It will be lonely this.. evening

Een grote, zwarte kater van nu zo'n achttien manen oud klemde de redelijk grote vis die hij deze middag had gevangen tussen zijn kaken. Sommige katten klaagden zo hier en daar dat het koud begon te worden, maar hij had er weinig tot geen last van. Dat was dan toch eventjes één voordeel van die lange, zwarte vacht die hij altijd met zich meesleepte. Alleen als het hartje bladgroen was. Een vossenlengte bij hem vandaan bewoog het struikgewas opeens een beetje. Langzaam liet de kater zijn kop zakken en legde de vis neer op de grond. Zijn lange staart zwaaide een keer heen en weer waarbij de puntjes van de lange haren de grond raakten. Was het een kat, een andere prooi misschien. De wind stond hem niet gunstig en dat was jammer.

Eerste post Fairfaith.

De verhalen die ze had gehoord van de gebeurtenis na het dassengevecht zaten haar niet lekker. Wat als WindClan wraak wilde nemen..? Om eerlijk te zijn zag ze die katten daar niet echt voor aan, maar niks was zeker. Vermoedens konden bedrieglijk zijn. Vandaar dat ze besloten had een korte wandeling te maken om haar hoofd wat te kunnen legen. Onderweg zou ze meteen kijken of er zich vreemde sporen of geuren bevonden op het territorium. Ze wist nu al dat ze de moed er niet voor zou hebben er zelf op af te stappen, maar ze zou al een grote hulp zijn als ze enkele krijgers in het kamp zou kunnen waarschuwen.
De jonge krijgster was zo in gedachten verzonken dat ze het amper merkte toen ze door een struik stapte en een andere RiverClanner passeerde. Pas na enkele stapjes drong zijn geur haar neus binnen. "Oh, eh, hallo Swampdust." miauwde ze een beetje geschrokken. Ze had hem gewoonweg niet gezien, en wilde niet bot overkomen. "Het spijt me, ik had je niet gezien." ze zwiepte even met haar pluizige staart om de sneeuwvlokjes er van af te schudden.