∆ Go make yourself some friends or you'll be lonely. [Verwonden]

De witte poes zat nietsvermoedend in haar den. Het was rustig, voor haar doen dan. De Bloodclan katten zaten nu al een tijdje in het Thunderclan kamp en eerlijk gezegd leerde ze er steeds meer mee leven. Er was alleen nog steeds geen dag dat ze niet wenste dat Starclan hun zou verlossen van Claw en zijn rare volgelingen. Zijn rare executies die haar kippenvel hadden bezorgd of Zealspark die aangevallen was om de hele clan een lesje te leren. Hoe moesten ze daar nou van leren? Die katten waren wreed en cru. Mistpaw zou alleen maar een grote mond tegen ze hebben en zou niet onder Claw's gezag bukken. Dat was waarom ze naar de medicine kat meeting was gegaan, om hem tegen te spreken. En ze moest zeggen, tot nu toe was het mooi stil geweest.
"Mistpaw!"

Het was stil geweest. Het geheven hoofd stapte ze haar den uit, naar de zwarte kater die haar had geroepen. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze. Ze hield haar kop hoor en probeerde het trillen van haar stem te onderdrukken.

[Open voor Thunderclan en Bloodclan]

Hij vond het verre van leuk wat Mistpaw had gedaan. Hij kon er niet op vertrouwen dat ze haar bek niet voorbij praatte op één van die rare kruidenkatjes meetings van ze. Ze had een heel verhaal opgehangen waarom ze naar die plek toe had gemoeten, maar ze had niet verteld wat ze daar precies ging doen. Die andere kruidenkatjes spreken en hij wist dat één daarvan Acefray was. Die vreemde kater die hij had ontvoert voordat de patrouille hem was komen bevrijden, maar ooh ook daar zou hij nog wraak op nemen. Hij had er in ieder geval de pest in dat ze hem voorgelogen had, waarschijnlijk gewoon om een punt te maken en elke vorm van verzet streek hem tegen de haren in, dat wilde hij de grond in stampen. Daarom stapte hij het kamp in om vervolgens haar naam te roepen. Het duurde niet lang voordat hij de jonge kattin uit haar den zag stappen. “Wat denk je dat er aan de hand is?” Zijn stem droop van het sarcasme, maar zelfs dan kon hij zijn stem op een kalme toon houden. De blik in zijn groengele ogen richtte zich strak op haar.

De kater die haar geroepen had keek haar aan, en ze deinsde ook niet terug om hem recht in zijn ogen terug te kijken. “Wat denk je dat er aan de hand is?” vroeg hij, zijn stem droop met sarcasme terwijl hij dit vroeg. "Geen idee. Het kunnen verschillende dingen zijn. Is er iemand ziek?" Onschuldig als dat ze leek, vroeg ze dit aan hem. Mistpaw had ik haar ogen ook niets verkeerd gedaan. Ze was naar de medicine cat gathering geweest. Ja, dat mocht niet van Claw. Ging ze zich daar iets van aantrekken? Nee. Ze moest met Starclan spreken, om zeker ervan te zijn dat ze verlost zouden worden van de zwarte kater zijn tirannie. Maar Starclan was - zoals altijd - onduidelijk geweest en hadden haar geen zekerheid geboden. Het was daarom ook zo dat ze zich nu toch wel minder zeker voelde dan ze zich voordeed. Haar snorharen trilde lichtjes. "Is er iets aan de hand dan? Heeft een van je volgelingen een splinter?"

Het irriteerde hem alleen maar meer toen ze zo onschuldig begon te doen. Ze wist dondersgoed waarover hij het had. “Jij weet ook wel dat ik niet in dat stomme kruidenkatjes gedoe geloof.” Hij snauwde niet, maar daar had hij eigenlijk wel zin in. Het was dat hij over een groot beheersingsvermogen bezat, anders had ze de volle laag gekregen. “Jij hebt je niet aan de afspraak gehouden en daar houdt ik niet van.” Zijn nagels boorden zich in de grond terwijl hij zijn gewicht op zijn achterpoten bracht en naar voren sprong. Het was de bedoeling om zijn nagels in haar zij te boren om haar tegen de grond te werken. Ze was te ver gegaan en hij had geen zin in nog meer van die onzin. Hij moest haar maar de bek snoeren op deze manier.

“Jij weet ook wel dat ik niet in dat stomme kruidenkatjes gedoe geloof.” Hij wist het dus toch. Haar ogen werden groot. Mistpaw was met stomheid geslagen en hield zich stil, misschien maar beter tegenover Claw. “Jij hebt je niet aan de afspraak gehouden en daar houdt ik niet van.” Ze wou er tegenin gaan, maar ze zag dat hij zijn gewicht verplaatste. Ze stond aan de grond genageld en voordat ze zichzelf iets in beweging kon brengen voelde ze hoe nagels zich in haar zij boorde. Mistpaw slaakte een hoog gilletje van de pijn. "Ik moest met Starclan spreken!" piepte ze nog hoog naar hem, maar dat zou hem waarschijnlijk alleen maar bozer maken. "Jullie Bloodclanners snappen dat niet!"

Hij pinde haar vast op de grond en knarste zijn tanden over elkaar door haar domme gegil. StarClan dit, StarClan dat… Dat was dus één van de redenen waarom hij echt niet van kruidenkatjes hield. “StarClan bestaat niet Mistpaw!” Bulderde hij terug vlakbij haar oor. Opeens ontstond er een idee in zijn kop. “Ze zeggen dat jullie die StarClan kunnen zien is het niet? Zal ik er eens voor zorgen dat ze ook dat niet meer over jou kunnen zeggen. Misschien dat dat gezeur over die dooien dan eens ophoudt.” Het sarcastische grijnsje wat om zijn lippen ontstond voorspelde niet veel goeds. Toen sloeg hij opeens zijn grotere rechterklauw uit om zijn nagels in haar ogen te kunnen boren. Zijn eigen groengele ogen begonnen kwaadaardig te fonkelen. Hopelijk kon hij allebei haar ogen raken voordat ze haar kop weg wist te draaien. Ja, dit was waarschijnlijk de oplossing. Als zij niet meer kon zeggen dat ze die vervloekte dode katten kon zien.

Tallpaw vergrootte zijn ogen toen hij zag dat Claw Mistpaw tegen de grond hield. De apprentice liet direct prooi halen, die hij net gevangen had en sprong op het duo af. Zonder verder teveel na te denken sprong de kater op de poot van Claw af, waarmee hij Mistpaw tegen haar kopje wilde slagen. Hij wist niet wat de oorzaak was van deze aanval, maar niemand verdiende het om zo geslagen te worden door een kater die vele groter was.

Applenose trippelde op haar gemakje het Thunderclan/Bloodclan kamp binnen. Ze was net terug gekomen van haar jacht en had met wat moeite een eekhoorn weten te vangen. Toen Applenose in het kamp was liet ze was schrik haar eekhoorn op de grond vallen. Claw, de leider van de Bloodclan, viel de Medicine cat appretice van de Thunderclan aan. Wie was nou zo harteloos om een Medicine cat aan te vallen? Nog wel een apprentice, die dus geen schijn van kans maakte in een gevecht tegen de zwarte kater. Applenose wist dat ze iets moest doen, maar wat? Toen ze zag hoe Tallpaw, een jonge apprentice, Claw aanviel, wist ze dat ze nu in actie moest komen. Ze wilde namelijk niet dat er straks 2 gewonde waren, of misschien zelfs doden. Daarom rende ze op Claw af om vervolgens met alle kracht die ze had op hem in te beuken. Ze hoopte dat de kater zijn evenwicht verloor en omviel, of op zijn minst een paar passen opzij deed. Dat was namelijk al genoeg voor Mistpaw om te ontsnappen. "Hoe durf je een Medicine cat apprentice aan te vallen, jij harteloze freak." siste Applenose woedend. Ze probeerde om de aandacht van Claw te krijgen, zodat Mistpaw kon ontsnappen.

De grote kater leek bomenhoog boven haar uit te torenen. Het was een beangstigende gedachte om hem zo te zien. “StarClan bestaat niet Mistpaw!” Het werd letterlijk in haar oor geschreeuwd. Toen ratelde de kater door over dat ze Starclan niet meer zou zien. Wat bedoelde hij daarmee? Toen ze een klauw zag naderen haalde ze snel ze kon een van haar poten over haar hoofd heen. Stekende pijn en ze gilde het uit. Haar geschreeuw vulde het hele kamp. Het was een combinatie van angst, pijn en woede. Haar oog! Haar linker oog. Hoe erg ze het ook probeerde, het enige wat ze zag was zwart. Een kant was zwart, de andere kant had nog zicht. Hij had haar blind gemaakt! Blind aan haar linkeroog. Ze kon ook niks beginnen tegen Claw. Ze had amper vechttraining gehad, ze kende alleen haar kruiden. Als een worm begon ze heen en weer te bewegen, weg uit zijn grip. Het lukte haar toen Applenose hem aan de kant beukte, daar was ze haar eeuwig dankbaar voor. Ze kwam los uit Claws grip. Verslagen kroop ze aan de kant. "StarClan zal jou krijgen. Geloof me Claw, jij zal geen rustige nacht meer hebben..." ze was even stil, dacht na. "En ik hoop voor jou dat die partner van je een miskraam krijgt, kittens verdienen geen vader zoals jij!" siste ze kwaad terwijl ze haar bloedende oog probeerde te beschermen. Ze moest er iets op doen, maar ze wist zelf ook wel dat dat een verloren zaak zou zijn.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Firepaw hield stil toen ze de BloodClan leider om haar zus hoorde roepen. Haar vacht tintelde, klaar om volledig omhoog te rijzen. Misschien een dag geleden had Mistpaw haar zorgen met haar gedeeld. Dat ze bang was dat Claw wist dat ze toch naar de medicine cat meeting was gegaan ondanks dat hij haar dat had verboden. Haar zusje reageerde onschuldig, alsof ze niets wist, maar het leek er niet op dat de zwarte kater zo makkelijk voor de gek te houden was. Als BloodClanner begreep hij niets van StarClan. De rode apprentice verstijfde toen de kater naar voren sprong en Mist tegen de grond duwde en zijn klauwen over haar zij haalde. De gil die haar zus uitslaakte ging door merg en bot. Ze herinnerde wat Mistpaw had gezegd in haar angst dat Claw ervan wist. Dat hij haat zou vermoorden. Firepaw sloeg haar nagels in de grond onder haar uit frustratie. Ze zou het erger maken als ze er tussen zou springen, dat was wat ze constant in haar hoofd herhaalde. Ze slikte bij het horen van Claw's harde stem en haar adem stokte in haar keel toen hij begon te spreken over het kunnen zien van StarClan. Fire voelde haar binnenste veranderen in ijs toen de BloodClan leider uithaalde naar de ogen van haar zus. Haar lichaam voelde zo koud aan als de sneeuw die buiten het kamp lag. De schreeuw van Mist die door het kamp galmde was het enige wat ze nog hoorde naast het kloppen van haar eigen hart. Het ijs in haar lichaam veranderde binnen een seconde in vuur en in alle adrenaline gooide ze zichzelf naar voren, naar Claw, met als eerste doel zijn al ontstoken oor.

F I R E P A W

De roep van Claw naar de medicine cat apprentice was niet te missen en galmde door het kamp. De leerling schrok er zo van dat ze bijna stikte in de muis die ze net van de prooistapel had afgeplukt. Ze was erg in de war sinds BloodClan haar Clan binnen was gedrongen en de macht overnam. Tot nu toe had ze zich gedeisd weten te houden om problemen te voorkomen. Elke nacht bood ze tot StarClan dat dit snel ophield. Zo snel mogelijk.
Na een nieuwe kreet wist ze dat er iets ernstigs gaande was. De restjes prooi die ze nog over had liet ze liggen en zo snel als haar pootjes haar konden dragen snelde ze richting de kreet. Ze kon haast niet omschrijven wat ze daar zag. Mistpaw werd afgeraffeld door de BloodClan kat die zichzelf een 'leider' durfde te noemen. Haar hartslag ging tekeer en als een versteend beeld stond ze hyperventilerend naar het schouwspel te kijken. Een andere krijger, en een leerling die ze al eerder had ontmoet begonnen zich er mee te bemoeien. Fawn wilde een waarschuwing uitgillen, maar kreeg niets uit haar keel. Instinctief wierp ze zich voor Mistpaw. Mist was meer van belang in de Clan dan zij. Hopelijk zal Claw haar pakken in plaats van Mist. ''Ga,'' was wat ze wilde zeggen, maar het kwam er uit als de piep van een kitten.

Toen ging alles heel snel. Eerst voelde hij triomf, omdat hij in ieder geval één van haar ogen had geraakt. Echter voordat hij haar andere oog kon pakken sloeg Tallpaw zijn poot weg en even later beukte Applenose tegen hem aan. Hij hield zijn balans wel, maar hij kon niet voorkomen dat Mistpaw onder hem vandaan kroop. De woorden van beide katten deden hem niets. Hij was gevaarlijk, juist omdat hij niet bang was voor de dood. Hij was ook niet bang voor iets wat hij niet kon zien, daar geloofde hij niet in. Als je dood was, was je gewoon dood. Weg van deze wereld. Toen Mistpaw over Howl begon richtte zijn blik zich wel weer op haar. Er flitste woede door zijn groengele ogen en hij schoot weer op haar af, maar in plaats van haar te raken kwam hij tegen een andere apprentice aan, Fawnpaw wel te verstaan. Hij dook nog net op tijd naar beneden om te voorkomen dat Firepaw zijn ontstoken oor te pakken kreeg. Met een grom draaide hij zich om en sloeg zijn poot recht op Firepaw af. Al moest hij tegen de hele ThunderClan vechten, hij ging gewoon door.

Fawnpaw was voor haar gaan staan. Misschien niet de meest verstandige keuze, want toen zij haar woorden gesproken had kwam Claw natuurlijk terug voor haar. Ze had Howl gezien en gevoeld toen ze langs was geweest voor wat wonden. Ze was overduidelijk zwanger geweest, alleen nu wenste ze met heel haar hart dat dat fout zou gaan. Dat Claw nooit zijn afstamming op de wereld zette. "Fawnpaw! Maak dat je wegkomt!" zei ze tegen de apprentice. Toen zag ze haar zus, Firepaw, op Claw duiken in een flits. Veel zag ze niet. Een oog stak nog steeds en was zwart. Ze wou haar pijn doden, zo snel mogelijk. Maar daarvoor zou ze de medicine cat den in moeten. Eenmaal daar zou ze gevangen zijn als Claw binnen kwam. "Fire! Niet doen!" Ze maakte zich zorgen om alles en iedereen. Wat had ze een schade aangericht, door naar één medicine cat gathering te gaan.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Helaas bleek de hele ophef die binnen een paar seconde was gecreëerd niet genoeg om Claw zo bezig te houden dat hij haar niet meer kon ontwijken. We wist zij oor dan ook niet te pakken te krijgen en landde naast hem. Ondanks dat ze zich vliegensvlug omdraaide, had hij zijn klauw al naar haar uitgeslagen voor ze hem weer aan kon vliegen. Zijn klauwen gleden door de huid over haar flank, maar door haar wegdraaiende beweging niet al te diep. De stem van Mistpaw kwam niet aan, nog altijd was het enige wat ze hoorde het bonken van haar eigen hart. Eenmaal omgedraaid sprong ze weer op de zwarte kater af, ditmaal richting een poot, met uitgeslagen klauwen en oren plat. Momenteel zou ze tevreden zijn met elk klein sneetje dat ze hem wist te geven, hoe diep hoe ondiep.

F I R E P A W

Er gebeurde veel, te veel om bij te houden, maar Applenose had wel bij gehouden dat ze met meer waren dan Claw. Claw was namelijk alleen en hun waren met z'n 5e. Toch betwijfelde ze of ze dit gevecht konden winnen. Ze waren dan wel met meer, Claw was nog steeds heel sterk en hun team bestond uit apprentice's, buiten haar dan. Applenose zag hoe Firepaw, Claw aanviel en toen wist ze dat zij zelf ook weer moest aanvallen. Ze stond nu achter Claw en ze wilde een poging doen om op de rug van de zwarte kater te springen. Ze rende naar Claw toe en sprong. Ze hoopte dat Claw niet zou wegdraaien want dan zou haar aanval mislukken. En wie weet wat Claw daarna met haar zou gaan doen, alsof ze nu al niet ten dode was opgeschreven... Toch maakte het haar weinig uit, ze moest en zou haar clanleden beschermen.

-Kill Apple a.u.b. niet, ik wil d'r nog niet kwijt xD

Zijn blauwe ogen vernauwden zich bij het aanzicht van Claw die hun medicine cat apprentice aanviel. Een grom rees op vanuit zijn borstkas en met de nog niet volledig genezen snee op zijn borstkas waagde hij zijn grote lichaam naar het schouwspel toe. Zijn hart sloeg een keer over toen hij zijn leerling op de zwarte leider zag springen. Meteen begon de wonde aan zijn borstkas te jeuken, hem eraan doen denkende hoe gevaarlijk Claw wel niet was. Firepaw mocht niks overkomen! Ze was nog jong en de Clan had op dit moment sterke en gezonde katten het meest nodig. "Firepaw, kom terug!" bromde hij luid. Zijn blauwe ogen hadden een zekere bevelende glans aangenomen, welke hij regelrecht op de vuurrode poes afvuurde. Ze moest snappen dat hij niet wou dat haar iets overkwam. Haar tijd kwam nog, maar voor nu moest ze zich gedeisd houden. Daarbij zou hij zich waarschijnlijk ook veel te verantwoordelijk voelen moest haar iets overkomen. "Breng Mistpaw in veiligheid." vervolgde hij nadien, Firepaw nog een laatste keer zijn blik gunnende. Een mix van bezorgdheid en woede viel erin te lezen. Hierna draaide hij zich in een ruk om en vergezelde hij Applenose, de zwarte Bloodclan leider tegen de grond pinnende met zijn gespierde lichaam.

Brat keek met een strakke blik naar de horde katten die zich verzameld hadden, Meeste Thunderclan Brat zat te ver weg om te horen waar het over ging maar het was duidelijk dat er geen thee kransje bezig was, ' We moeten helpen' klonk een stem streng, De poes kipperde een paar keer Claw was helemaal alleen tegen die thunderlcanners dus hulp kan hij vast wel gebruiken, De poes zuchte en deed een paar stappen dichter bij de menigte twee apprentice's en twee warriors, 'Doe het nou maar help hem je zult zien je word beloont' klonk een stem wel beloofend, De rode poes grijzde toen ze een gespierde kater samen met een jongere poes Claw probeerde aan te vallen en tegen de grond probeerde te pinnen, Met haar scherpe nagels uit haat hulzen en een grijns op haar gelaat sprong ze op de twee warriors af, En probeerde hun of teminste een van de twee weg te duwen, Met al haar kracht probeerde ze het ze wilde Claw teminste een kans geven om weg te komen of zelf ook een aanval in te zetten, Hoe dan ook brat was niet bang voor een gevechtje met deze twee boomstroken in tegendeel ze had er ergens wel zin in.

Ondertussen begon Mistpaw allemaal dingen te roepen, maar zijn aandacht was allang niet meer bij haar. Hij had haar al toegetakeld, iets minder dan de bedoeling was geweest misschien maar ja dat was dan niet anders. Het was irritant, maar soms liepen dingen nou eenmaal anders dan dat je zou willen. Op dat moment boorde de nagels van Firepaw zich in zijn linkervoorpoot, waardoor hij zachtjes begon te grinniken. Wat een heerlijk fel ding was dat ook. Hij trok zijn poot onder haar nagels vandaan en kleurde meteen rood. De sneden waren niet diep, maar genoeg om hem te verwonden. De verplaatsing van de wind achter hem waarschuwde hem voor Applenose. Instinctief draaide hij een kwarslag waardoor de kattin langs hem suisde. Toen viel zijn blik op Zealspark die recht op hem afkwam. Zijn groengele ogen kregen een geamuseerde fonkeling. Ooh heerlijk vond hij dit. Het was Brat die zich in het gevecht mengde en op Applenose afsprong. Op deze manier kon hij zich op Zealspark richtten. “Wil je dat ik die wond weer openmaak? Ik had jou slimmer ingeschat.” Treiterde hij terwijl hij op Zealspark heen begon te cirkelen. “Wat willen jullie hier nu mee bereiken? Het is toch al gebeurd. Ik hoef maar een gil te geven en die andere members daar in de hoek storten zich ook boven op jullie. Wat denk jij dat er dan gebeurt?” Zijn stem klonk kalm zoals altijd.

De rode kater vernauwde zijn ogen bij de opmerking van Claw. "Wil je soms dat ik je andere oor ook halveer?" kaatste hij sarcastisch terug terwijl zijn staart van links naar rechts begon te slaan. Opnieuw omcirkelde de Bloodclan leider hem. Zealspark wist dat het geen slimme move van hem was geweest om zich opnieuw te mengen in een gevecht. Zijn wonden waren nog niet volledig genezen en Claw zou dus ook niet veel moeite moeten doen om ze te heropenen. Maar hij kon tegelijkertijd toch ook niet gewoon staan toe te kijken hoe hij zijn Clangenoten ter plekke aanviel? Of erger zelfs.. vermoordde?! Dan offerde hij liever zichzelf op dan dat iemand anders pijn moest lijden. Zijn felle blauwe ogen priemden zich angstloos in die van de zwarte kater. "Wat ik ervan denk? Dat het precies slaafjes van je zijn." Hij kon de grom niet onderdrukken en volgde de blik van Claw met de zijne. "Wat wil jij dan bereiken met ons keer op keer aan te vallen en te verzwakken? Wie gaat er jagen om jullie mondjes te voeden als iedereen gewond is? Of.. wie gaat er jouw oor verzorgen als je degene die dat kan aanvalt?" Zijn stem had een zekere vastheid aangenomen en zonder zijn toon te laten overslaan hadden zijn woorden zelfzeker geklonken. Alhoewel hij dat stiekem alles behalve was, de schijn was het belangrijkst. Hij moest het idee om zijn Clangenoten te verwonden of te executeren uit die holle kop van hem krijgen, anders liep dit niet goed af.

Hij bleef Zealspark aanstaren zonder met zijn ogen te knipperen. “Ziet het eruit alsof mij dat iets uitmaakt.” Vervolgde hij doodkalm. Het interesseerde hem echt geen snars als hij gewond raakte als hij maar kreeg wat hij wilde. Sommige verwondingen waren irritant, maar zolang hij nog kon lopen deed het hem niets. De scheur in zijn oor was zo’n irritante verwonding die ook nog eens was gaan ontsteken, maar dat het een litteken werd maakte hem niet uit. Zijn huid zat vol littekens eentje meer of minder maakte dan ook niet meer uit. Na de volgende opmerking schoot hij in de lach, maar het was een humorloze lach. “Natuurlijk zijn jullie dat en er zullen altijd katten blijven die kunnen jagen. Er zijn genoeg katten die zo verstandig zijn hun bek te houden.” Sprak hij simpel. Zo werkte dat nou eenmaal in zijn kop. Toen flikkerde er een koud vuur in zijn groengele ogen. “Ik geloof niet in die stomme kruidenkatjes van jullie. Ze zijn alleen maar lastig.” Hij vond het al heel wat van hem dat hij die twee in leven liet. Blijkbaar zag Zealspark dat niet zo. De enige reden dat hij ze in leven liet was omdat ze de ThunderClanners rustig hielden en dat bleek maar weer. Als hij eentje verwonde dook meteen iedereen er boven op. Misschien moest hij maar ietsje voorzichtiger zijn met die kruidenkatjes, maar ja had Mistpaw hem maar niet tegen de haren in moeten strijken. “Wees blij dat ik het hierbij laat.” Toen sjouwde hij bij de groep vandaan waarbij wat Elite katten tussen de ThunderClanners en hem in gingen staan zodat ze hem niet achterna zouden gaan.

[Claw is topic uit]