∆ I will take revenge, some cats have forgotten that [Execution 2]

Een klauw van ijs pakte haar hart vast toen er een geur langs haar neus heen waaide. De geur van Shadowclan. Een clan die ze vreesde door één bepaalde bewoner. Hierdoor leek de wereld letterlijk stil te staan en verkeerde ze in de meest ernstige doodsangst die je je bedenken kon. Ze lag daar, ze hoorde niets meer. Ze zag enkel de kater tussen de andere katten door. En zijn woorden, zijn woorden voelde aan als messen, nog erger dan de pijn die Claw haar op dit moment gaf. 'There is only one cat that is allowed to make Brightspots life a hell and that is Me, you ugly piece of shit!' Waren de woorden van de kater. "Nee, nee!" Krijste ze. "Niet hem, niet Darkfire!" Krijste ze in volle paniek. Haar kittens zouden het niet begrijpen, Polarbear echter wel. Polarbear had haar geholpen om van het ergste af te komen. Maar schijnbaar was dit alleen vervaagd en kwam het nu keihard weer terug. Ze gilde en probeerde opnieuw om los te komen, het werkte echter niet en toen gebeurde het ergste. Claw boog zich opnieuw over haar heen. Vaarwel was het laatste wat ze hoorde, toen haar keel werd door gebeten met een oorverdovende gil uit haar bek. Bloed gorgelde in haar bek en bloed sijpelde over haar mondhoekjes. Haar ogen staarde vol doodsangst naar boven en werden langzaam glazig toen haar geest haar lichaam verliet. Brightspots was niet meer.

Mistpaw staarde naar het hele schouwspel. Alles leek onwerkelijk op het moment. De zwarte kater had al zoveel van haar gesloten. Haar halve zicht, haar clan en nu haar moeder ook. Hij boog zich weer over Brightspots en pakte haar vast. Een oorverdovende gil kwam uit haar moeder zetten en dat zette haar bloed om in ijs. Mistpaw's blauwe oog staarde waterig naar het nu dode lichaam van haar moeder.
Stilte.
Er was oorverdovende stilte. Het leek steeds harder te worden in haar hoofd. Tranen liepen uit haar ogen terwijl ze haar rosse zus naast haar weg zag springen, naar Claw toe om hem schade toe te brengen. Nu zou het gebeuren. Als de zwarte kater ook nog haar zus van haar afnam zou ze het waarschijnlijk niet meer trekken. Mistpaw staarde dood naar de grond. Haar moeder was van haar afgepakt. Haar lichaam was ontheiligd in haar ogen. Alles was fout aan dit moment. Starclan had dit nooit zo bedoeld voor hun? Toch? Starclan kon nooit hebben gewild dat Bloodclan hun kamp overnam en iedereen zou vermoorden. Met tranen nog in haar ogen duwde ze haar nagels in de grond. Ze haatte alles. Alles was haar schuld geweest. Zij had Claw boos gemaakt en ze kon niet eens vechten om zichzelf - of haar eigen eer - te verdedigen. Ze hoopte dat Firepaw hem blind maakte. Sterker nog - ze hoopte dat Firepaw hem dood maakte.

Woede flitste in zijn ogen toen Claw hem afschudde alsof het niets was en zich daarna op Brightspots richtte. "Had je me niet gehoord, lelijke rotkat," gromde hij naar de zwarte kater, maar hij kon niets doen. Brightspots wilde niet dat hij zich in het gevecht zou gooien. Maar hij had zo veel voor haar gedaan, hij had haar gerend van Darkfire, hij had haar lief gehad en nu moest hij haar laten gaan? Nee, nog niet over z'n dode lichaam. Hij had beloofd er altijd voor haar te zijn en d'r te beschermen. Toch voelde het alsof er ijswater over zijn lichaam was gegoten, toen hij een bekende stem achter zich hoorde. Darkfire, ging door zijn kop heen. Hij draaide zich om naar de zwarte kater met zijn vurige ogen en eventjes wist hij niet wat hij moest doen, of wie hij moest aanvallen. Totdat hij zag hoe Claw zijn nek boog en de vernietigende beet toediende aan zijn partner. Niet snel daarna vloog Firepaw op Claw af en binnen een tel had hij haar voorbeeld gevolgd. "Nu ben je te ver gegaan," gromde hij, terwijl hij zijn zwarte witte lichaam tegen de Bloodclan leader aan beukte. "Het wordt tijd dat jij en dat stelletje kittypets van je vertrekken uit Thunderclan," gromde hij diep naar hem, terwijl hij in blinde woede zijn klauwen in de zwarte kater sloeg.

Snel ging alles zeker en de hele clan leek in schok door wat Claw aan het doen was. Dark keek naar het hulpenloze lichaam, dacht in korte tijd aan al die dingen die hij haar had aangedaan. Hij had letterlijk haar gehele leven verpest, de grootste traumas laten oplopen. Zijn vurige ogen keken naar de kater die Claw scheen te heten. Hij hoorde echter ook de vraag komen. Wie was hij? Darkfire keek de katten rond want het was ook zo dat velen hem inderdaad niet zouden herkennen, misschien maar beter ook. Er was echter een poes die hem wel degelijk herkende. "Nee, nee!" Krijste ze. "Niet hem, niet Darkfire!" well, daar hadden ze hun antwoord van wie hij was. Dark grauwde en versmalde zijn blik. Claw deed alsof hij geen probleem was en hij zag al snel dat er Bloodclan katten op hem af kwamen. Dark bleef staan en deed alsof die Bloodclan katten er niet waren. Hij voelde zijn bloed letterlijk koken, dus ze zouden er nog wel van langs krijgen. Ondertussen hoorde hij de ijselijke gillen en krijsen van Brightspots.Pas toen hij binnen kwam was ze gaan gillen en schreeuwen alsof ze gemarteld werd. Pure angst en hysterie schokte door het lichaam dat uit alle macht weg probeerde te komen en spartelde. Darkfire keek er naar met harde blik. Zielige hoopje angst was ze, zoals ze altijd geweest was, dacht Darkfire. Hij had het altijd al tegen haar gezegd, ze zou een flut warrior zijn. Nutteloos voor alles. Alleen wat Dark dwars zat, wat Claw nu deed, was niet zijn taak en dat was het nooit geweest ook. Darkfire had die taak al lang geleden op zich gekregen.. hij had het alleen zo leuk gevonden om haar levend te houden en niet simpel te vermoorden. Ohh nee, dat zou veel te makkelijk zijn geweest. Dan had hij haar niet kunnen zien leiden. Dan had het anders gelopen en zou ze geen familie hebben gehad die nu vol pijn moesten toe kijken. Ergens genoot zijn duistere hart hier van en speet het hem dat hij nu niet over haar keel gebogen stond. Toch wist Dark ook dat hij veel te laat zou zijn om daar nu te kunnen komen, Claw had de klus al geklaard nog voor hij een poot had kunnen verzetten. Met een smerige gorgel verstompte het geluid dat uit uit haar bek kwam, Darkfire snoof kwaad. Ze was dood, hij die haar had moeten vermoorden was nu door zijn toedoen dood. Hij zou hier spijt van krijgen. 'So you must be Claw? As you heard, my name is Darkfire. I used to live in here, you are nothing more than a lost kittypet on his way home. I am done with them. They ruined my whole life.' Darkfire wilde er naar toe lopen en aanvallen, maar voordat hij dat deed schoot er een vurig roods naar dezelfde plek. De kleuren, de houding.. vacht patroon, alles. Darkfire voelde letterlijk extra haren omhoog gaan staan. De kater ademde diep in en slikte toen. Zo jong het was onmogelijk, maar waarom was het gevoel dan zo sterk? Hij had er niet bij kunnen zijn.. bij zijn dood maar wat had hij dat graag gezien. Zo graag had hij het persoonlijk gedaan, gruwelijk en langzaam. Elke seconden hartstochtelijk kunnen genieten hoe hij het leven uit zijn ogen zag verdwijnen. Toch was hij er ver vandaan geweest doordat het clan leven hem niks meer kon schelen. Nu viel deze rode haarbal Claw aan, oftewel hij joeg zichzelf de dood in. Zoals altijd, was dit een stomme zet, maar hij moest de vurige het nageven, dapper. Nu zag hij hoe de Bloodclan katten steeds dichterbij waren gekomen, dus Darkfire kon niks voor de kleine doen. Hij spreidde zijn klauwen en sloeg met zijn staart. Tot de verbazing begon de kater eng vals te lachen. 'Let's play, kittycats.' Er vlogen een aantal katten op hem af, die hij met klauw slagen aan de kant beukte. Met open klauwen reet hij buiken open. Hij zou zich absoluut niet over geven en vocht heftig tegen, al merkte hij al snel dat ze met teveel waren, natuurlijk. Hij wist er enkelen bewusteloos tegen de grond te werken. Hij dacht zelfs van sommige dat ze dood waren. Hij liep zware wonden op en ze bleven maar komen, terwijl hij door vocht met bloeddorst en razernij. Hij haalde zijn klauwen langs koppen en kelen, zonder genade.

Darkfire voice

Met een musje tussen zijn kaken liep Tallpaw trots richting het kamp. Ook vandaag had hij beloofd om Brightspots een prooi te brengen, en dat precies wat hij nu ging toen. Er verschenen al pretlichtjes in zijn ogen bij de gedachte aan haar trotse blik. Even bleef de apprentice staan toen hij een bekende geur opving. Sinclaw? Nee, dat was niet de geur van zijn moeder. Maar toch kwam de geur hem bekend voor. Het liet hem een beetje denken aan Beekit. "Nee, nee!" Met dat hij het kamp binnen loopt, laat hij zijn prooi voor zijn poten vallen. "Niet hem, niet Darkfire!" Bright? Bright! Zijn ogen schoten open toen hij, tussen de rij katten door Brightspots herkende. De pretlichtjes in zijn ogen verdwenen als sneeuw voor de zon. Hij kon niet direct vatten dat ze er plots niet meer was. Plots. Hij was amper het kamp uit geweest om één musje te gaan vangen voor haar. Tallpaw bleef strak staan waar hij stond en staarde even naar het levenloze lichaam van de queen, waarna zijn ogen naar de grote donkere kater gingen, die Darkfire noemde. Darkfire, een naam die hij eerder uit zijn moeders mond had gehoord en in wiens naam hij een boodschap had moeten doorgeven. Toch bleef hij gewoon staan waar hij stond. Hij liep niet naar Bright toe, wetend dat haar échte kittens en haar partner hem zeker aan de kant zouden duwen. Hij kon het ook nog niet vatten dat hij haar nooit meer in de nursery zou zien.

Hij ging niet graag naar het Thunderclancamp, het was er veel te druk, vond hij. Maar Deathbite had ergens gehoord dat er een executie plaatsvond, en dat was iets prettigs om naar te kijken. Hij was snel naar het kamp toegelopen en had nog net Claw tanden in één of andere poes' nek zien zinken. Met een grijns liep hij naar de kring Bloodclanners toe en ging ertussen staan. Hij zag een rosse poes helemaal gek worden en door de barrière heen breken. Enkele tellen daarna schoot een witte kater ook naar Claw toe. Hij besloot zich te bemoeien en liep naar binnen. Met een soepele sprong belandde hij op de rug van de rosse poes en trok haar naar achteren. "En wat zijn we van plan?" spotte hij en spuugde in haar gezicht. Hij zou voorkomen dat ze zijn leader zou aanvallen, die Thunderclanners waren met zoveel dat het voor Claw onmogelijk was om hen allemaal tegen te houden. En die zware, grote kater die hij niet kende en enkele Bloodclanners aan stukken zat te scheuren maakte de situatie er niet beter op.

Hij keek de poes boos aan en hij bekeek elke beweging, voorbereid op een eventuele aanval. Ze antwoordde brutaal terug en sloeg haar klauwen naar hem uit. Deathbite kon nog net op tijd opzij springen, zodat haar klauwen lang zijn schouder gleden. Er dropen enkele bloeddruppels uit de ondiepe wonde. Door die onverwachtse aanval werd hij nog kwader. Met een luide brul sprong hij op de poes af en probeerde haar van haar poten te slaan. Hij hoopte dat ze er enkele brak. Hoe durfde ze een Bloodclanner aan te vallen! Hij stond ver boven haar. Die Thunderclanners, het waren één voor één brutale wezens. Hij walgde van ze met zijn hele hart. En deze zou daarvoor boeten. Nadat hij terug was opgestaan draaide hij zich terug om naar de kattin, klaar om weg te duiken als ze al een tegenaanval zou maken.

Het gebeurde allemaal veel te snel. Zealspark's blauwe ogen vlogen van links naar rechts en zodra een donkere kater, welke verdacht veel naar Shadowclan rook, het kamp binnenstormde was hij al helemaal de kluts kwijt. Sinds wanneer waren de grenzen zo open? Hoe kon een Shadowclan kat, zeker eentje zo opvallend als de deze, zonder gemerkt te worden het Thunderclan kamp binnen komen wandelen? Zealspark's vacht prikte van zowel teleurstelling als woede. Woede omdat hij kwaad was op zichzelf dat het kamp zo slechts verdedigd werd. Kwaad omdat hij de grenzen niet goed genoeg patrouilleerde. Als hij zijn taak beter had gedaan dan had de inval van Bloodclan kunnen zijn voorkomen. Dan zou die Shadowclan kat hier nu niet staan. De rood met witte kater sloeg zijn nagels diep in de grond en bad tot zichzelf dat zijn ouders hem hier niet kwalijk voor namen. Om de een of de andere reden voelde het aan als zijn fout. Dat hij al de miserie had kunnen voorkomen en dat het door hem kwam dat de Clan waarvoor zijn vader het leven had gegeven helemaal tot een puinhoop was gebracht. Zijn blik vernauwde zich maar al snel werd zijn aandacht afgeleid door een rood gestalte dat naar voren flitste. Firepaw! Bezorgdheid greep zijn hart als klauwen. De Bloodclanner die haar aanviel was ongeveer even oud als hem en alhoewel zijn leerling een uitstekende vechter was vertrouwde hij het zaakje niet. Zijn spieren spanden zich aan, klaar om toe te slaan zodra het te gevaarlijk werd voor Firepaw. Maar dat was niet het enige wat hem dwarszat. Waarom waren al die kittens uit de nursery? Het was hier Starclan's verdomme levensgevaarlijk voor hen! Zijn blik gleed naar Tallpaw, welke net gearriveerd was. "Tallpaw!" riep hij terwijl hij naar hem rende. "Breng de kittens in veiligheid, het is hier veel te gevaarlijk nu." Hij draaide zich weer om en liep naar het schouwspel toe, hopende dat Tallpaw ging doen wat hij gevraagd had. Brightspots was dood, en de moederkat zou vast niet blij zijn als haar kittens haar gingen vergezellen naar Starclan.

Hij had wat verdwaasd enkele stappen naar achteren gezet toen verschillende katten elkaar in de haren vlogen. Het duurde even voordat hij doorhad dat iemand hem riep. "Breng de kittens in veiligheid, het is hier veel te gevaarlijk nu." Kort knipperde hij met zijn ogen en verstrakte zijn blik, waarna hij zijn poten in beweging zette. Hij moest de beste warrior worden, zoals Sinclaw hem verteld had, om te voorkomen dat onschuldige katten vermoord werden. En het maakte hem niet uit hoe hij dat zou bereiken. Er waren 3 kittens, alledrie de kittens had hij de vorige dag nog zien slapen bij hun moeder. Hij ontfermde zich eerst over het witte poesje, Swankit en duwde haar met zijn poot naar achteren, weg van Brightspots, weg van de vechtende katten, weg van het gevaar. "Het is hier gevaarlijk, je moet naar de nursery." prevelde hij als waarschuwing, in de hoop dat ze gewoon mee zou lopen. Als ze zelf naar de nursery zou lopen, kon hij alvast die twee andere kittens gaan zoeken, Phantom-en Lionkit. Even liet hij zijn blik naar de andere twee kittens gaan, die nog dichter bij het gevaar stonden. Zijn oren schoten naar voren en hij pakte Swankit vluchtig op, voor zover dat ging en bracht haar zo dicht mogelijk naar de den. "Dovewing!" riep hij alarmerend, waarna hij zich met een ruk omdraaide en op Lionkit afliep. Zonder iets te zeggen, tilde de kater de jonge kitten op en trok hij direct een stuk naar achteren, zodat ze wat meer in de schaduw van een struik zaten. De nursery was iets verder. Hij richtte zijn blik kort op de den, hopend dat Dovewing tevoorschijn kwam en de kittens aan pakte en naar binnen nam. "Kom," beval hij tegen de jonge kater en duwde hem kort met zijn poot richting de nursery.

Tag: Swankit, Dovewing, Lionkit

De stem van Tallpaw zorgde voor een geruststellend gevoel in zijn buik. Nou, wat je nog geruststellend kon noemen. Nu de kittens zometeen in veiligheid gebracht zouden worden waren er nog steeds tal van andere katten in gevaar. Zealspark voelde zowel zijn poten als wonden jeuken. Zijn poten omdat hij niets liever deed dan zich op een willekeurige Bloodclanner te storten en de wonden omdat die hem ervan weerhielden. Als er niet zoveel Bloodclanners waren geweest dan had hij zich er niet veel van aan getrokken en die Claw zo een kopje kleiner gemaakt. Maar het was nu gewoon verloren moeite. Daarbij was Brightspots dood. Dood. Het besef sloeg hem als een zweep en hij voelde de aarde om hem heen draaien. De grote gespierde kater begon zich zwakker te voelen en voor het eerst sinds Bloodclan het kamp was binnengevallen overtrof een zekere waardeloosheid hem. Waarvoor verzette hij zich eigenlijk? Silverstar was vast allang dood.. Het enige wat voorkwam dat de Bloodclanners dit nieuws met hen deelde was waarschijnlijk de opstand die dan volgde. Zealspark zette zijn tanden stevig op elkaar terwijl hij zijn ogen sloot. Echter zorgde een bekende geur ervoor dat hij algauw weer opkeek. Nog maar net zag hij het gestalte van Firepaw het kamp uitrennen. Zo snel als het waardeloze gevoel gekomen was, was het alweer verdwenen. Hij moest zich sterk houden, kalm blijven. Thunderclan had niets aan hem als hij zich als een nutteloze kitten die om zijn moeder smeekte ging gedragen. Daarom dat hij diep inademde en zichzelf vermande. Opnieuw verscheen de vastberaden glans in zijn lichte blauwe ogen en wierp hij een veelzeggende blik op Claw. Enkele seconden lang hield hij diens blik vast, meer zelfzeker dan ooit tevoren. Ongestraft zou dat zwarte scharminkel hier niet mee wegkomen. Als die slaafjes van hem geen levend schild waren geweest dan zou bloed gevloeid hebben, dat zeker. Maar nu vond hij één kat nog belangrijker dan hem, en dat was Firepaw. De meeste herrie was voorbij en zodra hij merkte dat nog andere krijgers de situatie onder controle begonnen te krijgen had Zealspark zijn besluit genomen. Zonder nog één tel langer te  blijven stilstaan snelde hij achter zijn apprentice aan, hopende dat haar niets overkwam nu ze volledig in paniek het territorium inrende.

Zealspark is uit het topic.

De zwarte langharige kat zag al snel de verwarring bij Claw ontstaan. Al die angst die bij Brightspots was nog heftiger dan toen hij haar tussen klauwen had vast gekliefd. Het was voor Darkfire zelf een soort triomf en dat was duidelijk aan hem te merken. De vurige ogen keken met een smalende grijns naar Claw. Ondertussen gebeurde er op dat moment nog veel meer, een vurige rode poes schoot op Claw af in blinde woedde terwijl hij er een Bloodclanner achteraan zag gaan. Een spierwitte kater was in gevecht gekomen met Claw, terwijl Darkfire het druk had met de meerdere bloodclanners om hem heen. De zielen die hem omringde waren geen van beide blij met de situatie. Thunderclan had een hekel aan het feit dat ze waren overmeesterd en daar nu voor moesten terug vechten. Bloodclan wilde geen opstand. De enige die hiertussen stond was Dark, maar het was meer dan duidelijk dat hij van deze situatie genoot. Puur genot om eindelijk weer eens wat actie te hebben, zijn brute nagels diep in de huid van anderen te kunnen laten zakken en aan flarden te kunnen scheuren. Hij genoot van elke kreet en schreeuw, bruiste van energie in het gevecht. Hij haalde een kat van zijn rug door hard tegen de grond te beuken tot hij los liet. Even beduust lag het dier onder hem. De klauw van Darkfire schoot als een slang rond zijn keel terwijl hij zijn staart sloeg. Ogen giftig kijkend in die van zijn tegenstander, of slachtoffer. ''Look into my eyes... I wanto see you die.' sprak hij half lachend uit. Kwaadaardige woorden, maar nooit om te beantwoorden. Hij sloeg zijn klauw door en op deze manier pakte hij alle pezen van de keel mee. Huid en haar sneed hij door, bloed kwam tevoorschijn. De kat viel dood tegen het gras terwijl stof opwaaide. Binnensmonds gelach was het enige wat hij er nog voor over had. Opeens viel Darkfire de poes op die nu schijnbaar het kamp uit rende, wat hem verbaasde. Een andere kater met wit op zijn vacht snelde achter hem aan. De kater haalde zijn schouders op, toen hij omkeek zag hij opeens hoe een andere Bloodclanner op hem af stormde, als hij een seconde te laat was geweest had hij nu dood tegen de grond gelegen. Dit ging echter niet zo gemakkelijk als gedacht. In de sprong van zijn tegenstander bukte Darkfire alsof het een cartoon was.   Hij schoot er overheen en Dark draaide zich snel om, nog voor de ander evenwicht kon vinden drukte Dark hem tegen de grond. Met zijn klauw reet Dark zijn buik open waardoor er een grote bloedwond ontstond en de kat omviel. Darkfire snelde naar de nek en gaf daar een fatale beet. Bloed droop langs zijn kin oen hij opkeek. Hij kwatte er wat van weg tegen de kop met holle ogen. Ieder ander zou walgen van de zojuist gedane zaken, maar je zag het genot van Darkfire af stralen als zwarte rook. Hij vocht verder en kreeg zelf ook behoorlijk wonden te verwerken. Nu draaide Darkfire zich om zodat hij Claw kon vinden. 'Claw! If you wanto send me to hell, I will drag you with me with plesure!' Hij keek de zwarte kater uitdagend aan.

--
De 2 moorden zijn goedgekeurd door Claw en NPC.
Tenzij Bloodclanners hier wat mee willen, dan kan dat.

Hij stormde via de kampingang richting de massa katten. Net voordat hij zich op Claw wou storten beet een BloodClanner zijn staart beet om hem tegen te houden. Veel deed dat niet voor de grijze tabby. Alles wat nu pijn deed was het zien lijden van zijn Clangenoten. "JIJ MONSTER! IK ZAL JE AFMAKEN!" grauwde hij. Zijn ogen spuwden ijskoud vuur en zijn vacht zat overeind getrokken. Hij vocht tegen de BloodClanner om zichzelf los te rukken van zijn greep. Tevergeefs kwam er nog eentje aan en pakte hem beet bij zijn schouder. Lighning probeerde zich los te rukken en zag hoe een zwarte kater twee BloodClanners vermoordde. Hij begon te kronkelen onder de greep van de twee BloodClankatten maar er kwam geen vrije beweging uit. Hij probeerde met zijn voorpoot de zwarte BloodClanleider te raken, zijn klauwen uitgestoken. Helaas was het net iets te ver en dus begon de grijze kater de BloodClanner zijn gezicht te bewerken met zijn klauwen. Maar de andere die zijn schouder vast had sprong op de grijze warrior en liet hem vallen door zijn gewicht. Lightning liet een vijandige grauw horen voordat hij met beide katten begon te vechten.