∆ I will take revenge, some cats have forgotten that [Execution 2]

x

Brightspots

Hij ijsbeerde door zijn den heen. Het was een paar dagen nadat hij eerst Swallowpaw en daarna Mistpaw had verwond. Het ergerde hem nog steeds hoe de ThunderClanners tegen hem in waren gegaan. Hij moest een manier zien te vinden om dat verzet de grond in te boren. Hij hield haar al een tijdje in de gaten, de kattin die zich zo veel mogelijk in de nursery verstopte om voor haar kittens te zorgen die eigenlijk al bijna apprentice konden worden. De kattin die de moeder was van zowel Firepaw als Mistpaw. Hij wist maar al te goed hoe hij hun kon raken en op die manier wraak kon nemen op hun grote bek. Die kattin was toch van geen verder nut hij had wel gemerkt dat ze eigenlijk niet kon jagen en vechten, dus was ze nutteloos op die manier voor hem maar perfect als chantagemateriaal. Zo kon ze zich toch nog nuttig maken al vond hij dat zelf. Hij moest Brightspots hart maar eens laten stoppen met kloppen.
Hij sjouwde met grote passen de leaders den uit in de richting van de Nursery. “Brightspots!” Bulderde hij waarbij hij totaal geen rekening hield met de kittens. Hij was veel te veel gefocust op wat hem te doen stond. Het duurde even voordat zijn blik op de kattin viel. “Meekomen.” Dit zei hij een stuk zachter, maar het klonk vervaarlijk kalm. Hij draaide zich weer om en liep de Nursery uit. Hij wachtte totdat Brightspots bij hem was, voordat hij een nihiel knikje gaf. Als je niet oplette was het bijna onzichtbaar, het was een teken voor de BloodClanners die hij al ingelicht had. Het teken om een kring om Brightspots en hem te vormen, zodat ze de katten tegen konden houden die het toch weer nodig vonden om boven op hem te duiken.
Toen kwam er een sarcastisch grijnsje om zijn lippen. “Ik wil dat iedereen komt kijken!” Zijn stem bulderde weer, zodat hij elk hoekje van het kamp zou bereiken. “Omdat bepaalde katten het nodig vinden om regelmatig tegen mij in te gaan, zal ik nu laten zien wat er gebeurt met katten die dat doen.” Ooh, ze zouden wel weten over wie hij het had al zei hij het niet hardop. Hij draaide zich om naar Brightspots met een koud bitter vuur in zijn groengele ogen. Toen boorden zijn nagels zich in de grond en dook hij boven op haar.

[Open voor ThunderClan en BloodClan]
- Mensen met BloodClanners mogen reageren om de kring om hem heen te vormen. Anders zijn dat NPC, omdat dit keer Claw even ongestoord zijn gang moet kunnen gaan.
- Het is niet zo dat niks kan, maar overleg dit dan even met Nathalie of met mij.

De kleine kitten was bezig met één van de favoriete bezigheden van haar. Haar oogjes waren gesloten en ze had best een leuke droom. Ze lag opgerold tegen haar moeder en weg van haar broertjes en zusjes. Vanaf het begin had ze al liever alleen gezeten. Eerst was ze zwak geweest. Nog steeds. Haar stem was nog zacht en de kitten was breekbaar. Één klap kon haar alweer de medicine cat's den in gooien. De stem van het poesje was harder geworden, nu was het niet meer constant fluisteren. Nog altijd wel zacht. Ook haar oogjes waren open al durfde ze niet echt het nest uit. Alles was eng en nu er anderen katten in het kamp waren nog enger dan eerst. De poes was bang voor alles en iedereen zelfs haar broertjes en zusjes maakten haar soms bang. Ineens hoorde ze de naam van haar moeder en ze schrok wakker om een zwarte kat te zien. De blauwe oogjes keken bang toen ze de halsband zag daarna ging nog een bange blik naar haar moeder. Ze ging op haar poten staan en drukte haar kop tegen haar moeder aan alsof zij haar tegen kon houden. Gebeurde natuurlijk niet. Een soort vragende piep kwam uit haar bek. Praten kon ze wel, maar het gebeurde gewoon niet veel. Een korte paniekerige blik ging naar haar broertjes en zusje. Daarna sprong ze het nest uit om al te zien hoe er een kring om haar heen was gevormd. De looppas van Swan was langzaam en ze probeerde zo snel te zijn als andere kittens, maar het ging niet. Haar lijfje was zwak geboren en dat ging zo blijven. Ze probeerde door de kring te kijken, maar vanaf haar punt was het moeilijk. "Mama!", riep ze. Al klonk het nog altijd niet hard. "Papa!", besloot ze er toen nog maar achteraan te 'roepen'. Papa was wel sterk toch? Die kon mama wel helpen.

Het was dagen nadat ze gewond was geraakt aan haar oog. Het prikte nog steeds, maar die pijn was te doden met papaverzaadjes waar gelukkig een overvloed van was. Deze had ze goed bewaard en die zou ze nog hard nodig hebben. Voor zowel zichzelf als haar clanmates. Zo was ze vandaag ook in de medicine cat den aan het rotzooien met kruiden die nat waren geworden. Ze konden niet drogen in de zon, want die was er niet. Het was koud en nat en vies en Mistpaw hoopte dat er snel beter weer aan kwam. “Brightspots!” haar bloed veranderde abrupt in ijs. Dat was Claws stem, die haar moeder riep. Dit kon niks goeds betekenen. Mistpaw kwam de den uit en keek naar de kring Bloodclanners die zich rond haar moeder vormde. Met haar ene oog zag ze alles gebeuren. Snel liep ze richting de kring. Ze keek om zich heen, waar was Firepaw? Die moest dit toch ook gehoord hebben. "Mam!" schreeuwde ze angstig naar haar moeder. Brightspots was een belangrijk persoon in haar leven, die wou ze niet verliezen. Niet aan Claw.

Intussen was haar nest verplaatst naar het verste hoekje in de nursery. Daar lag ze verstopt met haar drie moons jonge kittens. Ze verliet de nursery niet meer. Haar oudere kittens brachten haar voedsel en heel af en toe liet ze toch haar kop buiten de nursery zien. Het liefst had ze niet dat haar jonge kittens de nursery verlieten en die hield ze dan ook regelmatig tegen. Dat vertrouwde ze namelijk niet. Niet nu Bloodclan de clan had overgenomen. Ondanks haar angst toonde ze weinig respect voor de Bloodclanners, ze zei eigen geen woord tegen ze. Deed als of ze haar tong verloren was. Als ze sprak was het tegen andere Thunderclanners, angstig en zacht. Brightspots was een angstig persoon, allemaal dankzij Darkfire. En dan nu dit, met Bloodclan. Firepaw en Mistpaw had ze echter wel gewaarschuwd. Ze wist dat de twee voor zichzelf en de clan opkwamen, maar dat was gevaarlijk. Straks werden haar twee dochters geëxecuteerd. "Brightspots!"Bulderde de stem van Claw. Haar haren schoten overeind en verstijfd bleef ze bij haar drie moons jonge kittens liggen. Net aten ze gewoon prooi en dronken nauwelijks nog bij haar. Vervolgens klonk er dat ze mee moest komen. "Blijf hier, kindjes, geen zorgen, mama komt zo terug," murmelde ze, waarna ze na wat likken over hun kopjes, de nursery verliet. Stijfjes hinkte ze achter Claw aan en ging staan waar ze moest staan. Alle katten moesten bij één komen en Brightspots had geen flauw benul van wat er komen ging, al vermoedde ze dat ergens wel. Ze was nutteloos met haar drie poten. "Omdat bepaalde katten het nodig vinden om regelmatig tegen mij in te gaan, zal ik nu laten zien wat er gebeurt met katten die dat doen." Brightspots sloot haar ogen, ze wist over wie hij sprak. Onder anderen haar twee dochters. Ze nam het hun niet kwalijk. Daarom zocht ze met haar ogen ook naar Mistpaw en Firepaw en knipperde ze langzaam met haar ogen naar hun. Vervolgens hoorde ze een paniekerige stem van haar andere dochter, Swankit, wild roepend naar haar en haar vader, haar partner, Polarbear. Deze zocht ze ook met haar ogen om te laten zien dat ze van hem hield en natuurlijk vonden haar ogen Swankit. Claw sprong boven op haar en Brightspots zonk door haar poten heen. "Nee, spaar me!" Jammerde ze, terwijl ze zichzelf toch wat probeerde te verdedigen. Ze wou niet dood, al wist ze dat dit wel ging gebeuren.

What do we say to the god of death? Not today.

Weer galmde Claw's stem door het kamp. Dat betekende nooit iets goeds en ditmaal was het haar moeder die werd opgeroepen. Firepaw voelde haar poten verstijven. Ze bleef een moment staan in de apprentice den voor ze zich naar buiten haastte. Claw was ondertussen aan het uitleggen wat hij van hen wilde en een groep BloodClanners versperde haar de weg zodat ze niet bij haar moeder kon komen. De rode apprentice ving haar blik, haar tweekleurige ogen vol emotie toen haar moeder haar aankeek. Vervolgens zocht ze naar Mistpaw. En was dat niet Swankit die ze in de verte hoorde roepen om haar moeder. Haar aandacht schoot terug naar de katten in het midden van het kamp toen Claw op haar moeder sprong en deze hem vroeg haar te sparen. Firepaw legde haar oren plat in haar nek en haar vacht rees. Deze keer zou ze niet te laat zijn zoals bij Mistpaw. Het was haar schuld dat haar moeder daar nu lag, omdat zij een van die katten was die weigerde te luisteren en dus moest ze er wat aan doen. Met een stevige sprong gooide ze zich op een BloodClanner die haar de weg versperde. Klauwen uitgeslagen, die ze met krachtige slagen voor zich uit maaide om ruimte te maken.

F I R E P A W

Hij had zichzelf rustig gehouden met de overname van Thunderclan, hij had immers een nestje waar hij voor moest zorgen en zijn partner lag permanent in de nursery vanwege haar poot. Het was dan ook dat toen hij de stem van Claw hoorde, die zijn partner erbij riep, dat hij direct overeind schoot en de Warrior Den uit stapte. Zijn witte vacht stond woest overeind, maar zijn blauwe ogen stonden nog woester. "Blijf van mijn partner af!" gromde hij kwaad, terwijl hij langs zijn kittens stapte. "Firepaw, hou de kittens in het oog. Ik heb wat af te handelen met onze grote 'leider'," gromde hij naar zijn rode dochter, terwijl hij langs haar heen stapte en eventjes met zijn staart over haar rug ging. "Alles komt goed," miauwde hij zachtjes tegen d'r.
Daarna richtte hij zich op de zwarte kater voor hem en blies eventjes. "Je ging al de fout in toen je mijn dochter verminkte. Maar je blijft met je klauwen van mijn partner af. Jij en je clan of misfits zijn geen haar beter dan kittypets," gromde hij naar de kater.

Hij genoot er van dat hij zowel Mistpaw als Firepaw in de menigte ontwarde. Ja, liet ze maar mooi toekijken hoe hij hun moedertje vermoorde. Hij zou ze laten voelen wat hij ook gevoeld had toen een ThunderClan patrouille zijn moeder had afgepakt. Misschien raakte hun vader wel net zo verbitterd als de zijne was geweest, dat verdiende ze vond hij. Zijn nagels hadden zich in haar borstkas geboord en hij hield haar tegen de grond terwijl ze begon te jammeren. “Het is niets persoonlijks hoor Brightspots.” Het klonk sarcastisch terwijl hij die woorden in haar oor fluisterde. Hij verwachte wel dat er ThunderClanners boven op de kring zouden springen, maar hij had de juiste BloodClanners uitgekozen. Ze moesten er wel wat voor doen om langs ze te komen en als dat gebeurde zou hij er voor zorgen dat Brightspots dood zou zijn. Toen de stem van Polarbear zijn gehoorgang bereikte trok er een grijnsje over zijn gezicht. Hij keek niet om naar de kater en hij ging ook niet op de woorden in, maar het maakte het voor hem alleen maar leuker. In zijn ooghoek zag hij hoe Firepaw op een BloodClanner dook, dat kleine mormel. Maar ze zouden er niets tegen doen, want hij had het al helemaal uitgedacht. Hij ging haar vermoorden was het niet rechtsom dan was het wel linksom. Toen bracht hij zijn kop naar voren en zette zijn tanden in de keel van Brightspots, nog bedenkend of hij meteen door zou bijten of haar pijn nog iets te vergroten.

De klauw van Claw hield haar tegen de grond, zijn nagels in haar borst geduwd waardoor er al wat bloed zichtbaar werd. Ze jammerde en vroeg Claw om haar te sparen, al was ze bang dat dit niet het geval was. Ze hoorde de stem van haar kittens, zowel de oudere als de jongere, maar de exacte woorden verstond ze niet door alle hevige angstige en pijnlijke emoties die ze voelde. "Het is niets persoonlijks hoor Brightspots." Brightspots sloot haar ogen en er rolde een traan over haar wang. "I-ik heb kitt-kittens om voor te zorgen..." stamelde ze jammerend en vol angst. Ze wist wel dat de kittens het wel zouden redden zonder haar, maar het zou hun niet goed doen. Ze moesten nog zo veel leren. Ze hadden haar nodig. Ze wou niet dat haar jongen die zelfde pijn ondergingen als dat zij had moeten ondergaan toen haar moeder was vermoord. Toen hoorde ze de stem van haar partner. Ze voelde nieuwe moed en ging het gevecht aan met Claw. Ze trapte met haar enige achterpoot, in de hoop toch een beetje los te komen. Als Polarbear hier kwam, kon ze ontsnappen. Maar dan moest ze misschien ook vluchten, maar dat kon ze niet. En straks werd dan één van haar kittens gepakt en dat mocht ook niet. Daarom stopte ze met spartelen. "Polarbear..." stamelde ze. Claw deed haar pijn en meer bloed kwam vrij. "Laat het gebeuren... voor onze... jongen..." haar stem was niet luid, maar hij zou het horen. Dat wist ze. Claw bracht zijn tanden naar haar keel en ze voelde het moment aanbreken. Ze zou naar Starclan gaan, iets waar ze niet klaar voor was, iets wat ze niet wou. Wel was ze dankbaar dat ze ondanks alles wel een moment van geluk in haar leven heeft kunnen ervaren. Een partner, een familie, haar kittens... Maar dood was ze nog niet, ze jammerde en voelde pijn. Dit was marteling.

What do we say to the god of death? Not today.

Tweestrijd borrelde in haar op toen haar vader haar toeriep dat ze op de kittens moest letten en dat hij dit af zou handelen. Aan de ene kant wilde ze haar vader gehoorzamen, maar aan de andere kant wist ze dat ze nooit toe zou kunnen kijken zonder iets te doen. De kittens bezighouden, dat was geen taak voor iemand met haar karakter. Toch nam ze wat afstand, na nog een klauw naar de BloodClanners voor haar te hebben uitgeslagen. Wat ze deed was tussen de Nursery en het gedoe in et midden van het kamp in gaan staan. De kittens achter haar, Claw en Brightspots voor. Haar spieren stonden aangespannen, klaar om vooruit te springen en zich vol in een gevecht te gooien. Haar binnenste voelde ijskoud aan toen de zwarte kater naar haar moeders keel greep, ondanks dat deze had gezegd dat ze nog kittens had om voor te zorgen. In haar tweekleurige ogen brandde het vuur waarnaar ze vernoemd was. Hoe dit ook zou eindigen, ze zou altijd blijven zoeken naar een manier om hem betaald te zetten.

F I R E P A W

Een schreeuw maakte haar wakker. Het was de stem van Claw die door het kamp heen bulderde. Met grote ogen keek ze toe hoe Brightspots de nursery uitgehaald werd, de kattin die zoveel katten had die om haar gaven. Een partner, dochters, zonen... En toch werd zij uitgekozen. Was het zodat het pijn deed bij velen? Dovewing kwam overeind, ze kon niet zomaar toestaan dat haar clangenoot gegrepen werd. Wat het ook was - verwonden of nog erger - ze moest het kunnen tegengaan. Ze kon niet nog een keer dezelfde fout maken als bij Crimson, haar eigen partner die vermoord was door één van deze ratten. Snel trippelde ze de nursery uit, waarbij ze wanhopig door de kring heen probeerde te kijken naar wat er gebeurde. Ze zag dat Swankit haar achterna ging en snel bracht ze haar witte kop bij het andere witte poesje. "Ga maar terug, oké? Zoek anders Lockedkit op, dan kunnen jullie gezellig samen spelen." maar de kit luisterde niet en banjerde gewoon verder. Dove keek naar de katten die erbij kwamen. Allemaal familie van Brightspots. Ze gingen allemaal pijn leiden. Wat zou er met haar kittens gebeuren? Voorzichtig kwam Dove ietsje dichterbij, waarbij ze zichzelf door de kring BloodClanners wilde duwen. Hardhandig werd ze teruggeduwd door een rode kattin, waarna deze dreigend haar tanden liet zien. De jonge queen duwde haar oortjes in haar nek en haar haren kwamen angstig overeind. Ze keek nog één keer wanhopig door de kring heen, waarbij ze zag hoe Claw zijn tanden in Brightspots haar nek liet zinken. Een jammerende gil kwam uit haar bek en ze wendde haar kop af; wilde niet meer zien van deze ramp. Ze hoorde de rode poes spottend haar neus ophalen en zwak als ze was ging ze terug de nursery in. Hier begroef ze haar kop onder haar poten en probeerde het beeld wat ze zojuist gezien had te onderdrukken. Wilde gewoon in slaap vallen.

Zijn klauwen, welke steeds ruwer waren geworden vanwege het vele vechten, haakte hij in de grond bij het aanzicht. Zijn blauwe ogen weerkaatsten een ijskoud vuur en zonder angst wierp hij zijn blik op de Bloodclan leider, Claw. Zijn oortjes draaiden zich even in de richting van Firepaw en Mistpaw, maar zijn ogen bleven aan het gestalte van Claw geplakt. Hoe kon hij... zomaar.. een moederkat doden? Hij wist dat de gedachte die zijn hersenpan teisterde geen gezonde was maar alsnog moest hij toegeven dat hij nog nooit eerder zoveel zin had gehad om iemand een kopje kleiner te maken. Hij wou niet dat de kittens van Brightspots zonder moeder verder moesten opgroeien, hijzelf had datzelfde meegemaakt. Zijn staart sloeg gevaarlijk van links naar rechts en hij wierp iedere Bloodclanner die zijn weg blokkeerde een nog gevaarlijkere blik toe. Dreigend zette hij een stap naar voren, de kat die tegenover hem stond uitdagende met zijn overheersende houding. Maar het waren er teveel.. Hij wist dat als hij zich nu nogmaals in een gevecht gooide dat het manen zou duren vooraleer hij weer volledig genezen was. En daarbij moest hij zijn krachten sparen. Ooit ging hij die Claw namelijk een lesje leren en het was ook die dag waar Zealspark op dit moment het meeste naar uitkeek.

Phantomkit was nog in een diepe slaap toen de warmte verliet van zijn lichaam, hij werd langzaam wakker. Hij rekte zich rustig uit, hij was namelijk de oudste. Hij zag dat Swankit en zijn moeder weg waren, waar naar toe wist hij niet. Hij liet een luide piep horen waardoor hij om zich heen keek, waar konden ze zijn. Zijn ogen keken in het rond, tot hij buiten het kamp wat hoorden. "Mama!" hoorde hij de stem van zijn zusje, zo vlug als hij kon probeerde hij naar buiten te komen. "Papa!" hoorde hij de stem weer van Swankit, angstig tuurde hij in het rond. Opzoek naar de kitten en zijn moeder, hij zag een grote groep katten staan voor al Bloodclanners. Iets van woeden kwam in hem op, alleen hij kon niks wagen. Hij rende er naar toe en probeerde zich tussen de groep te gooien, hij kwam er niet langs. Er waren te veel katten die voor hem stonden, "Mam!" Hoorde hij de stem van zijn oudere sibs. Deze was vast van Mistpaw, er moest iets met mama zijn. Angstig kwam hij door de groep heen, daar lag zijn moeder. Onder het bloed, "Nee, spaar me!" Jammerde zijn moeder. Er kwamen tranen uit zijn ogen, hij zag hoe de zwarte kater naar zijn moeder toe liep. Vlug rende hij naar Swankit, dit moest zij niet zien. Zij was zo teer zo zwak, dit moest niet voor haar ogen. Hopelijk zou de zwarte kater haar sparen, “Het is niets persoonlijks hoor Brightspots.” Sprak de zwarte kater het klonk sarcastisch terwijl hij die woorden in haar oor fluisterde. Meer tranen schoten zijn ogen uit, hij schudden zijn kopje. "MAM!! Vecht!!" Jammerde hij roepend, hij bleef naast de witten kitten staan. Zijn zusje. "I-ik heb kitt-kittens om voor te zorgen..." Miauwde zijn moeder jammerend, de kater mocht haar niet vermoorden. Ze moest terug vechten, ze mocht niet dood. Hij wilde haar nog zien, hij wilde nog haar stem horen elke nacht als hij ging slapen. De zwarte kater ging haar vermoorden, dat zag hij al in de groen gele ogen. Toen bracht de voormalige clan leider zijn kop naar voren en zette zijn tanden in de keel van zijn mama, de tranen bleven uit zijn ogen lopen. "Vecht asjeblieft terug mam!! Ik wil dat je ons nog ziet opgroeien." Miauwde hij piepend, hij probeerde haar aan te moedigen maar niks leek te werken. Ze leek steeds meer bloed te verliezen, vlug draaide Phantom zijn hoofd om naar Swankit. Hij kwam dichter bij haar oren en deed zijn poot voor haar ogen, ze mocht het bloed niet zien. "Alles komt goed, dit is even niet voor jouw ogen bedoeld." Fluisterde hij zacht waarna er nog steeds tranen zijn kraal ogen verliet. Alles zou goed komen toch? Mama zou toch blijven leven? Ze moest wel, hij wilde dat ze hun nog zag opgroeien dat hij haar stem elke dag nog kon horen.

Massieve zwarte poten plaatste zich in de nat geregende aarde. De nagels van zijn klauwen waren zoals altijd een beetje uitgezet waardoor zijn spoor door pootstap en geur snel te herkennen was. Lang was zijn naam en verschijning slechts een griezelverhaal geweest. Iedereen wist dat hij zich nog hulde in het woud, al ging het dan om Shadowclan. Tegenwoordig besteedde hij de meeste tijden aan wat jagen voor zichzelf en verbleef hij bij een omgevallen wilg tegen Het Shadowclan territorium aan. Heel af en toe had hij zijn neus in het kamp laten zien en dan was het nou niet echt gezellig, alsof hij dat wel was. Zijn kits, ondertussen de meeste warriors zag hij af en toe. Sinclaw, zijn dochter sprak hij t vaakst, met haar snode plan voor Thunderclan. Nu stapte hij met zijn buffel van een lichaam over een patrouille pad. Het was niet een van zijn meest favoriete klusjes, maar zo liet Shadowclan hem tenminste nog een beetje binnen, want Rogeu of Bloodclan worden walgde deze kater van. Vurige oranje ogen met gitzwarte pupil keken met een rotkop rond. Gehavende bekende litekens stonden rond zijn ogen, oren en een grote clawmark op zijn rechter schouder. Haar zo zwart als de pupillen van een lijk, lang als de zeem van de mantel van de dood. In zijn adem zat een soort rochel waardoor het angstaanjagende effect erger werd. Een ding was meer dan zeker, je wilde met deze gast geen ruzie. Ooit gevreesd, nu slechts de naam die af en toe viel. In statige tred manoeuvreerde hij zich voort, terwijl de rest van de katten die waren mee gegaan ook achter hem aan kwamen. De sfeer was kil en onheilspellend stil, niks werd gezegd en je hoorde enkel het zwoegen van de lichamen, stappen op de aarde. Nu kwamen ze langs Thunderclan territorium zijn oranje ogen keken er hatelijk naar, hoe ze hem ooit hadden vernederd zou hij nooit vergeten. De kater rochelde op het pad en wilde met een zwiep van zijn staart doorlopen, tot zijn geurklieren een andere smaak proefde. Opeens had hij Bloodclan tussen de bomen geroken. Hoe was dit mogelijk? Hier konden ze niet komen. De grote kat liet een laag gegrom horen, de anderen stopte abrupt. Met zijn klauw vast zettend in de aarde snoof hij diep in. Nu was hij er zeker van, deze geur klopte niet en hoe verder hij over de grens stapte hoe sterker de grens was. Een normale en verstandige kat was nu omgedraaid, had in alle snelheid Innerghost gealarmeerd, maar we hadden het hier niet over zo'n doorsnee kater. Eentje die ooit een moord als ontbijt nam, kon het niet schelen wat zijn clanleader hier van vond. Met een staart zwiep en zijn zwarte neus in de wind liep hij de grens over. Zoeken naar het kamp? Ach, Thunderclan geweest zijn had ook zo zijn voordelen. In versnelde pas liepen ze het territorium over en groeide zijn woedde. Bloodclan, wat had hij een hekel aan die breinloze ratten. Puur het feit zichzelf zo vreselijk geweldig vinden en dan maar alles opeisen, of was dit nu ironisch? Hij had een hekel aan ze, de 'Killfanclub' wilde hij ze liever noemen dan een echte clan. Ooit had hij ook ales willen overnemen daar, maar iemand die ondertussen al dood was had daar een stokje voor gestoken. Ondertussen was die ambitie gedoofd en bleef deze kater liever een soort boeman van dit woud dan al die saaie verantwoordelijkheden. De kater zag al snel de ingang en de geur van zijn vijand was sterker geworden. Herinneringen kwamen omhoog van hoe hij hier als leerling en jong warrior doorheen was gelopen. Een van de katten die hij bezig had en schijterig protest probeerde te brengen hoefde hij alleen met moordende blik aan te kijken om hem het zwijgen op te leggen. Zijn poten droegen toen zijn lichaam met statige passen de tunnel binnen, Hij had nog altijd zijn hooghartige houding en smalende blik. Met imposante en vol zelfvertrouwen, wat hem eng maakte liep Darkfire het Thunderclan kamp binnen. In enkele seconden nam hij de situatie voor lief. Overal in zijn blikveld zag hij katten. De vurige ogen en gehavende kop herkende katten die hij als kitten had gekend en hier en daar oudere van vroeger. Een groot ander deel was Bloodclan. Een intimiderende houding tegenover hen allemaal en nu vond zijn blik daadwerkelijk waarom er ook zo vreselijk veel commotie was ontstaan op dat moment. Hij zag hoe een zwarte Bloodclan kater over een gestreept bruine poes stond gebogen. Tot Darkfire zijn verbazing herkende hij Brightspots. De poes wie hij had gehaat als zijn leerling, daar lag ze helemaal alleen onder het oog van de dood. De kater snoof diep zijn borst naar voren en liet daarna een angstaanjagende grauw door het kamp horen, zijn ogen razend en duivels. Hij stoel zijn staart terwijl zijn kop fier omhoog stond met oren omhoog. ''What is going on here?'' waren de bevelende woorden met diepte van een ravijn. Hij spreidde zijn klauwen en voelde hoeveel angst er hing op deze plek en Darkfire was een van de kater die erg goed wist hoe dat rook, met name doodsangst. 'there is only one cat that is allowed to make Brightspots life a hell and that is Me, you ugly piece of shit!'' gemene woorden die door het hele kamp donderden. Kwaad als hij was keek hij vals naar de twee. Zijn tanden waren duidelijk wit zichtbaar en in goede staat. Een constant gegrom uit zijn keel terwijl hij naar iedereen om hem heen keek. ''Shadowclan will hear this, you will regret this.'' zijn stem ging door merg en been terwijl hij zich zo groot mogelijk opstelde en zijn ogen vuur spoten.

_____
Nope, ik kon het niet laten. Brightspots is van Darkfire en dat is ze altijd geweest.
Ja, ik ben terug. Darkfire en mijn nieuwe account Dreamykit zullen jullie af en toe voorbij zien komen.

Als jullie het niet eens zijn met deze post, heb ik er geen probleem mee het weg te halen. Ik zou wel erg graag met Darkfire aan deze niet opgeschreven verhaallijn mee willen doen.

Het katertje had stomverbaasd in een hoek gestaan toen Claw plotseling zijn moeder kwam ophalen. Wat wilde de kater nou weer van zijn moeder, een doorsnee kattin van de ThunderClan? Natuurlijk had de jonge kater meegekregen wat betreft BloodClan, de verwondingen die Claw midden in het kamp uitvoerde op zijn clangenoten. Maar zijn moeder. De kater kneep zijn ogen wat samen en kwam in beweging. Hij wurmde zich door de katten heen die zich verzameld hadden, waaronder hij ook meteen de witte vacht van zijn vader vond. Lionkit zette zijn nageltjes uit en keek toe, hij rook de geur van bloed. Het bloed van zijn moeder, bloed wat ook door zijn aderen stroomde. Hij zag Phantomkit en Swankit, zwakkelingen die niet durfde te kijken. Het was zijn moeder die daar was, zijn moeder die gemarteld werd. De birmaanse kit liet zijn haren wat overeind komen en sloop naar voren, tussen de poten van de katten door. De BloodClan leider had zijn tanden in zijn moeders keel geboord, en er was niemand in de clan die ook maar een poging deed haar te redden. Lionkit glipte tussen nog wat poten door en zette een sprintje in, naar zijn moeder. Voor een kitten van drie manen had het katertje vlijmscherpe klauwtjes, en deze haalde dan ook uit naar de ogen van Claw. "Laat mijn mama!" gromde het katertje. Het kon hem niks schelen dat hij binnen één slag van een poot zijn nek kon breken. Het liet hem koud. Een andere boze stem klonk nu door het kamp, een zwarte kater die hij nog nooit had gezien of geroken stond plotseling in de belangstelling.

Mistpaw keek met grote, waterige ogen naar het schouwspel. Ze wist zelf ook wel dat hij haar moeder ging vermoorden. Allemaal door haar stomme fout. Ze zou dit eeuwig aan zichzelf verwijten. Mistpaw vervloekte zichzelf dat ze ooit naar die medicine cat meeting was geweest. En ze vervloekte Claw. "Stop Claw!" gilde ze nog. Maar het had toch allemaal geen zin. Haar vader, zusje en kleine zusjes en broertjes zouden allemaal Brightspots verliezen vandaag. Hoe hard ze er ook tegen zouden vechten, Claw kreeg zijn zin. Mistpaw trok zich wat terug, liep snel naar de nursery om daar Firepaw weer tegen te komen. Ze wierp een korte blik op haar zus en ging toen voor haar jongere zusjes en broertjes zitten. Ze mochten dit niet zien. "Dit is ook niet voor jouw ogen, Phantomkit." zei ze rustig tegen hem terwijl ze hem met haar staart wat naar achteren probeerde te forceren. Het was lastig. Ze wou zoveel doen, maar ze wist dat het van geen nut was. Ze was bang om echt te sterven. En dat had de clan een medicine cat minder. Dat kon niet..

Mistpaw haar ogen wendde zich af. Een zwarte kater had zich in het midden van de clan gedrukt. Een Shadowclan kater. Hij was ouder en zag er gevaarlijker uit dan de meeste Shadowclanners die ze kende. Dit klopte niet. Shadowclan zou toch geen verband hebben met Bloodclan? Dat zou niet kloppen. Dan zou Acefray dat verteld hebben. Toch? Maar toen de kater begon te spreken bleek het dat er meer aan de hand was dan een verband tussen de twee clans. Er was zelfs niks gaande tussen beide. Wel tussen de zwarte kater en Brightspots. "Wie is hij?" fluisterde Mistpaw angstig naar Firepaw. Ze wist van dit deel van haar moeder niets, ze had het nooit gehad over katers die haar pijn wouden doen. Wat gebeurde er toch allemaal?

Brightspots begon nog allemaal dingen te mompelen, over de kittens. Die kittens zouden zich alleen prima redden, ze hadden geen moedermelk meer nodig. Ze waren straks misschien mentaal gesloopt, maar dat kwam wel weer goed. Bij hem was het toch ook prima goed gekomen? Brightspots begon te spartelen maar hij ging haar dus echt niet loslaten. Het geroezemoes op de achtergrond werd steeds harder, maar hij keek pas op toen een vreemde geur zijn zintuigen prikkelde. Het was een ShadowClan geur en even trok er een frons in zijn voorhoofd. Toen stormde er een kitten op hem af en misschien was het maar goed dat hij net zijn kop opgetild had. Hij mepte Lionkit aan de kant voordat zijn aandacht zich weer op de ShadowClanner richtte. Hoe kwam die vervloekte kat hier? Hij moest duidelijk een bepaalde patrouille op zijn kop geven die niet had staan opletten, maar dat was een zorg voor later. Het feit was dat die kater hier nou stond en ze niets anders konden doen dan die kat gevangen nemen of een kopje kleiner maken. De ShadowClanner begon ook allemaal onzin uit te kramen, maar als hij dacht daarmee indruk te maken had hij het mis. Claw staarde hem enkel koeltjes aan zonder een spiertje te verreken. Die kat dacht blijkbaar dat hij heel wat was, maar daar ging hij dan nog achter komen. Het stikte van de BloodClanners en één ShadowClanner ging geen verandering brengen in de hele situatie. Dus schudde hij vol minachting zijn kop en gaf met zijn staart een zwiepje als teken dat een groepje BloodClanners die kat tegen de grond moesten houden totdat hij klaar was met Brightspots. Hij begreep de woorden van de ShadowClanner niet, maar eigenlijk was zijn interesse in de betekenis ook niet groot genoeg. Voor hem was die kat alleen maar een vervelend obstakel, meer niet. Hij boog zich weer over Brightspots heen met een kalm grijnsje om zijn lippen. “Vaarwel boskatje.” Met die woorden boorden zijn tanden zich weer in de hals van de queen en dit keer beet hij door. Warm bloed vulde zijn bek terwijl hij strak in haar ogen staarde.

Haar neus ving de geur op van Shadowclan, wat moest deze nu weer hier en waarom was deze op Thunderclan territorium. Haar groene ogen keken schichtig rond. Ze volgde de geur en keek apart op toen deze rechtstreeks naar het kamp ging, hoe kon deze smerige paddenvreter in een keer zijn weg vinden naar het kamp? Ze hoorde haar moeder in paniek raken met de 2 mannelijke stemmen er bij. Het waren de stemmen die ze hoorde buiten het geruis van andere stemmen, haar broers en zussen. Haar vader. Ze liep het kamp niets begrijpend binnen en bleef stokstijf staan toen ze haar moeder zag. 'Mamma!' Zei ze piepend en keek naar haar vader en de rest van haar familie. 'Waarom doet niemand iets?!' Zei ze paniekerig en luid terwijl ze licht in elkaar dook, haar mamma bij dat vieze smerige gedrocht bij de naam van Claw. Ze keek naar de grote hoeveelheid bloodclanners. Met ze alle stonden ze sterk toch? Maar waarom deed niemand iets. Volgzaam liet ze haar staart zakken en haar oren niet veel later. 'Waarom doet niemand iets?' Herhaalde ze zachter en bijna opgevend.

Een klauw van ijs pakte haar hart vast toen er een geur langs haar neus heen waaide. De geur van Shadowclan. Een clan die ze vreesde door één bepaalde bewoner. Hierdoor leek de wereld letterlijk stil te staan en verkeerde ze in de meest ernstige doodsangst die je je bedenken kon. Ze lag daar, ze hoorde niets meer. Ze zag enkel de kater tussen de andere katten door. En zijn woorden, zijn woorden voelde aan als messen, nog erger dan de pijn die Claw haar op dit moment gaf. 'There is only one cat that is allowed to make Brightspots life a hell and that is Me, you ugly piece of shit!' Waren de woorden van de kater. "Nee, nee!" Krijste ze. "Niet hem, niet Darkfire!" Krijste ze in volle paniek. Haar kittens zouden het niet begrijpen, Polarbear echter wel. Polarbear had haar geholpen om van het ergste af te komen. Maar schijnbaar was dit alleen vervaagd en kwam het nu keihard weer terug. Ze gilde en probeerde opnieuw om los te komen, het werkte echter niet en toen gebeurde het ergste. Claw boog zich opnieuw over haar heen. Vaarwel was het laatste wat ze hoorde, toen haar keel werd door gebeten met een oorverdovende gil uit haar bek. Bloed gorgelde in haar bek en bloed sijpelde over haar mondhoekjes. Haar ogen staarde vol doodsangst naar boven en werden langzaam glazig toen haar geest haar lichaam verliet. Brightspots was niet meer.

What do we say to the god of death? Not today.

Het ging plots allemaal heel snel. Haar broertje brak door de katten heen en werd door Claw weggeslagen, er verscheen een ShadowClanner die haar moeder in paniek bracht en Claw stond nog steeds met zijn kaken om haar keel. De ijzige gillen die haar moeder uitslaakte galmde in haar oren en deden haar bijna fysiek pijn. Alsof het geluid door haar huid kraste als scherpe nagels, alsof iemand haar vanbinnen kapot aan het klauwen was. En toen kwam er een gorgelend einde aan die pijn en angstkreet. Ze zag het bloed uit haar moeders bek komen en voor even stond de tijd stil. Ze wist al niet eens meer wat er met de ShadowClan kater was gebeurd, maar momenteel was hij er niet eens in haar beleving. Haar blik stond gefocust op Claw. Haar huid prikte van woedde en verdriet, haar ogen nog altijd vol vuur. Ze slaakte een jammerkreet die ze onmogelijk binnen kon houden. De apprentice sprong naar voren en beukte zich tegen de BloodClan katten die voor haar stonden. In blinde woedde viel ze aan, haar klauwen wild om zich heen slaand. Het enige wat door haar kop gierde was dat ze zoveel van hem terug moest nemen als dat hij van haar had afgepakt.

F I R E P A W

Mistpaw staarde naar het hele schouwspel. Alles leek onwerkelijk op het moment. De zwarte kater had al zoveel van haar gesloten. Haar halve zicht, haar clan en nu haar moeder ook. Hij boog zich weer over Brightspots en pakte haar vast. Een oorverdovende gil kwam uit haar moeder zetten en dat zette haar bloed om in ijs. Mistpaw's blauwe oog staarde waterig naar het nu dode lichaam van haar moeder.
Stilte.
Er was oorverdovende stilte. Het leek steeds harder te worden in haar hoofd. Tranen liepen uit haar ogen terwijl ze haar rosse zus naast haar weg zag springen, naar Claw toe om hem schade toe te brengen. Nu zou het gebeuren. Als de zwarte kater ook nog haar zus van haar afnam zou ze het waarschijnlijk niet meer trekken. Mistpaw staarde dood naar de grond. Haar moeder was van haar afgepakt. Haar lichaam was ontheiligd in haar ogen. Alles was fout aan dit moment. Starclan had dit nooit zo bedoeld voor hun? Toch? Starclan kon nooit hebben gewild dat Bloodclan hun kamp overnam en iedereen zou vermoorden. Met tranen nog in haar ogen duwde ze haar nagels in de grond. Ze haatte alles. Alles was haar schuld geweest. Zij had Claw boos gemaakt en ze kon niet eens vechten om zichzelf - of haar eigen eer - te verdedigen. Ze hoopte dat Firepaw hem blind maakte. Sterker nog - ze hoopte dat Firepaw hem dood maakte.