Genes

Na een lange dag buiten het kamp te gespendeerd hebben stapte hij utigeput de apprentices den in, hij werd niet goed of vaak getraind en daarom ging hij er vaak zelf op uit, en dat was best vermoeiend, jagen terwijl je het niet kon. Hij zuchtte toen hij zag dat Quiet er nog niet was, en plofte neer in het nestje naast die van zijn broer, hélemaal in het hoekje tegen de koude wand. De apprentice maakte zichzelf tot bolletje en sloot zijn ogen, maar werd al gauw verstoord door vele geluiden van enthousiaste apprentices. Geïrriteerd legde hij zijn hoofdje half uit het nest, wel nieuwsgierig waar het allemaal over ging.

Met een gigantische sprong kwam hij omhoog en adrenaline was gelijk door zijn lichaam aan het pompen. Hij fronste naar Polar, damn, moest dat nou? "Jeetje, ik schrok me dood!" Lachte hij, waarna hij weer ging zitten in zijn nest, hij was echt moe in zijn pootjes geworden.

Hij rolde met zijn ogen toen ze helemaal stuk ging, en de vraag stelde of hij al doof was. "Nee, daar zou je nog iets meer je best voor moeten doen." Sprak hij met een eigenwijze blik op zijn gezicht. "Sta niet zo te grijnzen gemenerd." Voegde hij eraan toe. Hoewel zijn broer en zus haar totaal haatte voelde hij dat niet, het was gewoon zijn zusje en hij hield van haar.

Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Ohh, doe dat maar niet, ik vind horen wel fijn hoor." Sprak hij, wat zou hij verschrikkelijk moeten zijn om doof te zijn. Hij zuchtte toen ze haar mondhoeken alleen maar verder omhoog krulde. "Eigenwijs." Noemde hij haar en zuchtte.

Hij trok zijn wenkbrauwen op, dat kwam eigenlijk best hard aan. Hij richtte zijn ogen even op de grond, hij wist zelf ook wel dat hij niet kon jagen, maar hij besloot het te negeren. Even slikte hij, eigenlijk was hij echt een mislukte apprentice.

Hij schudde zijn hoofd. "Niks." Zei hij en zuchtte vervolgens. Er was niks. Het was niet haar schuld dat ze gelijk had. Het was niet haar schuld dat hij het gewoon niet kon.

Hij fronste, waarom moest ze erover doorvragen? Zijn gevoelens uiten was immers iets wat hij niet vaak deed. Eigenlijk, nooit. Hij glimlachte even kort, het was best toeval dat hij precies dat excuus wilde gebruiken. "Het gaat gewoon helemaal niet goed met mijn trainingen, oké?" Hij zei het op een 'vraag alsjeblieft niet door' toon, al vreesde hij dat ze dat wel zou doen.

Hij haalde zijn schouders op. "Ik krijg weinig trainingen en degene dié ik krijg gaan helemaal niet goed." Slikte hij kort en keek weer weg. Gosh, stond hij nu op het punt te huilen. Maar dat ging hij niet doen en zeker niet voor zijn zusje.

Hij haalde zijn schouders kort op en richtte zijn blik weer naar zijn zusje. "Hoe gaat het met jou trainingen?" Hij glimlachte, iets wat hij nog makkelijk kon. Hij ging niet te lang over zijn mentor inzitten, hij moest vrolijk blijven!

Polarpaw bleek boos te zijn, iets wat hem lichtjes deed schrikken. Was dit de Polar waar iedereen zo bang voor was? Ze schoof opzij, hey hallo waarom dat nou weer? Met een frons luisterde hij naar zijn zusje, en zuchtte. Ze bood haar excuses aan en schoof terug, iets wat hem wel een beetje beter deed voelen. "Hey, je kent hem nog niet goed, toch? Misschien... Misschien is hij iemand kwijtgeraakt. Misschien heeft hij veel pijn gehad in zijn verleden. Maar als hij je góed traint, en je leert veel, dan moet je er dankbaar voor zijn toch?"