Oh Oh, you and me. [Milo]

Onderwerp: Oh Oh, you and me. [Milo] do 17 dec 2015 - 8:42

Het was een iets warmere dag toen Wasabi het kamp verliet. Tijd om wat meer te ontdekken dan de Nursery! Vrolijk draafde ze uit de kampingang en keek bewonderend om zich heen. Bloemen, planten, vogels! Voor haar schoot een vet muisje weg, maar ze deed geen moeite om er achteraan te vliegen.
De grijze kitten trippelde nog een stukje verder over het harde straatoppervlak. Geuren van andere katten drongen in haar neus en ze trok haar neusje op. Bah, deze roken niet naar Bloodclan, maar naar stinkende dieren zonder vacht die rechtop liepen en zachte, zoute smurrie.
De geur van die kattensoort werd steeds sterker. Wasabi spitste haar oren en plots zag ze een zwarte staart in de bosjes. Hij wipte zo verleidelijk heen en weer... Zou ze...
Ja! Met een sierlijke sprong en een aanvalskreetje landden Wasabi's poten op het puntje van de staart. Alsof haar leven er van af hing, vocht ze met ingetrokken nagels met het staartpuntje. Ze zou de beste Member zijn de Bloodclan had gekend!

[Eerste post voor Milo! C:]

Zijn tong ging op en neer over zijn glanzende pels en een luid gespin vulde de bosjes. Milo had hier beschutting gezocht voor de ijzige wind die de laatste tijd steeds vaker en harder woei. Nog een paar dagen, schatte hij, en de eerste sneeuw zou vallen. Niets kon echter bel van geluk doorbreken. Hij wenste dat hij de tijd voor even kon stoppen op dit moment in de laatste warme zonnestralen, de laatste restjes van de zomer. 'Mraaauwauwauw.' krijste hij terwijl hij bijna een meter de lucht invloog. Met opgezette haren en oren stijf naar achter draaide hij zich om. Een kleine grijze kitten was op zijn staart gesprongen!

Degene die de staart bezat leek niet echt zo blij te zijn. Wasabi keek verwonderd toe hoe de kater een meter in de lucht sprong - ze had nog nooit kunnen denken dat een kat zo hoog kon springen - en zich met opgezette haren omdraaide. Mraaauwauwauw!' schreeuwde de witte kater met een zwarte staart. Zijn oren lagen plat in zijn nek en Wasabi deed hetzelfde, uit schrik. Nee!
Geschokt van zijn reactie krabbelde Wasabi achteruit, verloor haar evenwicht en plofte op haar flank op het harde straatoppervlak. Het deed pijn, maar ze probeerde het niet te laten merken aan de tweebeen kat; snel kronkelde ze overeind en staarde ze hem aan.
'Wie ben jij?' vroeg ze met een nieuwsgierigere toon om de stilte te verbreken. 'Je ruikt naar die vreemde dieren zonder vacht met lange poten, die hier rondlopen.'

-Sorry, kort en een beetje flut!

De kitten schrok wel een beetje van zijn reactie, ze deinsde achteruit en viel vol op haar flank. Milo ademde diep in en uit en staarde met ogen zo groot als schoteltje naar het kleine beestje, dat alweer overeind krabbelde. Hij had haar niet bang willen maken, nee, hij was zelf bijna doodgeschrokken! Bezorgd keek hij naar het poesje, was alles wel goed? 'Wie ben jij?' vroeg een nieuwsgierig stemmetje, 'Je ruikt naar die vreemde dieren zonder vacht met lange poten, die hier rondlopen.' Milo was even in de war, hij woonde hier nu al zijn hele leven, maar die dieren was hij nog nooit tegen gekomen. Of wacht, 'Bedoel je de mensen?' Zijn stem klonk nog een beetje schril van zijn angstaanval. 'Ze zijn helemaal niet vreemd! Ze zijn erg lief en zorgen goed voor mij.' Hij had het gevoel dat hij zijn baasje een beetje moest verdedigen.

[Brb, ook niet fantastisch :/

De zwart-witte kater leek verward. 'Bedoel je mensen?' Oh ja! Zo heetten die dingen alweer. Mensen. Wasabi knikte hevig bij zijn vraag. 'Ze zijn helemaal niet vreemd! Ze zijn erg lief en zorgen goed voor mij.' De breedgeschouderde kitten fronste even. Ze had gehoord dat mensen gevaarlijk konden zijn met hun dingen die ze auto's noemden, of Bloodclankatten zelfs vermoordden. Waarom hielden ze dan katten in hun Nesten?
Fronsend keek Wasabi hem aan. Hij zag er mollig aan en rook naar een vieze zoute smurrie, en naar die 'mensen'. Waarom zorgden ze voor hem? 'Denk je dat echt?' vroeg ze wantrouwig en trok haar neusje op bij de gedachte om bij mensen te wonen. 'Ik heb gehoord dat ze met een vlijmscherpe ijzeren klauw katten konden doden,' voegde ze er een klein beetje beschuldigend aan toe.

'Denk je dat echt?' vroeg ze beschuldigend, 'Ik heb gehoord dat ze met een vlijmscherpe ijzeren klauw katten konden doden.' Milo fronste zijn kop. Hij begreep niet echt wat het poesje bedoelde met die ijzeren klauwen, maar zou zijn baasje hem echt vermoorden? Twijfel kroop door zijn lijfje. Soms, als de mens heel kwaad werd, begon hij te roepen en te tieren, met dingen te gooien! Op dat soort momenten maakte hij Milo doodsbang. Hij schudde zijn hoofd, als om al die afschuwelijke gedachten te verjagen. Nee, Natuurlijk niet! Hij kende zijn baasje toch wel beter dan die kitten! Hij zou nooit zoiets doen. 'Soms heb je gewoon gemene mensen,' zei hij schouderophalend, 'net als gemene katten.' Hij moest terug denken aan die katten die hij een paar weken was tegengekomen, met hun vlijmscherpe nagels, bloedrode ogen en halsbanden met hondentanden... De herinnering jaagde opnieuw een ijskoude trilling door zijn lijfje. Brrr, zij waren pas gevaarlijk!

'Soms heb je gewoon gemene katten,' besloot de zwartstaartige kater te zeggen. 'Net als gemene katten.' Hij huiverde, en Wasabi vroeg zich af waar hij nu aan dacht. Met een frons keek ze hem aan. Welke katten bedoelde hij?
Ze kreeg door dat de meeste katten Bloodclanners niet bepaald... aardig vonden. Nee, ze spraken vol ontzag en woede over hen, over bloed dat van hun klauwen droop en over hun moordlustige daden. Wasabi fronste even. Bedoelde hij met gemene katten Bloodclankatten?
'Je bedoelt vast Bloodclankatten,' verbeterde Wasabi rustig. 'Maar niet alle Bloodclankatten zijn gemeen, hoor,'' voegde ze er een beetje verontwaardigend aan toe. De grijze kitten was een Bloodclankitten, maar was ze gevaarlijk en eng? Nee!
Rustig ging het poesje zitten en likte haar gespierde, brede schouders even, een kenmerk waar ze best wel trots op was. Niet veel kittens hadden al zulke mooie, gespierde schouders op haar leeftijd; Wasabi schudde haar vacht en ging zitten. Ze likte haar grijze voorpootje en haalde het rustig over haar oortjes om zich schoon te maken, waarna ze haar blauwe, heldere blik weer op de kater liet rustten.
'Ik ben een Bloodclankat,' mauwde ze toen rustig. 'Maar ben ik gemeen?' Haar oren spitsten zich naar de kater; hij was mollig en zacht en misschien was hij al naar de Snijder geweest, maar dat was misschien goed; dikke kittypets zouden eerder de waarheid vertellen dan ruige Bloodclankaters.

'Je bedoelt vast en zeker Bloodclankatten.' corrigeerde de grijze poes. Wel ja, bloodclankatten, clankatten, rogues... Voor Milo waren ze allemaal al even eng. Ze leefden in de bossen, aten levende dieren en hadden angstaanjagende tanden en klauwen; redenen genoeg om ze griezelig te vinden. 'Maar niet alle Bloodclankatten zijn gemeen, hoor,' Haar stemmetje klonk verontwaardigd, alsof ze de Bloodclan wilde verdedigen. Misschien is ze zelf wel van de Bloodclan. De gedachte deed Milo huiveren, en met een tikkeltje van ongerustheid staarde hij de poes aan terwijl die haar vacht likte. Hij schudde even met zijn kop, wat moest hij daar nu weer op zeggen? Nee, natuurlijk waren niet alle Bloodclankatten gemeen, maar toch bijna... Hij kende de Bloodclan slechts als gemene sadisten, moordlustige katten met te veel bloed aan hun klauwen. 'Ik ben een Bloodclankat, maar ben ik gemeen?' Milo's ogen werden groot, en onbewust deed hij een klein stapje naar achter, hoewel hij het ergens in zijn achterhoofd wel had vermoed. De Bloodclan leidde zijn leerlingen op tot moordmachines, en niets anders. En hoe onschuldig dit poesje voor hem ook mocht lijken, op een dag zou ze net als een van worden, een moordenaar. Hij durfde de kleine poes niet aankijken, uit angst dat ze zijn afschuw zou zien. 'Ik zou het niet weten.' murmelde hij zwakjes.

De kater zette ene stapje naar achteren en Wasabi snoof. Pfff, wat was er mis mee? De Kittypet durfde haar niet meer aan te kijken en staarde naar de grond, maar de grijze kitten kon zijn angstgeur ruiken en in zijn ogen zien. Wasabi kneep haar oogjes verontwaardigd half-dicht en zwiepte met haar staart. Bangerik! dacht ze met een glimp woede.
'Ik zou het niet weten,' mompelde de zwart-witte Kittypet zwak. Wasabi's verontwaardiging en woede steeg en ze stond op met een kwade glans in haar blauwe oogjes, die normaal altijd vrolijk en sprankelend en helder stonden. Weinig katten vond ze niet leuk, maar deze kittypet was gewoon een grote bangerik!
'Nou, wees maar blij ook!' mauwde Wasabi op een harde toon. Haar stem klonk scherp en kwaad, haast snauwerig. 'Bangerik!' snauwde ze over haar schouder terwijl ze zich omdraaide en woedend met haar staart zwiepend naar huis wilde vertrekken. Liever daar een preek krijgen, dan bij deze bange Kittypet blijven, die bovendien veel molliger en zachter was dan zijzelf. Ze werd jaloers bij het zien van het aanblik van een zachte pels, dikke buik... Terwijl zij, echte katten, moesten vechten voor prooi en vaak geen onderdak hadden.

Woede en verontwaardiging streden op het gezicht van de grijze poes. Plotsklaps was haar humeur helemaal omgeslagen. 'Nou, wees maar blij ook!' snauwde ze nijdig. 'Bangerik!' Milo kromp in elkaar door haar scherpe toon. Hij wist het wel! Hoe vriendelijk en lief ze op het eerste zicht ook mochten lijken, uiteindelijk waren die Bloodclanners altijd gemeen. Een klein stemmetje in zijn hoofd vroeg zich verbaasd af wat hij nu weer verkeerd had gezegd. Was het dan zo verachtelijk dat hij bang was van hen? Na al die keren dat ze hem bedreigd en beledigd hadden? Hij hoopte dat zijn mensenvrienden de Bloodclan snel zouden wegjagen! Milo was opgelucht toen de poes zich omdraaide en wegliep. Vast en zeker naar haar Bloodclanvriendjes, dacht hij wrevelig, om wie weet wat te gaan doen!

[sorry, beetje flut!

Onderwerp: Re: Oh Oh, you and me. [Milo]