Sounds of laughters in the air, still today we hear them

- Voor alle kittens van Brightspots laatste nestje -

Let them run; the world is way too cold and bright for their eyes

De ramp van Brightspots was nu één dag geleden.
Één dag lang waren haar kittens al aan het rondvragen waar hun mama bleef, wat er gebeurd was en waarom ze maar niet terug kwam. En wie was er om hun duidelijk te maken dat ze niet meer terug kwam? Er waren op het moment maar weinig queens in de nursery. Snowblossom, Shiverthought, Sassyrose en zijzelf. De kittens van Snowblossom en Sassyrose werden al bijna apprentice; de twee queens zouden dus nog maar weinig melk produceren. En Shiverthought leek ook weg te zijn sinds één dag geleden.
Dus had Dovewing het maar op zich genomen om de kittens te vertellen dat hun mama niet meer terugkwam. Dat ze haar later, ooit, nog is zouden zien als zijzelf hun reis naar StarClan zouden maken. Dat zijzelf ook een geliefde had verloren aan de BloodClanners. En bovenal; dat zij hun nieuwe mama zou worden.
Ze geloofde er helemaal niks van dat de kittens blij zouden zijn met een nieuwe mama. Natuurlijk wilden ze Brightspots en Brightspots alleen, tenminste, dat was wat zij verwachtte. En wie kon het hun kwalijk nemen? Als zij zou moeten kiezen tussen haar eigen moeder of een andere queen zou ze het wel weten. Zijzelf had helaas nooit de keuze gehad en had bij een andere queen moeten intrekken zonder te weten wie haar moeder was - alleen maar dat het een ShadowClanner geweest was en dat ze was omgekomen samen met haar vader.
En toch liep ze nu naar het nestje toe waar zes mooie, al wat oudere kittens in lagen. Ocelotkit, Whifflekit, Swankit, Glazekit, Phantomkit en Lionkit. Ze zou hen nu moeten behandelen als haar eigen kittens. Het deed pijn, om ze zo te moeten zien liggen zonder moeder die voor hen zorgde. "Hey," miauwde ze met haar zachte stem, waarna ze alle kittens stuk voor stuk aankeek. "Hoe gaat het?" vroeg ze toen zachtjes. Het was beter om eerst een klein gesprekje aan te gaan in plaats van met de deur in huis te vallen. "Ik ben Dovewing, de mama van Lockedkit." ging ze toen verder, waarna ze op haar eigen kitten wees. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht, al bereikte deze haar ogen niet. Maar om dat te merken waren de kittens waarschijnlijk nog te jong. Het was nu belangrijk dat ze gerust gesteld werden.

I will run beside them as they take my hands and jump to the sky

Swan was verdrietig had niet geslapen, maar was ook niet actief geweest. De hele tijd had ze nagedacht. Ze wist niet wat ze moest denken. De laatste keer dat ze haar mama had gezien was gisteren. Toen had ze pijn en het geschreeuw had haar in een soort shock gebracht waar ze tot nu toe niet uit gekomen was. De kleine witte kitten was altijd al gevoelig geweest. Haar lijf, maar ook haar gevoelens waren gevoelig geweest. Zij was de kitten die overal zwak op reageerde en als ze bang was in een hoekje kroop in plaats van ernaar toe gaan, of het vragen. Nee, zij wou dan gewoon door de grond zakken en niet meer gezien worden. Nu was mama niet terug gekomen nadat ze haar pijn hadden gedaan. Ze had geen idee waar ze was en ze wou haar terug. Nu lag ze zo ver mogelijk van de anderen af, al had ze de steun misschien nodig die wou ze nog niet. Ze kwam wel terug, ze wist het zeker. Papa en Fire konden haar wel redden en ze was super sterk, dat zag ze altijd als ze wilden spelen. Swan zat aan de rand van het nestje en probeerde geen spier te verrekken. Ze zat al lang zo, dus het lukte aardig goed. De poes hield zich sterk met het hopen dat mama nog terug zou komen. Waar moest ze anders heen? Starclan wou ze niet geloven. Pootstappen klonken en bijna met een vrolijke twinkeling in haar ogen keek ze naar de queen die aan kwam zetten het begin van het woord 'mama', kwam uit haar mond, maar ze sloot haar mond weer toen ze zag dat het niet was wie ze dacht. Gelijk veranderde haar blik weer in een verdrietige. Elke keer als iemand langs kwam hoopte ze weer dat het mama zou zijn, maar bij elke keer dat het niet zo was begon ze de hoop te verliezen. De poes zei wat en ze knikte wat afwezig terwijl ze naar de grond keek. "W-wanneer komt mama terug?", besloot ze op een heel stille rustige manier te vragen haar blauwe verdrietige oogjes gingen naar de andere queen. Misschien klonk het dom, maar ze wou niet geloven dat ze niet meer terug kwam. Ze bleef sterk. Zo sterk als zij kon zijn.

De jonge kater snoof een keer kort en keek weg toen er een witte kattin op hem af kwam lopen. Hij en zijn siblings waren teruggestuurd naar de nursery na het voorval in het kamp. Het katertje voelde zich nog een beetje suf door de dreun die Claw hem had gegeven tegen de zijkant van zijn hoofd, maar het maakte allemaal toch niks meer uit. De onbekende kattin stelde zich voor, lekker boeiend op dit moment. Swankit vroeg wanneer hun mama terug kwam. "Ze komt niet meer terug, mousebrain," gromde hij zachtjes en keek steevast de andere kant op, hij zou die kattin niet aankijken, wat ze hier ook kwam doen.

Whifflekit liet haar kopje nauwelijks nog zien. Ze had toegekeken vanuit de opening van de nursery, verlegen was ze altijd al geweest en wat schuw. Nu was ze gewoon weg angstig en getraumatiseerd. Haar mama was dood, haar lieve, mooie mama. Haar wit/rossige vachtje was opgezet terwijl ze verstopt zat onder het mos. Ze zei geen woord tegen haar andere siblings, dat durfde ze niet en dat wou ze niet. Plots kwam er een witte poes naar hun toe, deze kende ze als de moeder van Lockedkit, zij was ook een Queen. Deze Queen begroette hun met een zachte 'hey', net zoals Brightspots deze uitgesproken zou hebben. Er kwam een nieuwe brok in haar keel terecht en een zachte traan rolde over haar wang. Ze vroeg hoe het ging, maar Whifflekit sprak geen woord uit. Het ging niet goed, dat kon je makkelijk raden. Vervolgens stelde de Queen zich voor, Dovewing, dat had ze kunnen weten. Dat zij de mama was van Lockedkit, wist ze ook. Swankit trok echter wel haar bekje open en vroeg wanneer mama terug kwam. Whifflekit sloot haar diep blauwe ogen met een groen rondje om haar pupil. Lionkit, een andere sibling reageerde heftiger, waardoor Whifflekit haar oren in haar nek draaide. Zijn woorden waren hard, waardoor Whifflekit naar achteren kroop. Ze waren nu drie moons, konden spreken, zagen er uit als een kat, maar dan jong en pluizig en konden gewoon lopen, spelen en gek doen. Echter zou dit niet meer van toepassing zijn op Whifflekit, dat laatste dan. Spelen en gek doen, dat niet meer.

Phantomkit lag in zijn nest, stil. Hij kon er niet tegen dat het zomaar over was, dat zijn moeder er niet meer was. Hij rouwde vanbinnen, hij voelde zijn woeden koken. Hij wist het niet meer, hij wist niet meer wat hij moest doen. Hij had zich opgerold in zijn nest, het was niet meer nodig. De Bloed katten hadden zijn moeder vermoord, hij wilde niks meer horen maar hoorden van zijn jongste zusje en een broertje van hem een ruzie ontstaan. Hij keek omhoog, hij zag een witte kattin daar staan. Een oudere poes, hij wilde niet meer er aan denken. Waarom kon zijn gedachten het gewoon niet wegschuiven, een kwade blik richtte hij op de witte kattin. "Hey," miauwde de witte kattin tegen hun, hij kon nooit die Bloodclanners vergeten wat ze zijn moeder hadden aangedaan. Hij keek weg toen de kattin naar hem keek, hij wilde niet praten. Hij wilde stil zijn, hij deed zijn poten over zijn hoofd heen. "Hoe gaat het?" vroeg de krijger toen zachtjes. Hij deed zijn kopje tussen zijn poten, hij wilde niks meer horen. Hij had zijn moeder moeten beschermen toen het nog kon, nu. Nu was ze dood, nu kon hij nooit meer in haar vacht kruipen. Nu kon hij nooit meer zijn troost vinden, hij kon nooit meer haar lieve stem horen. Hij kon nooit meer haar zien, nooit meer haar voelen. Nooit meer haar likken over zijn bol voelen, hij moest sterker worden en die zwarte kat vermoorden die zijn moeder had vermoord. Hij moest al die katten van die Clan vermoorden, haat stroomde langs zijn aderen. "Ik ben Dovewing, de mama van Lockedkit." stelde de krijger zichzelf voor, het maakte hem niet meer uit. Haar stem was gewoon onnodig, ze moest gewoon weg. Deze Dovewing kon niet hun moeder herstellen van de dood, ze konden wel zichzelf redden.

De eerste vraag die ze kreeg was van Swankit. Ze keek naar het witte poesje - die overigens wel wat van haarzelf weg had - die vroeg wanneer hun mama terugkwam. Dovewing's blik gleed naar haar poten, niet goed wetend wat te doen. Lionkit vertelde haar dat hun mama niet meer terugkwam. Dat was juist. Ze knikte langzaam. "Dat is waar," miauwde ze toen en keek naar Swankit. "Maar dat betekent niet dat je haar nooit meer kan zien." vervolgde ze en met een kleine glimlach keek ze naar de groep jonge kits. "Je kan jullie mama altijd nog opzoeken, want ze leeft misschien niet door in deze wereld, maar wel in jullie hart. En bovendien zit ze nu in StarClan, een plek waar alle goeie katten naartoe gaan." miauwde ze en keek toen weer naar Swankit. Deze gaf ze een lik over haar kop, als geruststellende beweging. "Als jullie haar willen zien, kunnen jullie gewoon gaan slapen. En wie weet komt ze je wel opzoeken in je dromen." vertelde ze hen. "Maar overdag, als jullie wakker zijn, ben ik vanaf nu jullie mama." dit klonk een stuk zachter dan de rest, onzekerheid nam het over. "Oké?"

Whifflekit hielt zich afzijdig en luisterde afwezig naar de woorden van Dovewing. Het enigste wat ze wou was Brightspots, niemand anders. Ja, misschien wou ze nog net Polarbear bij zich hebben, haar papa, maar hij had er in gefaald haar mama te redden. Haar blik verduisterde droevig terwijl ze haar snoet tussen haar pootjes verstopte. Dovewing bevestifde alleen maar het pijnlijkste en vertelde vervolgens een hoop onzin. Op één ding na, alle goede katten gingen naar Starclan, waar Brightspots was, want zij was zo'n goede kat geweest. Ze zou dan zelf ook een goede kat zijn om later gewoon weer bij haar te zijn. Het laatste wat Dovewing zei liet haar kopje omhoog schieten. Ze stond op en zwaaide met haar pluizige staartje. "Jij zal nóóit onze mama zijn!" Schreeuwde ze. "Er is maar één mama en dat is Brightspots!" Vervolgde ze vervolgens boos, waarna ze nog een stap naar achteren deed.