What do you want?

Een doodskreet vulde de omgeving terwijl een jonge poes haar vlijmscherpe witte tanden diep in de nek van het dier boorde. Maar toch doodde de jonge poes de ander niet, ze wilde het zien lijden. Langzaam zag ze dat de grond bloedrood werd en dat kat die haar uitgedaagd had steeds meer bloed verloor. Een hatelijke grijns trok om haar witte snuitje, nou wit was hij net meer want er zaten genoeg bloedspetters op. Zachtjes zwaaid ze met haar staart en haalde met haar klauw uit over de wang van haar tegenstander. '' is er in deze wereld nou echt geen waardige tegenstander?'' Vroeg de poes zuchtend en keek naar de stervende kat. Ze voelde niks anders dan diepe haat, haat tegen alles en iedereen. De jonge poes stootte een korte kille lach uit en stapte weer op de stervende kat af. Razendsnel sloeg ze haar klauwen uit en keek neer op de kat. '' Dit is het bewijs, had nu maar geluisterd.'' Dit waren de laaste woorden die de kat ooit zou horen van wie dan ook, want meteen daarna maarde ze met haar klauw uit naar de keel van de kat en zette toen voor de laatste keer haar tanden in de keel van de kat. Ze voelde het leven uit het lijf verdwijnen en ze liet weer los. Met een kille grijns likte ze haar snuit af en waste langzaam haar witte voorpoot. Opeens drong er een onbekende geur haar neus binnen en ze keek op. Ze zag niks en snoof minachtend. '' Altijd hetzelfde riedeltje,'' sprak ze tegen zichzelf. Maar nu bracht de onbekende geur iets vreemds mee. Een geur die ze al jaren kende. Een geur die ze uit haar gedachte had verbannen, uit het leven had verbannen. Maar waarom was hij dan zo sterk? even zwaaide de poes met haar staart en schudde verward haar kop. '' Dat is gewoon onmogelijk!'' Siste ze in zichzelf. Opnieuw keerde ze haar kop naar de bosjes en zette haar vacht op, ook sloeg ze haar klauwen uit. Maar ze was vastbesloten om uit te vinden wie dit was en waarom ze die gehate geur droeg. '' Waarom kom je niet tevoorschijn, ik doe je niks.'' Sprak ze onschuldig en keek rond. '' Nog niet nee,'' siste ze er in zichzelf bij. Geduldig wachtte ze tot de onbekende kat zich zou laten zien. Het leek alsof ze wachtte, maar ondertussen draaide haar gedachtes op volle toeren. Ze waren al een plan aan het klaarstomen om dit beest ook af te maken. Opnieuw zwaaide ze met haar pluizige staart en begon het bloed van haar voorpoot af te wassen.

-Cheza Only!-

'' Waarom kom je niet tevoorschijn, ik doe je niks.'' Hoorde Cheza een stem onschuldig spreken. Een maar al te bekende geur dreef haar neusgaten binnen. Redeye gromde van schrik. Deze geur kon onmogelijk waar zijn. Toch rook hij zo vers, hij kwam van die kat af. Ze kwam omhoog en keek de kat aan. "Waarom zou je me iets willen doen?" Gromde Cheza. Ze keek de kat aan. Met een schok zag Cheza de ogen van de poes. Ze leken exact op de ogen die haar vader ooit had gehad. Haar vader, die niets anders had kunnen doen dan haar pijnigen. Cheza wist dat zij op haar moeder leek. Haar moeder die gestorven was tijdens haar geboorte, teminste dat dacht Cheza. Cheza's ogen schoten naar een levenloos lichaam van een donkere kat naast de kleine poes. Cheza kreeg een glimlach op haar gezicht. Deze kat bestond uit niets anders dan pure haat, exact zoals haar vader was geweest. Deze poes leek op haar vader ontdekte Cheza geschokt. "Wie ben jij!" Grauwde Cheza boos met lichte verbazing in haar stem.

De knappe poes hoorde een grom en keek meteen op, een zacht gegrinnik steeg op uit haar keel. Het was een grom van schrik geweest, hoewel ze daar zelf geen last van had, zij kon haar emoties pima bedwingen. Opeens kwam er een kat omhoog en ze werd aangekeken. "Waarom zou je me iets willen doen?" Gromde de onbekende kat. Ze keek recht in de ogen van de onbekende poes en zag daar vreemdgenoeg schrik. even bekeek ze de poes aandachtig, ze leek exact op haar eigen moeder. Haar ogen, haar uiterlijk, alles was leek precies hetzelfde. Opeens besefte ze dat de onbekende poes antwoord wilde. '' Waarom? Nou dat is simpel, omdat het leuk is om anderen af te slachten.'' Sprak ze luchtig maar met een kille toon. '' Maar het is nog leuker als ik weet wie jij bent.'' Ze kreeg de oude bloeddorstige fonkeling in haar ogen weer terug. Wie dit ook was, ze was haar iets te bekend.Opnieuw zwaaie ze met haar pluizige staart en snoof even. Op veel momenten was ze blij dat ze veel op haar vader leek, precies dezelfde bloeddorstige ogen en haar zeldzame glimlachjes. Haar vder bestond uit pure haar, maar dat van haar was zelfs nog erger. Het had haar ook nooit verbaasd dat ze het lievelingetje van haar vader was geweest. Maar dat had haar niet echt veel kunnen schelen, ze had hem net zo moeiteloos afgeslacht als alle anderen. "Wie ben jij!" Grauwde de onbekende poes boos, maar toch kon ze verbazing in de stem van de poes horen. '' Dat klinkt al meer als de gewoonlijke vragen die mij gesteld worden,'' zei ze kil. '' weetje het is best irritant als iedereen telkens dezelfde vragen stelt, ik word er een beetje moe van zelfs.'' Ging ze moeiteloos verder. Ze wilde nu nog liever weten wie deze poes was. '' Maar goed.. Mijn naam is Escada, de brenger van dood, soms wel eens de Levende Dood.'' Ze grijnste gemeen bij haar laatste woorden. Ze wilde dat deze poes haar ging vrezen, misschien zelfs ging haten. Al een lange tijd had ze gezocht naar een waardige tegenstander. Misschien was deze, onbekende, maar toch ergens vaag bekende poes een waardige tegenstander voor haar.

Cheza luisterde grommend naar de poes. Zelfs de manier waarop dit dier tegen haar sprak leek op haar vader. "Ik, Ik heet Cheza. Maar wat zou jou dat uitmaken." Cheza trok haar bovenlip op en liet haar vlijmscherpe tanden zien. Ze had teminste nog iets van haar vader gekregen dacht ze lachend. "Ik ben niet bang voor een kat zoals jij. Al wat ik wens is pijn, dus geef me dat maar. See if I care." Ze hoopte dat deze kat haar zou aanvallen. ZE hoopte dat ze pijn zou krijgen. Dat was al wat ze wou, zoete pijn. Pijn waar ze mee was opgegroeid. Ze keek schuin naar het litteken op haar borst. Het laatste ding dat was overgebleven als aandenken aan haar vader. Haar vader die haar elke dag van zijn leven pijnigde. Het was ironisch dat toen hij eindelijk haar wou beschermen dood ging. ZE was zelfs de kat die hem had vermoord nog dankbaar. Cheza wist dat zij gouw genoeg haar vader had vermoord als hij nog langer had geleefd. Haar moeder was overleden aan een onbekende reden vlak na haar geboorte. Het was haar eigen schuld geweest had Cheza altijd gezegd. Dankzij haar waren haar ouders dood. Ze keek op naar de poes. "Waar wacht je dan nog op? Vermoord me dan!" Gromde Cheza woedend en keek naar het dier.

Escada merkte dat deze poes grommend naar haar luisterde. Het was overduidelijk dat deze poes haar niet mocht. "Ik, Ik heet Cheza. Maar wat zou jou dat uitmaken." Zei de poes en Escada kon het niet laten even te lachen. '' Ik wil altijd weten wie ik afslacht,'' Zei ze honend en zwaaide met haar staart. De poes die zich voor had gesteld als Cheza trok haar lip op en ontblootte haar tanden. Escada reageerde door hetzelfde te doen en diep vanuit haar keel kwam een kille grauw op. Ze wist dat ze nu meer op haar vader leek dan ooit, maar wat zou die onnozele poes daarvan weten? Als het zou kunnen had ze zichzelf en complete make-over gegeven, eentje die ervoor zorgde dat ze op geen van haar ouders leek. Maar dat kon dus niet en leefde ze nu als een exacte kopie van haar vader. "Ik ben niet bang voor een kat zoals jij. Al wat ik wens is pijn, dus geef me dat maar. See if I care." Escada keek de poes even recht een en grinnikte opnieuw. '' Oh dear, you do care,'' zei ze en likte even aan haar voorpoot. '' Het kan je wel schelen, niet waar?'' Ze zwaaide opnieuw met haar staart. Deze poes wilde pijn, maar ze zou haar geen plezier gaan doen. Het deed haar denken aan de duistere dag dat zij een eind had gemaakt aan haar familie, maar met deze poes kreeg ze een raar voorgevoel. Een gevoel alsof ze iets over het hoofd had gezien, maar ze kon het niet plaatsen. even snoof ze en keek de poes weer aan. ''Waar wacht je dan nog op? Vermoord me dan!" Gromde de poes woedend. Een minachtende glimlach ontstond rond haar snuit en ze lachte opnieuw. '' Waarom zo'n haast om te sterven? Pijn zal je toch niet lijden, dat gun ik je niet. Nee beter dat wil je te graag.'' Ze legde haar pluizige staart om haar voorpoten en keek de poes uitdaged aan. '' Maar als je zo graag dood wilt, waarom val je me niet aan? Dan kan ik zien of jij een waardige tegenstander bent. Of dat je net zo zwak bent als de poes waarop je lijkt.'' Ze stond even op en liep elegant naar voren, een grijns kon je niet meer van haar snuit afkrijgen. Nu wist ze het zeker, deze poes leek exact op haar moeder. De gedachte aan haar moeder maakte haar snuiven, dat was een zwakkeling. Ze had haar in een slag kunnen doden, maar ze had geluk gehad dat haar vader er toen nog niet was geweest. Ze richtte haar ogen op de poes en liep langs haar zijkant en begon gewoon rondjes om haar heen te lopen. Zonder haar ogen van de poes af te halen liep ze verder. '' Want weetje, jij lijkt best op mijn moeder. Niet dat dat je veel zal kunnen schelen, maar toch. Zij was echt een zwakkeling, ik kon haar in een slag afmaken.'' Ze keek afwachtend naar de poes waar ze omheen liep, als haar voorgevoel juist was dan wist deze kat precies waar ze het over had.

'' Want weetje, jij lijkt best op mijn moeder. Niet dat dat je veel zal kunnen schelen, maar toch. Zij was echt een zwakkeling, ik kon haar in een slag afmaken.'' Siste Escada. Cheza keek op ze keek opnieuw naar de poes. "Jij lijkt op mijn vader, net ze hatelijk, maar ook je uiterlijk, ik zou zweren dat ik nu tegen hem zou praten." Gromde Cheza niet begrijpend. "En ik ben niet zwak Escada, dank je voor je compliment." Cheza spuugde de woorden er uit. Zij was niet zwak. "Jij zal mij nooit in een slag vermoorden, ik betwijfel het dat je me zal vermoorden." Cheza glimlachte vals en keek de poes aan. De al te bekende geur droof opnieuw haar neus binnen. De geur die ze voor het laatst zo sterk had geroken bij haar vader. Ze was toen nog jong geweest. Ze had zich niet kunnen verdedigen en was weggerend. Nu was het anders. Ze keek opnieuw naar de ogen van de poes. Toen pas kreeg ze een schok door. Het laatste wat ze van haar vader had gezien, voor hij stierf. Waren exact dezelfde ogen. Doodse ogen, levenloze ogen. De ogen van iemand zonder gevoel. Zijn aanvaller had die ook gehad. Zijn aanvaller had exact op hem geleken. Escada was degene geweest die haar vader had vermoord. Cheza blies hard en trok haar nagels uit. Haar haren gingen overeind staan. "JIJ BENT DEGENE DIE MIJN VADER HEEFT VERMOORD." Schreeuwde Cheza uit naar de poes.

Ze keek weer naar de poes zodra ze weer sprak. "Jij lijkt op mijn vader, net ze hatelijk, maar ook je uiterlijk, ik zou zweren dat ik nu tegen hem zou praten." Escada grijnsde even hatelijk. '' Het zal je misschien niet verbazen maar ik ben een exacte kopie van mijn eigen vader,'' zei de poes en een hatelijke grijns verscheen rond haar snuit. Het enige wat ze nu wilde is de schrik in de ogen van de poes zien. Zij had zelf de connectie al gelegd, ze wist nu waar het voorgevoel vandaan kwam. Ze had toen destijds een kat over het hoofd gezien, iemand had de volledige slachtpartij overleefd, of was ze gewoon vergeten dat er nog iemand was geweest? Het had haar niks meer gescheeld eigenlijk, ze had gehoopt dat de overlevende nooit mee terug zou keren. Maar hier stond ze dan, levend en ook nog eens brutaal. Haar enige zusje. Langzaam zakte haar oren weer naar achteren zodra haar zusje weer begon te praten. Wat walgde ze van dat woord, zusje. "En ik ben niet zwak Escada, dank je voor je compliment." Cheza spuugde de woorden uit en Escada keek haar weer koeltjes aan. '' eigenlijk was het niet als compliment bedoeld. Het is gewoon en simpel feit. '' Antwoorde ze koeltjes en zwaaide weer met haar staart. ''Jij zal mij nooit in een slag vermoorden, ik betwijfel het dat je me zal vermoorden." Zei de poes en gimlachte vals. Escada trok een wenkbrauw op, totaal niet onder de indruk van de poes. '' Oh Really?'' Mauwde ze nonchalant en keek Cheza nog altijd aan. '' Je bent wel weer overmoedig nietwaar?'' Sprak ze kil en keek haar strak aan. De poes blies opees en sloeg haar nagels uit, kreeg ze eindelijk de reactie waarop ze gehoopt had? Had ze eindelijk de connectie weten te leggen? De poes zette haar vacht op maar Escada volgde haar voorbeeld niet en ging koeltjes zitten. "JIJ BENT DEGENE DIE MIJN VADER HEEFT VERMOORD." Schreeuwde de poes haar toe. Een gemene grijns ontstond om Escada's lippen en ze keek Cheza koelbloedig aan. '' Ben je er eindelijk achter?'' Vroeg ze kil en die grijns was niet meer van haar snuit af te krijgen. '' En zal ik je nog wat vertellen?'' Vroeg ze terwijl ze weer opstond en naar Cheza liep. Ze bleef net voor haar neus staan een boog haar kop zo dichtbij dat haar neus bijna die van haar raakte. '' Het was ook nog eens mijn eigen vader! En ook heb ik de rest van zowel jou als mijn miezerige familie afgeslacht.'' Ze keek Cheza nog altijd aan. '' Je moeder, je zusjes elk van hen is gestorven door mijn klauwen!'' Opeens gooide ze haar kop naar achtere en begon kil te lachen. Een lach waarbij de meeste haren overeind rezen en veel ogen zouden verschieten van angst. Dit was ook nog eens dezelfde lach die ze uitstootte zodra ze de genadeklap uitdeelde. Haar ogen vonden die van Cheza weer. Ze zochten herkenning, zou ze het zich nog herinneren? '' Je herinnert het toch nog wel?'' Vroeg ze terwijl ze weer om Cheza heen begon te cirkelen. Dit vond ze maar al te leuk..

- ohh de lang verwachte ontknoping ;D -

' Ben je er eindelijk achter? En zal ik je nog wat vertellen?'' Vroeg de poes terwijl ze dicht bij haar kwam. Hun neuzen raakte elkaar bijna. '' Het was ook nog eens mijn eigen vader! En ook heb ik de rest van zowel jou als mijn miezerige familie afgeslacht. Je moeder, je zusjes elk van hen is gestorven door mijn klauwen!'' Gromde Escada vals. En lachte een vreselijke lach. Een lach die ze een keer eerder van haar vader had gehoord. Cheza stond als verstijfd. Escada merkte dat. '' Je herinnert het toch nog wel?'' Zei ze kil en lachend. " Nu herinner ik het me weer, vader riep jouw naam, voor je hem vermoorde. " Gromde Cheza kwaad maar toch had ze een lichte grijns op haar gezicht. "Ik zou voor de dood op vader boos moeten zijn op jou. Vreemd genoeg ben ik dat niet. Maar bedanken zal ik ook niet doen. " Cheza gromde terwijl ze de poes die om haar heen liep met haar ogen volgde. De poes leek niet op haar te letten, ze dacht zeker dat Cheza zwak was. Cheza kreeg een duistere glimlach op haar gezicht en zodra de kat langs liep haalde Cheza uit. Diepe rood bloed zag Cheza direct opwellen uit de kat haar zij. Cheza dook in aanvalshouding en keek de poes duister aan. "Ik neem aan dat je nu je laatste connectie naar het verleden ook uit de weg wil helpen." Siste Cheza gevaarlijk. "Ik zou zeggen doe je best." Siste Cheza vals naar de poes.

(jeuh
Cheza has got a Evil side xD)

Cheza verstijfde en een zelfingenomen grijns ontstond om haar snuit, dit was exact wat ze wilde bereiken. Haar haat had nu een toppunt bereikt. " Nu herinner ik het me weer, vader riep jouw naam, voor je hem vermoorde. " Escada grijnste breed en lachte opnieuw. '' Hij smeekte me om gendade, maar dat gunde ik hem niet. Hij zou altijd in ellende hebben geleefd, dus eigenlijk deed ik hem een plezier.'' Sprak ze sadistisch. "Ik zou voor de dood op vader boos moeten zijn op jou. Vreemd genoeg ben ik dat niet. Maar bedanken zal ik ook niet doen. " gromde Cheza terwijl ze haar met haar ogen volgde. '' Dat zou je wel moeten doen,'' siste Escada zacht en kil. '' Zonder mij had je nu nog in de ellende gezeten van haat en pijn.'' Ze lachte weer en keek Cheza aan. Opeens voelde ze een scherpe steek van pijn in haar zei, haar ogen gleden naar haar zei en ze begon te lachen. gefascineerd door het bloed rook ze aan haar zei. Daarna richtte ze haar heldere blik op Cheza. '' Dat had je nou niet moeten doen,'' sprak ze kil en sloeg haar klauwen snel uit. "Ik neem aan dat je nu je laatste connectie naar het verleden ook uit de weg wil helpen." Siste Cheza gevaarlijk en Escada keek haar kil aan. ''Kijk jij snapt hem, zonder mijn verleden kan ik gewoon leven'' Siste ze kil en haalde al met haar klauw uit over de wang van haar zusje. "Ik zou zeggen doe je best." siste haar zusje haar als toe en onmiddelijk schoten Escada's oren naar achteren in haar nek. Terwijl ze de pijn in haar zij negeerde sprong ze naar voren en zete haar vlijmscherpe tanden in Cheza's hals. Zonder ook maar een seconde te twijfelen boorde ze haar klauwen diep in haar zusjes lijf. Ze wachtte de reactie van Cheza niet eens af en sloeg opnieuw toe.