When I was your man [Death topic]

Zijn blauwe ogen waar altijd vreugde in te lezen was was weg, het was vervangen door een nieuwe glans een glans die al moons in zijn ogen had geplaats. Verdriet, lustloos en meer. Er was geen sprankje leven meer in zijn magere en miezerige lijf te vinden, het eerst zo mooie pluizige vacht was niets meer dan een een pels van een dode vos. Hij ademde diep, even zijn longen weer te vullen met frisse lucht om die vervolgens weer uit te blazen. Licht scheen zwakjes door de gaten van de wand, de wand die de Warriors den omgaven. Hier lag hij, al dagen nee zelf weken lang lag hij hier weg te rotten. De enige reden waarom hij er uit ging was om te eten, en dan weer snel veder verdwijnen in zijn oude nest. Zijn spieren waren stijf, zijn hele lichaam deed gewoon pijn van het liggen. En dat kon je zien, elke bot in zijn lichaam stak uit, hij was gewoon een wandelen skelet. De kater bewoog zachtjes en keek naar buiten, sneeuw was voor het eerst in dagen weer weg wat hem weer naar buiten riep. Als er sneeuw was kon je hem buiten niet vinden, veel te koud met zo'n vacht. Eventjes gaapte hij voordat die moeizaam zich zelf omhoog rees, mos kleefde aan zijn vacht toen hij de Warriors den uitstapte. Een rilling liep over zijn hele lijf, en hij bibberde van zijn puntje van zijn oren tot zijn hangende staart. Toch bleef hij buiten, starend naar de katten die druk bezig waren, hij ving wat bezorgde blikken op maar veel deed die er niet aan. Acefray had wel betere dingen te doen dan hem helpen. De oudere warrior zuchtte diep en begon te lopen, naar de uitgang om vervolgens een tijdje weg te blijven. Het was zwaarder dan die had gedacht, heet leek alsof  er een blok aan hem hing die hem probeerde terug te trekken. Maar hij zette door. Al snel werd al zijn energie stuk voor stuk afgepakt, en even was hij bang als die nu niet terug ging hij nooit meer terug kon komen. Wat maakte het ook nog uit? Als hij terug ging had Shadowclan nog steeds last van hem, alsof hij een rat was die ziekte verspreidde. En dan konden ze niet gebruiken, dus liep de kater veder. Al snel werd het moerasgebied vervangen door de harde koude tegels van de Twolegplace, de nesten van Twolegs omgaven hem, alsof die werd opgeslokt door allemaal stenen. Snel trippelde hij veder, en wurgde zich door een schutting heen wat hem naar een steegje bracht. Hij bleef maar doorlopen, veder en veder, tot er iets opvallends te voorschijn kwam. Een witte vacht, zo mooi als net gevallen sneeuw, zo mooi als een bloeiende bloem. Alsof hij een Starclan kat zag die hem kwam halen, zijn ogen waren gevuld met liefde en hoop toen de vacht een bekende geur droeg. Cloverblossom.. Zijn beste vriendin, zijn grote liefde. Altijd is die voor haar geweest, maar zij had hem verlaten. Elke keer als hij aan haar dacht, brak er een stukje van zijn hart. Hij opende ze mond om haar naam te roepen, maar er kwam niks meer dan een piep geluid. Weer probeerde hij het, maar het leek alsof zijn mond dicht geplakt was. Dus stapte hij dichterbij, en dichterbij tot dat die op haar af rende. Haar witte vacht kwam dichterbij, maar langzamerhand begon ze te vervagen, steeds als hij iets dichterbij er kwam werd haar vacht alleen maar doorzichtiger tot dat ze helemaal was verdwenen. Verdriet overspoelde zijn lichaam, gevoelens, alles wat hij ook maar had. Wat hem zijn zintuigen niet op scherp hadden gezet, en het geblaf van een groep honden niet opgemerkt had. Een pijnkreet galmde door de Twolegplace toen er scherpe tanden in zijn rug werd geklemd. Voor hij het wist hing hij bungelend boven de grond. Bloed vloeide langs zijn geklitte vacht, en paniek was in zijn doffe ogen te lezen. Maar honden voegde zich bij de andere hond die hem vast had. Met al zijn kracgt probeerde hij te vechten voor zijn leven. Elke keer sloeg hij mis, maar de kater gaf niet op. Weer sloeg hij krachtig naar de hond en met succes raakte zijn nagels zijn snuit. Hij voelde een golf aderlinie door zijn lijf vloeien toen hij zijn nagels dieper in zijn vacht kneedde. Mmet een harde klap vel hij op de harde stenen vloer, de kater wou opstaan, maar de volgende hond pakte hem op. Geblaf van tientallen honden klonk in zijn oren, die al snel er af werd getrokken door een andere hond. Pijn was de enige wat hij voelde, tanden in zijn poten, tanden in zijn rug, en staart. Hoeveel honden waren er wel!? Langzaam werd hij door elke hond toegetakeld die zich in de groep bevond. Tot dat er de leider kwam, de grootste hond die hij met zijn ogen had gezien. Ruw werd hij opgepakt en hard tegen een muur gesmeten, en de honden leken te juichen, Hij zag de grote kop van de donkere hond dichterbij komen maar hij kon niet ontsnappen. Voor het eerst kneep hij zijn ogen dicht en wachtte af. Kaken klapte om zijn keel heen en werd weer de lucht in getrokken, hij piepte snakte naar adem. Maar niks gebeurde, alleen bloed liep uit zijn wonden, en uit zijn mond voor hij voor het laats zijn ogen opende en diep in de ogen keek Cloverblossom. "H..Het spijt me" De woorden werd gevolg tot een hoest bui, waardoor hij zijn laatste lucht uit zijn longen werd gezogen. 

-Cloverblossom & Flamepaw, daarna open.