hij had zojuist een veldmuis in een hoek gedreven en het gevangen, maar die lag ergens een stuk terug onder de sneeuw begraven. Een hoge, duidelijk angstige kreet galmde opeens over de velden heen. Mousepaw. Meteen spitste zijn oren zich en ving hij op waar het geluid vandaan kwam, het kwam bij het Small Lake vandaan. Tigerpaw begon te rennen, zo snel als zijn poten hem konden dragen. En dat was gelukkig iets wat ook in hun bloed zat, ze konden net zo snel rennen als de hazen. Met een redelijk geroffel rende hij over de velden heen, sneeuw dwarrelde in de lucht omdat het opstoof als hij er voorbij rende. Zijn spieren rolden onder zijn gestreepte vel terwijl hij zich inhield aan de rand van het meer. En daar, midden op het bevroren meertje zag hij zijn zilveren zusje Mistpaw staan. Er was een gat in het ijs. Waar was Mousepaw? "Mistpaw!" riep hij op hetzelfde moment toen zij kalm zijn naam uitsprak. Maar voordat hij het wist zakte ook zijn zusje door het ijs heen. "MIST!" Hij keek naar het ijs, twijfelde geen seconde en gleed er iet wat onhandig op. Snel rende hij door en bleef staan op het stuk waar het ijs wat dunner leek. In deze zone waren ze er doorheen gezakt. De kater keek door het ijs heen, maar zag niks anders dan duisternis daaronder. Het was allemaal secondewerk, want voordat hij het wist liet hij zichzelf doelbewust in het wak vallen. Voor een kort moment was het allemaal bruisen en bubbels om hem heen. Maar hij dwong zichzelf om er doorheen te kijken en zag twee bewegingsloze gestaltes een vossenlengte of twee bij hem vandaan. Hij herkende de halflange zilveren vacht van zijn zusje, en de rood met wit gevlekte van Mouse. Hij wilde hun namen schreeuwen, maar was verstandig genoeg om zijn bek dicht te houden. De kater keek nog een keer omhoog naar het wak, maar begon toen met zijn poten te trappen, zwemslagen te maken zoals dat in zijn instincten omhoog kwam. Hij zwom met krachtige slagen naar de twee andere apprentices toe, dook tussen hen in en liet zijn blik van de één naar de ander schieten. Hij bedacht zich geen moment en nam de pels van Mistpaw, bij wie hij het dichtste bij was, in zijn bek en een paar borrels zuurstof schoten hierbij weg. Hopelijk hield Mousepaw zich vast aan Mistpaw, want dan zou hij de twee poezen tegelijk uit het water kunnen trekken. Met een moeilijke beweging begon hij terug te zwemmen naar het wak, maar het was zwaar. Proestend kwam hij boven water, met het nekvel van Mistpaw in zijn bek. Hij deed nog een slag met zijn poot en vond een stuk ijs wat stevig leek, en dus hees hij zichzelf er half op, klaar om de andere twee er ook op te helpen.

Aan de blik van Mouse kon ze zien hoe haar adem echt op begon te raken. Ook bij haar begonnen zwarte vlekken zich te verzamelen. Lucht, lucht was alles wat ze nu wou. Haar blik werd banger en banger. Toen op een gegeven moment kon ze het niet meer houden. Haar mond ging open, als vanzelf. Het lichaam van de apprentice nam over en probeerde in paniek lucht naar binnen te krijgen. Het enige wat in haar longen kwam was echter water, veel water. De poes begon te hoesten onderwater. Het zicht werd minder en ze kon zich niet bedenken hoe Mouse zich wel niet zou voelen. Zij had er een paar seconden eerder in gelegen, die was waarschijnlijk al bewusteloos. De vlekken kwamen voor haar ogen. De grip om Mouse bleef nog sterk, maar de rest van haar lijf begon zich uit te schakelen. Haar vriendin -die ze dichtbij zich getrokken had- voelde al levenloos aan. Tanden werden in haar nek gezet en ze voelde hoe ze omhoog getrokken werd. Het duurde niet lang of ze lag op het ijs. De rode apprentice die met haar eronder had gezeten voelde ze niet meer. Maar andere dingen waren haar aan het afleiden. Nog altijd voelde het alsof ze verdronk, maar de klap toen ze op het ijs viel zorgde ervoor dat al het water weer uit haar longen kwam. Mist begon hevig te hoesten en ging op haar zij liggen. Tranen in haar ogen, bevroren lijf en ze voelde zich opnieuw zwak en nutteloos. Ze was te moe om te bewegen. Water was uit haar longen, maar ze voelde zich zwak. Alles was wazig en haar lichaam trilde.

{ Opnieuw had ik toestemming c;

De zwarte vlekken voor haar zicht werden steeds erger en erger. Totdat ze haast niks meer zag. Haar oren gonsden, tot ze op een gegeven moment stopte. Haar bek ging open, automatisch wilde haar lichaam nieuwe lucht in zich opnemen. Het enige wat in haar bek en longen kwam was water, maar ze voelde het al niet meer. Mouse probeerde zich zo goed mogelijk aan Mistpaw vast te houden - als ze dan al dood ging, deed ze het liever samen dan alleen - maar deze ging opeens weg. Mouse had de kracht niet meer om haarzelf vast te houden en gleed van de ander af, waarbij ze naar beneden zonk. De duisternis nam het van haar over en ze dreef weg. Bewusteloos onderwater, dat hield je maar een paar secondes uit voordat je richting StarClan ging. Sommigen zeiden dat verdrinken de mooiste dood was, maar Mouse vond er niets moois aan. Het was niet vredig, het was juist hectisch en je ging op zoek naar een uitweg die er maar niet was.

Hij kreeg het lichaam van Mist op het ijs en het duurde niet lang of zijn zilveren zusje begon het water uit te hoestten. De kater sloot zijn ogen en kraste wat met zijn nagels over het ijs om te blijven hangen, het was ijskoud. Maar toen besefte hij zich iets. Mousepaw. Waar was Mousepaw. Een paniekerig gevoel overspoelde hem en voor een seconde keek hij naar Mistpaw, die lag hier wel veilig. Een grote hap adem werd genomen en hij dook weer onderwater, opnieuw waren er de bubbels en het bruisen om zijn kop heen. Hij opende zijn ogen maar het prikte. En toen zag hij haar. Een aardig eind onder hem, levenloos naar beneden zakkend. Mousepaw. Haar bek was iets open en haar poten uitgestrekt, alsof ze de ijslaag boven haar nog met vier poten vast wilde houden, maar ze aan haar rug naar beneden gezogen werd. Hij voelde zijn hart in zijn keel bonzen en als hij niet onder water had gezeten zou je menen dat er een traan uit zijn ooghoek drupte. Nee. Niet Mousepaw. Nooit. Nooit Mousepaw. De kater begon nog één maal krachtig met zijn poten te trappen. Hoe verder ze naar beneden gingen, hoe donkerder het er werd. Maar toen was hij vlak bij haar, pakte haar bij haar nekvel en voelde hoe het laatste beetje adem ook uit zijn mond ontsnapte. Met zijn laatste krachten begon hij zich omhoog te trappen, Mousepaw stevig vasthoudend omdat hij haar niet zou gaan verliezen onderweg naar boven. Kom op, volhouden nu. Ze mocht niet doodgaan. Hij had gezegd dat ze deze bladkaal niet zou halen. Nu moest StarClan hem niet te letterlijk op de woorden nemen. Met een enorme ademhaal kwam de kater bovenwater, zette zijn klauwen weer in het ijs en trok zichzelf grauwend van vermoeidheid naar boven. Uitgeput liet hij het natte nekvel van Mousepaw los, terwijl er wat water uit zijn bek droop en hij een keer hoestte. "Mouse!" mauwde hij terwijl hij met zijn pootje haar kop op de zijkant legde zodat ze het water uit kon spuwen. Laat haar leven. Alsjeblieft StarClan laat haar leven. "Mouse, volhouden nu!" mauwde de kater voor het eerst in zijn leven niet meer die stoere kater als wie hij zich altijd voordeed.

Ze voelde niets. Alle adem was uit haar lichaam, zelfs haar geest had uit haar lichaam weten te ontsnappen. Haar geest was tussen twee werelden in; tussen die van het leven en die van de doden. WindClan of StarClan. Een keuze had Mouse zelf niet. Ze moest meegaan met hoe StarClan het wilde, de stroming van het leven zoals die dat voor haar uitgekozen had. Ze voelde niet hoe ze omhoog gesleurd werd, ze voelde niet hoe ze weer boven water kwam. Haar longen werkten niet mee, haar hart klopte maar heel zacht. Ze kon niet ademen door de hoeveelheid water die haar lichaam ingestroomd was - deze moest er eerst uit en voor dat moest ze wakker zijn. Ze voelde zich zo ontzettend zweverig, de kracht van het leven en de dood trok even hard aan haar. Hoe lang zou ze in deze staat van net niet levend en net niet dood blijven? Totdat eentje harder ging trekken. En opeens, opeens voelde ze één kant harder trekken. Waarom wist ze niet. Ze hoorde niets, zag niets, rook niets. Ze werd naar beneden getrokken. Voelde hoe ze terug plaats nam in haar lichaam, of was ze daar altijd al geweest? Alle pijn kwam terug. Het water in haar longen brandde en ze had het zo ontzettend koud. Kon ze niet beter naar de dood, naar StarClan toegaan? Maar ze zou zo ontzettend veel achterlaten. Haar mama, Barksound, haar broertjes en zusjes. Raptorpaw, Tigerpaw, Mistpaw... Iedereen die ze lief had was bij de levenden. Bij de doden was niemand die ze kende. De gedachte om zo alleen te zijn beangstigde haar. Ze hoorde hier, bij het leven. Haar ogen vlogen open. Haar normaal zo vrolijke ogen stonden dof, en ze staarde maar wat voor zich uit. Recht in de ogen van Tigerpaw. Zijn lippen bewogen maar geluid kwam niet binnen. Het was stil, zo ontzettend akelig stil. Zelfs het ruisen van haar bloed hoorde ze niet. Toen voelde ze het water weer. De jonge poes draaide haar kop weg, helemaal overeind komen kon ze niet. Water liep uit haar bekje, en ze begon te kokhalzen en hoesten te gelijk. Al het water eruit, zuurstof erin. Langzaam maar zeker begon het ademen weer. Haar blik werd scherp, haar neusje pikte alle geuren weer op. Haar oortjes draaide ze heen en weer, maar nog steeds geen geluid. Echter had ze daar geen tijd voor. "Dank-" ze wilde hem bedanken, maar ze kon zichzelf niet horen praten. Een verwarde uitdrukking kwam op haar gezicht. Wat was dit nou? Hoe kon ze hem ooit bedanken als ze niet kon praten? Haar stem was weg, tenminste, dat was wat Mouse aannam. Vast door het water.

Al snel hoorde ze de zware stem van Mouse en een nat lijf naast haar. Verward ging de poes staan en haar hele wereldje draaide nog door het lange adem inhouden. Toen de rode apprentice te zien was krabbelde ze er heen. Kort liet ze haar kop als bedankje langs Tiger zijn kop gaan en daarna liep ze door naar Mouse. Zag er misschien raar uit maar haar poten liet ze neerkomen op haar borstkas met een aardig harde klap. Dat water moest eruit en aangezien zij het net had meegemaakt had ze door hoe. De klap had ervoor gezorgd dat het water eruit kwam. Al snel kwam het water uit haar haar en de poes zuchtte en keek haar broer aan. Hij was helemaal in paniek. Mist had haar poten op het lichaam van Mouse gelegd. "Sor-", begon ze maar een hoestbui kwam omhoog en ze liet zich naast Mouse vallen. De poes wou haar excuses aanbieden voor het loslaten van haar. Als ze Mouse had laten verdrinken zonder haar had ze dat zichzelf niet vergeven. Tranen kwamen uit haar ogen. Na de hoestbui ging de poes staan. "Sorry", maakte ze af, maar de uitdrukking op Mouse haar gezicht was verward en raar. "Tiger er is iets." Kort ging haar blik naar Tiger. Mist bewoog haar nog trillende lijf boven de ander. "Mouse?"

Hij keek naar zijn zusje die hem een korte duw met haar kop gaf als bedanking. Maar toen richtte ook de zilveren poes zich tot Mousepaw. Mistpaw zette plots haar pootje met een klap op de borstkas van de rood-witte kattin. Mousepaw opende haar oogjes. Het leek alsof zijn hart vanuit zijn keel weer met een klap terugzakte op zijn plaats. Heilige StarClan. Als ze hen nu had verlaten had de kater dat zichzelf nooit vergeven. De poes opende haar mond en voor een seconde kwam er een beetje geluid uit, maar dat stopte abrupt en een verbaasde en verwarde blik kwam op het gezicht van de andere apprentice. Mistpaw verontschuldigde zich tegenover Mouse, hij wist niet waarom maar het ging totaal langs hem heen. Het enige wat hij deed was naar de rood-witte kattin kijken. "Mouse, wat is er?" mauwde hij bezorgd terwijl hij zijn verzopen lichaam wat meer naar haar toetrok over het ijs. "We moeten van het ijs, voordat het ons niet meer kan houden." Daarbij pakte hij Mousepaw bij haar nekvel en begon haar van het ijs af te slepen, niet veilig.

Het was niet alleen haar stem die ze niet hoorde. De lippen van Mistpaw en Tigerpaw bewogen wel, maar het geluid kwam niet bij haar aan. Steeds verwarder keek Mouse ze aan. Ze snapte het niet. Ze werd weggesleept van het wak vandaan en ze liet het toestaan. Overeind komen zou haar nu niet lukken. Bovendien kon ze nu nadenken over wat er precies gebeurd was. Ze was in het ijs gezakt, samen met Mistpaw. Tigerpaw had haar gered. Een glimlachje kwam op haar gezicht. Hij was heel erg sterk. En lief. Ook al gold dat laatste niet altijd, nu dacht Mouse daar niet aan. De stilte bleef maar aanhouden. Hoe kon dit? Ze opende haar bekje om het te vragen, maar was bang om te praten. Ze wilde haar eigen stem kunnen horen, maar wat nou als ze niets hoorde? Wat nou als ze haar eigen stem niet meer hoorde? Nooit meer Tigerpaw of Raptorpaw of Mistpaw hun stemmen horen. Nooit meer die van haar mama of Quiet horen. Ze durfde niets te zeggen, want dan zouden haar vermoedens bevestigd worden. Dan zou ze echt doof zijn. Dat kon ze niet laten merken. Niemand zou mogen merken dat ze hen niet meer hoorde. Maar hoe ging ze dat oplossen?

Haar broer was in paniek. Iets wat ze nog nooit gezien had. Mist was ook snel aan het ademen en trillen, maar Mouse was er erger aan toe. Mist volgde Tiger toen ze van het ijs gingen en liet zich daarna naast Mouse neervallen. Haar lijf voelde half verlamd. De kou had ervoor gezorgd dat ze haar lijf niet kon voelen. Het kopje had ze niet kunnen voelen en Mouse haar vacht ook niet. Haar hele lijf was aan het tintelen en de pijn daarvan was verschrikkelijk. Het was koud, maar in het water was het kouder geweest. Nu ze weer bewoog begon het bloed weer te stromen en dat deed pijn. Meestal had ze dit alleen in haar poten gehad en soms was dat al verschrikkelijk pijnlijk. Nu was het haar hele lijf. Kort trok ze haar ogen samen van de pijn en trok zich toen naar de andere poes. Met nog verwarrende ogen ging ze boven Mouse hangen. Mist was geen medicine cat, maar ze wist veel. Haar ogen gingen over haar lichaam. Zintuigen controleren was wat ze aan het doen was. Niks voelen was nog normaal, dus dat sloeg ze over. Ogen gingen als een gek om haar omgeving. Er was niks met haar ogen. Ruiken had ze niet nodig en proeven ook niet. De rest leek oké, behalve eentje. Oh nee er was nog één over en het zou niet raar zijn als dat zo zou zijn. Kort ging haar blik bang naar Tiger, daarna naar Mouse. Met haar poot tikte ze op haar eigen oren en keek de andere poes strak aan. Was er iets mis met haar oren? "Tiger," begon ze en daarna pas keek ze naar haar broer. "ik denk dat ze niks kan horen." Nu alleen nog een reactie van Mouse.

Nadat hij Mousepaw naar de kant had gesleept en hij ook zeker wist dat Mistpaw van het ijs af was, liet hij zich aan de andere kant van de rood-witte apprentice neerzakken. De kater hijgde zwaar en voelde zich totaal uitgeput. Zijn vacht was nog altijd nat en het voelde koud aan. Zijn hele lichaam deed pijn omdat hij toch ook wel aardig onderkoeld was geraakt in het koude water, maar hij zette de twee poezen nu voorop. Hij zag hoe Mistpaw bezig was om te kijken wat er scheelde aan Mousepaw. Echter kroop de gestreepte kater naar de rood-witte kattin toe en begon haar voorzichtig droog te likken. Haren tegen de slag in, zoals Queens dat altijd deden bij hun kittens als ze wilden dat deze het warmer kregen. Ze keek op toen Mist plots weer zijn naam zei en erover begon dat ze dacht dat Mousepaw niks meer kon horen. Wat. Zijn blik ging naar Mousepaw, bezorgd.

Ze voelde de ogen van Mistpaw over haar heen gaan. Ze mocht het niet uitvinden. Ze hoorde niks, dat was slecht. Dan werd je elder en dan was heel je leven gelijk verschrikkelijk. Dan kon ze beter dood gegaan zijn in het water, dacht ze bitter. De tong van Tigerpaw ging geruststellend over haar heen en Mouse voelde dat ze begon te rillen, door de kou die ze nu begon te voelen. Het deed pijn, maar het was niet hetgeen waar ze zich nu op concentreerde. Mist tikte toen opeens haar grijze oortje aan en Mouse d'r oogjes gingen iets verder open. Ze keek naar de lippen van haar vriendin en zag dat deze Tiger zijn naam vormde. De rest volgde ze niet, maar ze kon raden waarover het ging. Nee, dit was niet goed. De bezorgde blik van Tiger bevestigde dit. Oké, ze moest alleen zeggen dat ze hen kon horen. Dan was het goed, dan zou er niets aan de hand zijn. Maar hoe kon ze iets zeggen als ze niet kon horen of ze het goed uitsprak? "Ik kan juwllie hoooren." miauwde ze toen, langzamer dan normaal. Ze had geen idee of de zin goed geklonken had of niet, al hoopte ze heel erg van wel. Ze wilde nog geen elder worden! Traantjes kwamen in haar ogen, maar ze moest nu niet huilen. Dan werd het duidelijk. Ze wilde geen elder zijn... Geen saai leven waar ze zat weg te rotten...

Tiger deed niks. Mist mocht weer de medicine cat uithangen terwijl ze pijn had. De wond in haar nek deed pijn van de bewegingen. Wat bloed kwam eruit, maar niet zoveel als eerst. Het prikte wat, maar dat was het ook. De rest van haar lijf deed nog pijn van het tintelen, het bloed dat opnieuw door haar lijf begon te stromen. Het zou even duren voordat het over zou zijn. Mist haar blik ging naar Mouse die woorden uitsprak. Het klonk wat raar, maar waarom zou Mouse liegen? Als ze zou liegen dan zou haar spraak wel erger zijn, toch? Kort kneep ze haar ogen tot spleetjes. Moest ze haar geloven? De adrenaline begon te stoppen met werken. De adrenaline die haar nu nog overeind had gehouden. Mist dacht niet meer na over het feit dat Mouse misschien zou liegen. Nu was de moeheid in haar lijf wat het overnam. Gelukkig voor Mouse, want als ze loog dan was ze er wel achter gekomen. Mist liet zich naast Mouse moe vallen. Bleef hijgend liggen. Kijkend naar de wolkjes die uit haar mond kwamen. Nu lagen ze hier dan. Drie vermoeide apprentices die allemaal al half bevroren waren. Wat nu?

De kater voelde hoe zijn lichaam begon te trillen. Zijn blik ging weer naar Mousepaw en hij zag wel dat haar oogjes een beetje waterig waren, al was haar hele lichaam verzopen. Net zoals hij en Mistpaw, ze zagen eruit als drie ijsblokjes to-be. "We moeten naar het kamp," mauwde hij toen en richtte zijn blik op Mistpaw. Zou zijn zilveren zusje wel zelf kunnen lopen? Anders zou hij haar ondersteunen. Maar wat de rood-witte apprentice betreft aarzelde hij geen moment. Hij zakte door zijn voorpoten heen en duwde zich onder Mousepaw door, zodat deze over zijn rug hing en hij haar zo mee kon dragen. "Gaat het, Mist?" mauwde hij bezorgd en gaf haar een lik over haar wang heen, waarna hij begon te lopen.

Mist ging naast haar liggen en bezorgd keek Mouse naar haar. Ging het wel goed? De koudheid was voor Mouse bijna ondraaglijk, en zij werd nog droog gemaakt door Tiger. Dus hoe zou het wel niet met Mist gaan? Er werden weer woorden verwisseld zag ze aan de bewegende monden maar horen wat er gezegd werd deed ze niet. Ze voelde toen hoe Tiger zichzelf onder haar duwde en ze probeerde zichzelf zo goed mogelijk te bewegen om hem te helpen. Maar haar pootjes voelden heel slap aan, en ze voelde ze amper door de kou, dus echt veel kon ze niet doen. Vermoeid liet ze haar pootjes hangen toen ze eenmaal op de rug van de gestreepte apprentice lag en begroef haar kop in haar vacht. Zachtjes begonnen er tranen uit haar ogen te rollen. Door de schok, door de kou en door het niet kunnen horen. Toen Mouse haar neus ophaalde plopte opeens één oor open en ze ving weer alle geluiden op. Geschrokken door het plotselinge geluid schokte ze, maar daarna kwam er een grote grijns op haar gezicht. Ze spinde en drukte zichzelf nog iets dichter tegen Tigerpaw aan. Nu hoefde ze nog lang geen elder te worden, haar linker oor zou vanzelf ook open gaan. "Dankjewel Tiger," mompelde ze toen en spinde nog een keer. Ondanks de kou begon ze wat op te warmen door de lichaamswarmte onder haar. Uitgeput maar opgelucht ontspande ze zichzelf.

Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye