And I feel life for the very first time.. {Acefray}

Ace keek bezorgd naar zijn kleine vriendin. Hij was benieuwt wat haar dwars zat en hij hoopte maar dat hij kon helpen. De kater was het eigenlijk helemaal zat om niemand te kunnen helpen. Toch besloot hij maar neer te ploffen naast madame en kantelde zijn kop lichtjes. Maar het duurde niet lang voor ze begon met praten. "Er is heel veel op het moment. En heel veel mag ik je niet eens vertellen." In een protest opende hij zijn mond al, hij kon heel goed geheimen bewaren. Echt. “Maa-“ Op dat moment draaide Mistpaw haar kopje en geschrokken hielt hij op midden in zijn zin. Wat tragisch schudde hij nee, alsof dat het ongedaan moest maken. Haar oog, ze was blind, en aan de kras te zien was het niet gebeurd door een ontsteking. Toen ze begon met huilen en in zijn vacht verdween legde hij troostend zijn kop op de hare. “Hoe is dit gebeurd?” Begon hij met spreken, maar al snel ging hij verder, begrijpend dat dit niet geheel schappelijk was. “Heb je wel genoeg kruiden om het te behandelen? Je moet zorgen dat het niet gaat ontsteken en vochtig genoeg blijft” Begon hij redelijk bezorgd op te sommen, waarbij het even duurde tot hij realiseerde dat Mist dit allemaal al wist. Wat schuldig keek hij naar beneden. Hij gaf een troostende lik over haar wang terwijl ze weer begon met spreken. Hij luisterde aandachtig. Goed, even kop erbij houden. Ze was dus haar moeder verloren. En blijkbaar was hun gesprek heel gevaarlijk en was degene die de dreiging was een dude en niet zo heel vriendelijk. Dus.. In ieder geval wist hij wie haar moeder was, dat was Brightspots, de kattin die hij had gered. Mistpaw was toen nog niet eens een medicine cat apprentice geweest, maar ze had al wel geholpen. Bij haar laatste zin gaf hij haar een kopje. “Brightspots was een trouwe Queen die alles heeft gedaan voor haar kittens, ze zal zonder twijfel met Starclan lopen. En naar wat je vertelt heb denk ik dat ze veiliger is dan jij bent” Hij ademde even diep in en uit, schattend hoe hij dit aan moest pakken. Hij kon Mistpaw niet in gevaar gaan brengen door nu vragen te gaan stellen, maar hij was niet slim genoeg om dit zelf op te lossen. “Mist, heeft hij dit je aangedaan?” Besloot hij voorzichtig te vragen, waarbij zijn snuitje naar haar slechte oog ging. Want wie het ook was, dan zou hij boeten. Als Medicine cat mocht je je niet bemoeien met clanzaken in vechten. Maar die kater had aan een apprentice van Starclan gezeten, dus nu was het ook hun probleem. Daarbij mocht niemand aan een onschuldig wezen als Mistpaw zitten. Dat verdiende ze niet.

De grijze kater was misschien wat te beschermend maar je kon het hem niet kwalijk nemen. Er was maar bar weinig wat hij vanaf zijn punt nu kon doen. Het ergste was nog dat het erop leek dat hij voor deze kwestie slim moest zijn, en dat was nu niet zijn beste punt om het vriendelijk te zeggen. Toch deed hij zijn best. Het leek erop dat onze vreemde het Mistpaw aangedaan had. Wie viel er nu een medicine cat aan? Welke idioot dacht dat dat een goed idee was? Hoewel dit een zeer goede hint was, en zijn gedachtes zeker op de goede weg zaten om dit probleem op te lossen. Dacht de kater nu nog niet verder, het was hem allemaal te hard aangekomen om te realiseren dat hij die katten misschien al eens persoonlijk ontmoet had. Ace legde zijn kop even op die van Mistpaw, in een rustig gebaar terwijl hij alles liet doordringen. "Mistpaw, hebben ze nog meer katten aangevallen of gedood?" Hierna was hij even stil. "Denk je dat je het red? Anders neem ik je gewoon mee naar Shadowclan, zeg ik wel dat het een Med. cat zaak is ofzo" Sprak hij met een half lachje, al lag zijn kop nog steeds op die van de ander. Inner zou hem levend villen als die erachter kwam. Maar goed, met zijn vacht was ze daar wel even mee bezig. Toen Mist begon over Shadowclan zuchtte hij diep en legde zijn voorhoofd nu tegen de hare aan. Iets wat hij vaker deed bij katten waar hij zich comfortabel bij voelde, een vriendelijk gebaar. In zijn groene blik was pijn te zien. "Ik hoop het ook. Er is nog maar nauwelijks een Moon voorbij en ik heb al 5 katten naar Starclan zien gaan" Hij had al 5 katten moeten begraven, en het viel de kater zichtbaar moeilijk.

Hij wou dat hij meer kon helpen. Het makkelijk kon maken voor Mistpaw of op z’n minst kon begrijpen wat er allemaal aan de hand was. Het antwoord was maar een simpel knikje, maar aangezien zijn kop op de hare lag was het even duidelijk als woorden. Meer gewonden of doden. Wie zou zoiets doen? Thunderclan had enkel Riverclan als echte vijand, maar het was tegen de code. Bij de uiting van de kattin gingen zijn oortjes even hangen terwijl zijn blik in de hare gleed. Kon ze niet gewoon ja zeggen? Dat was veel makkelijker geweest, veel minder voorspelbaar. Hij wou heus geen Romeo zijn, hij had al genoeg gefaald op dat vlak dan dat hij ooit goed kon maken. Maar hij was gewoon niet het typ om vanaf een afstandje te zitten kijken, hij wou iets kunnen doen. “Als iemand ze kan helpen ben jij het” Sprak hij toch wat toegevend, al was de teleurstelling zijn stem niet te missen. Maar het gesprek ging nog niet de goede kant op, want nu kwamen ze aan bij zijn eigen clan. Hij knikte even bij de eerste reactie van de ander. Daar kwam het zeker op neer. Zo veel katten die hij kende en gewaardeerd werden. Niet alles was door de ziekte, maar het zorgde dat heel de clan zwakker was. “Ja, er was vroeger nog een uitbraak geweest, dus de meeste oudere katten kunnen het wel hebben. Maar de apprentice’s..” Er kwam een diepe zucht door zijn keel, een die vanuit zijn ruime borst kwam. Toch moest hij lichtelijk grijnzen bij de toon van Mistpaw. Iedere Medicine cat had wel zo’n toontje speciaal voor de moeilijkste patiënten. En blijkbaar ook voor Acejes. “Weet je wel hoe bitter die kruiden zijn? Al krijg je wel goed te eten als je ziek bent, maar ik zou me wel gedragen” Hij deed zijn best maar het leek er niet op dat hij het nog zou krijgen. Maar hij wou niet te snel spreken. “Ik ook, New-leaf zou alles beter maken. Ik ben het beu om zwak te zijn” Hij had het niet over zichzelf, want hij had genoeg lichaamsvet het nog even vol te houden. Het ging over zijn clan.

Ace wou het liefste heel zijn clan redden van alle ziekte die ze ook maar konden raken. Jammer genoeg was dit in de praktijk een stuk moeilijker dan gedacht. Hij kon het gewoon niet, hoe hard hij het ook wou, het lukte hem niet. Niet iedereen kon dit overleven en het was moeilijk voor de kater. Maar hij kon niet opgeven, dat had hij al genoeg gedaan. De woorden van Mistpaw waren waar en zorgde voor een knik vanaf zijn kant. Ze waren nog maar net van de melk af en even zwak als degene die een maan jonger waren. Hij grijnsde terug bij de reactie van de kattin. De kruiden waren inderdaad niet te eten. De helft zorgde er bijna voor dat je ging kokhalzen, maar als ze werkte duwde hij ze de katten die maar met liefde naar binnen. "Het is nog een wonder dat ze überhaupt de den nog instappen" Sprak hij met toch een klein lachje. Nog een zucht vanaf zijn kant. New-leaf zou geweldig zijn. Even dacht hij aan het betere seizoen. "Weet je wat, als het New-Leaf is gaan we eens met z'n tweeën op pad, wanneer dit alles achter de rug is. Dan heb ik wel een apprentice en jij hebt Jayfeather, kunnen ze ons wel even missen." Hij zag het al voor zich, je zag het in zijn groene ogen zien dat hij het al zag gebeuren. "Dan gaan we een grote tocht maken langs alle clangebieden, naar Moonstone en de Twoleg place. Tussendoor vinden we wel een plek om te slapen en als we terug komen hebben we genoeg kruiden dat we niet weten waar we ze moeten leggen" Hij had het vaker gedaan, aan zulke dingen gedacht als hij een moment voelde dat hij niet verder kon. Het was een tijd geleden sinds zijn laatste keer, dat was rond de ruzie geweest. Zijn droom was toen naar de tijd dat hij een Warrior was. En nu, nu waren ze gewoon van een mooi moment van ontspannen en plezier hebben. Ace keek Mistpaw even aan. Ja, als alles weer rustig was. Bij haar woorden veranderde zijn lachje naar iets zachts. "Geloof me, soms weet ik het zelf ook niet" Hierna drukte hij zijn snuit vriendelijk tegen haar wang en keek toen naar de hemel. Mistpaw gaf evenveel terug, het zorgde ervoor dat hij de hoop niet verloor.

Zijn gezicht klaarde op toen het bleek dat Mistpaw het eens was met zijn plan. Het was bijna zeldzaam geworden om een kat weer helemaal blij te zien, opgewonden voor een leuk plan. Hij wou het even graag als de ander, hij had altijd al gehouden van grenzen oversteken en op andermans grond te zitten. Zijn groene ogen hadden die glans in zich die hij als apprentice altijd had gehad. "Ik ook nog nooit in Riverclan, de andere wel, maar dat is al zo'n tijd geleden" Eigenlijk was het normaal dat een kat nooit meer zag dan zijn eigen clan en het neutrale gebied. Hij behoorde tot de weinige die meer zag van de andere clans, en dit was niet altijd volgens de regels gegaan. Mistpaw was erbij geweest met zijn bezoekje aan Thunderclan, al had hij er nog meer gehad samen met Tall. Hij was twee keer in Windclan geweest tijdens de gevechten, een keer in hun kamp en een keer tegen de dassen. Echter nog nooit in Riverclan, wat voornamelijk lag aan zijn angst voor water. Maar die wou hij heus wel eens onder ogen komen in hun grote uitje. Hij boog zich om Mistpaw heen toen ze dichter tegen hem aan kwam, waardoor het floef van zijn nek haar omringde. "Ik heb dan wel een apprentice, want ik heb al iemand op oog. Tegen die tijd kan die ook wel de clan draaiende houden voor een paar dagen. Inner zou het wat minder vinden maar als ik zeg dat het voor de clan is komt het wel goed." Hij grinnikte even. "Bij jou hebben ze Jayfeather, en je bent meer ter been dan hij, dus dat is een goed excuus. Anders kan je altijd nog zeggen dat je mij als lijfwacht hebt" Hij vond wel een manier, het zou niet de eerste keer nog de laatste zijn dat hij iets vaags en onverantwoords deed. Iemand moest er wat leven in houden toch?