There's only black and white

Met rustige passen baande hij zich naar de open plek van het kamp toe. Een rilling rolde over zijn ruggengraat. Dit was de plek waar Claw al zovele katten verwond of vermoord had, Zealspark zelf inbegrepen. Een zucht rolde over zijn lippen en hij sloeg met zijn staart in de lucht. Claw mocht hem misschien dom vinden, aangezien hij zich verzette, maar hij heette het eerder loyaal. Niet dat hij de rest van Thunderclan hiermee beschuldigde.. Hij snapte het dat niet iedereen zijn mond open durfde te trekken, wetende waar de zwarte Bloodclan leider toe in staat was. Echter kon Zealspark het simpelweg niet aan om toe te zien hoe zijn Clangenoten mishandeld werden door die zieke mormels. De rood met witte kater sloeg even zijn nagels in de grond maar bracht zichzelf algauw weer tot rust. Het maakte niets uit of hij zich druk maakte of niet. De situatie ging zichzelf niet aanpassen als hij dat hoopte. Nee, ze moesten iets ondernemen. Plots keek hij om toen hij een kat hoorde naderen. "Applenose," begroette hij haar met een vriendelijke knik.

Applenose 1st

Applenose liep rustig de Warrior den uit. Ze was net wakker geworden en ze kwam er al snel achter dat er maar weinig andere wakker waren. Al was dat wel begrijpelijk. Het was namelijk nog erg vroeg in de morgen. Ze rekte haarzelf even uit en liep vervolgens naar de prooistapel. Doordat ze nog half sliep was ze niet zo oplettend en daardoor schrok ze zich ook bijna dood toen ze de stem van een kater hoorde. Van schrik sprong ze bijna een meter de lucht in. Toen ze zich omdraaide zag ze Zealspark staan die haar een vriendelijk knikje gaf ter begroeting. "Zealspark, laat me nooit meer zo schrikken!" zei Applenose terwijl ze even moest bekomen van de schrik. Toch kon je aan haar gezichtsuitdrukking zien dat ze niet boos was. Nadat ze van de schrik bekomen was trippelde ze naar Zealspark toe. "Maar goedemorgen Zealspark, hoe gaat het met je?" vroeg ze toen ze naast hem stond.

De grote kater greens even om de reactie van Applenose maar snapte haar natuurlijk compleet. Hijzelf was ook meer op zijn hoede sinds die Bloodclan mormels hun kamp hadden binnengevallen. Toen de poes eindelijk terug tot rust was gekomen en hem een begroeting gunde, knikte hij. "Goed, tot zover je je goed kunt voelen." Zijn blauwe ogen spraken boekdelen: hij had het overduidelijk over Claw en zijn moordlustige denkwijze. Een zucht rolde over zijn lippen waarna hij onopvallend zijn kopje schudde. "Hoe gaat het met jou?" besloot hij terug te zeggen. Zijn lange staart hing bewegingloos aan zijn lichaam terwijl zijn oren de omgeving rondom hem en de poes in de gaten hielden. Sommige Bloodclanners hadden hun aandacht op hen gericht. Maar dat kwam merendeels omdat hij zich hier bevond, wetende hoe Zealspark zich altijd verzette tegen het gezag van hun leider Claw.

"Goed, tot zover je je goed kunt voelen." antwoordde Zealspark. Applenose zag de blik in Zealspark's ogen. Het was duidelijk dat de kater het had over de moordlustige denkwijze van Claw. Applenose snapte precies wat hij bedoelde. De denkwijze van Claw was verschrikkelijk en de zwarte Bloodclanleader moest zo snel mogelijk gestopt worden, maar hoe? "Hoe gaat het met jou?" vroeg Zealspark waardoor Applenose opschrok uit haar gedachte. "Mwa, gaat wel." antwoordde ze. "Als die nieuwsgierige mormels daaro nou eens stopte met staren zou het een stuk beter gaan." vervolgde ze wat harder zodat de Bloodclanners, die hun aan stonden te staren, het ook konden horen. Helaas waren Bloodclanners geen goede luisteraars en bleven ze dus gewoon staren, alsof ze niks beters te doen hadden. "Waarom kunnen we ze niet gewoon het kamp uit schoppen?" vroeg Applenose. Al wist ze het antwoord al: dat zou hun dood worden. Maar ze moesten toch iets kunnen doen? "Er moet toch iets zijn wat we kunnen doen." mompelde Applenose haar gedachte per ongeluk hard op. Gelukkig zei ze het niet te hard, anders zouden de Bloodclanners haar gehoord hebben.

Zealspark hield zijn blauwe blik op de poes gericht terwijl die af en toe iets snauwde naar de Bloodclanners die hen aanstaarden. Toen ze de oh zo bekende vraag stelde, eentje waar hijzelf ook al lang over nadacht, wiebelde hij wat met zijn oren. "Voor nu kunnen we ons beter gedeisd houden. Als we iets doen tegen hun zin, vallen ze ons aan. Echter, als we goed aansterken zodat onszelf weer kunnen verdedigen zullen ze vast een toontje lager zingen." Zealspark's doordringende blauwe ogen priemden zich in de hare. Hijzelf moest eigenlijk niet veel zeggen afgezien het feit dat hij zich wel meerdere keren in een gevecht met Claw had gewaagd. Maar goed, hij beschermde liever zijn Clangenoten dan dat hij op zijn luie kont zat en toekeek hoe de rest verwond werd.

"Voor nu kunnen we ons beter gedeisd houden. Als we iets doen tegen hun zin, vallen ze ons aan. Echter, als we goed aansterken zodat onszelf weer kunnen verdedigen zullen ze vast een toontje lager zingen." zei Zealspark terwijl hij Applenose doordringend aankeek. Applenose zuchtte diep. "Je hebt gelijkt." gaf ze toe. "Het is gewoon zo frustrerend om niks te kunnen doen." vervolgde ze met een verbitterde stem. Al deed Applenose niet helemaal niks, nee. Ze had zich al een keer in een gevecht met Claw gewaagt, maar dat had niks uitgehaald. Een beetje verloren keek Applenose naar Zealspark en verdriet was in haar ogen af te lezen, maar dat duurde maar een seconde. Daarna keek ze snel weg en een beetje ongemakkelijk schraapte ze haar keel. "Zullen we gaan jagen?" vroeg ze na een korte stilte. "Dan maken we onszelf toch nog een beetje nuttig." vervolgde ze met een klein glimlachje.