They give us that

Onderwerp: They give us that do 31 dec 2015 - 16:13

Groene ogen weerkaatsten dofjes in het bevroren water. Coldprayer keek naar haar spiegelbeeld. Ze had een dikke pels en was, om het zo te zeggen, ook niet erg magertjes. Oversized kon je het ook noemen. Ze plantte haar kont in de bevroren grond. Haar witte pootjes raakten net het oppervlakte. Het zachte gekraak was te horen onder het gewicht van die twee voorpoten.

Oceanpaw, daarna open

Onderwerp: Re: They give us that do 31 dec 2015 - 17:24

Haar blauwe ogen keken dof naar de witte grond. Wit als de vacht van haar half-broer was geweest. Zijn tweekleurige ogen stonden nog in haar geheugen gegrift. De kater was onverwachts overleden, joeg nu met Starclan en had zijn zusje alleen achtergelaten. Haar vaderfiguur, wreed van zich afgepakt. Sloffend liep de zes manen oude kitten richting het kleine meer. Haar oortjes in haar nek geprikt, om maar niet met andere katten te hoeven praten. Ze hadden niet eens het respect gehad hun mond te houden toen ze afscheid wou nemen. Verdrietig, angstig en boos als ze was had ze zich afgezonderd. Haar oortjes vlogen omhoog zodra ze gekraak hoorde. Het was een zacht geluid, maar toch duidelijk aanwezig. Gespannen zakte ze in elkaar waarna ze haar grote maar lichte lichaam bewoog. Ze kwam niet in de buurt van het ijs omdat het bekend stond als onbetrouwbaar. Ondanks alles hoefde ze haar leven nog niet te verliezen. De sneeuw voelde koud aan onder haar poten, waarna ze haar ogen even vermoeid sloot. Even uitrusten kon geen kwaad, daarbij zag de omgeving er sprookjesachtig uit in de laag sneeuw en met het bevroren water.

Onderwerp: Re: They give us that do 31 dec 2015 - 17:41

Rushingghost liep behoedzaam naar Oceanpaw toe. Hij voelde dat Oceanpaw met iets zit en wil haar proberen te helpen. Echter denkt hij dat ze boos op hem is, omdat hij en alle andere katten tijdens de afscheid zaten te praten. Whitelion was immers een soort vader voor haar. Dus had Rushingghost spijt van zijn gemiauw tijdens de afscheid. Toen hij vlakbij Oceanpaw was,vroeg hij: Oceanpaw, ik voel dat er iets is. Kan ik je helpen?

Onderwerp: Re: They give us that za 2 jan 2016 - 13:52

Coldprayer luisterde naar het gekraak van het ijs onder haar zware poten. Daardoor hoorde ze het gekraak van voetstappen niet. Minstens 2 katten. "Oceanpaw, ik voel dat er iets is. Kan ik je helpen?" De stem was zacht, maar droeg ver en echode een beetje na. De witte kattin schrok van het geluid. Ze tuimelde over het ijs en bleef ergens in het midden van de bevroren drinkplas liggen. Ze keek geschrokken om zich heen. Rushingghost en Oceanpaw stonden aan de oever. Een kleine 4 meter van de plek waar ze juist nog stond. Het gekraak werd luider. "Zijn jullie helemaal gestoord?!", gilde ze. Haar wazige ogen puilden uit en ze stond glibberend overeind. Hopelijk was het ijs dik genoeg om haar enorme gewicht te dragen.

Onderwerp: Re: They give us that za 2 jan 2016 - 19:02

De witte kattin leek geschrokken van haar aankomst bij het meer. Misschien ook wel van hun clangenoot Rushingghost. Hij vroeg naar haar gesteldheid maar ze negeerde hem. Hij had zich niets met haar te bemoeien. Hoe ze zich voelde ging hem niets aan. Natuurlijk moest de andere kattin gaan snauwen omdat ze nu op het midden van het ijs kwam dat al vervaarlijk kraakte. Het was niet haar fout dus negeerde ze haar maar. Ze had geen zin in nog meer drama. Dus hield ze wijselijk haar mond en krulde ze zich op om van de natuur te genieten. Nu ze dat nog kon.

Onderwerp: Re: They give us that