The end of the White Lion [Clanevent]

"Sorry," prevelde hij zachtjes, wetend dat hij van zijn laatste wens geen werkelijkheid ging maken, nog niet althans. Hij ademde nog één keer diep in zette zijn tanden vervolgens in Whitelions nekvel, om hem terug mee te nemen naar het kamp.

Met een flinke tred liep de kater stevig door, terwijl hij het lichaam van Whitelion met zich meesleepte. Hij stopte niet toen hij bij de ingang van het kamp was en verschillende ogen hem nastaarde. Nee. Hij zou Whitelion direct het kamp innemen en hem in het midden van de open vlakte leggen. In zijn hoofd spookten Whitelion's woorden in zijn kop rond. Hij had besloten om niets te zeggen. Hij zou zijn laatste wens hierdoor ook niet vervullen. Men moest niets weten over Whitelion's duister leven. De laatste gedachten aan hem moesten niet vol haat zitten. De warrior liet het lichaam los toen hij eenmaal in het midden van het kamp was en liet zijn blik vluchtig over de nieuwsgierige en betreurde gezichten gaan. Hij wist maar al te goed dat zijn mentor zowel gehaat als geliefd was in de clan en hij wilde dat beetje liefde niet ontnemen. Hij richtte zich iets meer op en ademde een keer diep in. "Whitelion, deputy van Windclan, heeft zich bij Starclan gevoegd." mauwde hij luid en duidelijk. Hij hoopte toch dat hij bij Starclan was, zeker na wat hij hem verteld had. Hij bleef vlak voor de kater staan, bijna beschermend, terwijl hij zocht naar Everstar.

Haar amberkleurige ogen hadden zich vrijwel meteen op het witte gestalte gericht dat door de ingang van het kamp werd gedragen. De woorden die volgden zorgden ervoor dat haar lange staart van links naar rechts zwiepte. Spottedwish keek om zich heen en luisterde toe hoe de verscheidende reacties uitgesproken werden, sommigen gejammerd. Zijzelf bleef echter zo stil als een muis. Niet omdat ze niet blij was dat de verrader van de Clan eindelijk niet meer was, maar eerder omdat ze niet goed wist wàt ze precies moest voelen. Whitelion had ervoor gezorgd dat haar vader zijn partner verloor en dat Lionroar ook nog eens uit de Clan werd geschopt. Het aantal leugens die de witte kater uitgesproken had was ontelbaar. Stiekem wou Spottedwish dat niet eens weten. Één ding was wel zeker, ze zou er zeker geen oog voor openhouden 's nachts. Maar het lege gevoel in haar hart was nog steeds niet weg. De gevlekte poes had het altijd op de deputy gestoken, maar nu hij dood was en het gevoel nog steeds bleef plakken wist ze niet meer wat de oorzaak er nu precies van was. Een zucht rolde over haar lippen. Het maakte haar eerlijk gezegd niet veel uit. Het enige wat haar interesse nu beetnam was de nieuwe deputy die Everstar zou uitkiezen.

Het leek een normale dag voor Sweetheart, ze lag languit in haar favoriete hoekje een konijn op te knabbelen totdat Barksound het kamp binnen liep. Een witte grote lijf sleepte mee over de grond, haar ogen waren zo groot als schoteltjes bij zijn worden toen de kater de levenloze lichaam in het midden dropte. Whitelion.. is dood? De grote warrior hees zich zelf omhoog en trippelde naar het midden, maar hield een kleine afstand tussen de dode deputy en Barksound die beschermd naast hem stond. "Hoe?" Ze schudde haar brede kop en keek naar de witte vacht van Whitelion. De ene kant gaf het haar een goed gevoel, maar de andere kant ook weer niet. Ze had de kater noot echt gemogen, en haar plannen hoefde nu niet meer. Wat haar weer een grote opluchting gaf, toch leek Sweetheart verdrietig, gewoon uit respect. Ze zuchtte diep en boog haar kop voor de oude deputy. "may starclan light your path.." Mauwde ze zachte klank in haar stem, en zocht de ogen van Everstar. Ze zou het zwaar krijgen met de dood van Whitelion, maar toch was de grote poes erg nieuwsgierig wie de nieuwe deputy zou worden.

Ze zat in het kamp, het ging steeds weer wat beter met haar. De wond genas inmiddels goed nu hij niet steeds weer opensprong. De pijn werd ook minder wat vooral voor Brindleleaf nogal een opluchting was. Haar pijngrens, de manier waarmee ze met pijn omging lag ontzettend laag. Ze zat op een muisje te knabbelen terwijl ze om haar heen keek. Ze verveelde zich en dat was in haar goudgele ogen te zien. Gelukkig was ze bijna genoeg aangesterkt om haar apprentices weer te trainen. Haar blik gleed naar de opening van het kamp toen ze de grijze gestalte van Barksound er door zag verschijnen. Geschrokken liet ze de muis uit haar bek vallen en hief ze haar kop op. Was dat Whitelion die hij meesleepte? “Barksound.” Riep ze ontdaan terwijl ze overeind krabbelde. Ondanks dat ze een hekel aan katers had wenste ze niemand dood. Ze wist dat Whitelion de mentor van Barksound geweest was en ze wist even niet wat ze moest zeggen. Ze slikte terwijl ze even haar neus in Barksound zijn vacht duwde, iets wat ze in moons niet meer gedaan had. Toen stapte ze naar het lichaam van Whitelion toe. “Het ga je goed in StarClan Whitelion.” Fluisterde ze. Even gleed haar blik naar Barksound toen ze weer achteruit liep. “Oceanpaw.” Prevelde ze opeens. Zoekend keek ze om haar heen om haar apprentice op te vangen. Ze moest haar steunen, Whitelion was haar halfbroer. Toen gingen haar gedachten naar Lizardpaw. Zo veel katten die dit verdriet zou doen.

Rustig lag de witte, mooie poes haar vacht schoon te maken. Ze lag netjes op haar rug, met haar linkervoorpootje opgetrokken zodat ze er goed bij kon. Alleen haar pootjes waren vies, de rest van haar vacht was schoon. De geur van verderf kwam haar neusgaten binnen en verbaasd trok Thorn met haar oortje. Haar blik gleed naar de kater die het kamp binnen lopen kwam. Barksound, degene die zijn mentor aan haar had moeten afstaan. Over haar mentor gesproken.. De witte kater die Bark met zich meesleepte zag er verdacht veel uit als Whitelion. Snel kwam ze overeind. Wat..? "Whitelion, deputy van Windclan, heeft zich bij Starclan gevoegd." miauwde de kater toen hij eenmaal tot stilstand gekomen was. Ongeloof stond op haar gezicht geschreven. Haar mentor, de mousedung deputy was dood? Haar bek ging een beetje open waarbij ze van Barksound naar Whitelion, of het hoopje vacht dat Whitelion geweest was. Niets was er meer over van de stoere kater waarvan ze les gehad had. Ze trippelde naar hem toe. Een verdrietig gevoel raakte haar hard in haar hart. Ze had veel respect gehad, ondanks dat ze zijn geheimpje geraden had. Ze had altijd haar mond gehouden tegen haar clan uit respect voor haar mentor. En nu lag hij hier, verslagen door wat? Hij leek geen eens wonden te hebben. Sweetheart vroeg hoe dit gebeurd kon zijn en Thorn keek dwingend naar Barksound. Ze moest een antwoord hebben. Die oude knar kon niet zomaar verslagen worden. Ze trippelde naar de voormalige deputy toe, en raakte ter respect z'n witte schouder aan met haar neus. "Dat je in de StarClan mag jagen, ondanks de stomme dingen die je gedaan hebt." miauwde ze, een traan drupte uit haar ooghoek. Driftig veegde ze met haar poot langs haar blauwde oog. Zij huilde niet, ook nu niet. Ze moest sterk blijven. "Wie houdt de nachtwake bij hem?" vroeg ze nadat ze haar kop weer opgericht had. Ze wist dat hij genoeg familie had die bij hem zou kunnen waken, maar ergens wilde zij er ook bij zijn. Uit respect en uit teken van vriendschap, want ondanks hun onenigheden had ze die gast echt gemogen.

Quiet ging zitten met een diepe zucht. De laatste tijd was behoorlijk hectisch geweest: Foxkit was ontvoerd door Bloodclanners, zijn moeder was uit het niets aangevallen door een rogue en lag in de Medicine Cat's Den en één of andere Riverclanner had geprobeerd om Everstar te verdrinken. Al met al een hele hoop stress voor Windclan, en vooral voor een jonge Apprentice als hij. Nu hij eindelijk was gaan zitten, merkte hij eigenlijk hoe moe hij was. Misschien dat hij toch maar even in zijn nest zou gaan zitten, hij moest wat rust hebben. Op het moment dat hij op wilde staan, hoorde hij de stem van Barksound door het kamp galmen. "Whitelion, deputy van Windclan, heeft zich bij Starclan gevoegd." De adem van de jonge kater stokte. Whitelion, dood? Hoe dan? En wanneer? Hij rende naar het midden van het kamp, waar zich al een aantal katten had verzameld. Hij moest Lizardpaw vinden, haar vader... Oh nee... Ze zou ontroostbaar zijn. In stilte liep hij naar Whitelion, tikte het lichaam aan met zijn neus. Wat hij moest zeggen, wist hij helemaal niet, dus hield de kater zich stil. Vervolgens voegde hij zich bij zijn moeder, terwijl hij zijn ogen open hield voor Lizardpaw.

Alles leek even als een waas aan hem voorbij te gaan. Daar lag hij midden in het kamp, de kater die als een vader voor hem was geweest. De eerste die er voor hem was geweest. De eerste die hem had begleid en had verzorgt. De kater was als een vader voor hem geweest toen niemand anders hem had willen helpen en nu lag hij daar. dood.. Zijn bloed leek te koken terwijl hij langzaam omhoog kwam en zijn poten in de grond sloeg. Hij hoefde geen uitleg. HEt maakte hem niet uit wat er was. Er was maar een ding dat in zijn hoofd logica leek te hebben. Dit was zijn 'familie' geweest. Futuresong. Het kon niet anders. Zonder dat hij aanhoorde wie de nieuwe deputy zou worden duwde hij zijn neus in Whitelion's vacht en beet tranen weg. Nee hij zou dit niet toelaten. Nooit..

'Whitelion, deputy van Windclan, heeft zich bij Starclan gevoegd.' Bronzemask haar oren schoten omhoog. Snel liep ze op het groepje katten af. En daar lag hij. De grote deputy van de windclan. Wat? Haar gedachten raasden als een tornado. Hoe? Wie? Waar? Ze pakte zichzelf bij elkaar en liep naar het lijk toe. Kort drukte ze haar bronskleurige kopje in zijn vacht. Ze prevelde een kort gebedje naar starclan en wendde zich van het lichaam af. Haar blik gleed door de geschrokken menigte. Toen ze Brindleleaf herkende liep ze naar haar toe. 'Weet Everstar dit al?' Vroeg ze haar zus.

Barksound stond lichtjes te trillen op zijn poten toen verschillende katten zich naar het lichaam van Whitelion begaven. Ook Brindleleaf kwam dichter en duwde eerst haar snoetje in zijn vacht, voordat ze de deputy een laatste groet ging geven. Nu de eerste shock voorbij was, begonnen de katten vragen te stellen. Hoe was hij dood gegaan. Hij kon niet zeggen dat hij dit zich zelf aangedaan had. Nee. Dat zou hij niet zeggen. Even sloot hij zijn ogen. "Riverclan," Hij opende zijn ogen en keek de omstaanders strak aan. "Ik heb vlak bij zijn lichaam doodsbessen gevonden en er hing een sterke geur van die vis vreters." Een grom volgde om zijn woorden kracht bij te steken. Nu hij het zelf allemaal uit zijn mond hoorde komen, begon hij zichzelf nog te geloven. Whitelion was op een sluwe manier vermoord met doodsbessen, door iemand van Riverclan. Zijn blik schoot naar de grond. Nu pas drong het echt tot hem door dat hij zijn mentor nooit meer, in levende lijven, zou zien.

Tigerpaw kneep zijn ogen samen toen hij de grijze warrior Barksound het kamp in zag komen lopen, met een grote witte haarbal op zijn rug. Het duurde ook niet lang of de woorden tot hem binnengedrongen waren. Whitelion was dood. Tigerpaw liet zijn blik naar de dode deputy gaan die nu op de grond lag, hij lag daar gewoon. En inderdaad, het was weer een clan van buitenaf die hem dit had aangedaan. RiverClan. Die gore visvreters die Everstar pas bijna hadden verdronken. "Ik begin toch te denken dat RiverClan zijn doel heeft gericht op onze high ranks," gromde hij terwijl zijn blik een keer rond ging.

Steeds meer katten kwamen erbij. Thorn had de neiging hen allemaal weg te duwen, ze kwamen hier alleen om te doen alsof ze perfecte warriors waren die een oh zo geweldige band met Whitelion gehad hadden zodat Everstar hen zou kiezen als de nieuwe deputy. Met walging in haar ogen keek ze naar Spottedwish, Sweetheart, Brindleleaf en Bronzemask. Vooral de laatste drie, die hem nog moesten aanraken met hun stinkkoppen ook. Ze trok haar lippen op maar deed verder niets, dan had ze meteen de anti-Whitelion club op haar dak. "Riverclan," klonk het toen opeens vanaf Barksound. Haar blauwe ogen versmalden zich. Wát? "Ik heb vlak bij zijn lichaam doodsbessen gevonden en er hing een sterke geur van die vis vreters." doodsbessen... Was hij gedwongen ze op te eten? En dan nog wel door die StarClanverdomme visvreters. Durfden niet eens een normaal gevecht aan te gaan, moesten het zo nodig op hun vieze maniertjes doen. "Hoe durven ze." miauwde ze, haar stem ferm en vol afschuw. "Ik begin toch te denken dat RiverClan zijn doel heeft gericht op onze high ranks," gromde Tigerpaw en ze knikte. Ze had het verhaal van de grijze warrior ondertussen al wel gehoord. Haar blik gleed opnieuw naar Whitelion. Hij was zo.. Dood. Alle trots die in hem gezeten had was eruit gegaan en het enige wat er overgebleven was was een nutteloos hoopje vacht. "We moeten hem begraven." stelde ze toen vast en zocht met haar ogen de blik van Barksound.

Verstoord keek Silhouetteheart op toen er onrust ontstond in het Camp. Hij twijfelde even en stond toen toch op. Vlug glipte hij tussen de katten door en zocht waar ze naar keken. Een stem deed hem echter stilstaan en het was alsof de wereld onder hem vandaan werd gerukt voor een moment. Whitelion. Dood. Barksound's woorden schoten door hem heen als pijlen en echode in zijn kop. De kat die voor zoveel onrust had gezorgd, die zoveel verschillende emoties had veroorzaakt en waar hij ooit naar had opgekeken. Dood, weg. Zomaar, opeens was het over. Silhouetteheart leek weer bij te komen en draaide zich om, om samen met de andere katten naar het lichaam te gaan. Wat hij voelde, dat was moeilijk uit te leggen. Vooral woede. Whitelion was sterk, die kon niet zomaar dood gaan. Hij keek wat verward naar Wolverinebite die zich in de vacht van de Deputy verstopte. De woede maakte plaats voor een ander gevoel. Verdriet. ''Starclan verdomme''. Hij keek naar het levenloze oog. ''Niet jij ook''. Hij bukte zich en gaf een kopje tegen de kop aan. Hoeveel meer ging Starclan van hem afnemen? Het gesprek van de katten drong nauwelijks door hem heen, maar toen hij weer omhoog kwam besefte hij wat hij had gehoord. Hij liep regelrecht naar Barksound toe. ''Weet je het zeker?''. Whitelion, op zo'n manier vermoord zijn. Nee, dat kon niet waar zijn. Niet zonder een gevecht.

Lizardpaw spitste haar oren toen de vertrouwde drukte in het kamp duidelijk verstoord werd. Wat was er in Starclansnaam aan de hand? Ze kwam voorzichtig dichterbij de groep katten, die in een cirkel stonden. "We moeten hem begraven." Begraven? Was er iemand dood? Doordat er zoveel warrior en oudere apprentices rond stonden, kon Lizard niet zien om wie het ging. Wie was er dood?! De jonge apprentice werkte zich gefrustreerd tussen twee katten door en bleef als verstijfd staan toen ze de kater herkende. Haar snorharen trilden van de schok. Haar vader, Whitelion, was dood? Ze schudde ongelovig haar kopje en liep terug naar achteren. Haar blik bleef strak op de lichaam gericht. Waarom nam Starclan iedereen van haar af? De beschuldigingen die in het rond vlogen, leken op te gaan in het geroezemoes en betreur van de clankatten. Er ging maar één ding in haar kopje om, en dat was dat haar vader dood was. Hoe maakte haar niet meer uit. Ze wilde nu het liefst haar den in lopen en in haar nest kruipen voor de rest van de dag.

Een kater kwam binnen gelopen en iedereen was ineens druk bezig. Met grote passen kwam ze haar den uit. Barksound zag ze staan en ze kon opvangen dat iemand zich bij Starclan had gevoegd. Bang dat het iemand was die ze goed kende liep ze naar het tafereel dat bezig was. Ze keek geschrokken naar het lijf die daar lag. Whitelion. Geen wonden, maar ook geen greintje van leven. De poes ging best dichtbij het lijf staan. "Ik heb vlak bij zijn lichaam doodsbessen gevonden en er hing een sterke geur van die vis vreters." Haar blauwe ogen gingen naar de warrior. Frost wist ze niet wat ze moest denken. Er was haat maar ook liefde naar de kater geweest. Zij had het neutraal gehouden, al vond ze de acties die hij soms had gedaan niet goed. Als Everstar hem gekozen had dan moest hij te vertrouwen zijn. Dat was haar instelling. De poes bleef er staan en keek naar het lijk iets voor haar. Nog altijd niet-wetend wat ze moest denken. De woorden van een apprentice, Thornpaw, ving ze op. De poes had gelijk, maar er moest eerst afscheid genomen worden. Ze ging zitten een eindje van het lichaam af. "Die visvreters", zei ze met een kille stem en een boze blik in haar ogen. Geen idee hoe Whitelion dit had kunnen toelaten.

Eerst merkte Everstar niets van alle commotie buiten. Gewoonlijk werd ze al wakker bij het eerste ochtendlicht, maar ze had zich de vorige avond niet helemaal goed gevoeld en was daarom pas laat in slaap gevallen. Ze was duidelijk nog niet helemaal hersteld van het koude rivierwater. Stemmen buiten haar den wekten haar en ze stond wat moeizaam op. Ze hoestte een keer en probeerde de slaap van zich af te schudden. Het klonk alsof er iets ernstigs aan de hand was en haar hoofd moest helder zijn. Toen ze uiteindlijk naar buiten stapte, stokte haar adem. Een zeer bekende witte kat lag op de grond in het midden van het kamp. Katten raakten hem kort aan voor ze weer afstand namen. Sommige katten hadden tranen in hun ogen. Everstar kon even niet bewegen, niets zeggen, terwijl het tot haar doordrong. Whitelion, haar deputy, dood. Langzaam liep ze naar het lichaam en keek erop neer zonder hem aan te raken. Ze wilde de kou niet voelen. Ze fronste. Op zijn lijf was geen wond te zien, geen druppel bloed verstoorde de witheid van zijn vacht. Hoe was hij doodgegaan? "Riverclan," klonk het en Everstar keek met een ruk op naar de spreker. "Ik heb vlak bij zijn lichaam doodsbessen gevonden en er hing een sterke geur van die vis vreters." Barksound gromde. Everstar keek weer naar Whitelion. Was het waar? Konden RiverClanners die grote, krachtige kat dwingen doodsbessen te eten, zonder hem te verwonden? Wat hadden ze gedaan? Hem bedreigd? Daar zou hij niet op in gegaan zijn. Zijn familie bedreigd? Oceanpaw was hij al eerder kwijt geweest en zijn kittens waren nog jonge apprentices, kwetsbaar. Het was echter al duidelijk dat RiverClan zich tot veel kon verlagen. Ze was zelf kortgeleden nog in een kwetsbare staat geweest en zo'n visvreter had haar vermoord als hij niet was tegengehouden door zijn clangenoten die oorlog wilden vermijden. Everstars ogen vernauwden. Oorlog. Dat was precies wat ze zouden krijgen.

"Wie houdt de nachtwake bij hem?" vroeg Thornpaw. Everstar was even stil. Zij zou wake houden en zijn familie waarschijnlijk ook. Verder waren er vast nog meer katten die in zijn laatste nacht in het kamp bij hem wilden blijven. Zijn apprentices, vrienden, katten die simpelweg hem simpelweg als deputy hadden gewaardeerd. Deputy, ze zou een nieuwe moeten kiezen. Ze keek de clan rond. Wie? Wie zou ze kunnen vertrouwen zoals ze Whitelion had vertrouwd? Ze kon het niet weer fout doen, ze kon niet nog een Lionroar kiezen. Maar hoe zou ze kunnen weten wie de nieuwe deputy moest zijn als achter ieder gezicht een verrader schuil kon gaan? Haar hoofdpijn hielp ook niet mee, maar ze zou haar nieuwe opvolger vóór maanhoog moeten kiezen. Ze keek naar Whitelion, alsof hij nog even tot leven zou komen om iemand aan te wijzen. Ze zuchtte. Zonder nog iets te zeggen liep ze terug naar haar den. Ze moest kiezen en ze moest bedenken wat ze kon zeggen en hoe ze nu verder moesten gaan. Kortom, ze moest even alleen zijn.

Een waterig glimlachje vormde zich om haar lippen toen haar zoontje naast haar kwam zitten. Ze drukte even haar neus tegen de wang van Quietpaw die zoekend om hem heen keek. Ze kon bijna wel raden wie hij zocht, Lizardpaw. Het duurde even maar toen zag ze haar tussen de andere kater terwijl ze achteruit krabbelde. Ze negeerde alle complottheorieën, want dat waren zorgen voor later. Eerst hadden de katten troost nodig, waarom bekommerde niemand zich om Lizardpaw? Het maakte haar kwaad. Macht, het was altijd die stomme macht. “Kom Quiet ik zie haar.” Mauwde ze naar haar zoontje. Voordat ze snel overeind kwam en naar Lizardpaw liep. Ze sloeg haar staart om de jonge poes heen. “Wij zijn bij je Lizard.” Ze legde zachtjes haar kop op die van Lizardpaw. Toen Bronzemask naar hen toe kwam gaf ze haar een kort knikje, maar haalde haar kop niet van Lizardpaw af. Ze wilde haar zus antwoorden maar toen kwam Everstar er al aan. Ze keek toe hoe haar leidster stilletjes afscheid nam van haar deputy en toen weer verdween. Het stak haar om haar zo te zien. Ze respecteerde haar. Toch bleef ze bij Lizardpaw zitten om haar te proberen te beschermen tegen alle heisa om haar heen. Ze irriteerde zich dood aan dat gewijs, liet de katten die om Whitelion gegeven hadden eerst rouwen. “Kan iedereen nou gewoon even stil zijn.” Ze probeerde niet te snauwen, maar het zat er toch dicht tegenaan. Haar oren lagen in haar nek en de blik in haar goudgele ogen flikkerde op. “Wil je afscheid nemen Lizardpaw? Ik weet dat het moeilijk is.” Ze haalde haar kop van die van de medicine cat’s apprentice en keek haar aan.

Haar zwartwitte vacht tintelde bij het zien van het dode lichaam van de Deputy. Everstar zou nu wel een nieuwe moeten kiezen. Haar oceaanblauwe ogen begonnen een waterige gloed te krijgen. Maar ze zei niets, ze deed niets en ze hoorde niets. Het enige waar ze zich zo concentreerde was het besef dat de witte kater dood was. Haar staart trilde en het leek alsof haar poten de grond niet raakte. 'Wie wordt de nieuwe Deputy?' murmelde ze meer tegen zichzelf. De woorden uitduwend. Haar blik ging naar de oranje leader die richting de Den trippelde. "Wie houdt de nachtwake bij hem?" werd er gevraagd. De kattin wou net naar voren stappen en haar naam zeggen. Maar dat zou teveel opvallen en mauwde ze alleen maar. 'Als ik die Fishbreaths in mijn poten krijg...' Dreigde ze met een lage stem. 'Hoe durven ze om onze Deputy te vermoorden?!' Zei ze snel om rare blikken te vermijden.

Overal om haar heen word er gemompeld, over wie dit heeft gedaan, over hoe dit kon gebeuren, en over wie de nieuwe deputy werd. Maar vooral over Riverclan. De poes boog voor het laats haar kop voor de witte kater en drukte haar snuit tegen zijn flank aan, niet zoals de andere tegen zijn schouder of kop. Nee, nu kon de grote warrior nog snel een paar geuren ruiken voor zehaar kop terug trok en een stap naar achteren zette. Was dit wel de daad van Riverclan..? Sprak Barksound de waarheid? Sweetheart schudde haar grote kop, en beet nadenkend op haar onderlip. Als ik die Fishbreaths in mijn poten krijg... Sweetheart draaide haar brede kop naar Angelstep, en keek haar met geslpeten ogen aan. Hoe durven ze om onze Deputy te vermoorden!? Voordat de zwart witte poes veder kon praten drong Sweetheart weer door de menigte en ging naast Barksound staan. "Weten we zeker dat dit het werk is van Riverclan? Laten we geen conclusies trekken voor we weten wat hier echt speelt, tenslotte zal Everstar de beslissing" Sweetheart liet haar blik rond de groep katten gaan voor ze haar blik op Barksound liet rusten "Is Whitelion echt vermoord door Riverclan? Want mijn neus vangt geen enkele geur van die vissenkopen aan zijn vacht" Het was niet dat ze hem ergens van beschuldigde, maar waarom oorlog voeren voor iets wat ze niet hadden gedaan?

Commotie, waarom was er commotie midden in het kamp. De jonge apprentice was net terug gekomen van de jacht. Ze had een raar stekend gevoel gehad. Angst misschien, ze had zich er met moeite bij neergelegd. Zonder er verder veel van te denken was ze hard aan het werk gegaan. Haar beloning, twee muisjes die ze snel naar de prooihoop zou brengen. Haar half-broer had ze al een hele poos niet meer gesproken en met de gespannen sfeer in het kamp zocht ze onbewust zijn bescherming op. Haar blauwe ogen werden groot zodra ze de bekende witte vacht zag. Doodstil, te stil. Haar oortjes drukte ze in haar nek terwijl ze angstvallig naar haar broer toeliep. Een rilling liep over haar rug heen. Wie zou er nu zijn om haar te beschermen? Wie zou nu de zorgzame rol opzich nemen. Haar moeder, Icecloud zag ze nauwelijks. Haar broertje Pantherkit evenmin, en over haar halfzus wou ze het al helemaal niet hebben. Whitelion was zoveel voor haar geweest, zoveel dat ze niet wist hoe ze het zonder hem moest. Ze hadden natuurlijk ook wel eens problemen gekent, maar uiteindelijk was alles goed gekomen. Was hun band alleen maar sterker geworden. Ze zag verscheidene katten om haar broer heen verzameld en gromde zacht. Een waarschuwing naar elke andere kat dat ze uit de weg moesten. Ze wou afscheid van hem nemen. Zonder dat de weg versperd werd. Tranen prikten in haar ogen zodra ze bij zijn witte lichaam ging zitten. Ze drukte haar neus in zijn witte vacht, geen spettertje bloed was erop te zien. Toch was hij duidelijk overleden. Zou hij nu vredig in Starclan jagen samen met haar vader, Sparkshade. Haar lichaam krulde ze stijf op terwijl ze alle geluiden en andere clangenoten buiten probeerde te sluiten. Ze wou niets meer horen, niets meer zien. Haar oortjes had ze in haar nek geprikt als extra waarschuwing voor de wat eigenwijzere clankatten. Ze diende niet gestoord te worden, niet in haar afscheid en haar rouw. Ergens dacht ze nog even aan haar nichtje, Lizardpaw die nu beide ouders kwijt was. Sinds ze zeker wist dat Lizardpaw niet op haar aanwezigheid zou zitten wachten ging ze niet naar haar op zoek. 'White, jaag vredig met Starclan,' fluisterde ze met trillende stem. Ze wou nog meer zeggen, dat ze van hem gehouden had maar kon niet meer woorden uitspreken. Met moeite slikte ze de brok in haar keel weg waarna ze haar lichaam somber overeind hees. Haar blauwe ogen glansden met de tranen die ze tegenhield, verder waren ze dof. Ze zou zijn verlies zwaar nemen. Naar alles dat ze had meegemaakt gaf hij een soort veilig gevoel. Beschermd, hij zou haar nooit iets laten overkomen. Een schuddende beweging van haar kop en ze stoof weg om even alleen te zijn.

Waarom moest het haar broer zijn die zijn leven verloor. Natuurlijk was hij niet de jongste meer geweest, maar hij was sterk. Zijn bouw was stevig en groot geweest voor een Windclanner en ondanks zijn emotionele staat, die niet altijd te vertrouwen was geweest, hield ze van hem. Net nu ze zich beter voelde, iets zelfverzekerder. Werd iets wat ze lief had en wat haar zekerheid bood afgenomen. Ze was nog altijd schrikachtig buiten het kamp, om niet te spreken over haar nervositeit als ze dichtbij de grenzen kwam. Nu was ze een keer een grens overgestoken toen ze niet oplette en niet doorhad dat het een grens was. Dat was een uitzondering geweest. Haar blauwe ogen gleden even naar haar mentor die ze in de verte zag zitten. Waarschijnlijk ook geschrokken, ze hadden dan ook veel meegemaakt. Haar mentor was nog niet zo lang geleden gewond geraakt. Hoe het precies zat wist ze niet en ze wou het niet weten. Het enige dat ze wist was dat haar leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Ze kromp iets ineen, nooit meer met Whitelion totdat ze zich toevoegde aan Starclan. Al snel werd haar lichaam overgenomen door intens verdriet en misschien zelfs angst.

"Ik begin toch te denken dat RiverClan zijn doel heeft gericht op onze high ranks," Bark's blik ging even naar Tigerpaw bij zijn opmerking. ''Weet je het zeker?'' Al snel gingen zijn ogen naar Silhouette, waarna hij kort knikte. Het was overduidelijk geweest en alles wees op Riverclan. Hij had het natuurlijk ook mee dat Whitelion een plek had uitgekozen vlak bij bij de grens van Riverclan, waardoor de geur van Riverclan sowieso in zijn vacht zat. Everstar was ondertussen ook al tevoorschijn gekomen. Zonder iets te zeggen had ze naar Whitelion's lichaam gekeken en ze verdween niet veel later gewoon terug in haar den. Hij begreep wel wat er nu allemaal door haar kopje moest gaan. Kort trok hij met zijn oortje, waarna hij zich terug omdraaide naar de andere katten rondom hem. Barksound vernauwde zijn ogen toen Sweetheart van zich liet horen en vlak naast hem ging staan. "Weten we zeker dat dit het werk is van Riverclan? Laten we geen conclusies trekken voor we weten wat hier echt speelt, tenslotte zal Everstar de beslissing." Er was geen enkele reden om te twijfelen. Alles was aanwezig. Er waren gelukkig katten die wel echt loyaal waren naar de clan en die de clan boven de andere clans zagen. "Is Whitelion echt vermoord door Riverclan? Want mijn neus vangt geen enkele geur van die vissenkopen aan zijn vacht" De kater zwaaide geïrriteerd met zijn staart bij wat de poes zei. De geur van Riverclan hing duidelijk in zijn vacht, Whitelion was dood en Sweetheart begon hem hier wat te beschuldigen?! "Ik denk dat je je neus beter eens in zijn vacht duwt, voordat je onnodige vragen stelt." siste hij.

Onderwerp: Re: The end of the White Lion [Clanevent]