The shock of the fall

Onderwerp: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 21:54

Dicht bij de grens tussen WindClan territorium en ruw niemandsland, was een rots. Deze rots zat stevig vast aan de rand van de kloof aan de WindClan kant van deze natuurlijke grens. Tussen de rots en de rest van de grond, zat een diepe scheur, die daar al vele seizoenen zat. De rots had hier al die tijd ondanks de scheur goed vast gezeten, maar ieder jaar werden de rots en de grond weer iets verder van elkaar gescheiden door de vorstwerking in bladkaal. Op deze rots zat een konijn.

Everstar volgde de geur tot ze haar prooi aan de rand van de kloof zag zitten. Toen ze tevoorschijn kwam uit het gras zag hij haar, maar hij kon geen kant op. Hij zat gevangen tussen de jager en de afgrond. Everstar was heel even bang dat zijn paniek voor haar zo sterk zou zijn dat hij als een kip zonder kop over de rand zou springen, maar hij besloot tot een andere tactiek over te gaan: doodstil blijven zitten en hopen dat het gevaar vergeet dat je bestaat. Het werkte niet. Everstar sprong naar voren, bovenop het konijn. Bovenop de rots, waarvan de barst door de regen van gisteren en de vrieskou van vannacht weer net iets groter geworden was. Net iets té groot. Seizoenen lang hadden katten zonder enig gevaar over het stuk steen gelopen, maar nu stortte hij naar beneden. Everstar probeerde terug te springen naar de veilige grond, maar ze kwam niet ver genoeg.

Er was niets om je aan vast te houden als de grond onder je poten zelf wegviel. Niets dan lucht, overal om haar heen. Ze viel, viel, dieper en dieper. Ze viel in complete stilte, geruis van lucht die langs haar vloog was het enige wat ze hoorde. Ik ga weer een leven verliezen, dacht ze verdwaasd. Nee, meerdere. Hollystar verloor alle levens die ze nog ahd hier. Dit kan niet. De dassen zijn net weg, de clans zijn half in oorlog, prooi is schaars, en dit is hoe ik doodga? Ik val van een klif door een konijn? Dit is belachelijk, ik kan toch niet-
Haar gedachte werd abrupt afgebroken toen ze tegen het water klapte, dat hard als steen leek voor ze erin wegzonk. Of was ze ook tegen een steen aan gekomen? Heel even voelde ze de pijn als een scherpe steek, toen was alles weg. Haar geest vloog naar de sterren, terwijl haar lichaam omlaag zonk in het koude water van de rivier.

De groene weiden van Zilverpels. De geur van gezonde konijnen hing zwaar in de lucht, zonlicht verwarmde haar vacht. Er was niemand. Nee, niet niemand. Everstar was er, al haar opgebruikte levens. De verloren levens zaten een eind verderop als een halfdoorschijnende kopie van het nog levende exemplaar. Steeds duidelijker zichtbaar iedere keer dat ze hier kwam. Everstar vond het een nogal macabere aanblik. De schok van de val had haar verdoofd en ze realiseerde zich niet helemaal waar ze was. "Everstar?" Ze herkende de stem van Hazeshade, haar verdronken zus, maar ze kon niet omkijken, haar nek wilde niet bewegen. Zilverpels begon alweer te vervagen. De warmte van het zonlicht maakte plaats voor een ijzige kou. Met een schok bedacht ze zich dat het nog niet voorbij was. Ze lag nog in het water.

Toen ze haar ogen opende, zag ze niet meer dan een groenig waas, waar kleine, donkere dingetjes in ronddreven. Algen, dacht ze. Water. Ik moet omhoog. Maar welke kant is omhoog? Een paar luchtbelletjes ontsnapten uit haar mond. Volg ze. Ze had nog nooit gezwommen en trappelde met haar poten in de hoop dat het zou werken. De stroming was sterk en trok aan haar. Het voelde alsof ze door zuigende modder waadde. Omhoog! Waar blijft het wateroppervlak? Was ze er bijna? Haar lucht begon op te raken, haar longen brandden. Ze voelde paniek opkomen en begon harder met haar poten te slaan. Dat stomme konijn ook dat dit alles had veroorzaakt! Ze had zojuist een leven verloren. Gestorven voor een konijn! Ze had hem niet eens meer, hij dreef vast ergens anders rond in het water. Dus het was nog voor niets ook. Ze moest lucht hebben, maar er was geen lucht, alleen maar koud water, dat haar spieren verlamde en haar bewegingen vertraagde. Ze besefte dat dat eerste leven niet het laatste zou zijn wat ze hier zou verliezen. Ze raakte in paniek. Omhoog, omhoog! Niet inademen! riep ze tegen zichzelf. Zwarte vlekken schoven voor haar ogen. Ze kon het niet meer tegenhouden. Ze ademde in en haar longen vulden zich met water. De brandende pijn in haar borst hield aan, werd sterker. Haar bewegingen werden steeds trager, totdat ze stopten. Ze zag de glinstering van licht op het wateroppervlak. Zo dichtbij... Haar beeld werd zwart. Is dit wat Hazeshade voelde?

Ze hoestte. Ze vulde haar longen met lucht, maar het waren niet haar echte longen die ze vulde, want die zaten nog in een lichaam dat in een rivier dreef en waren gevuld met riverwater... Ze trilde over haar hele lichaam. Ze voelde nog steeds die brandende pijn, de paniek. Het duurde even voor ze haar paniek onder controle had en ze op kon kijken. Het medelijden in Hazeshades ogen deed bijna pijn. Ze wilde niet dat katten medelijden met haar hadden. Ze wilde niet zo zwak zijn dat ze medelijden nodig had. Ze moest sterk zijn, altijd, en daar faalde ze nu in. Ze schaamde zich. Haar eigen schim keek haar nog altijd onbewogen aan, met die blik waar zij gewoonlijk zo goed in was.Ze was weer net iets ondoorzichtiger, haar vachtkleur net iets helderder.
Everstar verplaatste haar blik naar haar zus. “Hoe kom ik eruit?” vroeg ze. “Ik kan niet in dat water blijven liggen tot ik nog vier keer dood ben.” Vier keer verdrinken. Het was een nachtmerrie. “Ik weet hoe je moet zwemmen", zei Hazeshade. "Toen ik... doodgegaan was, was ik doodsbang voor water. Papa zei dat ik moest moest leren zwemmen om die angst te overwinnen en het beter te kunnen accepteren.” Everstar keek haar aan. Hazeshade had leren zwemmen. In Zilverpels, na haar dood. Ging het leven dan gewoon door als je dood was? Het was in ieder geval doorgegaan voor haar mentor. Hij had zelfs een nieuwe liefde gevonden in het hiernamaals. "Raak niet in paniek. Trappel niet wild. Rustige, krachtige bewegingen. Alsof je loopt", zei Hazeshade. "Succes." Er was geen tijd voor een langere uitleg.

Ze was terug in het water, in de kou en de duisternis. Het duurde voor haar gevoel een eeuwigheid voor ze weer in beweging kon komen. Ze deed wat Hazeshade haar gezegd had, maar het ging zo langzaam. Haar nek deed pijn, haar poten voelden nog zwaar van de dood en de kou putte haar uit. Ze klemde haar kaken op elkaar. Kom op! Het lukte niet, het lukte gewoon niet. De stroming duwde haar alle kanten op en de kou trok in haar botten tot ze niets meer voelde.

Ze zei niets en keek haar zus niet aan. Hoe vaak gaat dit nog gebeuren? vroeg Everstar zich af. Belangrijker: hoe kon ze ervoor zorgen dat het niet nog eens gebeurde? Moedeloosheid trok aan haar geest zoals de stroming aan haar lichaam had getrokken, maar ze liet zich nog niet de afgrond in sleuren. Ze moest iets kunnen doen. Ze keek op naar Hazeshade, die duidelijk probeerde iets te bedenken. Het gezicht van de jonge poes klaarde op. "Dat was het, nog één ding: zwem met de stroming mee. Probeer niet recht omhoog of recht naar de kant te zwemmen, maar een beetje met de stroom mee, dat scheelt energie!" zei ze. Ze was nog nauwelijks uitgepraat of ze begon alweer te vervagen. Everstar haalde diep adem. Tijd voor de volgende poging.

Ze deed haar best om niet weer in paniek te raken toen ze weer bij bewustzijn kwam. Ze liet zich nu meevoeren door de stroming. Even kwam er weer een golf van paniek in haar op toen ze aan de waterval dacht waar de kloof op uitkwam. Rustig, kalm, niets aan de hand. Ik was dicht bij niemandsland. Ver van de waterval. Heel ver. Hoe lang lag ze al in het water? Hoe snel stroomde de rivier? Niet aan denken. Ze probeerde krachtiger met haar poten te slaan in plaats van sneller en ze liet zich een beetje meevoeren door de stroming in plaats van te proberen ertegenin te gaan. Ze merkte dat ze steeg, sneller dan eerst. Het werd steeds lichter om haar heen, ze begon bij het oppervlak in de buurt te komen. Haar longen schreeuwen om lucht, maar ze hield haar kaken stevig op elkaar geklemd. Ze moest geen water inademen.
Eindelijk brak ze door het wateroppervlak. Ze zoog haar longen vol lucht. Lucht! Ze was nog nooit zo dankbaar geweest voor een ademhaling. Ze was nog niet bij de kant. Een golf sloeg tegen haar aan. Ze wilde rechtstreeks naar de kant zwemmen, maar ze kwam nauwelijks vooruit. Ze wist niet eens zeker of ze haar poten wel bewoog, want ze voelde ze niet. Met de stroming mee, dacht ze.

De rivier bleef proberen haar weer onder water te trekken. Hij mocht haar niet, hij had haar nooit gemogen. Hij had haar zus laten verdrinken en nu wilde hij haar ook hebben, maar dat ging ze niet laten gebeuren. Bijna, ze was er bijna. Ze was zelden zo gelukkig geweest als toen haar poten de vaste grond raakten Er was maar een dun strookje rotsgrond tussen de rotswand en de rivier, maar het was grond, stevige grond. Nadat ze zich er op had gesleept, viel ze neer. Ze had geen idee hoe ze nu boven moest komen. Misschien kon ze klimmen, maar ze was doodop. Uitrusten, eerst uitrusten. Daarna zou ze wel weer verder zien. Ze zou zo kijken of ze een route omhoog kon vinden. Ze was in ieder geval die vervloekte rivier uit. Ze zou droog moeten worden, maar ze had zelfs niet de energie om haar kop op te tillen. Het water in haar vacht begon te bevriezen, maar ze voelde de kou niet. Ze sloot haar ogen.

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 22:16

Met een patrouille achter hem trippelde Panthergrowl voorwaarts. Hij was erop uit gestuurd om de Gorge te controleren - voor de tweede keer al. De vorige keer was het met Graywing en Whirlpool geweest. De grote kater seinde met zijn kop dat de twee anderen - Mintwisp en Limescent, twee jongere poezen - bij hem moesten komen. Toen ze er waren, knikte hij ze kort toe. "Laten we opsplitsen," miauwde hij met zijn diepe stem. "Dan zijn we sneller klaar." Allebei zijn patrouillegenoten waren het ermee eens en hij zei nog snel even gedag waarna ze opsplitsten. Limescent naar links, hij rechtdoor en Mintwisp naar rechts. Panther trippelde dichter naar de rand toe, waarna hij zorgvuldig en voorzichtig naar beneden keek. Hij keek rustig van links naar rechts en wilde zich alweer omdraaien om de rest van het gebied te onderzoeken voor indringers toen een aparte beweging zijn aandacht trok. Heel wat druppels water spatte omhoog en een frons trok over zijn gezicht. Wat..? Een rode poes kwam proestend boven water. Duidelijk een WindClanner, want zwemmen kon het niet. Zijn gezicht vertrok zich in afschuw toen hij zag hoe wanhopig het probeerde te zwemmen; het ging toch niet lukken, je kon niet één twee drie leren zwemmen. Voldaan keek hij toe hoe de rode vacht begon te verdrinken. Nee, het was niet zo dat hij een dood op zijn naam wilde hebben - zeker niet - maar hij had oorlog met de WindClan en was helemaal niet van plan om degene daar in het water te helpen. Echter bleek het toch geen hulp nodig te hebben, het trok zichzelf de kant op. Met samengeknepen ogen keek Panthergrowl verder toe. Toen pas herkende hij de vacht. Het was Everstar. Ze trok zichzelf de kant op en bleef daar uitgeput liggen. Er was niemand, dit was zijn kans. De warrior code kwam in zijn hoofd opdagen; een eervolle warrior hoeft geen andere kat te vermoorden. Maar stel je voor, het lukte hem om Everstar terug te duwen? Daarna zou hij weer snel weggaan, verdwijnen. Niemand die het doorhad. Everstar was te zwak om nog een keer te kunnen zwemmen en de geur van RiverClan vermengde zich hier toch overal met de WindClan; niemand zou zijn geur terug kunnen linken. Zijn hart dreunde diep in zijn borst toen hij zijn nagels uitklapte. Hij zou het doen, hij had zijn keuze gemaakt. Hij haakte zijn nagels diep in het zachte, modderige gesteente en liet zichzelf voorzichtig over de rand zakken. Er waren genoeg plekken waar hij met vier poten kon staan; het was niet zo dat je letterlijk aan de stenen hing. Ook was er nog een oever dus zichzelf in het water laten zakken zonder dat hij de grond geraakt had was ook niet van toepassing. Hij had alle grip op de situatie. Rustig klom hij verder, kwam op de grond en stak één poot in het wild kolkende water om te kijken hoe sterk de stroming was. Het viel mee. Snel sprong hij erin, om daarna met zijn krachtige poten krachtige slagen te slaan en naar de overkant te zwemmen. Hoe kon Everstar hier zo'n moeite gehad mee kunnen hebben? Hij was al halverwege. Er was niemand anders dan de waarschijnlijk bewusteloze leider. Hij voelde hoe het water ondieper werd. Nog één krachtige slag en hij was er. Snel hees hij zichzelf over de WindClan grens heen. Hij was op WindClan gebied nu, had al één regel verbroken. Maar hij kon daar op het moment niet aan denken. Zijn spieren stonden compleet gespannen en zijn hard bonkte wild in zijn borstkas. Hij keek naar de rode vacht naast hem waarna hij deze met gesloten ogen terug het water in duwde. Nu moest ze wel dood zijn, toch?

Whoop, Panther wordt even badass. Ever kan zich nog altijd op tijd aan de rand vastgegrepen hebben, dus doe maar wat je wilt x3

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 22:30

Wat had Panther nu weer uitgehaald? De zwarte kater was net de helling afgedaald, en peddelde nu in de richting van zijn vriend. Voor hem dreef het lichaam van een rossige poes, en eigenlijk vreesde Gray dat ze dood was of zo, en natuurlijk stond die doos er zo naar te kijken. Snel pakte hij de poes bij haar nekvel en trok haar naar de kant. Leefde ze nog wel? Of wilde Panther snel van het lichaam af. Hartslag check. Zonder echt naar de poes te kijken controleerde hij haar. Yep, er klopte nog iets. Graywing stond net op het punt om Panther de huid vol te schelden totdat hij de poes herkende. "Panther?" Vroeg hij een beetje verbaasd. "In starclans naam, is dat Everstar?"

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 22:37

Ugh, het zal ook eens niet. Nou besloot hij eens een keer bij de leiding van de Clan aan te kloppen omdat hij een oprecht groot probleem had, waren ze er niet. Whitelion was nergens te bekennen, al een tijdje niet, en toen hij Everstar had willen bezoeken in haar Den, was ze er ook niet geweest. Nou had hij zich geen zorgen gemaakt als Everstar of Whitelion allebei niet al heel lang weg waren, maar dat waren ze dus wel. En hij had een dringende boodschap voor zijn leiders, dus het kon echt niet wachten. Foxkit, zijn beste vriend, was ontvoerd door één of ander gestoord lid van de Bloodclan, en dit kon echt niet wachten. Vooral niet nu Bloodclan ook steeds dichterbij leek te komen. Het had een illusie kunnen zijn, maar hij dacht de geur van de Bloodclan op te vangen toen hij langs het Thunderclangebied was gelopen. Heel vreemd, maar het was die onmiskenbare geur die hij ook op de gestoorde kattin had geroken die hem aan had gevallen. Het was ook wel gebleken dat hij nog niet vaardig genoeg was om zich te verzetten tegen een Bloodclanner, de wonden in zijn vacht waren er getuige van. Nu had hij zijn moeder beloofd om zijn leven niet meer te riskeren, en dus niet naar Foxkit opzoek te gaan. Maar als hij het niet deed, leek niemand anders het te doen. Keek er niemand om naar de rood-met-witte en ietwat gestoorde kitten? Quietpaw in ieder geval wel, maar hij kon zijn belofte niet verbreken. Dat zou bijna net zo erg zijn als het verbreken van de Warrior Code, toch? Nee, hij zou Foxkit vinden, maar hij zou niet meer in zijn eentje op zoek gaan naar zijn vriend. Het was toch te gevaarlijk en de kans dat hij levend uit het Bloodclankamp vandaan kwam was nihil. De kans dat hij er levend ín kwam was al minimaal. De kater kon dus maar één ding doen: op zoek gaan naar Whitelion of Everstar. Helaas had hij Whitelion al een flinke tijd niet gezien, en hij begon het ergste te vrezen. Hij bedacht zich dat hij de meeste kans had om Everstar te vinden, die haar gezicht recent nog in het kamp had laten zien. Hij was dan lang niet de beste jager, geursporen wist hij nu wel redelijk op te pakken. Het duurde misschien even, maar uiteindelijk had hij de geur van zijn Clanleider opgepikt, en die volgde hij trouw. Het werd moeilijker haar te vinden nu de Windclan en Riverclan geuren zo mengden, maar uiteindelijk hoorde hij het geruis van de kloof waar de rivier doorstroomde. Hij rende erop af, maar dook snel in elkaar toen hij een grote, grijze gedaante zag. Dat was geen Windclanner, sowieso niet. De kater zwom door de rivier heen en zette voet op hun gebied. Quiet's ogen verwijdden bij het zien van deze kater die de Warrior Code verbrak. Vanuit de struiken was Quiet moeilijk te zien en te horen, maar moest hij zich toonbaar maken? Hij zou toch niets kunnen doen tegen zo'n grote kater. Quiet's adem stokte toen hij zag dat er een rode vacht in het water leek te drijven, die de grijze kater terug duwde. Nog een kater voegde zich bij de eerste Riverclanner, en Quiet hoorde hem de naam van Everstar zeggen. "Hoe durven jullie!" riep Quiet toen, en ontdeed zich van de veiligheid van de bosjes waar hij in verscholen zat. No way dat hij het op kon nemen tegen twee Riverclan warriors, maar er moest iets van gerechtigheid komen.

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 22:51

Er bewoog iets door het water. Everstars ogen gingen een stukje open. Ze voelde niets. Leefde ze nog? De kou had alle energie uit haar getrokken en ze balanceerde op het randje van bewustzijn. Wie was daar? Was het een WindClanner? Nee, het kwam uit het water. WindClan katten zouden van WindClan gebied moeten komen, niet uit het water. Ze rook het ook al. Vis, water, de geur van de rivier gemengd met die van kat. Al rook ze zelf nu misschien net zo. Een RiverClanner. Everstar gromde. Ze was zo gevoelloos dat ze de duw alleen opmerkte doordat ze verplaatste. Het ijs in haar vacht kraakte. Haar grom werd harder. Haar lichaam wist nog wat adrenaline aan te maken, wat haar net genoeg energie gaf om zich ergens aan vast te klampen. Helaas was er niet zo erg veel om vast te houden. Ze sloeg haar poot om een rots, maar die was glad van het opspattende rivierwater en veel energie had ze niet.
Het verraste haar niet eens dat een RiverClanner uit het niets een moordpoging op haar deed, een daad die recht tegen de warrior code inging. Everstar wist maar al te goed dat katten van andere clans van iedere mogelijkheid gebruik zouden maken om haar Zilverpels in te helpen. Als niemand die kater tegenhield, was ze er geweest. Ze voelde een kille woede. Ze ging zich niet laten vermoorden door een of andere vervloekte RiverClanner. Tegelijkertijd streek een koude hand van angst over haar hart. Ze kon het verdrinken nog bijna voelen. Ze wilde niet terug dat water in. Haar poten vonden echter geen grip op de rots. Het hongerige water trok aan haar. Toen trok er ook iets anders. Iemand. Een tweede RiverClanner, die haar teug de kant op trok. Ze gromde. Ze wilde niet gered worden door een visvreter. Tegelijkertijd was ze toch wel erg dankbaar weer grond onder zich te voelen toen hij haar de kant op trok. "Panther? In starclans naam, is dat Everstar?" Wie zou ik anders moeten zijn? wilde ze grommen, maar er kwam nauwelijks geluid ui haar keel. Een volgende kat verscheen op het toneel. WindClan! "Hoe durven jullie!" riep een apprentice. Quietpaw? Everstar probeerde overeind te komen, maar ze was te zwak. Ik zweer bij StarClan, als ze hem aanvallen zál ik ze vermoorden. Hoe ze dat precies wilde gaan doen in deze staat wist ze zelf ook niet helemaal, dus het was te hopen dat dat ook niet nodig zou zijn.

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 22:54

Stiekem was hij zijn broertje achtervolgd, hij had niks te doen en blijkbaar had hij heel veel te doen. Dus, nou, goed. Na een lange tijd gewandeld te hebben was hij op twee katten afgerend, what the... Verbaasd bleef Puddle staan en gelukkig was zijn broertje ook slim genoeg zich schuil te houden in de b- wat krijger we nou. Hij hoorde wat de twee grote Riverclanners zeggen en dat deed hem er ook op af rennen. Bijna wilde hij facepalmen toen hij Quiet hoorde roepen, dat klonk echt belach- oké whatever. "Ga lekker jullie eigen leider pesten, a.u.b!" Oké nee, dat klonk totaal niet veel beter. Maar goed, hij had het geprobeerd. Hij keek met angst uit zijn ogen naar Everstar die op de kant stond te spartelen als een visje... Starclan, sta op... Want, uhm... Wat nu?

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 22:59

De poes die hij herkende als Everstar begon te grommen toen hij zowat haar leven redde. Windclanners met hun stomme trots ook, maar nog steeds wilde Gray voor geen goud een moordenaar zijn, en dan al zeker niet op zon lage manier. De zwarte kater wachtte nog op een verplaring van Panther toen er een twee Windclan apprentices uit de bosjes kwamen springen, en dingen begonnen te roepen. Gelukkig vielen ze niet aan of zo, want Gray wilde zulke jonge dingen geen pijn doen. "Ga lekker jullie eigen leider pesten, a.u.b!" Riep er een. Alsof Butterstar daar zin in had. Nu nog de moeilijke taak om Panther ervan te overtuigen dat hij Everstar niet wilde vermoorden, en de apprentices met hun windclan hazehersens uit te leggen dat er niets aan de hand was. "Rustig aan." Zei hij redelijk kalm. "We proberen alleen maar te helpen. Ik tenminste."

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 23:02

Het geluid van plonzend water klonk goed in zijn oren. Het was Everstar die kopje onderging. Toen Panther zich omdraaide om te kijken of hij de leider nog kon zien, zag hij haar zeker nog; ze klamde zich vast aan een steen en het geplons kwam niet vanaf haar maar van Graywing. Graywing, van iedere verdomde kat moest het hem zijn! Zijn goeie vriend waar geen greintje kwaad in zat. Zijn goeie vriend die de rossige poes nu bij haar nekvel pakte en haar op de kant hielp. Hij had het verpest. "Panther? In starclans naam, is dat Everstar?" miauwde de zwarte kater en Panther gromde laag. "Ja, dat is Everstar!" beet hij de ander nijdig toe. "En ze was zo dichtbij verdrinken, maar nee, jij moest haar zo nodig redden!" zijn stem sloeg op het einde over, waarbij hij zijn haren overeind zette. Hoe durfde Graywing? Dat was een vijandige kat! Was hij dan helemaal niet loyaal aan zijn clan? Want wat Panther zojuist gedaan had, had hij voor zijn clan gedaan. De RiverClan was het sterkste en iedereen mocht het weten. Voor Butterstar had hij het gedaan nota bene. En Graywing moest weer komen om het te verpesten. Starclanverdomme. Een brutale apprentice sprong toen uit het niets uit de struiken en Panthergrowl was zo op zijn hoedde dat hij meteen naar de jonge kater uithaalde. Hij was woedend dat zijn aanval mislukt was, woedend op Gray en woedend op die verdomde WindClanners. Wat een onzin was dit! Zo vaak probeerde hij dingen goed te doen en werden ze in de wind geslagen aslof het niks was. Een nieuwe apprentice kwam erbij die riep dat ze hun eigen leider moesten pesten. Woedde vlamde op in de ogen van Panthergrowl, hij begon hard te hijgen. Het leek alsof hij omsloeg. Hij had een woedeaanval, zoiets had hij nog nooit meegemaakt. Maar hij was zich er niet bewust van en dat was erg gevaarlijk. "Rustig aan." begon de opeens-verschrikkelijk-irritante stem van Graywing. "We proberen alleen maar te helpen. Ik tenminste." miauwde de zwarte kater en de grote grijze warrior keek hem met opgetrokken lip aan. Zijn houding straalde één en al gevaarlijkheid uit op het moment en hij had het zelf niet eens door. "Maak dat jullie wegkomen," bromde hij tegen de twee jonge apprentices waarbij hij dreigend een stap dichterbij zette, zijn spieren volledig aangespannen en nagels uitgeklapt. Hij torende hoog boven de twee uit en zou op het moment niet aarzelen om ze aan te vallen. "Graywing, hou je bek dicht." beet hij vervolgens naar zijn 'vriend' toe, die hij op dit moment zag als vijand. Iedereen zag hij nu als vijand.

- Oké, voor de duidelijkheid; Panther heeft een woedeaanval, een heel erge, dus hij kan niet goed nadenken en zal iedereen die in zijn weg komt kunnen aanvallen nu xD

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 23:12

Ehh, foute intro, maar ze wisten nu tenminste dat hij zwaar, zwaar beledigd was door het feit dat die dikke grijze kater zijn Clanleider probeerde te doden! Vanuit zijn ooghoeken zag hij Everstar, en ze ademde gelukkig nog. Al had hij geen idee voor hoe lang nog. Ze mocht niet naar Starclan vertrekken terwijl hij erbij was! Maar ze was tenslotte Clanleider, en had van Starclan negen levens gekregen. De vraag was hoeveel ze er eigenlijk nog over had, want Quiet had eerlijk gezegd geen idee. "Ga lekker jullie eigen leider pesten, a.u.b!" hoorde hij een bekende stem zeggen, en zijn broertje dook uit het niets op. Was hij hem gevolgd? Quiet keek naar Puddlepaw met een blik die 'really?' uistraalde. A.u.b.? Dat was zijn verweer tegen deze moordenaars? Alhoewel, het was geen moord als Everstar nog leefde, maar dat was nu even niet relevant. De zwarte kater begon uit te leggen dat hij probeerde te helpen. "Ik zag dat die grijze Everstar het water in duwde," wierp Quiet terug. Van onschuld was hier dus zeker geen sprake. Blijkbaar ontstond er een soort good cop, bad cop tussen de twee Riverclanners, want de grijze was ook stukken minder te spreken. "Dit is ons gebied, zorg jíj maar dat je weg komt," snauwde Quiet tegen de oudste kater. Waarschijnlijk zou hij zo flink in de problemen komen, maar dat maakte nu even niet uit. Deze katten moesten weg. Nú.

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 23:20

Ze wist niet hoe, maar ze kreeg haar poten onder haar lijf en duwde zich omhoog tot ze overeind stond... een soort van. Puddlepaw was er nu ook bij gekomen. Oh, waarom. Waarom twee kleine apprentices? Waar waren warriors als je ze nodig had? Puddle riep kwaad naar de eerste RiverClanner dat hij Butterstar moest gaan pesten. Een kat die nauwelijks een training had gehad die een warrior bedreigde. het was grappig geweest als het niet zo gevaarlijk was. De RiverClanner die haar uit het water had gehaald probeerde de vrede te bewaren, maar de ander wilde niet luisteren. Hij was er niet erg blij mee dat zijn moordpoging was mislukt, om het zacht uit te drukken. Hij keerde zich zelfs tegen zijn eigen clangenoot. Dat was niet het grootste probleem. Nee, het grootste probleem hier was dat hij dreigde Quietpaw en Puddlepaw aan te vallen. Quietpaw zette een grote mond op, maar Everstar wist niet hoe vele hij zou kunnen doen als de grijze kater echt aanviel. Ze strompelde naar voren tot ze tussen de visvreters en haar clangenoten in stond, waar ze meteen bijna in elkaar zakte. "Je blijft van ze af", gromde ze schor. Ze wist niet hoe ver die andere kater zou gaan om zijn clangenoot tegen te houden. Everstar verwachtte in ieder geval niet erg veel hulp van hem. "Ik laat je ze niet aanvallen. Quietpaw, Puddlepaw, blijf achter me." Ze kon nu niet vechten, maar ze kon ten minste een schild zijn.

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 23:25

Nonchalant keek hij de zwarte kater aan. Helpen? Dat zag er niet bepaald uit als helpen? Opeens verloor de grote, grijze kater zijn chill nadat Quiet had gesproken, bruh. Puddle keek trots na zijn broers woorden, yessss- oh. Met grote ogen staarde hij naar Everstar die naar voren was gestrompeld, tussen hun in was gaan staan. Na de leiders woorden keek hij even verward, seriously? "No way! We zullen u helpen, Ever." Hij wist al te zeker dat zij dat niet konden. Maar... Ze moesten wel toch? Zo werkte dat nou eenmaal in een clan. Sterk ging hij naast haar staan, en keek de woedende kater diep in de ogen. Hij kon misschien niet vechten, maar zeker toch wel ontwijken? Hij was klein en behendig... En hij leek zo groot en... Lomp?

-- Lolo, je mag Puddle gerust verwonden :')

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 23:28

De grof gebouwde poes had alles van een afstand bekeken, ze alles gezien. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes toen ze haar leider de gorge in zag vallen, Sweetheart had zich zelf net kunnen tegenhouden om niet achter haar leider te springen. Wat als ze het nou allebei niet hadden gered? Dan waren ze beide dood en dat kon Windclan nu echt niet gebruiken, toch had ze niet stilgezeten ze had via de rand alles in de gaten gehouden, als ze toch wel er achter aan moest springen. Tot haar grote opluchting zag ze de kop van Everstar boven het woeste water steken, ze zou dit redden! Oh dank u starclan! Dank u! De warrior bleef haar leider goed volgen, als ze toch niet moest helpen maar gelukkig kon haar leider haar eigen poten kunnen redden. Haar hart sprong een opluchting in de lucht toen de rode vacht op het droge terecht kwam, maar dat maakte geen einde aan deze drama. Een grijze gestalte kwam in het spel, en zo te ruiken was het een van die vissenvreters. No way dat dit ging gebeuren wat ze dacht, de Riverclanner klom naar beneden en wade door het water heen even had Sweetheart gedacht dat die vissenkop haar leider ging helpen maar nee, die rat duwde haar net zo goed het water weer in! De grote poes hield zich in, toen er een tweede kat bij kwam. Great, nog zo'n waterrat! Haar klauwen schoten uit haar hulzen, maar ze ontspande zich toen deze kat een betere hart had en haar leider het water weer uittrok. Toch was ze hier niet van gediend, ten eerste overtrad die twee klunzen de warrior code, en een van hun probeerde nog Everstar te vermoorden. Woede kookte in haar, en een golf van aderlinie overstroomde haar lijf. Ze zouden boeten! Sweetheart wou net in actie komen, toen de geur van Windclan sterker werd, Quietpaw voegde zich in de drama en zag hoe de bleekrode kater naar de riverclanners schreeuwde. Weer wou ze in actie komen, toen er nog een leerling aankwam huppen. Kon er geen warriors komen!? Maar, elke hulp kon gebruikt worden. De grote poes sprong uit haar schuilplaats en ging naast de twee leerlingen staan. Haar ogen die altijd kalm en vriendelijk stonden, hadden nu een gloed van woede en strijdlust. Gegrom borrelde diep uit haar keel, en haar nagels kraste op de stenen onder haar enorme poten. "How dare you! You Mousebrains!" Sprak ze luid, zodat haar kwade stem door het vallei heen galmde. Met een paar soepele sprongen belande ze onderaan de gorge, de plek waar haar leider versteent lag met de twee Riverclanners. Haar lippen was opgetrokken tot een grauw zodat haar scherpe tanden zichtbaar waren. "Jullie vissenvreters! Maak dat jullie wegkomen voor dat ik jullie koppen verbouw zodat jullie echt op vissen lijken!" De poes sprong voor Everstar, die gelukkig net genoeg kracht had om op te staan. Ze drukte haar warme dikke vacht tegen die van haar leider om haar op te warmen en te steunen.

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 23:40

Zeven manen was hij nu. Maar bij de jonge kater begonnen zich al heel duidelijk spieren te ontwikkelen, als kitten was hij al lichtelijk gespierd geweest, maar nu kon je ze al heel duidelijk onder zijn dunne pels zien rollen. Zijn aandacht was getrokken door een groep katten en de duidelijke geur van RiverClan. Een doorweekte Everstar die ondersteund werd door Sweetheart en twee jonge apprentices die hij herkende als Puddlepaw en Quietpaw. Hij ving net genoeg woorden op om te weten wat er was gebeurd. "Ziet er naar uit dat meneer grijze visvreter er een andere mening over heeft," mauwde de jonge kater rustig en met een kleine grijns terwijl hij aan de andere kant naast zijn leider ging staan. Oh, mocht hij zijn klauwen maar eens in zo'n goor ding zetten.

Onderwerp: Re: The shock of the fall do 24 dec 2015 - 23:53

Alle geuren leidde naar één bepaald punt en Mouse kon nou niet bepaald uitvogelen waarom. Er was toch geen apprentice meeting georganiseerd door Tigerpaw, zoals eerder? Toch leed ook zijn én haar broertjes hun geur ernaar toe. De Gorge. Een gevaarlijke plek als je het haar vroeg, met eng stromend water waar ze het liefste niet al te dichtbij kwam. Maar haar nieuwsgierigheid overwon het toch van haar angst en ze trippelde al snuffelend dichterbij. Één keer viel ze hard op haar neusje omdat ze niet goed genoeg oplette - waar natuurlijk, dacht ze geïrriteerd, meteen weer bloed uit moest komen lopen - maar verder verliep de trip goed. Geuren van RiverClan en WindClan mixten samen en verwarring kwam opzetten bij Mouse. Wat was er precies gebeurd? Ze was er bijna, dus ze zou het snel genoeg zien. Toen ze aangekomen was kwam ze echter voor een grote verrassing te staan. Er stonden twee vreemde, grote katers op hun territorium en een zieke Everstar stond tegen een poofy warrior aangeleund. Puddlepaw en Quietpaw waren er ook en zoals ze eerder al geroken had was Tigerpaw er ook. "Wat is er aan de hand?" miauwde ze, haar stemmetje ging automatisch iets omhoog door de spanning die er hing. Ze trippelde naar Tiger toe - daar voelde ze zich iets veiliger bij dan bij haar broertjes, no offense - en verschool zichzelf een beetje achter zijn rug. Waar was ze nu weer in beland?

+ Ik ga posten met Panther zodra Endria gepost heeft met Gray c;

Onderwerp: Re: The shock of the fall vr 25 dec 2015 - 0:16

Graywing hoopte dat het misverstand een beetje was opgelost, maar toen hij weer naar zijn vriend keek zag hij dat zijn bloed kookte, en de moed zonk hem al in de schoenen. Hij kende Panther en zijn korte lontje, maar zo erg had hij hem nog nooit gezien. De grijze kater zette dreigend een stap naar de apprentices, en Graywing sprong er als het ware voor. Zijn vriend dacht nu niet helder, en het laatste wat hij nu moest doen was een clanoorlog beginnen door een paar apprentices, en zelfs Everstar aan te vallen. Dan zou Shadowclan hen zelfs niet meer helpen. De ene apprentice hielp niet echt door nog naar Panther te roepen dat hij weg moest gaan. Dacht hij nou echt dat het een goed idee was om een boze kat nog bozer te maken? Graywing wierp hun een beetje een sussende, maar ook wanhopige blik toe. Toch hielp het niet, en er kwamen nog meer windclan katten aan die dingen naar hen begonnen te roepen. Graywing begreep het. Dit was niet hun territorium, maar Panther dacht er anders over. "Panther, we moeten gaan." Zei hij op een doordringende toon. "We zijn in de minderheid." Dat was op zich al reden genoeg, maar hij wilde de Windclanners ook duidelijk maken wat er was gebeurt vooral sinds die ene apprentice al riep dat Panther had geprobeerd Everstar te laten verdrinken. "Kom op maat." Probeerde hij nogmaals. "Je had even een zwak momentje, en nu is het tijd om te gaan. Wat heeft het voor zin om hier een gevecht te beginnen? Er komt een oorlog, en Butterstar trapt je eruit. Dat wil niemand." Graywing hoopte nog steeds tot zijn vriend door te dringen, maar hij stond nog steeds vastbesloten tussen hem en de Windclanners in. Hij zou zijn beste vriend niet de fout laten maken om hier een gevecht te beginnen. Hij zou hem eerder zelf aanvliegen, want wie weet hoeveel doden er zouden vallen als Panther echt doorsloeg, en het gevolg dat dat zou hebben voor Butterstar, en Vixen, en voor alle clans.

Onderwerp: Re: The shock of the fall vr 25 dec 2015 - 2:03

Vixencry

De poten van de rode poes waren al de hele dag rondom de rivier bezig. Soms was ze even terug gelopen voor de vis die ze had gevangen, maar nu was ze voor de laatste keer uit het water gekomen. Ze was moe en was van plan om weer terug te gaan naar het kamp toen de geur van twee bepaalde katers haar neus vulde. Nieuwsgierig als ze was liep de poes erachteraan, benieuwd naar wat ze samen aan het doen waren. Deze keer geen vis in haar bek. Enkel een natte vacht die ijskoud was in de wind. Het was ook niet haar bedoeling om lang te blijven. Even kijken en weg was ze, want als ze dat water niet van zich kreeg zou het zo bevriezen in haar vacht. Al had ze het meeste water er wel al af kunnen halen. De geur kwam uit bij de grens. Bij hun water. Harde boze stemmen klonken. Zodra ze naar beneden keek zag ze wat er was. Haar vriend Panthergrowl en partner Graywing stonden daar. Vixen probeerde grip te krijgen op de situatie en bleef kort kijken hoe Graywing degene was die een rossige poes de kant op tilde. Everstar? De boosheid in Panther haar ogen liet haar schrikken, zo had zij hem nog nooit gezien. De poes begon met een weg naar beneden. Terwijl ze kon zien hoe beide haar vriend en partner omsingeld werden door Windclan. De sierlijke rode poes verscheen na een tijdje naast Graywing en de blik die ze Panther gaf was bijna dodelijk. Misschien was het dom om zo naast ze te komen staan, maar ze moest er zijn om de katers mee terug te krijgen. Al probeerde de zwarte kater het al. Panther moest zich stil houden. Zou hij aanvallen dan hadden ze met z'n allen problemen. De blik was om Gray zijn woorden aan te sterken. De rode poes was sterk, maar ze wou geen problemen. Als die er zouden zijn stond ze hier. Kort trok ze haar mondhoek op naar de Windclan katten als een soort 'I come in peace' sign. Ze moest toegeven dat ze dit alleen voor Graywing deed, want anders was ze de anderen zo aangevlogen. "Adem in adem uit", zei ze tegen beide Panther en tegen de Windclan poes, die zij er meer vond uitzien als een levende zwabber.

Frostfaith

Heel veel had ze niet gedaan vandaag. Ze voelde zich nutteloos, maar had zichzelf voorgenomen om na een moment van rust het kamp te verlaten. Een klein muisje had ze naar binnen gewerkt voordat ook zij nu het kamp verliet. Gelijk begonnen geuren zich te mengen. Windclan leden en prooi. Hoe verder ze echter kwam hoe sterker ook een andere geur begon te worden. Riverclan. Haar ogen kneep ze tot spleetjes zodra ze het doorhad. Met een zucht versnelde ze haar tempo. Mond wat open zodat ze de geuren beter zou kunnen volgen. De eindeloze velden leken maar door te gaan en ze vroeg zich af hoe de geur wel niet vanaf zo'n eind haar neus had bereikt. Waarschijnlijk was het de harde wind geweest. Inmiddels was haar tempo aardig hoog. Want de geuren begonnen te mengen en aangezien ze apprentices erin herkende maar ook de leader was het allemaal extra raar. The gorge kwam in zich en een voorgevoel kwam bij haar omhoog. Ze hoopte dat niemand iets was overkomen. Harde stemmen klonken en toen ze Quietpaw, Puddlepaw, Mousepaw, Tigerpaw, Sweetheart & Everstar zag staan bij 3 Riverclanners begon de poes aan haar tocht naar beneden en naar de plek van het probleem. Sweet probeerde de leader al warm te krijgen en kort keek ze met een bezorgde blik haar kant uit. Ze probeerde haar koel te houden, maar de boosheid in de stem van de grijze Riverclan kater beviel haar voor geen meter. Al zag ze hoe de twee andere Riverclanners ook hem aankeken keek ook zij hem recht aan en eiste zijn aandacht op. Frost was laat en ze haatte het gevoel dat ze niet precies wist wat er was, maar het feit dat de anderen zo boos waren zei genoeg. "Stil", was het enige wat ze zei. Ogen diep in die van de grijze Riverclan kater geboord. "Doe wat je vriend zegt en verlaat ons territorium ja?" Haar stem was streng en duidelijk. Ook zij had geen zin in een ruzie, maar ze stond wel klaar voor als er wat zou gebeuren. Ze had liever dat iedereen er heelhuids vanaf kwam, al leek Everstar al niet meer heelhuids te zijn.

Onderwerp: Re: The shock of the fall vr 25 dec 2015 - 9:51

De jonge kater trok kort zijn lip op en liet daarbij zijn tanden zien, misschien waren deze warriors ouder en sterker dan hem, ze zouden hem vast en zeker onderschatten vanwege zijn leeftijd en dat was een fout zou groot als dit woud. Frostfaith kwam er ook bij en probeerde de boel een beetje te sussen. "Wat mij betreft zou die grijze wel met een paar poten minder naar huis mogen, voordat hij in de toekomst nog een leider probeert te verdrinken." Tigerpaw kneep zijn ogen samen. Ondertussen ging zijn blik naar Mousepaw, die half achter hem was komen staan. Hierna richtte hij zijn blik weer op het nu drietal RiverClanners, het werden er steeds meer.

Onderwerp: Re: The shock of the fall vr 25 dec 2015 - 13:53

Iedereen leek zich opeens tegen hem te keren. Oké, van de hazenvreters was het logisch, maar zelfs Graywing stond niet meer aan zijn kant. En dat maakte hem zo ontzettend boos. Hij telde nu drie WindClanners, twee apprentices en een uitgeputte leider. Dat kon hij makkelijk aan. Maar er kwam nog een apprentice. En een warrior. En nog een warrior. In zijn hoofd werd er automatisch een rekensommetje gemaakt. 6 katten, dat was veel. De woedde die in zijn ogen gestaan had nam iets af. "Panther, we moeten gaan." miauwde de zwarte kater naast hem. "We zijn in de minderheid." vervolgde hij. Panther wiebelde met zijn oortjes. Maar Everstar dan? Ze konden haar zo makkelijk te pakken krijgen, haar met één beet vermoorden. Wat zou er dan met hun gebeuren? Zouden zij haar achterna volgen, StarClan in? Toen bedacht Panther zich dat hij niet eens zeker wist of hij wel StarClan in zou komen als hij iemand vermoord had. Het ging immers regelrecht tegen de warrior code in. Zijn gespannen houding ging ietsje weg. "Kom op maat. Je had even een zwak momentje, en nu is het tijd om te gaan. Wat heeft het voor zin om hier een gevecht te beginnen? Er komt een oorlog, en Butterstar trapt je eruit. Dat wil niemand." het klonk redelijk, het was een goeie reden. Maar toen hij er beter over nadacht, werd het punt steeds minder goed. Oorlog was er al. En wat hij deed, deed hij juist voor Butterstar; waarom zou zij hem dan uit de Clan schoppen? Geen reden toe. Ze zouden het WindClan territorium over kunnen nemen, iedereen blij, toch? Naast de hazenvreters zelf natuurlijk. Toen kwam Vixencry erbij, die hem vertelde dat hij rustig moest doen. Waar kwam zij opeens vandaan? Panthergrowl kon niet helder genoeg nadenken en trok zijn lip naar haar op. Wat te doen, wat te doen, wat te doen.. Het werd constant herhaald in zijn kop. Wat doe ik? Wat doe ik? Wat doe ik? gonsde het door hem heen. Het was vervelend. Hij wilde dat het stopte. Hij volgde de tips van Vixen op. Adem in en adem uit. Hij zoog een diepe zucht lucht binnen en blies deze daarna uit. Opnieuw. Hij werd steeds iets rustiger. "Laten we gaan." bromde hij toen en draaide zich resoluut om, zonder nog een blik waardig te gunnen aan de WindClanners.

Onderwerp: Re: The shock of the fall vr 25 dec 2015 - 16:26

Puddlepaw moest zo nodig koppig zijn en kwam naast haar staan. Apprentices, ze dachten dat ze onsterfelijk waren. Daar waren ze dan. Twee kleine apprentices en een leider die niet eens rechtop kon staan. Dit ging fout, dit ging zo fout. Toen verscheen echter een warrior ten tonele en nog eentje van de goede clan ook. Sweetheart probeerde Everstar wat te ondersteunen, maar haar poten wilden haar niet meer dragen. Er kwam nog een apprentice bij, Tigerpaw, en Mousepaw volgde niet veel later. Het was eigenlijk ongelofelijk hoe veel katten zich hier verzameld hadden. Ze zaten op de bodem van een kloof, ze hadden makkelijk compleet onopgemerkt kunnen blijven, maar hier waren ze dan.
De bemiddelaar probeerde zijn clangenoot nog steeds tot bedaren te brengen. Er kwamen nog meer katten. Frostfaith en nog een RiverClanner. Het stukje grond begon behoorlijk vol te raken. Als ze niet oppasten, duwden ze elkaar nog per ongeluk de rivier in.
De grijze kater begon door te krijgen dat zelfs zijn eigenlijk clangenoten hem hierin niet steunden. Dit gevecht kon hij niet winnen. Uiteindelijk draaide hij zich om. "Wat mij betreft zou die grijze wel met een paar poten minder naar huis mogen, voordat hij in de toekomst nog een leider probeert te verdrinken", zei een van de apprentices. Tigerpaw, houd je kop, dacht Everstar. Ze wist niet wat er zou gebeuren als de grijze kater weer kwaad werd en toch besloot aan te vallen. Als het eropaan kwam zouden die andere RiverClanners ook wel zijn kant kiezen, toch? WindClan was misschien in de meerderheid, maar ze zaten hier wel op een smal stuk grond naast een snelstromende rivier waar hun vijanden zich helemaal in thuis voelden. Ze merkte dat ze weer weg begon te zakken. Haar vacht was doorweekt en bevroren. De RiverClanners waren op dit moment niet haar enige zorg.

Onderwerp: Re: The shock of the fall vr 25 dec 2015 - 21:20

Quiet keek krampachtig toe toen Everstar naar hen toe strompelde: de kattin leek niet echt in staat om het tegen deze twee krijgers op te nemen. Na alles waar ze doorheen was gegaan net, hadden de twee broertjes misschien nog wel meer kans. Quiet volgde het voorbeeld van Puddlepaw en ging naast Everstar staan, om hun leider figuurlijk kracht bij te staan. Toch had hij er weinig vertrouwen in, gelukkig duurde het niet lang, of Sweetheart, Mousepaw en Tigerpaw voegden zich bij het trio dat tegenover de twee Riverclanners stonden. Sweetheart begon meteen beledigingen naar de visvreters te sissen, evenals Tigerpaw. Mousepaw vroeg gewoon wat er gaande was, en verschool zich achter Tigerpaw. De zwarte kater, die een beetje het geweten van de grijze kater leek te zijn, suggereerde dat ze weg moesten gaan. Van een gevecht zou niets goeds komen, al was het al erg genoeg dat er zojuist een aanslag was gepleegd op Everstar. Hier zou hij zeker niet ongestraft mee weg komen. Butterstar had vast wel enig respect voor de Warrior Code, hoe had ze anders ooit Clanleider kunnen worden? Er voegden zich nog twee Riverclanners bij hen, maar in plaats van zich te verzetten tegen Windclan, leken ze zich tegen de grijze kater te keren. Mooi zo, blijkbaar hadden ze toch nog een stel hersens. Uiteindelijk gaf de grijze kater ook aan dat het het verstandigst was om nu gewoon weg te gaan. Mooi zo, maar hij moest maar niet denken dat hij hier geen problemen van zou krijgen. Everstar was echter hun eerste prioriteit. "We moeten eerst zorgen dat Everstar bij Sparrowfeather terecht komt," opperde Quiet. Wat die grijze kater betrof, dat kwam later wel. Everstar was misschien wel een aantal levens kwijtgeraakt, en het kon maar net zo zijn dat ze er geen één meer te verliezen had nu.

Onderwerp: Re: The shock of the fall