This is the end [Whitelion's Death]

Barksound was net de warriorsden uitgelopen toen hij Whitelion richting de ingang van het kamp zag lopen. Iets aan zijn houding was anders. De laatste tijd liep hij er nogal afwezig bij, maar vandaag oogde hij zelfzeker. Plots? Hij kende zijn oude mentor goed genoeg en wist dat hij niet 'plots' een andere houding aan kon nemen. Daarom liep hij dan ook, zonder eerst zelf nog iets te eten, achter de kater aan. Hij hield voldoende afstand zodat hij kon zien wat hij feitelijk van plan was. Zijn oren schoten dan ook verrast naar voren toen hij zag dat hij een takje met doodsbessen van een struik af trok. Hij bleef hem volgen totdat de deputy halt hield. Nog even hield hij zich stil, maar al snel stapte hij de struiken uit. "Whitelion?" mauwde hij luid en duidelijk. "Wat ben je in Starclansnaam van plan?" Er stond een frons op zijn snoetje. Hij had al een vermoeden, maar hij wilde het van hem horen. Hij wilde horen dat zijn vermoedens niet juist waren.

De kater kon door de sterke geur van het takje met doodsbessen niet ruiken dat er iemand heel dicht bij was. Hij ging liggen op de plek die hij uitgekozen had en legde het takje op de grond, vlak voor zich. De bessen roken bitter en gevaarlijk, want dat was exact wat ze waren; dodelijk. Dat was dan ook het plan. Whitelion wou net een bes van het takje afbijten, toen er een bekende gestalte uit de bosjes kwam gesprongen. De grote kater keek ietwat gestoord op, al was zijn uitdrukking niets anders dan leegte. "Barksound..", mompelde hij, zijn zware stem doodmoe. "Ga weg. Je hoeft dit niet te zien, je hoeft hier niet bij te zijn.." Hoewel hij ergens wel wist dat hij gewoon voor één laatste keer zijn hart wou luchten, zodat de clan - of in ieder geval zijn voormalige apprentice, die zo hard naar hem opkeek - de waarheid kon weten. Dat ze wisten hoe goed het was dat ze nu van hem af waren, en hoe al zijn tegenstanders uiteindelijk gelijk kregen. Ja, misschien kon Windclan er dan bovenop komen, misschien konden ze dan de nederlagen vergelden. Want door zo'n slechterik te zijn, had hij de wrok van Starclan niet alleen over zichzelf, maar ook over zijn clan uitgesproken. Kijk maar naar al het ongeluk dat ze de voorbije dagen gehad hebben. Het was beter als hij er niet meer was.

"Barksound.." De warrior keek hem afwachtend aan. "Ga weg. Je hoeft dit niet te zien, je hoeft hier niet bij te zijn.." Hij schudde stevig zijn kop bij het horen van zijn woorden. Hij was niet van plan om zijn rug naar hem te keren. "Waarom? Waarom ben je van plan om je clan achter te laten, je familie?" Er was geen weg terug als hij die doodsbessen at. Geen enkele weg terug. Zijn blik was ondertussen meer een frons geworden, ongeloof was van zijn gezicht af te lezen. Hij snapte gewoon niet waarom hij dit wilde doen.

De donkere kater leek vooral ongeloof in zijn uitdrukking te hebben, een uitdrukking die de grote kater niet echt begreep. Had hij dan niet door wat er van hem geworden was? Hoe hij iedereen gewoon pijn zou doen door te leven? En familie. Tsja. Ze overleefden het wel, ze waren sterk. De witte kater keek weg van zijn voormalige apprentice, naar de ijsblauwe lucht. Misschien zou het wel gaan sneeuwen. Hij zou het niet meer meemaken, zoveel was zeker. "Mijn clan achter laten?", zei hij, zijn stem schor. Hij ging niet huilen, echt niet. "Misschien is het eens tijd dat iedereen de waarheid weet.." Het was gemompeld, amper hoorbaar - misschien had Barksound het niet eens verstaan. "Ik ben niet zo goed als jij misschien denkt dat ik ben, Barksound. Ik heb vele onvergeeflijke dingen gedaan in mijn leven, dingen waarvan ik wou dat ik ze nooit gedaan had - maar ze maken me tot wie ik ben, of geweest ben." Het was waar. Hij had er veel berouw van, van alles wat hij gedaan had, maar tegelijkertijd had het hem gevormd. Hij zou het leven als hij het opnieuw mocht doen waarschijnlijk niet veel veranderen, want juist zijn daden hadden ervoor gezorgd dat hij dagen van geluk had - met Dinfur, met Icyrose, met zijn kittens, met Barksound. Hij was niet altijd zo intens verdrietig als vandaag, maar hij wou niet dat de anderen nog meer af moesten zien van de daden die nog zouden komen. Daarbij werd hij oud, wat hij begon te merken in zijn kracht, zijn soepelheid, zijn zicht. Hij moest stoppen met dit leven op het hoogtepunt, maar eerst moest hij de clan alles vertellen, maar echt alles. "Als kitten en apprentice was ik nog onschuldig, zoals de meesten - ik leerde een knappe poes kennen, en we werden verliefd. Dinfur was haar naam. Dinfur werd gepest, maar toen we samen waren werd het minder.. We kregen een kitten, mijn allereerste kitten. Sacredkit was haar naam, een heilig geschenk van Starclan. Alles ging goed, tot Dinfur op een dag een wandeling ging maken. Sacredkit was nog steeds kitten, en ze had haar bij een andere queen te slapen gelegd om even lucht te happen. Het groepje dat haar pestte heeft haar toen afgezonderd en vermoord." Hij haalde diep adem toen de herinneringen terugkwamen - een traan verscheen in zijn ooghoek, maar ze viel niet. Ze mocht niet vallen. een boze trek kwam om zijn snuit toen hij verder vertelde. "Dat groepje waren de eerste katten die ik ooit vermoord heb. Katten van mijn eigen clan, nota bene. Ik ben nooit meer dezelfde geweest. De ambitie die ik altijd al had kwam meer en meer de kop opsteken; ik denk dat ik arroganter geworden ben na die dag. Ik was als jonge warrior sterk genoeg om drie ietwat oudere warriors te vermoorden, hoe zou je zelf reageren?" Hij zuchtte zachtjes en keek Barksound weer aan. "De manen daarna zijn een waas van moorden, verwondingen, poezen en kittens. Ik zou je niet kunnen zeggen hoeveel katten ik vermoord heb, noch hoeveel kittens in eigenlijk heb; in alle vier de clans." Een grimmig glimlachje plooide zich nu om zijn snuit. "Icyrose herinner ik me noch goed. Ze was zo fragiel, maar toch zo sterk. Toen Lionroar haar liet vallen, heb ik haar kunnen troosten. Zo groeiden we dichter naar elkaar toe; ze was de enige die in de buurt kwam bij het gevoel dat ik met Dinfur had, de enige. Toen ze vertelde dat ze zwanger was, kon ik me niet inhouden. We maakten ruzie, en ik sloeg met mijn klauw over haar gezicht, midden in het camp." Dat was altijd een slecht idee, dat moest je toegeven. De witte kater ging ongemakkelijk bij de herinneringen wat verliggen en ging verder; het werd makkelijker om te vertellen als hij meer zei, zijn stem werd steeds meer vastberaden. Dit zou zich nooit herhalen, niet als hij hier niet meer rondliep. "Ze werd blind aan één oog door mij. Ze was geen warrior moor, door mij. De kittens werden al snel geboren; drie waren het er. Tigerkit, Lizardkit en Thunderkit. Ze waren geweldig; ik heb altijd van kittens gehouden." Een zweem van een oprechte glimlach gleed over zijn gezicht bij de namen van zijn laatste drie kittens. Hij was trots op ze, en als hij kon zou hij ze bekijken vanuit Starclan; als ze hem dat nog wouden geven, na alles wat hij gedaan had. "Op een fatale dag liep ze in het territorium, net als Dinfur ooit. Ik heb het nooit goedgevonden, maar ik was aan het jagen. Toen ik de geur van haar bloed rook, wist ik dat ik te laat zou zijn. Aangekomen bij de plek waar ze lag, zag ik haar sterven. Ik zag het licht in haar ogen uitgaan als ze haar laatste levensadem uitblies. Vermoord door een das. Ook Lionroar, haar vorige partner en toen nog deputy, was erbij. We hebben haar samen in stilte naar het camp gebracht, samen in stilte bij haar gewaakt. De enige dag dat we elkaar niet haatten tot op het bot." De herinneringen waren moeilijk en brachten en brok in zijn keel, maar toch ging Whitelion dood. "Toen ging ik volledig de verkeerde kant op. Wil je weten wat er echt gebeurd is, de dag dat Lionroar verbannen is en ik deputy geworden ben?" Hij wachtte niet eens op antwoord, ging gewoon door, gedreven door een vuur dat lang geleden gedoofd had moeten zijn. "Ik ben degene die de poes van de rots heeft afgeduwd, ik en niet Lionroar. Ja, ze waren aan het vechten; ik heb het gezien. Ik zat in de struiken toen de poes hem opeens begon aan te vallen, schijnbaar zonder reden. Hij moest zich verdedigen, en dat is waarom haar vacht onder zijn nagels zat en zijn vacht onder de hare. Ik ben in het midden van het gevecht tussen hen in gesprongen en heb de poes van de rots geduwd. Ik heb hem toen meegesleurd naar Everstar, en de leugen verteld - dat hij haar vermoord had en ik hem daarom naar hier bracht. Ze geloofde me, want het bewijs wees naar hem; het was de perfecte misdaad. Maar ik heb het gedaan, ik heb nooit het vertrouwen van de clan of van onze leider verdiend. Ik verdien het te rotten in Dark forest voor wat ik gedaan heb, dat en niets minder - en ik zal haar nooit opvolgen als leider, want nooit zou Starclan 9 levens geven aan een bedrieger als mij. Als ik sterf, dan kunnen ze tenminste hun geweten schonen een een echt trouwe kat als deputy aanwijzen, iemand die echt zal doen wat hij belooft heeft toen hij zijn warriornaam kreeg. Iemand die de clan nooit zal bedriegen." En met die woorden keek hij nog een laatste keer Barksound aan, waarna hij een van de bessen van het takje beet en doorslikte. Hij voelde het gif al beginnen werken. De grote kater legde zijn kop op zijn poten en zei zachtjes; "Vertel hen de waarheid, Barksound." Waarna hij zijn ogen sloot en zijn geest zijn lichaam voelde verlaten, naar een andere werkelijkheid. Naar Starclan, hopelijk.

Barksound stond vlak voor de kater toen hij het volgende zei: "Ik ben niet zo goed als jij misschien denkt dat ik ben, Barksound. Ik heb vele onvergeeflijke dingen gedaan in mijn leven, dingen waarvan ik wou dat ik ze nooit gedaan had - maar ze maken me tot wie ik ben, of geweest ben." Zijn staart zwiepte zenuwachtig heen en weer. Wilde hij dit wel weten? Kort trok hij met zijn oren toen hij zijn verhaal in zette en uiteindelijk aankwam bij Lionroar's moord op een clangenoot. "Ik ben degene die de poes van de rots heeft afgeduwd, ik en niet Lionroar. Zijn ogen werden iets groter bij wat hij zei. Hij had de deputy van de troon gestoten om zelf zijn plaats in te nemen? Bark keek hem lichtjes achterdochtig aan. Waarom had hij dat voor hem geheim gehouden? Ondanks het nieuws had hij niet de neiging om hem te haten. Hij bleef zijn mentor, beste vriend en hij zou naar hem blijven opkijken. Zijn ogen werden iets groter toen hij plots één van de besjes in zijn mond nam en door slok. Dat zo'n grote kater door zoiets klein geveld kon worden, dat geloofde hij nog steeds niet. Maar hij had het gevoel dat hij vandaag zou aanschouwen dat iets kleins, iets groots kon vermoorden."Vertel hen de waarheid, Barksound." Zonder na te denken knikte de warrior op de laatste woorden van de kater. Tranen vormden zich in zijn ogen toen de ogen van de deputy dicht vielen. Hij wilde geen tranen laten vallen, hij wilde zich sterk houden, voor Whitelion. Even sloot hij zijn ogen toen ook de borstkas van Whitelion niet meer op en neer ging. Wat moest hij nu vertellen aan de clan? Hij wilde niet dat hij het woud verliet terwijl heel de clan slecht over hem dacht. Barksound opende zijn ogen terug. Hij was aan het twijfelen of hij enkel Everstar op de hoogte zou brengen over Lionroar. Misschien deed hij dat wel, maar voorlopig zou hij het nog even voor zich houden. Eerst verdiende Whitelion een degelijk afscheid, zoals elke geliefde warrior. "Sorry," prevelde hij zachtjes, wetend dat hij van zijn laatste wens geen werkelijkheid ging maken, nog niet althans. Hij ademde nog één keer diep in zette zijn tanden vervolgens in Whitelions nekvel, om hem terug mee te nemen naar het kamp.