It hurts, but we must move on

There’s plenty of time to sleep when we die
So let’s just stay awake until we grow older

De zware taak drukte op haar schouders en gaf haar een onophoudelijk plettend gevoel, maar ze moest hem uitvoeren. Niet zozeer voor zichzelf als voor Shiverthought. Met elke stap die ze zette, kwam ze dichter bij haar doel. Ze vertrouwde haar pootjes niet meer, ze voelden aan alsof ze van elastiek waren, alsof ze elk moment in elkaar konden zakken. Waarom had ze ooit toegestemd met dit plan? Waarschijnlijk omdat ze het niet over haar hart kon verkrijgen om nee te zeggen, omdat ze zichzelf erin herkende, maar vooral omdat iedereen een eerlijke kans verdiende in het leven. Beverig haalde de rood witte poes adem, zijzelf had ook haar moeder verloren. Het verschil was alleen dat ze ouder was geweest, en het daardoor beter had kunnen begrijpen. Ze onderdrukte de neiging om te verdrinken in al haar herinneringen, dat mocht ze niet doen, ze moest er nu zijn voor deze kittens. Het meest bang was ze nog wel voor hun reactie, het was ontzettend moeilijk om iemand zomaar te moeten accepteren als 'moeder' als je net je echte moeder had verloren. Wisten de kittens het überhaupt al dat hun moeder niet meer was? Winterplume slikte, en bleef even stilstaan voor de Nursery. Nu moest het gebeuren, dit was het moment waarop zou blijken of ze geaccepteerd zou worden of niet. Ze wist dat Dovewing op dit moment ongeveer hetzelfde meemaakte met het nestje van Brightspots, dat kon ook niet makkelijk zijn, maar de poes had het toch maar mooi gedaan. Als Dovewing het kon, dan moest zij het ook proberen. Ze haalde nogmaals diep adem, en stapte langzaam de Nursery in. Het was niet moeilijk om het nestje te vinden, een pluizige berg van eenzame kittens. Na een kort moment van aarzeling, liep ze rustig op hen af, en liet zich langzaam door haar pootjes zakken zodat ze meer op hun hoogte was. Hoe te beginnen? "Hallo, mijn naam is Winterplume." begon ze rustig en vriendelijk, en keek ze allen een voor een eventjes aan. "Hoe gaat het met jullie?" het leek een stomme vraag, maar ze kon ook niet zomaar meteen beginnen over hun moeder. Met pijn in haar hart keek ze naar hen, niemand hoorde zo jong al zonder moeder te moeten leven. Maar de wereld was wreed. En niemand kon daar iets aan veranderen, hoe graag je het ook wilde.

+ Shiverthought's kits

Direkit keek op naar de rood witte poes en schudde haar kopje. Nee ze moest geen vervanging voor haar moeder! Ze beet op haar lip en kroop weg in een van haar nestgenootjes hun vacht. Ze wilde niets te maken hebben met die vreemde poes! Het was niet haar mamma. Haar mamma zou ieder moment door de den komen om haar een lip over haar kop te geven en de knappe poes gewoon weg te jagen bij haar kittens. 'Mijn naam is Direkit en het gaat een stuk beter als jij weggaat en mamma binnenkomt!' Snauwde ze terwijl ze haar kopje hief en gewoon wegkeek van de poes.

_{Een beetje nerveus keek Killerkit om zich heen. Haar moeder was weg. En normaal was dat niet zo een probleem, maar nu was ze al langer weg. En Killerkit had dit rare gevoel dat er iets mis was. Ze wist niet zeker waarom, maar ze had dat gevoel gewoon. Stilletjes zat ze daar, wachtend op haar moeder. Met haar blauwe oogjes staarde ze verdrietig naar de ingang van de nursery. Ze bekeek iedere kat die naar binnen of buiten ging, maar haar mama zat er niet tussen. Het was ijskoud, zo vlak voor de nursery ingang, maar Killerkit wilde gewoon dat haar mama terug kwam. Waarom was ze weggegaan? Ze had voor het weggaan gezegd dat ze van haar hield, was dat een leugen? Ze slikte bij die gedachte en drukte het weg, het kon niet zijn. Het mocht niet zijn! Ze was een leuke dochter toch? Of was ze stom? Misschien was ze wel stom.. Misschien was dit allemaal wel haar schuld. Nee, zij was leuk. Het was allemaal de schuld van de rest! Of toch niet? Misschien vond zij zichzelf wel leuk, maar misschien was zij de enige die dat vond..? Killerkit zuchtte en staarde weer het kamp in, half bevriezend in de ijskoude wind.

Tijd verstreek langzaam. De zon ging onder, de hemel werd gevuld met prachtige sterren. De een glinsterde sterker dan de andere. De oogjes van Killerkit vielen bijna dicht. Ze zat op die leeftijd dat ze nog dagelijks een paar dutjes deed, maar had deze vandaag gemist door het wachten. Ze wilde alleen niet slapen. Het kostte haar meer energie om wakker te blijven dan om te wachten, maar ze wilde haar oogjes niet sluiten. Misschien kwam haar mama net voorbij en wat dan? Dan had ze haar gemist! Langzaam werd het donker. Maar nog altijd was haar mama niet terug.. De oogjes van Killerkit vielen keer op keer weer dicht, maar ze wist zich steeds weer wakker te schudden. De nacht verstreek en langzaam dommelde Killerkit in.

Een snauw van Direkit maakte haar echter weer wakker. Haar oogjes zochten vrijwel meteen naar haar moeder, maar die was er niet. Een beetje ongeïnteresseerd keek ze naar de onbekende poes, waar Direkit naar gesnauwd had. Ze vroeg hoe het met de kittens ging. "Ik ben Killerkit en het gaat slecht om de zelfde reden als die van Dire," sprak ze kalmpjes, hoewel ze van binnen nerveus en zenuwachtig was. "Dus ga je nog vertellen waar onze mama is? Zo niet mag je weg.." mompelde ze, voorzichtig kijkend naar de onbekende poes. Ze bedoelde het niet zo eigenlijk, maar zolang haar mama niet hier was, hoefde niemand hier te zijn!}

Onderwerp: Re: It hurts, but we must move on