It's been a long time (Acefray)

De grijze kater was wat aan het rommelen in zijn den. Hij had alle nesten verschoont en het vuile mos versperde de weg lichtelijk. Dat gooide hij zo wel buiten. Met zijn achterwerk gericht op het vuil begon hij de nieuwe mosnesten op te schudden. Zijn nesten waren van nature wat rommeliger als die van de vorige in zijn rang. Hij vond nu immers dat voor die enkele momenten dat er iemand in lag die vast belangrijkere zorgen had dan het volume van hun nest. Zijn eigen bed was ook een hele hoop mos op een hoop gegooid, en leek niet eens een fatsoenlijke rand te hebben. Maar hey, voor hem werkte het. Eenmaal de nesten netjes en wel draaide hij zich om en nam de hoop mos op zijn rug, die hij zo naar buiten takelde. Eenmaal in het licht van de dag gooide hij het hoopje groen ergens op de grond, waar een apprentice met die taak het op kon ruimen. Niet merkend dat er een witte poes zijn kant op kwam liep hij weer binnen zijn den in en gebruikte zijn pluis als staart-bezem. Met een zwiepende beweging was het pas dus ook weer open en schoon. Er stond een tevreden blik in zijn ogen nu dat klusje ook weer gedaan was. Het moest immers schoon blijven. Hij keek dus ook verbaast op bij het horen van zijn naam, maar kon dankzij het gedimde licht in zijn den en het felle licht buiten niet schatten wie het was. "Binnen" riep hij dus maar. Waarom had iedereen hier de manieren om buiten te wachten? Het was niet dat hij hier geweldig spannende of geheime dingen deed.

De kater zag nu pas wie de poes was. Snowywinter. Een van zijn leeftijdsgenoten die bij het dramateam had behoord. Hij werd er altijd wat sip van als hij terugdacht aan die tijd. Veel van de katten daaruit zag hij niet meer. Arcane was dood, wat hem nog altijd moeilijk viel. Tall was zijn p.i.c. gebleven en was eigenlijk de enige goede vriend die hij had. Dan had je Snowy hier, die altijd zijn slechte kant naar boven had gehaald. De kant die Rowanflame versterkt had. De poes die hij nog altijd zag als zijn partner, Running, was niet meer in zijn leven te vinden. Ja. Het was zeker anders. Maar in ieder geval had zijn rang ook iets in hem veranderd, hij was meer zijn standaard Ace. Wat dus zeker een voordeel moest zijn voor Snowy. "Hey Snowy" begroette hij haar dus ook op een vriendelijke toon. Nooit te laat om van vijanden vrienden te maken of wel soms? Hierna viel zijn blik op haar poot en fronste hij even. "Ik neem aan dat je hiervoor komt, laat eens zien" Hopelijk was het niet al te veel ontstoken, dat kon vrij lastig worden in een gebied zoals Shadowclan.

De grijze kater was gewent dat katten alleen zijn den in kwamen als ze half dood gingen of het al waren. En natuurlijk om hem te halen om daar des betreffende kat toe te gaan. Hij kon niet altijd klagen, er kwamen vaak ook kittens en apprentice's binnen die nieuwsgierig waren naar hem en zijn den. Het was waar ook, als Medicine cat stond hij vrij appart van de clan af. Hoewel de code nog steeds aan hem te volgen was, moest hij zich vooral buiten dingen houden. Wat tot zijn ongenoegen ook betekende dat hij niet mocht vechten. Hmff. Maar goed, terug naar Sneeuwwitje hier. Die was blijkbaar in een doorn gestapt, iets wat veel beter was dan halfdood gaan. "Overkomt de beste, vooral in een clan waar we doornstruiken gebruiken als muren" Grijnsde hij breed. Hierna drukte hij op het pootje van Snowy, wat zeker ging steken. Hierdoor zouden echter wel de kussentjes uit elkaar komen, wat het makkelijker maakte de doorn te pakken. En ja hoor, hij vond het overgebleven stukje prikkel al snel en soepeler dan je zou verwachten van zo'n logge kat trok hij het eruit. Echter zag je nu dat het pootje nog geïrriteerd was. "Hmmhh, ik geef je nog wat Spinrag om je poot heen, zodat het schoon blijft tijdens het lopen en de druk er wat af trekt." Verklaarde hij redelijk opgewekt. "Ik zou je ook graag wat tegen ontsteking geven, maar ik heb de kruiden niet te ruim zitten. Kom morgen maar terug als het blijft prikken" Morgen zou het normaal gezien over moeten zijn, maar als een ontsteking kwam zou het blijven prikken, maar dan was het nog op tijd er wat aan te doen. Hij kon gewoon geen kruiden verspillen aan zaken die -mogelijk- in de zin hadden.

Ace moest misschien eens leren andere voor te bereiden op wanneer er pijn kwam. Maar de kater liep nu eenmaal niet graag om het punt heen, niet aanstellen, gewoon even doorbijten. Daarbij was hij al zo veel dingen tegengekomen dat hij bijna blij was een doornstekel te zien. Veel beter dan een platgereden poot of een bloedophoestende kat. Daarmee kon je Ace maar op zijn woord geloven. Hij was dus ook heel vrolijk te werk gegaan, al moest hij wat schuldig toegeven da hij verder weinig kon doen. Met de ziekte had hij nu eenmaal zo veel mogelijk van zijn planten nodig dus Snowy moest er maar even doorheen komen zonder verzachting. Gelukkig leek de kattin het te begrijpen. "Als je me morgen maar wat laat weten als het nog zeer doet" Hierna ruimde de kater de overige spinrag en andere zooi weer op en ging weer voor de poes zitten. Na een tijdje in zijn gedachte verzonken te zijn keek hij over Snowy heen, iets wat nog altijd makkelijk ging, en zocht de zon op. In de ingang was hij niet te vinden dus keek hij omhoog, tussen de doornstruiken door. En ja hoor, daar zag hij de zon hoog aan de hemel. Wat lunchtijd betekende. Blij keek hij in de blauwe ogen van Sneeuwwitje. "En weet je wat ook helpt? Eten. Wat denk je ervan samen te lunchen?" Ieder excuus om te gaan eten was in zijn ogen een goede reden naar de prooistapel te lopen.