De kleine tabby poes had alles al gehoord, haar moeder had het verteld. Lightingkit lag in de medicine cat den, hij had een ziekte genaamd: greencough. En haar moeders was daar erg verdrietig om geweest. Crookedkit zelf wist niet waarom, Acefray kon haar broertje toch weer beter maken? Snel krabbelde de tabby poes op toen ze haar vader Forestrain zag lopen, misschien kon hij haar wel meer vertellen over die ziekte. Ze was tenslotte erg nieuwsgierig naar zulke dingen, zoals welke kruidens je kon gebruiken om de gene die ziek is beter te maken. Met haar pluizige oortjes nieuwsgierig naar voren gespitst stapte ze de medicine cat den binnen. Haar vriendelijke glimlachje smolt als sneeuw voor de zon toen ze Lightingkit zag bloed op zag hoesten. Haar ogen werden zo groot als schoteltjes toen haar broertje zijn laatste lucht uitblies en levenloos in plasje bloed lag. Meteen sprong de Crookedkit op haar broertje af en duwde haar snuit in zijn nog warme vacht, de lucht van ziekte moest haar veg jagen maar de poes bleef bij haar broertje. Tranen rolde over haar wangen heen toen ze haar kop van haar broertje weg hielt en de ogen van Acefray zocht. "DOE DAN TOCH IETS!" Schreeuwde ze, haar ogen rood van het huilen. "Blijf niet zo staan en help me broertje dan toch!!" Crookedkit draaide haar kop terug en kroop tegen haar broertje aan. "Doe dan toch iets.. doe iets.. breng hem terug, alsjeblieft.." Snikte de tabby poesje, en verborg haar tranen in het dode lijk van haar broertje.