Children of the evil queen

Vroeg in de ochtend had ze zijn zusje uit haar nest geduwd. Ze hadden afgesproken dat ze vandaag zouden gaan kijken buiten het kamp en Pyre kon niet wachten. Het was dan ook vroeg en zonder pardon had hij haar gewekt. Meestal was hij de kater die stomme reacties zei, maar hij moest wel nu. Het kamp was saai en het enige wat hij het afgelopen half jaar had gezien. Kittens en kittens, vooral poezen. Als de jonge kater die hij was had hij er geen belangstelling voor. Nee poezen waren raar en nog niks in hem zei dat ze anders waren of zoiets. Al snel liep hij het kamp uit met zijn zusje aan zijn zijde. Geuren kwamen gelijk zijn neus binnen en een korte blik ging naar zijn zus. Rare nesten kwamen tevoorschijn. Nu zelfs de geur van een kat. Ook een ander dier kwam zijn neus in, maar welk dier was dat?

_{Vanuit het idee dat ze misschien toch wat meer tijd moest doorbrengen met haar siblings, had ze met Pyre afgesproken om samen eens buiten het kamp te gaan kijken. Nu waren ze allebei behoorlijk verschillend qua karakter, maar één ding hadden ze wel gemeen: ze wilden heel graag de wijde wereld in. Nog half in slaap knipperde ze met haar oogjes en stond op. Het duurde niet lang voordat ze klaarwakker was, enthousiast als ze was om weer buiten te zijn. Het was behoorlijk koud, maar dat deerde haar op dit moment niet. Ze had er geen probleem mee om afscheid te nemen van de warmte en veiligheid van de barn, nee, ze was klaar voor de ijzige wind die door haar vacht streek. Door het gigantisch pallet aan geuren dat zich daarbuiten aanbood. Eén geur in het bijzonder trok wel haar aandacht. Ze keek in het rond en opende haar bek lichtjes. "Wat is dat voor geur, Pyre?" vroeg ze, zachtjes als ze altijd klonk. Het was geen kat, ze herkende de geur van kat nu wel. Nee, dit was iets anders.}

Ook Ophelia viel de geur op en hij trok een beetje met zijn oren en kneep zijn ogen wat samen. Oké dan. Zou vast niks zijn dacht hij en hij wou al een stap zetten toen er ineens een beest voor hem sprong. Geschrokken schoot hij achteruit, zette zijn haren op en blies naar het beest. Het beest leek echter niet te willen stoppen. Toch als de echte broer die hij was ging hij wat voor zijn zus staan. Pyre was alles behalve een gentleman, maar oké. Hij wist niet wat hij moest doen. Weg rennen, blijven staan? Hij wist niet eens wat het was. Hij had zo zijn vermoedens dat het een hond was, maar dit was de eerste keer dat hij er eentje zag. Er was nog een geur van een kat geweest, misschien kon die helpen? Hij durfde echter niet te gaan roepen. Zou het beest misschien alleen maar bozer maken.

_{Haar ogen richtten zich afwachtend op Pyre, maar haar broertje gaf geen enkele kik. Uiteindelijk waagde hij het toch om één stap te zetten, maar die beslissing leek meteen afgestraft te worden. Een gigantisch beest sprong uit de bosjes en landde voor haar broertje. Ze had nog nooit zoiets gezien. Het dier was vele malen groter dan zij waren, het had rare oren en een heel ander gezicht dan normale katten hadden. Wat was dit? Instinctief deinsde Ophelia achteruit en keek bezorgd naar haar broertje die zijn haren overeind zette en siste. Er was geen mogelijkheid dat hij het zou winnen van dit gigantische monster, er was maar één optie: vluchten. Aan de expressie van de hond was het wel duidelijk dat deze niks goeds van plan was. "Pyre," siste O toen naar haar broertje. "We moeten gaan. Nu." Hoe erg ze het thuis ook haatte, ze wilde nu wel heel graag weer terug.}

De kater keek om naar zijn zusje en draaide uiteindelijk mee om zo te proberen om weg te komen. Ja, zijn blik was niet bepaald lief geweest, maar ze had gelijk. Twee young-ones konden zo'n hond niet aan. De kater begon steeds harder te lopen aangezien het beest steeds dichterbij kwam. Op een gegeven moment kreeg het hem te pakken en slingerde hem zo een eind verder. Pyre was nog niet heel groot en hij gleed een stuk over het steen heen wat een schram veroorzaakte. Een zachte kreun van pijn verliet zijn mond toen hij ging staan. Waar was Ophelia heen? "Ophelia!", riep hij met zijn nu al aardig lage stem. Zijn stem was al snel steeds lager aan het worden. Waar was die mouse-brain van een hond heen. In zijn ooghoek zag hij iets staan en al snel zag hij een poes staan. "Jij!", riep hij duidelijk boos, want die hond was nu waarschijnlijk bij zijn zusje bezig. "laat het nu onmiddellijk stoppen." Niet dat hij de kat wat aan kon doen, maar hij begon boos te worden. Dat schreeuwen trok duidelijk de aandacht van de hond en het beest rende al zijn kant op.

_{De hond opende zijn bek om een flink aantal vlijmscherpe tanden te laten zien, en Ophelia wilde niet weten hoe ze aanvoelden. Samen met haar broertje zette ze het op een lopen, in haar achterhoofd wetend dat ze nooit sneller zouden zijn dan dit gigantische beest. Haar enige optie was om een plek uit te zoeken waar hij niet bij kon. In haar ooghoek zag ze hoe het monsterlijke dier haar broertje greep en verder weg sleurde. Even draaide zich om, haar broertje leek nog in leven, maar tijd om te gaan kijken, had ze niet. De hond richtte zijn ogen alweer op haar, en ze draaide zich snel weer om om weg te rennen. Haar ogen flitsten heen en weer, op zoek naar een plaats waar de hond niet bij kon. De zwart-witte kat zette zich af om op een schutting te kunnen springen, en voelde nog net hoe de hond naar haar staart hapte. Haar hart bonkte in haar borstkas terwijl ze op de smalle richel balanceerde. De hond begon te springen en naar haar te happen, maar kwam er al snel achter dat dit vrij nutteloos was. O's adem stokte toen ze zag dat de reu weer naar haar broertje keek. "Pyre, ren!" riep ze hem toe, hopend dat hij daar nog tot in staat was. Anders zou ze zelf weer naar beneden moeten om de hond af te leiden.}