| | A little shy and sad of eye | |
| ☄ Loïs 936 Actief
| |
| Onderwerp: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 19:50 | |
| Voorzichtig snuffelde Mouse er nog is aan. Ze vond het echt maar apart, en zonder de andere apprentices erbij zelfs een beetje eng. Voorzichtig zette ze haar pootje op het ijs. Er gebeurde niks, maar ze vertrouwde het nog steeds niet. Wat als het opeens weer in water zou veranderen als zij er net op stond? Zij kon niet zwemmen. Mousepaw rilde door de gedachte, en een klein beetje door de kou. Kleine sneeuwvlokjes vielen uit de grijze lucht en een zachte maar koude wind verbeterde het weer niet. Toch was ze hierheen gekomen omdat ze de geur van Mistpaw in de buurt geroken had. Maar nu was ze afgeleid door het ijs en haar vriendin helemaal vergeten!
+ Alleen Mistpaw en Tigerpaw
Oh mother, I'm scared to live. Takes more than I've got to give Oh sister, my voice is weak. Oh brother, I long for sleep Oh hunger, I know you well My cruel friend is a funeral bell ★★★★★
|
| | | Dani 235 Actief "Take me to your happily ever after"
| |
| | | | ☄ Loïs 936 Actief
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 20:09 | |
| Stapje voor stapje ging Mouse verder het ijs op. Voorzichtig, voorzichtig... Een stem deed haar schrikken en ze maakte een klein sprongetje. Dat dit een paar krasjes in het ijs veroorzaakte had ze niet door. De stem was van Mistpaw en ze kreeg een glimlach op haar gezicht toen deze ook het ijs op kwam. Dan was het al een stuk minder eng. Mousepaw wilde een stap richting haar vriendin zetten, maar toen ze haar poot verzette bleef ze meteen stokstijf stil staan. Het gekraak klonk verschrikkelijk luid en ze zag de barsten vormen. Met grote, bange ogen keek ze naar Mist. Ze wilde haar roepen, maar het ijs begaf zich. Hard gilde de kleine apprentice en probeerde zich met haar nageltjes vast te haken in het ijs zodat ze weg kon springen. Maar het ging allemaal zo ontzettend snel, en voor ze het wist kwam ze onder water. Voorzichtig knipperde het poesje met haar ogen. Het prikte om onder water te kijken en wild maaide ze met haar poten om naar boven te komen. Maar waar precies was boven? Alles leek hetzelfde hier. Ze was zo bang, zo ontzettend bang...
Oh mother, I'm scared to live. Takes more than I've got to give Oh sister, my voice is weak. Oh brother, I long for sleep Oh hunger, I know you well My cruel friend is a funeral bell ★★★★★
|
| | | Dani 235 Actief "Take me to your happily ever after"
| |
| | | | ☄ Loïs 936 Actief
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 20:47 | |
| Meer gekraak. Een lichaam viel naast haar in het water en Mouse wilde bijna gaan gillen, maar bedacht zich op het laatste moment. Niet gillen, zuurstof bewaren. Wat deed Mist in het water? Haar poot werd gegrepen. Angstig ging ze door met trappen om zo te proberen om boven te komen. Mist keek haar aan. Niet trappen, stoppen met haar pogingen om te zwemmen. Het was zo ontzettend koud. Haar tenen begonnen te bevriezen. Haar adem begon op te raken. Zwarte vlekken kwamen voor haar zicht. Tiger had het al gezegd; ze zou de bladkaal niet halen. Hij had gelijk. Tranen vulden zich in haar ogen, vielen eruit zonder gezien te worden in het water. Ze bonkten tegen het ijs aan, het was geen opening. Angstig klampte ze zichzelf vast aan de poot van Mist. Ze kon niks doen onderwater, het was zo'n machteloos gevoel. Ze was zo ontzettend bang.
+ Sorry als het een aparte post is, maar ik zit wie is de mol te kijken oké x3
Oh mother, I'm scared to live. Takes more than I've got to give Oh sister, my voice is weak. Oh brother, I long for sleep Oh hunger, I know you well My cruel friend is a funeral bell ★★★★★
|
| | | Daan 1295 Actief A man unwilling to fight for what he wants deserves what he gets
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 21:01 | |
| Hij was gelukkig onder die suffe mentor van hem uitgekomen. Zin om de hele dag met Timberwolf en Polarpaw opgescheept te zitten had hij niet. Daarom trippelde hij nu dus in een redelijk opgewekt humeur over de velden heen. Hij had zojuist een veldmuis in een hoek gedreven en het gevangen, maar die lag ergens een stuk terug onder de sneeuw begraven. Een hoge, duidelijk angstige kreet galmde opeens over de velden heen. Mousepaw. Meteen spitste zijn oren zich en ving hij op waar het geluid vandaan kwam, het kwam bij het Small Lake vandaan. Tigerpaw begon te rennen, zo snel als zijn poten hem konden dragen. En dat was gelukkig iets wat ook in hun bloed zat, ze konden net zo snel rennen als de hazen. Met een redelijk geroffel rende hij over de velden heen, sneeuw dwarrelde in de lucht omdat het opstoof als hij er voorbij rende. Zijn spieren rolden onder zijn gestreepte vel terwijl hij zich inhield aan de rand van het meer. En daar, midden op het bevroren meertje zag hij zijn zilveren zusje Mistpaw staan. Er was een gat in het ijs. Waar was Mousepaw? "Mistpaw!" riep hij op hetzelfde moment toen zij kalm zijn naam uitsprak. Maar voordat hij het wist zakte ook zijn zusje door het ijs heen. "MIST!" Hij keek naar het ijs, twijfelde geen seconde en gleed er iet wat onhandig op. Snel rende hij door en bleef staan op het stuk waar het ijs wat dunner leek. In deze zone waren ze er doorheen gezakt. De kater keek door het ijs heen, maar zag niks anders dan duisternis daaronder. Het was allemaal secondewerk, want voordat hij het wist liet hij zichzelf doelbewust in het wak vallen. Voor een kort moment was het allemaal bruisen en bubbels om hem heen. Maar hij dwong zichzelf om er doorheen te kijken en zag twee bewegingsloze gestaltes een vossenlengte of twee bij hem vandaan. Hij herkende de halflange zilveren vacht van zijn zusje, en de rood met wit gevlekte van Mouse. Hij wilde hun namen schreeuwen, maar was verstandig genoeg om zijn bek dicht te houden. De kater keek nog een keer omhoog naar het wak, maar begon toen met zijn poten te trappen, zwemslagen te maken zoals dat in zijn instincten omhoog kwam. Hij zwom met krachtige slagen naar de twee andere apprentices toe, dook tussen hen in en liet zijn blik van de één naar de ander schieten. Hij bedacht zich geen moment en nam de pels van Mistpaw, bij wie hij het dichtste bij was, in zijn bek en een paar borrels zuurstof schoten hierbij weg. Hopelijk hield Mousepaw zich vast aan Mistpaw, want dan zou hij de twee poezen tegelijk uit het water kunnen trekken. Met een moeilijke beweging begon hij terug te zwemmen naar het wak, maar het was zwaar. Proestend kwam hij boven water, met het nekvel van Mistpaw in zijn bek. Hij deed nog een slag met zijn poot en vond een stuk ijs wat stevig leek, en dus hees hij zichzelf er half op, klaar om de andere twee er ook op te helpen. ᗯᕮ'ᐯᕮ ᗩᒪᒪ GOT ᗷOTᕼ ᒪIGᕼT ᗩᑎᗪ ᗪᗩᖇK IᑎSIᗪᕮ ᑌS ᗯᕼᗩT ᗰᗩTTᕮᖇS IS Tᕼᕮ ᑭᗩᖇT ᗯᕮ ᑕᕼOOSᕮ TO ᗩᑕT Oᑎ |
| | | Dani 235 Actief "Take me to your happily ever after"
| |
| | | | ☄ Loïs 936 Actief
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 21:35 | |
| De zwarte vlekken voor haar zicht werden steeds erger en erger. Totdat ze haast niks meer zag. Haar oren gonsden, tot ze op een gegeven moment stopte. Haar bek ging open, automatisch wilde haar lichaam nieuwe lucht in zich opnemen. Het enige wat in haar bek en longen kwam was water, maar ze voelde het al niet meer. Mouse probeerde zich zo goed mogelijk aan Mistpaw vast te houden - als ze dan al dood ging, deed ze het liever samen dan alleen - maar deze ging opeens weg. Mouse had de kracht niet meer om haarzelf vast te houden en gleed van de ander af, waarbij ze naar beneden zonk. De duisternis nam het van haar over en ze dreef weg. Bewusteloos onderwater, dat hield je maar een paar secondes uit voordat je richting StarClan ging. Sommigen zeiden dat verdrinken de mooiste dood was, maar Mouse vond er niets moois aan. Het was niet vredig, het was juist hectisch en je ging op zoek naar een uitweg die er maar niet was.
Oh mother, I'm scared to live. Takes more than I've got to give Oh sister, my voice is weak. Oh brother, I long for sleep Oh hunger, I know you well My cruel friend is a funeral bell ★★★★★
|
| | | Daan 1295 Actief A man unwilling to fight for what he wants deserves what he gets
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 21:48 | |
| Hij kreeg het lichaam van Mist op het ijs en het duurde niet lang of zijn zilveren zusje begon het water uit te hoestten. De kater sloot zijn ogen en kraste wat met zijn nagels over het ijs om te blijven hangen, het was ijskoud. Maar toen besefte hij zich iets. Mousepaw. Waar was Mousepaw. Een paniekerig gevoel overspoelde hem en voor een seconde keek hij naar Mistpaw, die lag hier wel veilig. Een grote hap adem werd genomen en hij dook weer onderwater, opnieuw waren er de bubbels en het bruisen om zijn kop heen. Hij opende zijn ogen maar het prikte. En toen zag hij haar. Een aardig eind onder hem, levenloos naar beneden zakkend. Mousepaw. Haar bek was iets open en haar poten uitgestrekt, alsof ze de ijslaag boven haar nog met vier poten vast wilde houden, maar ze aan haar rug naar beneden gezogen werd. Hij voelde zijn hart in zijn keel bonzen en als hij niet onder water had gezeten zou je menen dat er een traan uit zijn ooghoek drupte. Nee. Niet Mousepaw. Nooit. Nooit Mousepaw. De kater begon nog één maal krachtig met zijn poten te trappen. Hoe verder ze naar beneden gingen, hoe donkerder het er werd. Maar toen was hij vlak bij haar, pakte haar bij haar nekvel en voelde hoe het laatste beetje adem ook uit zijn mond ontsnapte. Met zijn laatste krachten begon hij zich omhoog te trappen, Mousepaw stevig vasthoudend omdat hij haar niet zou gaan verliezen onderweg naar boven. Kom op, volhouden nu. Ze mocht niet doodgaan. Hij had gezegd dat ze deze bladkaal niet zou halen. Nu moest StarClan hem niet te letterlijk op de woorden nemen. Met een enorme ademhaal kwam de kater bovenwater, zette zijn klauwen weer in het ijs en trok zichzelf grauwend van vermoeidheid naar boven. Uitgeput liet hij het natte nekvel van Mousepaw los, terwijl er wat water uit zijn bek droop en hij een keer hoestte. "Mouse!" mauwde hij terwijl hij met zijn pootje haar kop op de zijkant legde zodat ze het water uit kon spuwen. Laat haar leven. Alsjeblieft StarClan laat haar leven. "Mouse, volhouden nu!" mauwde de kater voor het eerst in zijn leven niet meer die stoere kater als wie hij zich altijd voordeed. ᗯᕮ'ᐯᕮ ᗩᒪᒪ GOT ᗷOTᕼ ᒪIGᕼT ᗩᑎᗪ ᗪᗩᖇK IᑎSIᗪᕮ ᑌS ᗯᕼᗩT ᗰᗩTTᕮᖇS IS Tᕼᕮ ᑭᗩᖇT ᗯᕮ ᑕᕼOOSᕮ TO ᗩᑕT Oᑎ |
| | | ☄ Loïs 936 Actief
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 21:58 | |
| Ze voelde niets. Alle adem was uit haar lichaam, zelfs haar geest had uit haar lichaam weten te ontsnappen. Haar geest was tussen twee werelden in; tussen die van het leven en die van de doden. WindClan of StarClan. Een keuze had Mouse zelf niet. Ze moest meegaan met hoe StarClan het wilde, de stroming van het leven zoals die dat voor haar uitgekozen had. Ze voelde niet hoe ze omhoog gesleurd werd, ze voelde niet hoe ze weer boven water kwam. Haar longen werkten niet mee, haar hart klopte maar heel zacht. Ze kon niet ademen door de hoeveelheid water die haar lichaam ingestroomd was - deze moest er eerst uit en voor dat moest ze wakker zijn. Ze voelde zich zo ontzettend zweverig, de kracht van het leven en de dood trok even hard aan haar. Hoe lang zou ze in deze staat van net niet levend en net niet dood blijven? Totdat eentje harder ging trekken. En opeens, opeens voelde ze één kant harder trekken. Waarom wist ze niet. Ze hoorde niets, zag niets, rook niets. Ze werd naar beneden getrokken. Voelde hoe ze terug plaats nam in haar lichaam, of was ze daar altijd al geweest? Alle pijn kwam terug. Het water in haar longen brandde en ze had het zo ontzettend koud. Kon ze niet beter naar de dood, naar StarClan toegaan? Maar ze zou zo ontzettend veel achterlaten. Haar mama, Barksound, haar broertjes en zusjes. Raptorpaw, Tigerpaw, Mistpaw... Iedereen die ze lief had was bij de levenden. Bij de doden was niemand die ze kende. De gedachte om zo alleen te zijn beangstigde haar. Ze hoorde hier, bij het leven. Haar ogen vlogen open. Haar normaal zo vrolijke ogen stonden dof, en ze staarde maar wat voor zich uit. Recht in de ogen van Tigerpaw. Zijn lippen bewogen maar geluid kwam niet binnen. Het was stil, zo ontzettend akelig stil. Zelfs het ruisen van haar bloed hoorde ze niet. Toen voelde ze het water weer. De jonge poes draaide haar kop weg, helemaal overeind komen kon ze niet. Water liep uit haar bekje, en ze begon te kokhalzen en hoesten te gelijk. Al het water eruit, zuurstof erin. Langzaam maar zeker begon het ademen weer. Haar blik werd scherp, haar neusje pikte alle geuren weer op. Haar oortjes draaide ze heen en weer, maar nog steeds geen geluid. Echter had ze daar geen tijd voor. "Dank-" ze wilde hem bedanken, maar ze kon zichzelf niet horen praten. Een verwarde uitdrukking kwam op haar gezicht. Wat was dit nou? Hoe kon ze hem ooit bedanken als ze niet kon praten? Haar stem was weg, tenminste, dat was wat Mouse aannam. Vast door het water.
Oh mother, I'm scared to live. Takes more than I've got to give Oh sister, my voice is weak. Oh brother, I long for sleep Oh hunger, I know you well My cruel friend is a funeral bell ★★★★★
|
| | | Dani 235 Actief "Take me to your happily ever after"
| |
| | | | Daan 1295 Actief A man unwilling to fight for what he wants deserves what he gets
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 22:27 | |
| Hij keek naar zijn zusje die hem een korte duw met haar kop gaf als bedanking. Maar toen richtte ook de zilveren poes zich tot Mousepaw. Mistpaw zette plots haar pootje met een klap op de borstkas van de rood-witte kattin. Mousepaw opende haar oogjes. Het leek alsof zijn hart vanuit zijn keel weer met een klap terugzakte op zijn plaats. Heilige StarClan. Als ze hen nu had verlaten had de kater dat zichzelf nooit vergeven. De poes opende haar mond en voor een seconde kwam er een beetje geluid uit, maar dat stopte abrupt en een verbaasde en verwarde blik kwam op het gezicht van de andere apprentice. Mistpaw verontschuldigde zich tegenover Mouse, hij wist niet waarom maar het ging totaal langs hem heen. Het enige wat hij deed was naar de rood-witte kattin kijken. "Mouse, wat is er?" mauwde hij bezorgd terwijl hij zijn verzopen lichaam wat meer naar haar toetrok over het ijs. "We moeten van het ijs, voordat het ons niet meer kan houden." Daarbij pakte hij Mousepaw bij haar nekvel en begon haar van het ijs af te slepen, niet veilig. ᗯᕮ'ᐯᕮ ᗩᒪᒪ GOT ᗷOTᕼ ᒪIGᕼT ᗩᑎᗪ ᗪᗩᖇK IᑎSIᗪᕮ ᑌS ᗯᕼᗩT ᗰᗩTTᕮᖇS IS Tᕼᕮ ᑭᗩᖇT ᗯᕮ ᑕᕼOOSᕮ TO ᗩᑕT Oᑎ |
| | | ☄ Loïs 936 Actief
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 22:33 | |
| Het was niet alleen haar stem die ze niet hoorde. De lippen van Mistpaw en Tigerpaw bewogen wel, maar het geluid kwam niet bij haar aan. Steeds verwarder keek Mouse ze aan. Ze snapte het niet. Ze werd weggesleept van het wak vandaan en ze liet het toestaan. Overeind komen zou haar nu niet lukken. Bovendien kon ze nu nadenken over wat er precies gebeurd was. Ze was in het ijs gezakt, samen met Mistpaw. Tigerpaw had haar gered. Een glimlachje kwam op haar gezicht. Hij was heel erg sterk. En lief. Ook al gold dat laatste niet altijd, nu dacht Mouse daar niet aan. De stilte bleef maar aanhouden. Hoe kon dit? Ze opende haar bekje om het te vragen, maar was bang om te praten. Ze wilde haar eigen stem kunnen horen, maar wat nou als ze niets hoorde? Wat nou als ze haar eigen stem niet meer hoorde? Nooit meer Tigerpaw of Raptorpaw of Mistpaw hun stemmen horen. Nooit meer die van haar mama of Quiet horen. Ze durfde niets te zeggen, want dan zouden haar vermoedens bevestigd worden. Dan zou ze echt doof zijn. Dat kon ze niet laten merken. Niemand zou mogen merken dat ze hen niet meer hoorde. Maar hoe ging ze dat oplossen?
Oh mother, I'm scared to live. Takes more than I've got to give Oh sister, my voice is weak. Oh brother, I long for sleep Oh hunger, I know you well My cruel friend is a funeral bell ★★★★★
|
| | | Dani 235 Actief "Take me to your happily ever after"
| |
| | | | Daan 1295 Actief A man unwilling to fight for what he wants deserves what he gets
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 22:57 | |
| Nadat hij Mousepaw naar de kant had gesleept en hij ook zeker wist dat Mistpaw van het ijs af was, liet hij zich aan de andere kant van de rood-witte apprentice neerzakken. De kater hijgde zwaar en voelde zich totaal uitgeput. Zijn vacht was nog altijd nat en het voelde koud aan. Zijn hele lichaam deed pijn omdat hij toch ook wel aardig onderkoeld was geraakt in het koude water, maar hij zette de twee poezen nu voorop. Hij zag hoe Mistpaw bezig was om te kijken wat er scheelde aan Mousepaw. Echter kroop de gestreepte kater naar de rood-witte kattin toe en begon haar voorzichtig droog te likken. Haren tegen de slag in, zoals Queens dat altijd deden bij hun kittens als ze wilden dat deze het warmer kregen. Ze keek op toen Mist plots weer zijn naam zei en erover begon dat ze dacht dat Mousepaw niks meer kon horen. Wat. Zijn blik ging naar Mousepaw, bezorgd. ᗯᕮ'ᐯᕮ ᗩᒪᒪ GOT ᗷOTᕼ ᒪIGᕼT ᗩᑎᗪ ᗪᗩᖇK IᑎSIᗪᕮ ᑌS ᗯᕼᗩT ᗰᗩTTᕮᖇS IS Tᕼᕮ ᑭᗩᖇT ᗯᕮ ᑕᕼOOSᕮ TO ᗩᑕT Oᑎ |
| | | ☄ Loïs 936 Actief
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye za 2 jan 2016 - 23:05 | |
| Ze voelde de ogen van Mistpaw over haar heen gaan. Ze mocht het niet uitvinden. Ze hoorde niks, dat was slecht. Dan werd je elder en dan was heel je leven gelijk verschrikkelijk. Dan kon ze beter dood gegaan zijn in het water, dacht ze bitter. De tong van Tigerpaw ging geruststellend over haar heen en Mouse voelde dat ze begon te rillen, door de kou die ze nu begon te voelen. Het deed pijn, maar het was niet hetgeen waar ze zich nu op concentreerde. Mist tikte toen opeens haar grijze oortje aan en Mouse d'r oogjes gingen iets verder open. Ze keek naar de lippen van haar vriendin en zag dat deze Tiger zijn naam vormde. De rest volgde ze niet, maar ze kon raden waarover het ging. Nee, dit was niet goed. De bezorgde blik van Tiger bevestigde dit. Oké, ze moest alleen zeggen dat ze hen kon horen. Dan was het goed, dan zou er niets aan de hand zijn. Maar hoe kon ze iets zeggen als ze niet kon horen of ze het goed uitsprak? "Ik kan juwllie hoooren." miauwde ze toen, langzamer dan normaal. Ze had geen idee of de zin goed geklonken had of niet, al hoopte ze heel erg van wel. Ze wilde nog geen elder worden! Traantjes kwamen in haar ogen, maar ze moest nu niet huilen. Dan werd het duidelijk. Ze wilde geen elder zijn... Geen saai leven waar ze zat weg te rotten...
Oh mother, I'm scared to live. Takes more than I've got to give Oh sister, my voice is weak. Oh brother, I long for sleep Oh hunger, I know you well My cruel friend is a funeral bell ★★★★★
|
| | | Dani 235 Actief "Take me to your happily ever after"
| |
| | | | Daan 1295 Actief A man unwilling to fight for what he wants deserves what he gets
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye zo 3 jan 2016 - 13:19 | |
| De kater voelde hoe zijn lichaam begon te trillen. Zijn blik ging weer naar Mousepaw en hij zag wel dat haar oogjes een beetje waterig waren, al was haar hele lichaam verzopen. Net zoals hij en Mistpaw, ze zagen eruit als drie ijsblokjes to-be. "We moeten naar het kamp," mauwde hij toen en richtte zijn blik op Mistpaw. Zou zijn zilveren zusje wel zelf kunnen lopen? Anders zou hij haar ondersteunen. Maar wat de rood-witte apprentice betreft aarzelde hij geen moment. Hij zakte door zijn voorpoten heen en duwde zich onder Mousepaw door, zodat deze over zijn rug hing en hij haar zo mee kon dragen. "Gaat het, Mist?" mauwde hij bezorgd en gaf haar een lik over haar wang heen, waarna hij begon te lopen. ᗯᕮ'ᐯᕮ ᗩᒪᒪ GOT ᗷOTᕼ ᒪIGᕼT ᗩᑎᗪ ᗪᗩᖇK IᑎSIᗪᕮ ᑌS ᗯᕼᗩT ᗰᗩTTᕮᖇS IS Tᕼᕮ ᑭᗩᖇT ᗯᕮ ᑕᕼOOSᕮ TO ᗩᑕT Oᑎ |
| | | ☄ Loïs 936 Actief
| |
| Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye zo 3 jan 2016 - 20:39 | |
| Mist ging naast haar liggen en bezorgd keek Mouse naar haar. Ging het wel goed? De koudheid was voor Mouse bijna ondraaglijk, en zij werd nog droog gemaakt door Tiger. Dus hoe zou het wel niet met Mist gaan? Er werden weer woorden verwisseld zag ze aan de bewegende monden maar horen wat er gezegd werd deed ze niet. Ze voelde toen hoe Tiger zichzelf onder haar duwde en ze probeerde zichzelf zo goed mogelijk te bewegen om hem te helpen. Maar haar pootjes voelden heel slap aan, en ze voelde ze amper door de kou, dus echt veel kon ze niet doen. Vermoeid liet ze haar pootjes hangen toen ze eenmaal op de rug van de gestreepte apprentice lag en begroef haar kop in haar vacht. Zachtjes begonnen er tranen uit haar ogen te rollen. Door de schok, door de kou en door het niet kunnen horen. Toen Mouse haar neus ophaalde plopte opeens één oor open en ze ving weer alle geluiden op. Geschrokken door het plotselinge geluid schokte ze, maar daarna kwam er een grote grijns op haar gezicht. Ze spinde en drukte zichzelf nog iets dichter tegen Tigerpaw aan. Nu hoefde ze nog lang geen elder te worden, haar linker oor zou vanzelf ook open gaan. "Dankjewel Tiger," mompelde ze toen en spinde nog een keer. Ondanks de kou begon ze wat op te warmen door de lichaamswarmte onder haar. Uitgeput maar opgelucht ontspande ze zichzelf.
Oh mother, I'm scared to live. Takes more than I've got to give Oh sister, my voice is weak. Oh brother, I long for sleep Oh hunger, I know you well My cruel friend is a funeral bell ★★★★★
|
| | | | Onderwerp: Re: A little shy and sad of eye | |
| |
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |